Groen licht. Slot (deel 30)
Een week duurde het voor ik de kans kreeg me te verontschuldigen bij Dieter.
'Dat van die zwangerschap, je weet wel, had ik niet mogen zeggen.' probeerde ik.
'Ik had me niet zo moeten aanstellen en je laten begaan.'
'Je moet dat niet zeggen. Ik wil niet dat je dingen doet die je zelf niet wil.'
Het werd een opbod van verontschuldigingen.
Iets moest ik per se weten: ' Waarom zei je dat je twijfelde? Twijfel je er nog aan of je homo bent?' vroeg ik.
'Daar twijfel ik niet aan.'
'Ik dacht dat omdat je je afvroeg of het wel goed was wat we deden.'
'Ik schrok omdat je m'n piemel plots greep. 't Is niet dat ik dat niet wilde. We lagen daar zo in de open lucht. Er waren wandelaars in het park. Het is zo nieuw voor mij en jij hebt zoveel meer ervaring. Ik begrijp dat je meer wil en ik zal echt mijn best doen.'
'Maar Dieter toch. Je hoeft voor mij helemaal je best niet te doen. Met Steven heb ik hele goeie jaren gehad, de beste. Het is weg. Ik vind het zelfs niet erg meer dat ik Steven kwijt ben. Het enige wat van onze relatie overbleef was de seks. Hoe leuk ook, het is zo onbelangrijk. Vorige week heb ik je willen forceren. Dat was fout. Maar het is zo lang geleden voor mij... mooie jongen ben je, snap je? Man, ik heb me opnieuw laten testen op aids, je mag dat weten. Ik ben veilig. Ik heb dat voor mezelf gehouden omdat ik niet wilde dat je er iets achter zocht. Je bent me niets verplicht, weet je.
'Je bent lief.' Hij pakte me vast. Het deed ontzettend deugd.
'Jij bent veel te goed.' fluisterde ik.
Wat mocht ik deze jongen graag. Hij kon zo begeesterd over zijn werk vertellen en wist niet hoe vaak hij me op die manier raakte.
Hoe die grootmoeder zo uitkeek naar het bezoek van haar kleinkinderen. Hoe ze zo gelukkig kon zijn, terwijl ze aan haar bed gekluisterd lag. Hoe andere patiënten verbitterd door het leven lagen te wachten op...
Dieter bezat een hoog veel-te-goed-voor- deze-wereld gehalte. Daarenboven vond ik hem aantrekkelijk, knapper dan Steven zelfs. Veel is perceptie.
'Zonder Steven hadden wij al langer iets samen gehad.'
'Zonder Steven had ik jou nooit ontmoet.'
'Ook waar.' zei Dieter. 'Jullie waren zo'n mooi stel. Ik kon me niet inbeelden dat het ooit mis zou gaan.'
'Als je jaloers zou geweest zijn, was het dan op mij of op Steven?'
'Op Steven.'
'Had je Steven niet gewild, eerlijk?'
'Nee.'
Ik ging niet door over Steven, zo weinig mogelijk Steven. Een gesprek over hem ging me snel tegensteken. Ze waren elkaars type niet, Steven en Dieter. Hoe sympathiek (en knap) Steven Dieter ook vond, Steven beschouwde hem als te soft.
Zacht aan de buitenkant dat klopte. Dieter was diep als de zee...
'Ik ga je iets zweren.' zei ik. Vooraf piekerde ik uren over hoe ik dit gesprek zou aanvatten. Het werd iets helemaal anders. ' Als we ooit seks hebben, zal het steeds iets van ons tweeën zijn. Je mag nooit iets doen waar je geen zin in hebt.'
'Ik ook, ik zweer.' Hij stak twee vingers omhoog en glimlachte breed. Het leven bestaat uit hooguit één procent ' te onthouden' momenten, al de rest gomt de tijd uit.
Hoe vaak had ik, vooral op het einde van onze relatie, toegegeven aan Steven, terwijl ik zelf maar half wilde. Het omgekeerde kan ik niet weten.
Ik stak twee vingers in de lucht, bloedserieus.
Mijn legerdienst eindigde wat in mineur: ruzie gemaakt en partij gekozen voor de verkeerde, mijn populariteit was gezakt in de groep. Ik nam in stilte afscheid van de weinige vrienden die ik gemaakt had.
Het kon me weinig schelen. Het echte leven kon beginnen. Ik solliciteerde op drie plaatsen en kon op alle drie beginnen werken. Er heerste een schaarste aan verpleegkundigen. Ik paste voor een job op intensive care wegens slechtere arbeidsvoorwaarden in dat ziekenhuis en koos voor een geriatrie ziekenhuisafdeling. Ik ben niet het type dat de actie zoekt zoals intensieve zorgen. Werken op radiografie liet ik aan me voorbijgaan wegens in mijn ogen saai, dus geriatrie... Gelukkig verkoos ik niet onmiddellijk te gaan werken. Een maand vakantie verdiende ik.
