MORGENSTER
Een verhaal van Lucky Eye
DISCLAIMER:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 1
Richard sliep. Hij was gaan liggen met de bedoeling om even een powernap te nemen. Maar dit keer was hij echt diep in slaap gevallen en zoals dan vaker gebeurde droomde hij. In de regel was hij een lichte slaper. Altijd al geweest. Op vierjarige leeftijd was het hem al vaak overkomen dat hij midden in de nacht wakker was geworden. Het speelgoed op zijn kamer had dan voor de nodige afleiding gezorgd en het was regelmatig gebeurd dat hij al spelende dan weer in slaap was gevallen. Maar als hij echt diep in slaap was, zoals nu het geval was, dan droomde hij. Hij kon echt overal slapen. Het maakte hem gewoon niet uit. De ogen dicht en slapen. Hij had het ook nodig die korte momenten van totale rust. Anders zou hij het tempo waarin hij leefde niet vol kon houden. Hij droomde meestal van alles en nog wat. Maar heel vaak was dat wat er zich achter zijn oogleden afspeelde angstig. Dan was hij in gevecht met zijn eeuwige tegenstander. Ze vielen elkaar met tomeloze energie keer op keer aan en heel lang kreeg geen van beiden de overhand. Het eindigde altijd met zijn verlies als zijn opponent hem helemaal tot puin sloeg en er alleen nog maar een stofwolkje van hem overbleef. Angstaanjagend en reden dat hij vaak hijgend, bezweet en met van pure doodsangst wijd opengesperde ogen wakker werd. Ook nu. Naar adem happend en met een hart dat enorm snel in zijn borstkas bonkte, sloeg hij zijn ogen op om meteen rechtop te gaan zitten. 'Pffff,' blies hij de lucht uit zijn longen. Gelukkig. Hij was wakker en wist dat het maar een droom was geweest. En er was ook een gevoel van opluchting in hem. Het was weer eens deze droom geweest en niet die andere. Die andere die nog veel erger was.
Met het wakker worden, begon ook meteen zijn agenda zich in zijn hoofd te melden. 'Shit!' Waarom was hij niet wakker geworden van het alarm van zijn horloge? Hij had een afspraak! Zijn nette kleren lagen klaar maar die aantrekken over zijn van het zweet natte lijf was onmogelijk! 'Shit,' mopperde hij nog een keer om zich naar de badkamer te haasten. Snel zijn wijde, katoenen boxer uit en snel even douchen om het zweet van zijn lijf te spoelen en zich te verfrissen. Hij was van school, het Monterey Peninsula College, naar huis gegaan om zich om te kleden omdat hij aan het eind van de middag met dean Drummond mee naar huis zou gaan om daar een klusje te klaren. Thuisgekomen had hij gezien dat hij nog wel een halfuurtje had voor een klein slaapje. En … daarbij had hij zich dus nu verslapen. Snel douchen en afdrogen. Snel een blik in de spiegel geworpen om te zien hoe zijn zwarte haren, die nodig weer eens geknipt moesten worden, er uit zagen. Hmmm. Het zat wild en een pluk rechts waar hij waarschijnlijk op zijn hand had gelegen wilde niet echt in model komen. Oké, dan maar niet. Aankleden. Zwarte sokken, boxer, zwarte broek en wit overhemd. Hetzelfde 'uniform' dat hij ook droeg als hij hielp als kelner in een van de restaurants in het uitgaanscentrum van Monterey; een van zijn vele baantjes. Daarna denderde hij rap de trappen van vijf hoog naar beneden af om in de garage zijn mountainbike te pakken. Als een gek racete hij van het havengebied, waar zijn flatje was, naar Fremont Street. Hij kende diverse kortere en snellere routes die hij 's nachts vaak over voetgangersgebieden nam maar durfde daar vanwege overlast voor de voetgangers en de kans op politiecontrole geen gebruik van te maken en dus zou zijn rit langer duren dan hij wilde. Maar ja, had hij zich ook maar niet moeten verslapen.
