Ome Sietse | Deel 4

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Michael87
Berichten: 458
Lid geworden op: za 17 aug 2013, 08:22
Vul het getal in: 123
Contacteer:

Ome Sietse | Deel 4

Bericht door Michael87 » zo 26 feb 2017, 21:30

4. Bidden


“Was het gezellig gisteravond?”, keek Jessica me onderzoekend aan toen ik de volgende ochtend, zo duf als een konijn, de keuken binnenliep.
“Gezellig?”, rekte ik me eens flink uit.
“Ja, gezellig. Of dacht je dat ik je niet gehoord had vannacht?”
Ik schrok. Als ze me gehoord had, wist ze ook dat het kwart voor twee was geweest toen ik thuiskwam. Dat was niet bepaald een christelijke tijd voor een gereformeerde student, dat wist ik best.
“Het gaat me niks aan, hoor”, ging ze verder toen ik geen antwoord had. “Ik hoop alleen dat je geen domme dingen doet.”
“Hoe… bedoel je?”, hakkelde ik. “Domme dingen?” Zo nonchalant mogelijk trok ik de kast open en pakte er een bord uit. Snel de keukenla open. Mes, vork. Doen alsof er niks aan de hand was. Rustig blijven. Ik hoefde haar toch geen verantwoording af te leggen?
“Je weet wel… Verleiding. Drank. Drugs. Meisjes”, giechelde ze.
“Doe niet zo idioot zeg”, viel ik geïrriteerd uit terwijl ik me omdraaide. “Waar zie je me voor aan?”
“Nou ja, bijna twee uur… Je maakt mij niet wijs dat je al die tijd alleen maar hebt zitten studeren.”
“Zeg, hou eens op!”, bitste ik voor ik er erg in had. “Ik ben geen kleuter.” Boos ging ik zitten, trok de zak brood naar me toe en haalde er twee boterhammen uit.
“Oh sorry hoor, ik zeg al niks meer.” Beledigd boog ze zich over het Nederlands Dagblad dat opengeslagen voor haar lag.

“Goeiemorgen”, schoof Dirk-Jan aan.
“Môguh”, mompelde ik binnensmonds.
Met een diepe zucht sloeg Jessica de pagina om. “Ook goeiemorgen.”
“Is er iets?”, wilde Dirk-Jan weten, verbaasd van Jessica naar mij kijkend.
“Ach, niks”, bromde ik, terwijl ik een dikke laag boter op mijn brood smeerde. “Beetje chagrijnig. Te laat naar bed gegaan. Kruisverhoor en zo”, knikte ik richting Jessica.
Dirk-Jan grinnikte. “Slecht geweten?”
“Begin jij nou ook nog?”, viel ik naar hem uit. “Laat me gewoon met rust!” Snel mikte ik twee plakken kaas op één van de boterhammen, klapte de andere er bovenop en sneed ze doormidden. “Smakelijk. Ik eet wel op mijn kamer.” Zonder een reactie af te wachten, schoof ik mijn stoel naar achteren en banjerde de keuken uit, mijn beide huisgenoten verbouwereerd achterlatend.

Verdorie, ik moest toch een beetje uitkijken. Licht uit en zo stil mogelijk de trap op sluipen, wilde natuurlijk niet zeggen dat niemand me zou horen. Zeker Jessica, het toppunt van deugdzaamheid, niet! Waarschijnlijk had ze het om elf uur al behoorlijk op haar heupen gehad omdat ik nog niet thuis was geweest. Goeie kans dat ze zichzelf al die tijd wakker had gehouden om me in de gaten te houden.
Uit alle macht probeerde ik me te herinneren of er nog licht in haar kamer had gebrand toen ik vannacht aan was komen fietsen maar ik wist het echt niet meer. Niet zo gek ook, ik had Wouter in mijn kop gehad.
Er gleed een glimlach over mijn gezicht. Wouter. Meteen betrok mijn gezicht weer. Wouter… Ik zuchtte eens diep. Misschien had ik dat mailtje toch beter niet kunnen sturen.

Peinzend nam ik een hap van mijn brood en startte mijn computer op.
“Steven?”, werd er op mijn deur geklopt.
Ook dat nog! Kon hij me nou niet gewoon met rust laten? “Wat is er?”, reageerde ik kortaf.
“Mag ik even binnenkomen?”, stak Dirk-Jan zijn hoofd om de hoek van de deur.
Ik zuchtte.
“Is alles goed met je?”, informeerde hij terwijl hij op mijn bed ging zitten.
“Waarom zou het niet goed met me zijn?”, bromde ik.
Hij haalde zijn schouders op. “Gewoon. Omdat je anders nooit zo doet.”
“Nou, nu wel dus.”
“Jessica bedoelde het toch niet verkeerd?”
Stuurs keek ik hem aan. “Ach, ik heb gewoon te weinig geslapen vannacht.”
Onderzoekend keek hij me aan. “Is dat het? Of heeft ze misschien iets gezegd waardoor jij je betrapt voelde?”
“Hoezo? Omdat ik een keer laat thuis was?”
“Nou ja, twee uur is ook wel erg laat voor een doordeweekse dag”, aarzelde hij.
“Denk je dat ik dat niet weet?” Koortsachtig pijnigde ik mijn hersenen. Hoe ging ik me hier uit redden? Want ik wist best dat hij niet zou rusten voor ik een acceptabele verklaring had gegeven voor mijn chagrijnige bui.
“Als er iets gebeurd is wat misschien beter niet had kunnen gebeuren”, begon Dirk-Jan voorzichtig, “dan kunnen we er samen voor bidden, als je wilt.”