Eerst zou ik samen met Dieter naar Zwitserland vertrekken. Ik keek er erg naar uit. Dieter ook, we telden de weken af tussen mijn afzwaai bij het leger en ons vertrek vlak daarna.
Met Dieter stond ik gepakt en gezakt in het Oost station op de nachttrein te wachten. 600 veertienjarige kinderen namen afscheid van hun ouders en verzamelden op het perron waar enthousiaste monitoren alles in goede banen leidden. Van deze organisatie maakte ik jaren zelf deel uit.
Alle kampen waren sinds kort gemengd dus zowel meisjes als jongens namen deel, een tendens die het gemengd onderwijs volgde.
Voor mij voelde deze organisatie vertrouwd, al kende ik amper iemand. Een enkele monitor herkende ik. Fier maakte ik Dieter wegwijs in de gang van zaken. We deelden met ons tweeën de ziekencoupé, een treincompartiment van 6 personen. De arts reisde met de auto en gingen we ter plaatse ontmoeten. Onderweg stonden we in voor de kleine ongemakken die kinderen tijdens zo'n lange reis kunnen ondervinden. In Leuven koppelde men nog een aantal treinwagons aan voor een andere bestemming. Het was een gigantisch lange trein vol jeugd.
Een splinter, het kan zelfs op een trein, misselijkheid... We hadden een 'Eerste Hulp Bij Ongevallen koffer.' Gelukkig sliepen we een aantal uren. In Bazel werden we gewekt door knarsende geluiden en schokken. De trein moest over talrijke sporen rangeren om op het juiste spoor te geraken bij het binnenrijden van Zwitserland. Van bij het ochtendgloren genoten we van de voorbij glijdende berglandschappen. Hoe dieper de Alpen in, hoe spectaculairder de beelden. De ochtendzon gleed mee. Deze reis kon niet stuk.
'Zouden we de kamer delen?' vroeg Dieter. Ik kende de situatie van mijn vorige periode, een half jaar geleden.
'Ik denk dat het een slaapzaal wordt.'
Hij keek even sip voor hij deze onmogelijkheid door had.
'Vorige keer kreeg de verpleegster een kamer tegenover mij. Dat kan je begrijpen. Nu deel je met mij de kamer ofwel krijg jij de andere kamer. Met de twee mogelijkheden kan ik leven.'
De hele meute sliep nog merkte ik bij het naar het toilet gaan.
Eindelijk arriveerden we. Gedwee de met valiezen zeulende massa volgend, ook wij waren moe, bereikten we het hotel, voor mij vertrouwd terrein.
We betraden het gigantisch grote negentiende-eeuwse hotel. Er moest veel volk gehuisvest worden. Een imposante trap beheerste de inkomhal. Het parket kraakte onder de massa voeten. Men begeleidde ons naar de vleugel van de infirmerie waar ook onze kamers lagen.
Grappig, we kregen een aparte kamer, elk met twee bedden, op het einde van de stille gang. Stiekem had ik gehoopt om de kamer de delen met Dieter. Men gunde ons geen rust of tijd om uit te pakken. Er wachtte ons een bescheiden brunch.
'We eten eerst onze boterhammen van thuis op en wie nog honger heeft, kan aanschuiven.' riep een hoofdmonitor.
We deelden de tafel met de arts en zijn vrouw. We wisselden beleefdheden uit. 'Wij hebben al gegeten.' zei de vrouw, 'Maar om kennis te maken gaat een kopje koffie er altijd in.
'We kwamen gisteren avond reeds toe.' vertelde de dokter.
De arts was een oudere man, pas gepensioneerd vertelde hij later. 'Twee verpleegkundigen, heb ik nog nooit meegemaakt. Er was ooit een verpleger en een verpleegster.'
Ik keek naar Dieter en hij lachte terug. Zo verraadden we dat we elkaar kenden.
'O, jullie kennen elkaar.' merkte de arts op. 'Dieter en Pieter; hoe ga ik jullie namen uit elkaar kunnen houden?'
'Ja we kennen elkaar van bij de Chiro. Ik ging als monitor met de jeugd naar Zwitserland. Vorige winter kwam ik hier voor het eerst als verpleegkundige' legde ik uit.
'Voor mij is het de eerste keer dat ik dit doe.' antwoordde Dieter.
'Mooi.' zei de man 'Dan zullen we voor het eerst een mannelijk trio vormen.'
'Ik keek uit naar twee knappe jonge verpleegsters.' knipoogde hij naar zijn vrouw.