Bij het gebouwencomplex van de school aangekomen, stapte hij niet af maar reed hier wel over de plaatsen waar je eigenlijk met je fiets aan de hand hoorde te lopen. Het was aan het eind van de middag en rustig en dus zouden de toezichthouders andere dingen aan het doen zijn dan leerlingen in de gaten houden. Vandaag was een gekke dag. Niet alleen dat verslapen was er maar het was al veel eerder begonnen. De wet van Murphy liet zich deze dag heel duidelijk voor hem gelden. Vroeg in de ochtend was het al begonnen. Van dinsdag tot en met vrijdag hielp hij vroeg in de ochtend bij het uitladen van de bevoorradingsvrachtauto voor een supermarkt om de hoek van de straat waar hij woonde. Die ochtend was er een nieuwe chauffeur en die had het dus niet kunnen vinden. Al met al kwam de man drie kwartier te laat aan. Vijfenveertig minuten minder voor hem en anderen om hun klus te klaren en dus was het pezen geblazen. Tijdens zijn lunchpauze hadden de vier honden die hij moest uitlaten het op elkaar voorzien en dat terwijl ze normaal prima met elkaar konden opschieten. Het gevolg was geweest dat hij een scheur had opgelopen in zijn jeans toen de herder Andor, een heel lieve hond, uit pure frustratie vanwege het continue geblaf van het keffertje Milou, in zijn broekspijp had gehapt. En net nu hij had gedacht dat hij wat extra tijd had om even wat bij te slapen had hij zich verslapen en trapte hij zich opnieuw in het zweet terwijl hij dat er zo-even onder de douche had afgespoeld. Gelukkig had hij een goede deodorant.
Vlak bij het gebouw waar hij moest zijn aangekomen, keek hij snel om zich heen om te zien of er echt niet een toezichthouder toevallig met zijn ronde bezig was. Toen hij niemand zag, slalomde hij tussen de twee hekken door, trapte toen weer flink op de pedalen en schoot met grote snelheid de steile helling naar de fietsenkelder af. Die afrit was berucht, zo had hij begrepen van zijn medeleerlingen. Menigeen was daar in het verleden onderuit gegaan en daarom was er een aantal jaren geleden een algeheel fietsverbod ingesteld op het terrein van de school. Maar aangezien niemand zich daaraan leek te willen houden hadden de toezichthouders de opdracht om dat verbod te handhaven. Hij kneep hard in de achterremmen, helde met zijn bovenlijf over naar een kant en toen het wiel keurig in de door hem gewenste richting wegslipte, trapte hij nog eens stevig op de pedalen om zo ver mogelijk naar voren te rijden. Daar zou op dat tijdstip van die dag − het eind van de middag − wel genoeg ruimte zijn.
En inderdaad. Hij had keuze genoeg om zijn fiets te stallen. Tijdens het korte ritje door de kelder had hij gemerkt dat het licht op diverse plaatsen niet goed functioneerde. Zoiets moest ’s avonds als het donker was best eng zijn, zo schoot het door zijn hoofd. Niet dat hij snel bang was. Hoewel hij niet echt groot was, stond hij zijn mannetje omdat hij diverse zelfverdedigingsmethoden wist te gebruiken. En ja, helaas had hij het in de praktijk een aantal malen moeten gebruiken.