Bidden? Hmm, dat was misschien zo’n gek idee nog niet. Dat zou hem in ieder geval het idee geven dat ik inzag dat ik iets fout had gedaan, wat het ook zou zijn.
Was het fout geweest wat ik gedaan had? Zo erg was het toch niet? Ik had me in ieder geval niet laten nemen, want dat was iets wat for sure verkeerd was! Daar was de Bijbel toch wel heel duidelijk over. “Wanneer ook een man bij een manspersoon zal gelegen hebben, met vrouwelijke bijligging, zij hebben beiden een gruwel gedaan; zij zullen zekerlijk gedood worden; hun bloed is op hen!” Geen speld tussen te krijgen…
Ineens begon mijn geweten te knagen. Shit, hij had gelijk! Ik had wel degelijk iets verkeerd gedaan, ik had me nooit op hun af moeten reageren!

“Sorry Dirk-Jan. Ik had niet zo tegen jullie moeten uitvallen”, antwoordde ik schuldbewust. “Je hebt gelijk, ik ben fout geweest.”
“Wil je vertellen wat er gebeurd is?”, gaf hij me ruimte.
Ik schudde mijn hoofd. “Niet nodig. Zo erg was het niet.”
Hij knikte begripvol. “Zullen we de HEERE vragen om vergeving dan?”
Gedwee vouwde ik mijn handen, sloot mijn ogen en liet me door hem leiden in gebed.

***

Paniek sloeg me om het hart, alweer een onvoldoende! Hoe moest ik dit thuis nu weer verkopen? Als ik zo doorging, kon ik het wel schudden, dan bleef ik gewoon zitten. Dan was het klaar. Gedaan met me.
“Steven, wil jij na de les even blijven?”, tikte meneer Walraven me op de schouder nadat hij mijn proefwerk met een dikke rode vier erop op mijn tafeltje had gelegd.
Ik knikte. Dat zou vast een flinke uitbrander worden! Waar was ik in Godsnaam toch mee bezig? Zoveel moeite was het toch niet een beetje op te letten? Waarom kreeg ik dat dan niet voor elkaar?
Ik wist het wel. Omdat ik de hele tijd met iets anders bezig was. Jonas was ondertussen wel een beetje naar de achtergrond gezakt, maar dat kwam eigenlijk vooral door Daniël.

Stiekem gluurde ik opzij naar het bankje naast me en zuchtte. Hij zag me nauwelijks staan, laat staan zitten, maar dat maakte me geen bal uit. Sinds hij bij ons in de klas was gekomen, had ik mijn ogen niet van hem af kunnen houden. Net als overigens zo ongeveer alle meisjes in de klas. Ze zwermden om hem heen als bijen om een pot met honing en probeerden aan alle kanten zijn aandacht te trekken. Hij lachte erom, vond al die aandacht overduidelijk wel leuk maar ging er toch ook niet echt op in. Wat mij dan weer hoopvol stemde. Stomme gedachte, dat wist ik wel, maar toch…
Waarom had meneer Walraven hem nu ook uitgerekend naast mij neergezet? Hoe moest ik mijn aandacht nu bij de les houden?
“Zullen we anders een keer samen huiswerk maken?”, hoorde ik ineens naast me.
“Wat?”, schrok ik op.
“Huiswerk. Samen”, herhaalde hij lachend. “Ik kan je wel helpen je punt op te halen.”
Van het ene op het andere moment bonkte mijn hart in mijn keel. Samen huiswerk maken? Met Daniël? Op mijn kamer? Lieve hemel, dan kon toch helemaal niet?
“Eh”, stamelde ik overdonderd.
“Leuk toch?”
“Heren”, dreunde de stem van meneer Walraven door het lokaal. “En vooral jij, Steven”, klonk het berispend.
“Sorry”, mompelde ik snel.
“Nou?”, stootte Daniël me aan.
“Oké”, fluisterde ik, totaal van de kaart.

Wilde fantasieën vlogen door mijn hoofd terwijl ik meneer Walraven op de achtergrond hoorde vertellen hoe fruitvliegjes aan rode of witte ogen kwamen.
Het duizelde me allemaal. Rode ogen, witte ogen, wat kon mij het allemaal boeien! Daniël zou straks op mijn kamer zijn! Of ik op die van hem natuurlijk. In ieder geval samen in één ruimte. Zonder iemand erbij!
Zou hij wel eens rukken? Zou ik dat durven vragen? Ik voelde mijn hoofd gloeien bij de gedachte. Stel je voor zeg! Onwillekeurig gleden mijn ogen naar zijn hand waarmee hij de pen over het schrift voor zich bewoog. Ik beet op mijn lip, voelde mijn hoofd licht en mijn kruis zwaar worden.
‘Hou je kop erbij Steven’, vermande ik mezelf. ‘Jonas was veilig, Daniël zit bij je in de klas! Niks laten merken, hij zet je voor schut als hij het weet.’
Ik dwong mezelf op te letten, negeerde de jongen naast me zo goed als ik kon en probeerde te luisteren naar wat meneer Walraven vertelde.