'Jullie zien er minstens even goed uit.' repliceerde zijn vrouw.
We hielden een eerste korte consultatie 's avonds. Misselijkheid, hoofdpijn: ongemakken van de verre reis, een eerste kind met heimwee... 't ja, kinderen van veertien jaar.
De arts stelde voor om de eerste wacht op zich te nemen. Met ons drie volbrachten we dagelijks de ochtend- en avondconsultatie. Eén van de drie had de wacht en bleef overdag in de omgeving van het hotel voor dringende gevallen. Als je zoemer ging, holde je naar de dichtstbijzijnde telefoon, tikte een nummer in en dan kreeg je de oproeper aan de lijn. Zo werkte dat vroeger.
'Dieter en Pieter' kropen vroeg onder de wol. 'Ik hoop vlug in slaap te geraken. 'k Ben meer dan moe.' zei ik.
'k Ben altijd bereid je in slaap te knuffelen.' reageerde Dieter.
Mijn voelsprieten registreerden tevreden dit soort opmerkingen.
Ik verkende met Dieter het dorp. In de zomer zag het hier zo anders uit. In de witte wereld van de winter kon je nauwelijks wandelen vanwege het pak sneeuw. Ik hield van de zomer. Ik nam Dieter mee naar de Belvédère, een ruïne boven Maloja waar we een uitzicht kregen over het dorp en de meren. We zouden werken hier, ons inzetten voor anderen. In de eerste plaats hadden we heel veel tijd voor mekaar. Ik kuste Dieter innig op deze eenzame plek.
We moesten onze bergschoenen inlopen en nog wat acclimatiseren. Nieuwe mensen kruisten Dieters pad en het mijne. Het duurde een paar dagen om onze draai te vinden.
Na de avondconsultatie begaven de dokter, noem me maar 'Jan', zijn vrouw Gerlinde, Dieter en ik ons naar de bar. De monitoren vergaderden elders voor de planning van de volgende dag, Ik kende dat.
Wij genoten van de vijfde maaltijd, restanten van de dag. Ik overhaalde Dieter om een Cardinal te proeven, een Zwitsers blond bier. Een halve liter van 6.8 graden. 'Lekker bier.' beaamde Jan. Hij trakteerde. Ze liepen vlotjes binnen, de blonde Zwitsers. Dieter bereikte met twee ook zijn grens, merkte ik. De monitoren druppelden de bar binnen toen wij al gingen slapen. Slaapzoen in de verlaten gang van onze kamer...
Mijn hoofd tolde toen ik in bed euforisch lag te wezen.
Ik nam de volgende wacht voor mijn rekening. Dieter raadde ik aan bij een groep aan te sluiten die op dagtocht vertrok.
Jan stelde voor om met hem en zijn vrouw mee te gaan. 'Wij rijden de pas over en gaan daar een mooi dal verkennen.'
Dieter verkoos met Jan en zijn vrouw mee te rijden. Omdat ik over weinig werkervaring beschikte, was ik niet echt gerust. Ik hoopte dat er niet ernstig gebeurde. Natuurlijk zou ik dan de Zwitserse arts inschakelen, een bergdorp verder.
Eén paniekerige oproep deed me schrikken. Ik trof een meisje half bewusteloos aan. De monitrices reageerden erg ongerust. Gelukkig herkende ik hyperventilatie. Ik liet haar ademen met de handen voor de mond en bracht haar tot rust.
Ik zat tegen vieren in het zonnetje te wachten terwijl de kinderen groep per groep binnen sijpelden. Er waren wat blaren en enkele schaafwondjes. 'Eerst douchen en dan zal ik het verzorgen.' zei ik.
We hadden weinig werk tijdens de consultatie. We behandelden veelal kleine ongemakken. In winter tieren de virussen welig. De zomer kent dat probleem niet.
Ik liet Dieter achter in het vakantiecentrum op mijn volgende vrije dag en trok alleen de bergen in voor een lange wandeling, gewapend met proviand en een topografische kaart. De Lunghin pas moest ik over. Ik wilde absoluut die oude Romeinse handelsroute bewandelen. De stafkaart gaf me voldoende zekerheid om het juiste pad te volgen. Alleen op weg gaan in de bergen is niet zonder gevaar. Boven op de bergpas stond, waaide eindelijk een frisse wind die me bewust maakte van mijn bezwete vochtige onderhemd. Ik bewonderde een oud Romeins bruggetje tijdens de lange afdaling die de oude Septimer handelsroute volgde. Om terug in het hotel te geraken, diende ik tenslotte weer een eind te klimmen. Het zweet prikte in m'n ogen. Het zou s' avonds weer onweren, dat zag je al aan de opbollende wolken. Ik kon de verleiding niet weerstaan me grondig af te spoelen onder een kleine waterval. Voor ik me aankleedde liet ik me min of meer drogen op een grote platte steen in de zon. Wat een idyllisch plekje.