Nu had hij echter andere dingen aan zijn hoofd. Hij zette zijn fiets op slot en borg het sleuteltje goed op in zijn rugzak. Die slingerde hij over één schouder en toen rende hij in de richting van de trap naar de centrale hal. Onderaan de trap deed de verlichting het helemaal niet. Het was zijn bedoeling om met minstens twee treden tegelijk de trap op te rennen maar toen hij ergens tussen hemel en aarde zweefde bij zo'n sprong, kwam hij hard in aanraking met het een of ander en tuimelde achterover de trap af. De landing op de harde, betonnen vloer van de fietsenkelder zorgde ervoor dat alle lucht uit zijn longen geperst werd. Opnieuw was hij blij met alles wat hij op zelfverdediging en de daaropvolgende cursussen had geleerd want het kunstje om goed te vallen, was daar ook onderdeel van. Hij lag op zijn zij maar ondanks al het geleerde dat hij nu in praktijk had kunnen brengen deed zijn lijf op diverse plaatsen behoorlijk pijn en daarom stond hij het zichzelf toe om even met gesloten ogen te blijven liggen waar hij lag.
'Richard? Gaat het wel?'
Richard opende zijn ogen en zag een gezicht voor zich. Eerst was het wat wazig maar nadat hij een aantal keren met zijn ogen geknipperd had, herkende hij het gezicht van Nancy. Een mooi gezicht omlijst met lang kastanjebruin haar dat door heel veel mensen als rood werd getypeerd. Ze zat op haar knieën naast hem en toen hij langzaam in beweging kwam met de bedoeling zich op te richtten, duwde ze hem voorzichtig terug. Haar actie veroorzaakte een pijnscheut in zijn lichaam die ze gelukkig niet opmerkte.
'Liggen blijven. Ik haal een van de toezichthouders voor je. Die hebben allemaal EHBO gehad.'
'Sorry, Nancy, maar daar heb ik geen tijd voor,' reageerde hij zo nonchalant mogelijk waarna hij opnieuw een poging deed om in zittende houding te komen. Ditmaal hield het meisje hem niet tegen.
'Stijfkop! Je kunt wel een hersenschudding hebben, of zo!'
'Ik niet! Die kop van mij is veel te hard.'
'Ja, dat zou kunnen. Zo'n stijfkop als jij heb ik inderdaad nog nooit gezien!' zei ze maar ze glimlachte er wel bij.
Moeizaam kwam hij in de benen. Zijn knie deed pijn en ook zijn rechter arm, die de val had gebroken en voorkomen dat hij met zijn hoofd op de grond terecht kwam, deed zeer. Daarbij kwam nog dat de keurige, zwarte broek die hij aan had nu ontsierd werd door stof en een flinke winkelhaak ter hoogte van de knie. Richard vloekte. Hij was speciaal naar huis gegaan om zich om te kleden voor deze klus en nu zag hij eruit als… tja… als wat?
'Gaat het echt wel?' klonk het bezorgd uit Nancy's mond. Nancy zag hoe Richard knikte. 'Wat doe je hier eigenlijk? Je was toch allang naar huis?'
'Ik heb een afspraak met Drummond. Ik ga met hem mee naar huis om een netwerkje bij hem aan te leggen.'
'Kan hij daar niet iemand voor inhuren?' reageerde Nancy verontwaardigd. 'Ik weet dat hij geld genoeg heeft.'
'Hij heeft mij ingehuurd, Nancy! Je denkt toch niet dat ik het voor niets doe, hè!' De pijn liet zich even goed gelden en Nancy moest dat gezien hebben want even later zei ze dat ze het toch wel verstandig vond als hij even met haar mee zou gaan naar de schoolverpleegkundige. Daar wilde hij echter niets van weten. Hij was al laat en hoopte maar dat hij niet te laat zou zijn. Nog even hield Nancy hem aan de praat en dat waarschijnlijk alleen maar om er zeker van te zijn dat alles echt goed met hem was. Manmoedig zette hij twee stappen in de richting van de trap en merkte meteen dat dat erg pijnlijk was. Elke beweging lokte een pijnscheut uit in zijn been en aan de rechterkant in zijn bovenlijf. Waarom maakten ze die vloeren dan ook van beton, mopperde hij in zichzelf.
'Weet je zeker dat het gaat, Richard?' vroeg Nancy die hem na stond te kijken.
Hij draaide zich naar haar om, knipoogde en strompelde de trap op.
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.