“Zal ik op je wachten?”, vroeg Daniël toen ik na de bel bij het bureau van meneer Walraven bleef staan.
Ik knikte, kreeg van de zenuwen geen woord over mijn lippen, hoewel ik er nog niet helemaal zeker van was of dat nu kwam omdat meneer Walraven me wilde spreken of dat het door Daniël kwam.
“Zo”, begon meneer Walraven. “Ik denk dat wij eens moeten praten, Steven. Want als jij zo doorgaat, komt het niet goed, ben ik bang.”
“Ja, meneer”, antwoordde ik beleefd.
“Ik ga hem helpen, meneer”, hoorde ik Daniël ineens zeggen. “Ik ben hartstikke goed in biologie. We gaan samen huiswerk maken.”
Meneer Walraven knikte bedachtzaam. “Dat is heel aardig van je Daniël, maar ik wil toch ook graag van Steven weten wat er aan de hand is, want een vier voor een proefwerk? Dat ben ik van jou niet gewend, Steven”, richtte hij zich weer tot mij.
Timide keek ik naar de grond.
“Wil jij op gang even wachten?”, hoorde ik meneer Walraven tegen Daniël zeggen, gevolgd door een deur die dichtviel.

“Ik maak me zorgen over jou, Steven. De laatste tijd gaan jou punten hard achteruit. Waardoor komt dat?”
Ik haalde mijn schouders op.
“Is thuis alles goed?”, ging hij verder.
“Jawel.”
“Als er iets is, kun je mij dat altijd vertellen, dat weet je toch?”
Ik knikte.
Het bleef even stil. “Denk jij dat je je punt op kunt halen als ik je nog een kans geef?”, vroeg hij ineens.
Verbaasd keek ik op. “Mag dat?”
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. “Als jij belooft dat je je best doet, dan wil ik je die kans wel geven.”
“Dank u, meneer!”, grijnsde ik opgelucht. Pff, dat scheelde een stuk zeg! Want nog een onvoldoende zou papa beslist niet op prijs hebben gesteld.
“Kom, geef mij dat proefwerk maar. Ik verscheur het.”
Dankbaar reikte ik het hem aan.
“Je krijgt een week. Is dat genoeg?”
“Zeker, meneer”, knikte ik blij.
“Fijn dat Daniël je wil helpen. Is ook goed voor hem om wat vrienden te maken.”
Prompt verschoot ik van kleur. “Ehm… ja, meneer”, hakkelde ik.
“Ga maar gauw dan”, wuifde meneer Walraven met zijn hand richting de deur.

“En? Was hij kwaad?” Bezorgd keek Daniël me aan.
“Neuh. Ik mag het volgende week overdoen.”
“Tof van hem!”, klopte hij me op mijn rug.
“Ja”, glunderde ik, meer van zijn hand op mijn rug dan van mijn herkansing.
“Jouw huis of mijn huis?”, wilde hij weten terwijl we door de gang naar de uitgang liepen.
“Ehm… Doe maar mijn huis”, antwoordde ik, ineens verlegen.
“Prima”, lachte hij.

Naast elkaar fietsten we de straat uit. Daniël praatte er lustig op los en dat maakte het voor mij wel wat makkelijker, gelukkig. Stom natuurlijk, om verliefd te worden op een jongen, dat wist ik best maar ik kon er niks aan doen. Het enige wat ik kon doen, was niks laten merken. Ik kon me ook maar beter niet teveel in mijn hoofd halen want als hij wat langer bij ons op school zou zitten, zou hij er vanzelf achterkomen dat ik zo’n beetje de sukkel van de klas was. Stil, teruggetrokken, slecht in gym, kortom, een mietje. En dat klopte nog ook…
Ik mocht nog in mijn handjes knijpen dat ik niet gepest werd, dat de rest van de klas me gewoon links liet liggen, maar dat zou wel komen omdat ik er in de loop van de jaren een kei in was geworden te zorgen dat ik niet opviel. Nee, zo’n mooie jongen als Daniël zou, als hij de anderen wat beter leerde kennen, vast snel op mij uitgekeken zijn.
Ergens stemde het me triest, ik zou willen dat het anders was. Aan de andere kant, het was sowieso helemaal verkeerd dat ik verliefd op hem was geworden. Ik kon maar beter bidden dat het over ging. Nog meer bidden. Veel meer. Net zo lang tot God het van me weggenomen had.
Zou God het expres gedaan hebben? Dat Hij Daniël bewust op mijn pad had gezet omdat ik moest leren in plaats van fantaseren?

_________________________
© Michael van Beek, 2017
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]

Gesloten