Dieter zat me op te wachten op de bank voor het hotel waar ik de dag voordien ook had gezeten.
'Goeie tocht gehad?'
'Amai, prachtig maar het is heet daar beneden tegen de zuidflank.'
'Ik zie het. Je gezicht is verbrand. Oh, je nek ziet vuurrood.'
'Ik ga me verfrissen en drinken eerst.'
'Ik ga mee naar binnen.'
Dieter ging mee op m'n kamer terwijl ik propere kleren en toiletgerei bij elkaar zocht.
'Na jou ga ik ook douchen.'
'We kunnen samen.'
'Ja, waarom niet.'
De badkamer bevond zich aan de infirmerie. In de grote kamer stond een groot oud bad, een toilet en een douche. De nieuwe douche had men voorzien van een kleedhokje.
Ik besloot een bad te nemen. Het grote debiet van de kraan deed het bad snel vollopen. Ik legde m'n vuile en propere kleren op een van de rolstoelen die men hier geparkeerde. Dieter kwam binnen toen ik net in het bad stapte.
'Hé, je gaat in bad.'
'Ik kreeg ineens zin in een lekker warm bad.'
'Een warm bad? En je hebt zo gezweet. Van te warm water word je onvruchtbaar.'
'Kan me niet interesseren, zolang het de potentie niet schaadt.'
'Ik neem toch liever een douche.'
Het viel me tegen dat hij deze kans liet liggen.
Terwijl ik het water van de douche hoorde klateren, dobberde ik op m'n rug. Ik ging hem bij me in bad proberen te krijgen. Ik kreeg een stijve van de gedachte. Het kon me niet schelen dat Dieter dat zou zien, integendeel.
Ik had het gevoel dat onze violen gelijkgestemd geraakten. Mijn sterke beslissing, het initiatief aan Dieter overlaten, werd stilaan onhoudbaar. Ik beraamde plannetjes om zijn zinnen te prikkelen.
Het water van de douche stopte met lopen.
'Dieter?'
'Ja.'
'Wat ben je aan het doen?'
'Mij aan het afdrogen.'
'Kom nog even bij me in bad. Het is een heerlijk deugddoend watertje.'
'Hij verscheen kort nadien helaas al in z'n onderbroek.'
Mijn Stijve stak potsierlijk boven water... 'k Volgde zijn blik...
'In je onderbroek?
'We hebben te weinig tijd nu. Morgen zijn we allebei vrij. Als mijn zoemer afgaat, wat dan? We doen dit beter morgen, dan hebben we rustig de tijd.'
' Wil je mijn rug alsjeblieft wassen, ik kan daar niet goed bij?'
'Omdat je zo aandringt profiteur.'
Hij ging op z'n knieën zitten en streelde met het washandje over mijn rug.
'Was jij je patiënten even sensueel?'
'Wens je het anders?'
Ik weerstond de neiging om hem in bad te trekken.
Een half uur later stonden we onder het afdakje van de inkomdeur naar het losbarstend onweer te kijken.
Bij mooi zomerweer kroop warme vochtige lucht uit Italië tegen de bergen omhoog, duikelde de pas over en zorgde steevast voor avondlijk onweer.
De donder echode door het dal waar verderop de zon nog scheen.
Ik zou Dieter tegen me aan willen getrokken hebben. Vreselijk om nooit een geschikt moment te vinden. Stel dat we gezien werden.
Recent was ik zelf monitor. De kinderen kwamen los na een paar dagen. Ik genoot van de kampsfeer waar ik vanop afstand deel van uitmaakte.
Er werden frieten gebakken die avond. Frieten voor 600 man. Het zorgde voor rumoer en levendigheid in de refter. Vooral de jongens vraten zich te pletter na een dag in de bergen.
Frieten met biefstuk stond op het menu. Ze aten struisvogel zonder het te beseffen. Wat niet weet niet deert.
De meisjes van die leeftijd waren geneigd om een appelsien te eten als nagerecht. Aan de jongens was 'gezond' niet besteed.
De avondconsultatie leverde opnieuw enkel kleine probleempjes op. Het klikte goed tussen ons drieën.
Een arts die dit soort vrijwilligerswerk doet, kan moeilijk onsympathiek wezen. We lieten de 'patiënten' soms met drie tegelijkertijd binnen: een blaar, een schaafwondje, buikpijn... vraagt niet om veel privacy.
Als er een delicaat probleempje opdook dan sluisden we de jongen of meisje naar het lokaal ernaast door.
