Groen licht (deel 29)
Mocht ik 10 jaar ouder geweest zijn, dan had ik misschien afstand kunnen nemen van de situatie. Ik werd pas 22.
De werkweek bij het leger bracht verstrooiing. Je kon het werken noemen want de medische keuring had niks te maken met soldaatje spelen. De avonden bracht ik door in de kantine. Ik amuseerde me met de nieuwe vrienden als alternatief voor verveling. Een deel van de lage soldij werd ter plaatse aan drank opgesoupeerd.
Ik contacteerde Dieter de vrijdagavond toen ik pas thuis gekomen was. Ik trof hem thuis, niet wetend of hij vroege of late dienst had.
'Verrassing.' klonk het aan de andere kant.
'Ik bel zomaar eens. Alles goed daar?'
'Euh ja. Alles goed met jou?
'Ja ook.' Oh ramp, ik vond geen woorden meer om het gesprek vlot te houden.
'Wat doen we volgend weekend?'
'We zien wel.'
'Een dagje naar zee?'
'Goed, als het weer meezit.'
We spraken af dat Dieter de bus naar Antwerpen zou nemen waar ik later op zou stappen. Daar namen we dan de trein.
'Boterhammen meenemen?'
'Zit je zo krap bij kas?'
'Valt mee.'
'Misschien trakteer ik je ginder op frieten, als je braaf bent.'
Wat een haperend telefoongesprek. De brief van Steven veroorzaakte deining op het voordien rustige water. Rot brief.
'Geen slecht voorstel, een dagje aan zee.'
Ik keek er naar uit.
Een vaag idee wat ik Dieter te zeggen had, geen flauw benul hoe ik het aan boord ging leggen...
Ik trof Dieter op de bus, net zoals Steven vroeger al op de bus zat toen ik opstapte.
'Blijven we in Antwerpen of kopen we een ticket naar zee.?'
'De zee, toch?'
De winterse weersvoorspelling bracht twijfel. Waaien zou het, maakte niet uit. Zou het droog blijven?
We zaten in de trein tegenover elkaar op een vier zit. De rest van het treinstel bleef nagenoeg leeg.
Over de voorbije twee weken wisselden we enkel anekdotes uit.
Dieter beëindigde 'het over koetjes en kalfjes gesprek'. Hij stak me de loef af met: 'Je zit serieus gewrongen met de inhoud van Stevens' brief hé.'
'Ik heb hem verteerd.'
'Je werd bleek tijdens het lezen, weet je.'
'Steven pakte me koud. Zo'n leugen. Het maakte me kwaad. Zoiets verwachtte ik niet van hem.' verklaarde ik.
Dieter keek me aan met zijn diep donkerbruine ogen, die gezien onze zitplaatsen tegenover elkaar heel dichtbij waren. Vijf tinten donkerder ogen dan die van Steven probeerden me te doorgronden.
'Maar ik kan niet kwaad op hem zijn. Het spijt me niet dat ik het uit maakte, het spijt me alleen dat ik Steven pijn heb gedaan.
Ik heb mooie herinneringen met hem, dat gaat blijven. We kenden mekaar vijf jaar, dat veeg je niet zo maar van tafel. Lastig om dan te moeten zeggen dat het gedaan is. Het was geen kwestie van schuld, zijn schuld of de mijne.
Het was een falen van onze relatie. Ik buisde in m'n eerste jaar bio, dat voelde minder erg. Het piekeren dat aan m'n beslissing voorafging was zelf erger dan m'n beslissing aan Steven meedelen.'
Het aan Dieter vertellen, luchtte me op. Ik voelde me helder en kalm.
Ik vertelde hem het hele verhaal van onze relatie, hoe ik Steven had leren kennen, waarom ik voor m'n studies in Gent koos, hoe het samenwonen verlopen was.
Het kwam er gemakkelijk uit, de intieme details gooide ik uiteraard niet te grabbel. Dieter kende Steven of gewoon, sommige dingen in je leven mag je voor jezelf houden. Hij luisterde en onderbrak me weinig.
