Ome Sietse

[Michael87]

Inleiding

Meer dan vijftien jaar geleden moet het geweest zijn dat Steven hem voor het laatst had gezien. Ome Sietse, de jongste broer van zijn opa en het zwarte schaap van de familie. De verhalen logen er niet om. Ome Sietse leefde in zonde, wat dat ook mocht zijn. In ieder geval ging hij nooit naar de kerk en moest hij niks hebben van die vromen, zoals hij kerkmensen noemde.

Stiekem zocht Steven hem wel eens op als hij met zijn ouders bij zijn grootouders op bezoek was en zich stierlijk verveelde in de saaie aanleunwoning waar ze, sinds de boerderij verkocht was, woonden. Dan fietste hij, op de fiets van zijn oma, over het hobbelige zandpad naar het kleine huisje langs het spoor. Niemand mocht het weten natuurlijk, want ome Sietse had een verkeerde invloed op mensen, zei iedereen. Nou, hij had er toch echt niks aan overgehouden, hoewel hij wel toe moest geven dat ome Sietse apart was.

Steven had het vaker gehoord en het eigenlijk altijd met een korreltje zout genomen, maar het bleek waar te zijn; ome Sietse veegde zijn kont af met de EO bode die, keurig in reepjes gescheurd, naast de houten kakdoos achterin de tuin hing. Want ome Sietse vertikte het zich aan te laten sluiten op het riool. Goeie compost, zei hij. Of hij het nou meende of niet, de wortels uit ome Sietses moestuin waren de lekkerste die hij ooit had gegeten!

Maar toen overleed opa en ging oma naar een verzorgingstehuis in de buurt. Sindsdien heeft Steven ome Sietse niet meer gezien.

Was dat echt al weer meer dan vijftien jaar geleden?

______________________
© Michael van Beek, 2017