De medische dienst vormde een apart team. Er was een aangenaam contact met de monitoren, toch hoorden we niet bij hen, Dieter en ik waren intussen enkele jaren ouder dan zij. Dat merk je snel op die leeftijd. We zochten eerder contact bij het andere personeel.
We dronken wat in de bar met de arts en zijn vrouw en trokken ons daarna terug op hun appartement om wat te praten. Zij hadden een chiquere kamer op de hoek van het gebouw.
'Wat zijn jullie plannen voor morgen?' vroeg Gerlinde.
'De Septimerpas.' antwoordde ik overtuigend.
'Heb jij die vandaag niet gedaan?'
'Jawel. Het is een zeer mooie tocht. Ik wil ze met Dieter opnieuw doen. Het gezelschap is belangrijker dan de tocht.' grijnsde ik naar Dieter.
'Gelijk heb je. Wat een wijsheid.' antwoordde ze.
We zouden nooit iets doen wat hen tegen de borst stootte. Het contact met deze mensen was te kort dus hoefden we ze niet wijs te maken dat we homo waren.
Ze waren diplomatisch; ze hadden ogen en voelsprieten. Mogelijk vermoedden ze iets, kan niet anders. Het hardnekkig verstoppen, dat stadium was ik gepasseerd. Ik mocht hen.
De ochtendconsultatie bleef kalm, naar gewoonte.
'Ik kan het hier alleen aan. Vertrekken jullie maar.' gaf Jan ons de zegen.
Ons lunchpakket, onze drank, het obligate regenjasje... zat reeds in de rugzak.
We haasten ons om onze wandelschoenen aan te trekken en vertrokken een heel uur vroeger dan ik de dag voordien.
Nat gras ritselde tegen onze benen en zorgde voorlopig tot kniehoog voor een kriebelende koelte.
De zon kreeg greep op de zwevende nevelslierten en loste ze op. Zweetdruppels parelden weldra op onze voorhoofden en prikten in de ogen wanneer het stijgingspercentage van het pad toenam.
Het werd die dag nog heter.
Dieter was in de wolken van het uitzicht bij het meertje waar we onze boterhammen opaten.
Vanzelfsprekend haalde hij zijn fototoestel met dure lens regelmatig te voorschijn om foto's te nemen waar ik per se bij op moest. Foto's van ons tweeën, met ingestelde timer, cheek to cheek en dergelijke.
Hij werd extatisch van het heropgebouwde historische bruggetje en van de marmotten die hun alarmkreet door de bergen lieten galmen wanneer ze ons opmerkten.
Ik genoot van zijn enthousiasme.
Bijna op het laagste punt van onze wandeling stak je de bergbeek over die hogerop een waterval bezat. Je hoorde het geruis van het vallende water maar hij bleef aan het oog onttrokken. Ik leidde Dieter langs het steile weinig bewandelde paadje door jonge elzen opslag, een doodlopende afsplitsing van het echte pad, tot aan de waterval.
'Wauw.' zei hij toen we het plekje bereikten.
Vlinders maakten het plaatje af door met z'n allen zout en mineralen op te zuigen van de slijkerige oever. Je kon het nauwelijks een waterval noemen waar het water naar beneden klaterde. We gooiden onze rugzakken af op de zonbeschenen gladgeslepen rotsen.
'We gaan ons even verfrissen.' kondigde ik aan.
Ik begon mijn kleren uit te trekken: bottines, sokken... alles. Dieter volgde mijn voorbeeld niet.
'Allé, komaan.
Dieter bevatte vele 'alsen'.
'Als er wandelaars tot hier komen, zien ze ons.'
Intussen stond ik naakt Dieter uit te dagen: 'We hebben de laatste uren geen mens gezien en trouwens wat dan?'
'Ik blijf hier zitten' Hij zette zich demonstratief op de door het water gepolijste stenen aan de voet van de waterval.
Ik begaf me tot onder het vallende water en deed extra mijn best om te laten zien hoe ik genoot terwijl hij zat te zweten.
Vanzelfsprekend kreeg ik een erectie, het frisse water kon dat niet beletten. Mijn schroom verloor ik een eeuwigheid geleden bij Steven.
Ik zette me na de verfrissing parmant naast Dieter om me te laten drogen op de warme gladde rotsen.
Dieter kwam dichter zitten. Hij daalde met z'n vingers m'n ruggengraat af: wervel per wervel.
'Je doet me de duivel aan, besef je dat.'
'Weet ik.'
Plots stond hij op, deed een stap achteruit en pakte zijn fototoestel dat de hele tocht aan een koord om zijn nek bengelde.
Ik trok reflexmatig mijn linker been op, me bewust van wat ik te verbergen had.
'Nee.'