De treinrit vloog voorbij. Ik zag het station van Brugge zelfs niet passeren. We doken niet de stad Oostende in maar gingen resoluut voor een lange december wandeling langs de kust. Eens het casino van Oostende gepasseerd , ruilden we de dijk voor het strand. We volgenden het best begaanbare zand op de vloedlijn. We stapten met de wind op kop. Dicht tegen de waterlijn vermeden we gezandstraald te worden. De felle wind joeg de golven op. Regelmatig moesten we vluchten voor opgezweept water. Ik trok Dieter aan de hand om te vermijden dat het water hem te pakken kreeg en hem natte voeten bezorgde. Zijn linker hand en mijn rechter verdwenen allebei in mijn jaszak. Het had iets romantisch. Ze bleven daar. Mijn handen zwollen op als reactie op de kou en ze gloeiden. Die van Dieter ook. Zon en jagende wolken wisselden elkaar af. Ook dat maakte de wandeling aan zee mooi. We zagen het casino van Middelkerke liggen boven de nevel van opwaaiend zand. Met grote honger bereikten we de badplaats die we dichterbij ingeschat hadden. 'Wintersluiting.' stond op een handgeschreven blad aan het venster van de enige frituur die we passeerden. Zonder veel zoeken doken we een goedkoop dagmenu restaurantje binnen.
Dieters donkere haren lagen slordig tegen zijn voorhoofd, verwaaid door de zeewind. Zijn kaken bloosden hevig door de winterse buitenlucht. Hij zag er heel jongensachtig uit op deze manier. Terwijl we wachtten op de bestelling bekeek ik het interieur en beurtelings ook zijn haren, zijn ogen en zijn mooie blos. Hij kleedde zich steeds keurig en schoor zich altijd netjes, slechts een donkere waas getuigde van baardgroei.
'Wat zit je naar me te staren.'
'Ik staar niet. 'k Kan toch beter naar jou kijken dan naar het plafond. Je haar is zo mooi.'
'Vind je? Ik kan er anders al niks mee aanvangen. Hoe zal het er dan nu uitzien!'
Gretig staken we het hoofdgerecht achter de kiezen, tevreden dat het naast lekker ook veel was.
Dieter stond er op voor ons beiden te betalen. Ik protesteerde.
'Ik heb het beloofd ; ik werk al.' hield hij vol.
Buiten gekomen vanuit het warme restaurant, leek het een stuk kouder geworden.
We besloten uit de wind, achter de duinen, terug te wandelen.
Veel praatten we niet. Mijn hand stak nu in zijn zak.
De trein naar huis trok zich pas op gang en we zagen schuine regenstreepjes op de ruit verschijnen.
'We hebben geluk gehad.'
'Ja, wat een prachtige dag.'
Ik zat tegen het raam in de rijrichting, Dieter naast mij.
Hij kwam tegen me aanleunen. De wandeling in de buitenlucht had me loom gemaakt, tevreden, kalm ook.
M'n arm hoorde over zijn schouders te liggen en daarom legde ik hem daar.
Hij praatte stilletjes.
'Hoe lang weet jij het.'
'Wat weten?' onderbrak ik hem te snel.
'Dat je homo bent.'
'Sinds ik geboren ben.'
'Nee, serieus.'
Mijn arm op mijn schouders gaf hem de gelegenheid nog dichter tegen me aan te kruipen. M'n hoofd leunde tegen onze uitpuilende jassen die we aan het haakje naast het raam hadden gehangen.
'Van in de lagere school. Beseffen deed ik het pas toen ik een jaar of 15 ,16 werd. In 't vijfde middelbaar leerde ik Steven kennen....' Een groot deel vertelde ik Dieter eerder al. 'En jij?'
Overdreven stil fluisterde hij me in het oor, geen mens kon ons afluisteren, hoe hij 'het' bij zichzelf te weten kwam.
Hij scheen een moeilijke periode gekend te hebben. 'k Kwam laat in m'n puberteit. Het stond zelfs op het verslag van het medisch onderzoek: laat in z'n puberteit, meer sport doen en van die dingen.' vertelde Dieter.
' Had ik het moeilijk mee. Ik was een sprietige jongen, te dunne benen en zo.'
