Groen licht (deel 25)
De wachtzaal van de huisarts zat behoorlijk vol. Dat viel me tegen. Ik had vroeger moeten komen want na mij kwam er niemand meer binnen. Ik had vroeger moeten komen, los daar van.
Eigenlijk voelde ik me genezen. De ziekte had 'letterlijk' kratertjes achtergelaten in m'n amandelen. Als ik me vermoeide, werd ik snel hees, dat zou nog lang zo blijven.
Ik was inderdaad snel moe zoals voorspeld. De arts had me aangemaand om voor de volledige bloeduitslag langs te komen en daarom zat ik in de wachtzaal, niet omdat ik me ziek voelde.
Na het lezen van een aantal pulp tijdschriften liet hij me binnen. Het lange wachten had me alsnog een beetje ongerust gemaakt.
Als die test toch positief zou zijn... Ik verdrong de gedachte: het was onmogelijk.
'Ha, je bent dan toch gekomen. Ik had je al een paar weken eerder verwacht.'
'Ik voel me intussen stukken beter.' antwoordde ik. Ik dacht 'Nu ga ik toch eens voor de uitslag van die AIDS test.
'Je bent er dus helemaal gerust in?'
'Ja. Ik hoef toch niet ongerust te zijn?'
'Je testte negatief. Mocht je positief geweest zijn, had ik komen aanbellen.'
Hij keek intussen in m'n keel, voelde in m'n nek, de klieren waren verdwenen. 'Hoe lang heb je koorts gehad? Ben je nog moe?
Hij raadde me aan de 6 weken ziekteverlof uit te doen.
'Ik wil je nog een keer vragen of je onbeschermde seks gehad hebt.'
'Eén keer.' gaf ik toe.
'Het is dom te liegen. Toen ik op huisbezoek kwam, vertelde je me van niet. Je bent verpleegkundige in spe en je zou beter moeten weten.'
En die onbeschermde seks deed je met je vriend? Je kan me alles vertellen want ik heb beroepsgeheim.'
'Ja natuurlijk.'
'En je vriend gaat ook niet vreemd?'
'Zeker niet. Wij hebben geen andere vrienden, homo vrienden.' vulde ik aan, in het hoekje gedrukt.
'Het siert je om hem te vertrouwen. Je moest eens weten hoeveel brave huismoeders ik in mijn carrière al voor syfilis behandeld heb terwijl hun man nooit vreemd gegaan was.
Hoe lang geleden was dat contact?'
'Ongeveer twee maanden.' piepte ik.
Ik antwoordde eerlijk en zonder weerstand maar voelde me in m'n blootje gezet. Het ging over intieme dingen die ik normaal niemand zou toevertrouwen.
'We weten intussen dat je nu min of meer veilig bent.' zei de arts.
'Durf je je vriend te vragen of hij over de schreef gegaan is?'
'Als het moet.'
'Als je een goeie relatie hebt, moet je dat kunnen vragen. Vraag het hem met mijn complimenten.
Ik raad je aan binnen een maand een tweede test te laten doen voor alle zekerheid. Als hij zou toegeven seks met een andere jongen te hebben gehad, wil ik hem ook testen.
Dacht je AIDS in Gent nog niet voorkwam?'
De huisarts was helemaal op dreef gekomen en ik slikte alles wat hij vertelde.
'Heb je al van het condoom gehoord?'
'Ja.'
'Dat is zo'n dingetje om geen kinderen te verwekken. Je rolt dat af over je penis zodat het zaad er in blijft. Wist je dat er tegenwoordig steviger versies bestaan om het anaal te doen?'
Cynisch plastisch ramde hij het er bij me in.
'Nee.'
'Je weet niet veel hé jongen. Hij zwierde met zijn 'kniereflex' hamertje. Met dit hamertje zou ik het in je hoofd moeten kloppen: doe het nooit zonder condoom.'
Daarmee sloot hij zijn betoog. Nadat ik betaalde, liet hij me uit.