'Te laat.'
'Ik wil niet dat je zo'n foto's neemt.'
'Ik nam er al zonder dat je het zag. Ik ontwikkel ze zelf, niemand krijgt ze te zien. Die je niet wil zal ik weg gooien.'
Minder droog dan de dag voordien, kleedde ik me aan.
Veel vroeger, vroeg namiddag bereikten we ons hotel.
Terwijl ik me sportief waande, dartelde Dieter van steen naar steen. Ik genoot van zijn soepele tred waarmee hij voor me uit stapte.
Ik hijgde en ik zweette van de inspanning maar keek tegelijk begerig naar de cadans van zijn elegante benen. Ons tempo lag hoog. twee uur voorsprong namen we op gisteren!
We dronken op de bank voor het hotel onze drinkbussen 'at fundum' leeg..
'Het is amper drie uur.' merkte ik op.
'Dan hebben we tijd zat.'
We draaiden tegelijk de sleutel van onze tegenover elkaar liggende kamers om.
'Tot seffens.'
Ik haastte me met m'n toiletgerei naar de badkamer en liet het bad vollopen, voelde met een hand, 't water mocht niet te warm zijn. Ik had nog altijd dorst. Wat een debiet.
Dieter kwam binnen en deed nonchalant de deur op slot.
We kleedden ons uit zonder een woord te wisselen.
Ik keek naar zijn piemel, die nog slap hing toen hij zijn onderbroek omlaag trok. Dieter had een groeier, klein in slappe toestand, behoorlijk lang en recht in volle wasdom. Ik kwam onder de indruk van de groeikracht van zijn lid. Hij ging tegenover mij zitten in bad. Het was een oud geëmailleerd bad, mat geworden door de tijd maar proper.
We keken naar elkaar terwijl mijn tenen zijn scrotum zochten en raakten.
Hij veerde omhoog.
'Stouterd.'
Ik hoorde het hem graag zeggen.
Ik waste zijn rug en masseerde zijn schouders terwijl hij tussen mijn benen plaats nam. 'k Trok zijn voorhuid met voorbedachten rade over zijn eikel en liet mijn vingers er over glijden.
'Ga je me aftrekken?' vroeg Dieter.
'Nee, toch niet.'
We stapten uit bad en reinigden het gedisciplineerd met het aanwezige detergent zoals het briefje tegen de muur voorschreef: 'Bad reinigen na gebruik'.
'Ik ga me eerst scheren.' zei Dieter.
'Hoeft niet.' probeerde ik. 'Je hebt je toch vanmorgen geschoren.'
'Ik wil niet prikken.' Hij stond er op. We gingen elk op onze kamer.
'Tot dadelijk.'
'Dan gaan we kindjes maken.' grapte ik.
'Zal ik graag proberen. Of dat gaat lukken is een andere zaak.' gaf hij me na voor we onze eigen kamer betraden.
Hij bleef maar weg. Ik scheerde me dan ook maar om zelf niet te prikken al bezat ik geen sterke baard.
Ik zou hem verrassen bedacht ik. Ik ontdeed met van mijn kleren en ging op bed liggen. Belachelijk als hij me zo zou zien als hij binnen kwam.
Gedonder klonk hoorbaar. Ik stond op en ging voor het venster staan. Veel vroeger dan gisteren stak een warmte onweer de kop op. Ik keek uit op het gemaaide hooiland, zag de zon schijnen in de vallei maar ook bliksemflitsen die de naderende bui aankondigden.
Er werd geklopt op de deur. 'Binnen.' riep ik.
Ik draaide me half om. Uiteraard was het Dieter die mijn kamer betrad. Voorzichtiger dan nodig deed hij de deur toe en draaide de sleutel om. Dat bevestigde zijn voornemen: geen pottenkijkers gewenst.
'Waarom klopte je? Je deed me schrikken.'
'Waarom antwoordde je 'binnen'? Er moest zo eens iemand anders geklopt hebben. Zie je daar staan.'
'Is er iets mis met m'n outfit?'
'Ga voor dat venster weg. Je trekt de bliksem aan.'
'Oh, had ik niet door.' antwoordde ik terwijl ik demonstratief naar mijn bliksemafleider keek.
Hij droeg zijn kortste short en enkel een T-shirt. Zijn pantoffels schoof hij van zijn voeten, daarna volgde zijn short en onderbroek, tegelijk. Die legde hij op het tweede bed waar ook mijn lege koffer een plaats vond.
Heerlijk om zijn piemel uit zijn broek te zien ontpoppen en te zien groeien terwijl hij zijn shirt als laatste kledingstuk over zijn hoofd trok.
Ik liet hem naar me toe komen en legde een hand om zijn heup toen hij naast me stond.