' 't Is dan toch nog nog goed met je gekomen.'
Hij kneep me in m'n zij wat ik leuk vond.
'Men noemde me babyface en zelfs homo wat ik het ergst van al vond.'
'Had je het ooit tegen iemand verteld?'
'Nooit heeft iemand het geweten. Ze gebruikten het als scheldwoord. Het deed des te meer pijn omdat ik er niet mee klaar was.'
'Bij de jeugdbeweging wisten ze het toch?'
'Pas toen ik van de middelbare school weg was. Jullie waren daar, dat maakte het voor mij veel gemakkelijker. Als ik jullie zag dan leek het de normaalste zaak van de wereld. Maar ik durfde er niet mee voor de dag komen.'
'Hoe zijn ze het dan te weten gekomen.'
'Steven. Ik hield het niet meer. Mijn vader was er intussen vandoor. Ik heb eens goed bij Steven uitgehuild en helemaal ongelukkig heb ik hem gezegd dat ik dacht homo te zijn. Hij vond dat ik het aan de rest van de leiding diende te vertellen.
'Het is erger het voor jezelf te houden, dan er mee naar buiten te komen.Niemand zal je uitlachen,' zei Steven, 'en doet iemand dat dan krijgen ze met mij te doen.'
'En?'
'Ik vond het eerst heel raar nadat ik het er op een vergadering uit gegooid had. Ja, ik had mijn ei eindelijk gelegd. Ik voelde daarna steeds alle blikken op mij gericht. Maar alle reacties waren positief. Zonder jou en Steven zou het veel lastiger geweest zijn.'
'En thuis?'
'Niks. Ik vertelde het dezelfde dag als bij de Chiro. Mijn moeder vond het spijtig dat ik het niet eerder gezegd had en ze had gelijk. De jaren dat ik alles verzweeg, waren moeilijker dan die ene dag.'
De trein reed te vroeg naar m'n zin het station van Antwerpen binnen en dwong het einde van ons gesprek af.
In bed spoelde ik de voorbije dag terug.
Dieter was los gekomen. Hij had het te pakken. Zijn verliefdheid kon hij niet verstoppen. Ik denk dat ik dat nuchterder bekeek. Ik besefte dat hij me aanstak.
De brief van Steven had de omgekeerde uitwerking op hem dan ik verwacht had. Met welke ogen beoordeelde Dieter Steven?
Ik had mijn arm over Dieter gelegd op de trein. Had ik dat moeten doen? Misschien mocht ik het vuur niet aanwakkeren.
Afwachten en zien wat er ging gebeuren? Ik wilde geen tweede mislukking zoals die met Steven. Dieter was in mij aan het investeren. Hoe kon ik hem afhouden. Ik wilde hem tegelijk niet teleurstellen.
Ik was vrij, waarom zou ik hem moeten afhouden? Maar ik mocht niet dezelfde fouten maken tijdens mijn tweede eerste keer.
In slaap vallen met Dieter in gedachten en dromen over Steven. In dromen kan alles. Onmogelijk diep drong ik in Steven. De natte pyjamabroek wekte me.
Ik haatte natte dromen. Mijn moeder presteerde het af en toe om een opmerking te maken over die extra pyjamabroek in de wasmand. Er waren oorzaken van zaadlozingen zoals examens en toestanden zoals deze.
Ik wilde niet meer dromen over Steven. M'n dromen beheerste ik niet toch veroorzaakte het een schuldgevoel.
Dieter had een verrassing voor me in petto.
Hij toonde me enthousiast een foto van mezelf in het magazine van de natuurvereniging en ook de andere foto's die hij daar getrokken had.
'Stiekemerd, je hebt foto's van me genomen tijdens het beheersweekend.'
Hij toonde me dezelfde foto in quarto formaat. 'Mooi hé. Je mag ze hebben.'
'Ik pak niet goed op foto. Heb je niets beters, eentje van jezelf.'
'Ik heb je foto in het dubbel, eentje voor jou, eentje voor mezelf. Neem ze dus maar mee.
