Groen licht (deel 28)
Steven moest ons in de stad gezien hebben. 'Ik heb altijd vermoedens gehad dat er iets broeide tussen jullie.' las ik in Stevens' brief.
Hij suggereerde dat ik hem bedroog met Dieter. Gelukkig stond ik recht in m'n schoenen. Ik was vrij en mocht over straat lopen met wie ik wilde, zelfs met Dieter.
'Hij denkt dat wij al lang iets met elkaar hebben.'
'Je kan jezelf niets verwijten. Ik weet even goed als jij dat er nooit iets tussen ons gebeurd is. Dat siert je.' steunde Dieter me.
'Hij kan saai zijn, is wat aan de zwijgzame kant. Maar onderschat hem niet. Als je met één vinger naar zijn kruis wijst, wordt hij een echte tijger. Elke avond legt hij niet alleen een hand op je borst, hij duwt steevast zijn hete pook tegen je rug. Probeer daar maar eens nee tegen te zeggen.'
Ik werd eerder boos dan dat ik me schaamde.
'Dit is grof. Dit is natrappen.' gaf ik commentaar tegen Dieter zonder de passage voor te lezen.
Koortsachtig las ik verder. De toon werd iets milder. Hij beschreef mijn karakter nogal correct doorspekt met spot. Ja, ik ben gevoelig. Ja, ik kan niet heel goed tegen kritiek, geef op alles commentaar... dat was nu eenmaal waar.
Plechtig wenste Steven Dieter 'Veel plezier met je Pieter. Je mag hem houden.'
'Kom, we gaan buiten.' Dieter plooide de brief, stak hem netjes terug in de enveloppe en liet hem in zijn nachtkastje verdwijnen. Ik volgde hem naar de keuken waar hij zijn schoenen aantrok.
'We gaan wandelen.' zei hij tegen zijn moeder.
'Ben je tegen etenstijd terug en eet Pieter mee?'
'Ja en Pieter eet mee.' antwoordde hij haar zonder iets aan mij te vragen.
We trokken gewoon de wijk in, van straat tot straat richting centrum.
'Ik wist niet dat je zo'n tijger was.'
'Ik ben geen tijger. Ik weet niet waar hij het vandaan haalt.'
'Ik veronderstel dat jullie meer deden dan alleen elkaars handje vasthouden.'
'Natuurlijk deden we meer dan dat. Me voorstellen als een maniak is gelogen. '
Ik wist het allemaal niet. Steven voelde zich gewoon bedrogen. Ik voelde me beschadigd.
Dieter greep me bij de schouders. 'Hé, ik wil niet alles geloven wat hij schrijft. Ik begrijp zijn reactie een beetje nu hij ons gezien heeft.'
'Steven had ons niet mogen zien. Nu denkt hij dat wij elkaar al ontmoetten voor ik het uit maakte.'
Hij omhelsde me even zomaar op straat. Het stelde me een heel klein beetje gerust. Stel je voor dat de inhoud van de brief grote vragen zou oproepen bij Dieter.
'Ben je veilig?' vroeg hij me op de man af.'
Ik begreep waarnaar hij verwees.
'Ik heb me laten testen toen ik een keer ziek was. Ik betwijfel of dat hoefde. In elk geval bleek de uitslag negatief.'
Dieter mocht die vraag stellen. Aids bleef onafgebroken in de actualiteit in die jaren.
'Weet je, ik ben altijd gesteld op je geweest. Als Steven er niet geweest was, hadden we elkaar al veel langer gevonden, denk ik. De brief bewijst dat je Steven terecht wandelen hebt gestuurd.
Misschien ben ik veel saaier dan Steven. Misschien ben ik te bang. Jij hebt zoveel meer ervaring en ik weet niet wat te doen.'
Ik wist van geen hout pijlen te maken. Dacht Dieter dat ik iets van hem verlangde? Ik was zelfs niet eens verliefd. Ik vond hem ongetwijfeld aantrekkelijk. Daar moest het bij blijven.
Ik had gewoon contact met hem opgenomen in een moment van verveling, omdat ik aan hem gedacht had, omdat het kon. Ik was niet wanhopig op zoek.
Het beviel me om er met hem op uit te trekken. We deelden interesses en dezelfde opleiding. Dat ik bij hem verwachtingen creëerde had ik niet door gehad.
Als ik hem ter begroeting of bij het afscheid kuste, deed ik dat netjes op de kaak, net zoals we dat vroeger bij de jeugdbeweging deden toen ik nog met Steven was.
'Ervaring telt niet en je met Steven vergelijken is onzin.'
Gelukkig stopte Dieter met vragen stellen en ik geraakte wat gekalmeerd toen de winkels in het centrum afleiding brachten. We moesten flink doorstappen om tegen etenstijd bij Dieter thuis te zijn.
Dieters moeder probeerde me aan te halen tijdens het avondeten maar ik gedroeg me stroef.
'Niet te veel inzitten over de brief.' troostte Dieter me voor ik naar huis reed met veel stof tot nadenken. Hij sloofde zich uit om extra lief te zijn.
Het uurtje fietsen naar huis ontspande me en gaf gelegenheid om de dingen op een rijtje te zetten. Dieter leek geen aanstoot te nemen aan Stevens' brief. Of toch niet in die mate dat hij zich tegen mij keerde.
Hij was 'gesteld op me', wat positief klonk. Ik die zoveel meer ervaring had en hij die niet wist wat te doen. Verlangde hij initiatief van mij? Zeker nu ik een tijger heette te zijn.
Steven en ik waren magneten. We hadden voldoende aan blik of een woordspeling om ... maar ik,een tijger? Ik de voorzichtigste van ons beiden?
Het met Steven uitmaken mocht dan wel een opluchting geweest zijn, het was tegelijk een falen. Niet Steven had gefaald, wij faalden. Dat vreet.
Verdomd, ik had het zo goed gehad met Steven, jaren... Het enige wat overbleef van onze relatie was het fysieke. Hoe onvoldaan en leeg seks kon voelen als enige restant van wat er ooit geweest was, zat heel diep.
Steven zou niet meer in mijn leven komen. Soms zat hij nog in mijn dromen. Daar kreeg ik hem niet weg.
Dieter mocht niet in me investeren. Ik had me voorgenomen geen initiatief te nemen. Om de paar weken afspreken, graag. Hij gaf me aandacht en vriendschap. Ik nam die gretig aan.
Meer kon ik niet willen en toelaten. De brief bracht alles in beroering. De inhoud kon me weinig schelen, zolang hij op die manier Dieter niet van me wegjoeg.
Steven moest uit mijn hoofd.
Er was geen plaats voor een Dieter die intimiteit van me verwachtte. Ik wist zeer goed wat ik hem te bieden had en wat hij mij zou kunnen geven, ervaringen die ik hem zou kunnen leren.
Kon ik Dieter aan het verstand brengen dat hij weinig van me moest verwachten zonder het kleine vlammetje te doven nog voor het licht gaf?
Ik wilde niet terug bij m'n ouders aan de ketting liggen, terug in mijn rol van enig kind kruipen.
Waar was ik aan begonnen?
Dieter op afstand houden: een wandeling, een film, praten... meer niet. Hoe kon dat? Ik zette zonder het te beseffen iets in gang. Het was niet fout.
Maar ik wilde rust, gerust gelaten worden.
Toch had ik opnieuw na 14 dagen met Dieter afgesproken, 14 dagen aftellen.