'Wat staan we hier schunnig voor het raam. Misschien zien ze ons.'
'Gek. Het onweert. Je moet een verrekijker hebben om iets te bespeuren.'
We logeerden op de eerste verdieping. Het waren dubbele ramen. Eén venster aan de buitenkant met enkel glas, één aan de binnenkant van de dikke muur zorgde voor isolatie in de winter.
Nu stonden ze beiden open. De grote regendruppels maakten een ruisend geluid en trokken in golvende vlagen door de vallei.
Dieter had een uitzonderlijk rechte piemel. De mijne kromde zich banaanvormig bij opgewondenheid. Oorspronkelijk maakte ik me daar zorgen over tot die van Steven hetzelfde knikje bleek te krijgen in verheven positie.
Ik kon niet nalaten Dieters' te betasten. Hij was hard zoals een bamboe stok tegelijk stevig en glad is.
Dieter rilde. Ik meende hem zelfs te horen klappertanden.
'Ben je zo gespannen?'
Hij kon enkel knikken. Ik omhelsde hem. Mijn stijve drukte tegen zijn dij en heup.
'Kom.' Hij liet zich naar mijn bed leiden.
'Hij gaat weg.' jammerde hij zachtjes. 'Ik heb er zo naar uitgekeken.'
Zijn erectie verdween effectief als sneeuw voor de zon.
Dieter lag te bibberen in mijn armen. Ik begreep het niet goed.
'Heb je dan schrik?'
'Ik heb helemaal geen schrik van jou. Ik heb dit heel erg gewild.'
Geschrokken als ik was, ebde ook mijn stijve gedeeltelijk weg.
'Je bent vreselijk nerveus.'
'Sorry. Je mag bij me doen wat je wil... jij hebt ervaring.' fluisterde hij. 'Doe maar...'
Hij maakte zich los uit onze omarming en zocht in de broekzak van zijn short een condoom dat hij op het nachtkastje legde.
'Waarom doe je dit? Wil je het zelf wel?'
'Weet het niet. Ik ben je niet waard. Het is beschamend.' Dieter begon weer te jammeren.
'Dit is jou eerste keer. Ik wil dat jij het goed vindt. De rest heeft geen belang voor mij. Kom hier.'
Hij vleide zich opnieuw in mijn armen.
Ik streelde hem over zijn rug, zacht, troostend. Dieter was zo'n kruidje roer me niet. Hem neuken, hij moest eens weten, het was het laatste wat ik verlangde.
Hij beantwoorde mijn strelingen. Mijn libido laaide snel terug op. Dieter moest dat merken want ik porde met mijn piemel tegen z'n dijen.
Vingers dwaalden subtiel over wederzijdse handpalmen. Tenen kropen over onderbenen. Dieters ding kwam tot mijn opluchting terug tot leven.
Ik liet de mijne voorzichtig met die van hem kennis maken. Hij zuchtte, een aangename zucht, niet meer dat akelige bibberen.
Met zijn tong sabbelde hij aan mijn oorlel. Zijn adem ruiste in m'n oor.
Hij was zo lief, te goed, te braaf.
Een golf van emoties overviel me.
We konden in een eeuwige omarming blijven. Hij kuste mijn nek.
Ik duwde hem langzaam van me af, tot hij op zijn rug lag.
Het onweer dreef onvoorspelbaar af, de zon scheen buiten terwijl het nog regende. De donder galmde spectaculair opschepperig in een laatste stuiptrekking.
Schroom liet ik een eeuwigheid geleden achter mij. Mijn tong plaagde zijn tepels.
Hij lag op zijn rug languit gestrekt. Ik zette me op mijn knieën boven op hem. Mijn ogen dwaalden hunkerend over Dieters lichaam.
Hij had zijn handen onder zijn hoofd gevouwen en wachtte duidelijk af.
Toen we in bad lagen had hij nog okselhaar. Ze waren glad geschoren nu.
'Je hebt je okselhaar daarnet verwijderd.' merkte ik op. 'Bleef je daarom zo lang weg?'
'Jij hebt het jouwe toch ook geschoren.'
Uiteraard had ook ik me voorbereid om er netjes uit te zien.
De vage glimlach op zijn mond verraadde zijn verlangens.
Mijn gebruinde dijen tegen de nog donkerdere van Dieter getuigden van de zomer en contrasteerden met onze maagdelijk bleke lijven. Je kan menen dat zoiets geen zicht is.
Ik blijf de wielrenners look sexy vinden.
Zijn piemel glom van hardheid en raakte bijna zijn navel.
Ik focuste me op zijn genot. Pijpen zou ik hem. Tevreden zag ik zijn ademhaling versnellen toen ik zijn voorhuid opnieuw naar beneden trok.