Hij diepte een paar fotoboeken op uit zijn kleerkast. Hij bezat een uitgebreide verzameling van zijn geboorte tot... de mooiste recente foto's.
'Mijn vader is hobbyfotograaf. Hij heeft een donkere kamer en ontwikkelt ze zelf.'
Eén foto trok mijn volle aandacht. Dieter stond boven op een berg tegen een kruis geleund. Zijn zwarte trui met een paar witte banden zorgen voor een leuk contrast met de omgeving. Door de ruime trui zag je nauwelijks iets van de jeans short maar zijn prachtige benen stonden in volle glorie op de foto. Het was toen mode versleten jeans af te knippen om ze als korte short een laatste leven te geven.
'Die wil ik.'
' 't Is een foto van 2 jaar geleden toen ik met papa voor de laatste keer op vakantie ging. Hij heeft het negatief zeker nog ergens. 'Kan even duren voor je de foto hebt.'
'Geeft niet.' Mijn aanwinst zou ik koesteren en heel vaak bekijken.
Ik had nieuws voor Dieter waar ik hem niets over vertelde. Ik liet me nogmaals op AIDS testen en die uitslag was opnieuw negatief. In ieder geval kreeg ik de bevestiging dat ik met een schone lei kon beginnen.
Onze laatste ontmoeting voor Kerstmis werd een mini-afscheid. Ik vertrok weer als vrijwilliger 'verpleger' deze keer op skivakantie met de jeugd. Ik had het bij het leger gedaan gekregen om uitzonderlijk verlof te krijgen. Ze gaven dat bij vrijwilligerswerk als dit.
'Spijtig dat ik daar vorig jaar niet van op de hoogte was. Jij bent een gelukzak.' zei Dieter.
'Ik zal het ginder waarschijnlijk moeten stellen met een collega verpleegster.' speelde ik gemaakt verdrietig. 'Of misschien is de arts een knapperd.' fleurde ik op.
Ik beleefde weer een prachtige weken daar in Zwitserland. Ik paste niet volledig meer bij de monitoren die zich jeugdiger gedroegen dan ikzelf omdat ze enkele jaren jonger waren. Perfect dus om als verpleger de kampsfeer mee te beleven en alles toch een beetje op afstand te bekijken.
Bij mijn thuiskomst overstelpte ik mijn ouders naar gewoonte met het verslag van mijn belevenissen. Dieter kreeg alles een dag later te horen.
'Je hebt het juiste diploma om je samen met mij kandidaat te stellen. Als we eens probeerden komende zomer samen te gaan.'
Hij beloofde zijn vakantie er naar te plannen. Het zou lang wachten zijn tot na mijn legerdienst tot die kans zich aanbood. We zouden ons in ieder geval inschrijven.
Steven kreeg stilaan de plaats van iemand die ik heel goed gekend had.
De jaarlijkse fuif van de jeugdbeweging waar zowel Dieter als Steven oud-leiding waren, kondigde zich aan.
'Ik wil je graag nog eens zien dansen.' opperde ik.
'We kunnen gerust samen de dansvloer op.'
Maar we riskeerden de mogelijk onaangename ontmoeting met Steven De kans bestond, waarschijnlijk een zeer kleine, om Steven daar tegen het lijf te lopen.
We waren geen uitgangstypes en omdat we onze vroegere vriendenkring verwaarloosd hadden, konden we niet terugvallen op een grote vriendenkring.
Ik groeide meer en meer naar Dieter toe. Vaak maakte ik de vergelijking met Steven.
Hij was zo anders.
Ik miste de passie van Steven. Dieter knuffelde graag, verder ging hij nooit. De gelegenheid om verder dan dat te gaan, hadden we niet. Bij hem thuis of bij mezelf ontbrak het aan privacy.
Met ouders in huis kan je weinig proberen, of misschien waren we beiden te braaf. Het waren een andere tijden toen. De mijne mochten hem wel Dieter, wat niet betekende dat ik op iets intiems met hem wilde betrapt worden.
Dieter was een onbeschreven blad. Ik mocht hem niet forceren.
Bij een van de eerste warme voorjaarsdagen benutte ik de kans om m'n short aan te trekken. Ik bekeek mezelf thuis in de spiegel voor ik op de fiets sprong.