Mijn handelden kriebelden en streelden zijn ballen. Met mijn tong en mond kon ik dingen die voor Dieter onbekend waren.
Plots duwde hij tegen m'n schouders en trok zich terug.
'Ik ga komen.'
Het bleef bij een troebele druppel aan zijn plasgaatje.
'Dan kom je maar. Laat me gewoon doen, ik kan dit aan.'
Even nam ik gas terug. Dat bijna gevoel wilde ik hem laten vasthouden. Voorzichtig ging ik terug aan het werk, liet hem zo lang mogelijk balanceren op de koord tot hij ontplofte.
Ik word nooit een culinaire liefhebber van het spul maar verspilde niets. Ik nam een slok van mijn drinkbus die op het nachtkastje stond achterna en omarmde Dieter stevig.
Stilaan kwam hij terug tot de wereld.
'Hé, je slikte alles in?'
'En doorgespoeld... een goede voorbereiding is het halve werk.'
'Moet ik het ook bij jou doen.'
'Ik hou je niet tegen. Moeten? Je doet wat je wil doen, als je er liever niet aan begint, dan laat je het.'
'Zal ik je aftrekken?'
'Is me allemaal gelijk. 't Zou erg zijn als ik het zelf moest doen.'
'k Gaf hem vrije toegang tot de intieme zone door een been op te trekken.
Hij speelde respectvol met m'n gevoelige ballen en trok me als een volleerde fluitspeler.
M'n gastendoekje dat de voorbije jaren al zo veel sperma absorbeerde hield ik klaar voor de moment suprême.
Ik had er voor Dieter binnen kwam aan geroken. Het geurde slechts naar waspoeder maar het riep herinneringen aan vroeger tijden op.
We liefkoosden elkaar tot etenstijd.
Na het werk, een relatief begrip, dronken we bier in de bar wachtend op de avondactiviteit.
We trokken met een deel van het personeel naar het dorp voor een fakkeltocht.
Een uitgelaten Dieter gedroeg zich onderweg erg spraakzaam.
Terug in de bar na een volgende halve liter Cardinal, kroop Dieter samenzweerderig tegen me aan.
'Je bent me aan het inpakken.'
'Straks ga ik je uitpakken.'
'Je hebt duidelijk de smaak te pakken. Maar pas een beetje op dat de mensen hier dat niet gaan merken.'
'Mijn goesting is zo groot dat er iets knelt.'
'Kan je het niet wat romantischer uitdrukken?' fluisterde ik op mijn beurt in zijn oor.
We dronken ons biertje op. Iemand die zijn schuld van de dag voordien wilde inlossen, probeerde ons te trakteren maar we bedankten.
'We wilden net gaan slapen.'
'Je houdt het te goed.' zei Koen.
'Pieter, ik ben er klaar voor.' zei Dieter overdreven triomfantelijk en deed m'n kamerdeur andermaal langs binnen op slot.
'Ik ben er ook klaar voor.' glimlachte ik naar hem. De zoemer, ik had de wacht, baarde me geen zorgen. 'k Had iets te veel bier op.
Gelukkig hadden we die traktatie afgeslagen.
We gingen voor de derde keer die dag uit de kleren. Geen getreuzel, het ging vooruit.
Het was toch zo gemakkelijk uit de kleren te gaan.
Te lang na Steven had ik Dieter willen sparen, terwijl ik misschien enkel mezelf beschermde tegen een tweede mislukking.
Intussen kon ik me aan Dieter blootgeven.
Het nachtlampje gaf een gelig licht.
Hij streelde me ongedwongen. De werking van alcohol is me gekend maar hij was de hele avond al uitgelaten.
'Wat liep er mis daarstraks?'
'Jongen, zwijg erover of ik word terug slap.'
'Had je er zo'n schrik van?'
'Ik wilde het juist zo erg graag. Jij stond daar zo voor het raam. Ik wist niet wat te doen, voelde me slap worden en geraakte in paniek. Bedankt voor je geduld met mij.'
'Je trilde als een rietje. Zo heb ik je nog nooit gezien. Ik wist niet wat ik met je moest aanvangen. Maar je ziet, hier liggen we dan weer.'
Hij fluisterde allerlei lieve woordjes.
'Ik blijf deze nacht bij je slapen.'
'Kunnen we proberen. 't Gaat niet lukken. Op deze manier wil ik gerust wakker blijven.'
Hij hield me lang wakker.
Knuffelde me gek.
Bereed me ongeremd.
Maakte mij gelukkig en ik hem.
We kozen tenslotte voor de nachtrust. Hij legde zich in het tweede bed te slapen.
Er volgden dagen, maanden ... jaren om genoeg tijd te maken voor ons beiden.