Dieter droeg een lange broek toen ik bij hem arriveerde.
'Ik ben aangeduid als verpleegkundige voor Zwitserland.' was het eerste wat Dieter me vertelde.
'Tof voor jou. Ik kreeg bericht dat ik niet weerhouden ben.' Ik las de teleurstelling op zijn gezicht en kon de plagerij niet volhouden.
'Gefopt! We kunnen samen.'
'Nog 3 maanden wachten...'
'Je zou beter van broek wisselen. Het is echt warm buiten.'
Hij gaf me gelijk. Op z'n kamer wisselde hij voor m'n ogen van broek.
Verdorie, ik zag z'n benen voor het laatst een paar jaar geleden.
Dat die broek niet gemakkelijk zat en hij ze weer naar beneden stroopte, wond me nog meer op. Ik kreeg een opkomende stijve maar beheerste me.
Hij koos een sportbroekje, korter en losser dan de short.
'In orde zo?'
'Helemaal.' Hij deed het erom dacht ik.
Ik kon m'n ogen niet van zijn benen afhouden. Ik heb een zwak voor benen.
Dieters' zagen er mals uit, er bestaat geen beter woord voor. De vergelijking met Steven bleef ik maken. Alles aan Dieter was net iets ronder zonder naar mollig te neigen. Steven had lopersbenen. Ondanks zijn gespierdheid bleef hij ietwat pezig. Hij was ook een aantal cm groter dan Dieter en mij.
We kozen als bestemming het Hardervoort, een landschapspark. Het lag aan de rand van de stad. We vonden er voldoende natuur. Het was er rustig en miste het afgelijnde van een echt stadspark.
Ik zocht en vond een gunstig plekje in het park waar we ons konden neer vleien. Dieter liet zich gewillig door me meetronen. Ik trok hem als een slap jongetje tegen de grond.
M'n ogen hadden veel te veel moois gezien, ik moest hem voelen.
Gretig streken mijn handen over Dieters verrassend zachte, donzig aanvoelende benen. Stevens' ledematen voelden veel kriebeliger aan omdat zijn haartjes overvloedig en stugger waren. Dieter deed aardig mee en zijn handen doken onder mijn shirt.
Daar moest ik ook zijn. Ik kriebelde zijn weerloze buik en genoot van zijn reactie. Bij Steven placht ik plagerig al trekkend aan het haar onder z'n navel het voorspel in te leiden. Ook zonder pret streepje, dat bezat Dieter niet, vond ik de weg naar beneden. Mijn kroelende vingers door zijn schaamhaar vond hij merkbaar aangenaam.
Ik greep zijn penis plots bij de stam en trok hem omhoog.
Hij trok m'n hand daar weg en ging rechtop zitten.
'Ik weet niet of dit wel goed is.'
Ik zei maar wat: ' Ik doe toch niks verkeerd.'
'Ik twijfel of we dit moeten doen.'
Hij twijfelde. Ik reageerde verbouwereerd en geprikkeld.
'Wij zijn bijna een volledige zwangerschap samen. Waaraan moet je twijfelen? Van mij mag het soms wat meer zijn.'
'Sorry. ik heb helemaal geen ervaring met die dingen. Het is toch normaal dat ik twijfel.' Hij stamelde een aantal verontschuldigingen van dezelfde aard.
Ik besefte dat ik een leuke namiddag verknoeid had. Ik vervloekte mezelf om de spontane uitvallen die eigen aan mij waren. Voor de rest was ik even introvert als Dieter.
We wandelden de rest van de namiddag. Het mooie weer kon de begrafenisstemming niet verbeteren.
Een goede doe-het-zelver kan zichzelf redden als de nood te groot wordt of de frustratie de bovenhand haalt.
Omwille van deze twee redenen trok ik mezelf thuis af in bed en vond geen bevrediging.
Dieter twijfelde. Waar twijfelde hij aan? Ik dacht dat hij verliefd op me was. Twijfelde hij aan mij? Of erger, hij was niet eens zeker over zijn geaardheid...