In de lege wachtzaal kneep hij me even in de schouder. 'Ik wil dat je geschrokken bent. Als het nodig is, breng je vriend dan mee.'
Van mijn melk ging ik te voet naar onze studio. Het was koud buiten en donker. 'Wat als' gedachten namen me in beslag.
'En?' zei Steven.
'Negatief.'
'Het had niet anders gekund.'
Ik verkeerde nog steeds in de sfeer van de dokterspraktijk en volgde Stevens vrolijkheid niet.
'Als je een goeie relatie hebt, moet je het kunnen vragen.' zei de arts.
Hij had in zekere zin gelijk maar ik vertrouwde Steven en het stak me tegen dat vertrouwen in vraag te stellen.
'Is er iets?' vroeg hij.
Ik deed het volledige verhaal 'vers van de pers'.
Ik moest het je vragen: 'Ben je ooit vreemd geweest?'
'Nee.' zei Steven. Ik las in zijn ogen dat hij de waarheid sprak.
'Sorry dat ik het gevraagd heb.' zei ik.
'Geen sorry. Ik snap het.'
Ik liet geen tweede bloedtest doen.
Er werd zoveel over geschreven in die tijd. Elkaar vertrouwen is ook niet slecht.
Misschien had ik die tweede bloedproef wel moeten laten afnemen.
Na de lange periode van zes weken hervatte ik de school. De school regelde de verplichte stage psychiatrie na m'n afwezigheid zodat ik geen fysieke taken hoefde te doen op één van de andere stagemogelijkheden.
Ik genoot van deze ervaring. Ik was de stagiair, de nieuwe. De 'geesteszieken' vlogen op me af om kennis te maken. Ik bracht afwisseling in hun monotone, tijdelijk of definitief, geregelde leven. Schizofrenen, depressieven en 'verslavingsgevoeligen' bevolkten de aan mij toegewezen afdeling. Ik nam deel aan de praatgroepen, biljartte, bezocht met de mannen een museum en observeerde. Een deel van de 'patiënten' ging 's avonds naar hun 'thuis'... begeleid wonen.
Twee weken leefde ik op een eiland in de maatschappij. Velen vertelden mij eerlijk hun levensverhaal en openden mij de ogen. Psychiatrie, voor sommigen een leven zonder vooruitzichten, toch leerde ik van hen. Veel meer dan de 'normalen' aan de andere kant van de muur lieten ze in hun hoofd kijken.
De grote ontspanningsruimte waar men de tijd sleet, telde vele ramen. Om de patiënten te verhinderen uit het raam te springen, wat statistisch te verwachten viel, kon men deze ramen opzettelijk niet openen.
Als je door het raam keek, zag je de sportvelden van de instelling en verder weg de spoorweg. Er hing een constante nevel, tot ze de ramen poetsten. Dat deden de patiënten zelf in het kader van de activiteit: 'ADL, Algemeen Dagelijks Leven'. Een bruine drab dreef van de ramen bij het aftrekken. De nevel buiten was verdwenen na het ramen poetsen. Negentig procent van de schizofrenen is een roker. Roken ze vanwege hun vatbaarheid voor verslavingen of heeft het iets met medicatie te maken, men weet het nog altijd niet.
Na de stage volgde een tussentijds mondeling examen. Tijdens het examen liepen de tranen uit m'n ogen. Ik had op de stage psychiatrie een conjunctivitis opgelopen, waar sigarettenrook allemaal niet slecht voor is. Passief inhaleren is zelfs schadelijker dan actief roken. Hoe belachelijk kan het zijn: veel actieve rokers dromen er van om te stoppen.
'Gaat het?' vroeg de examinator. 'Anders wacht je maar even en roep ik het de volgende binnen.'
'Het zal gaan.' antwoordde ik en legde mijn examen succesvol af. Ze hoefde niet te weten waarom m'n ogen traanden. Verpleegkunde behoort tot de zachte sector. Er is niets minderwaardigs aan, integendeel.
Maar ik had tijdens mijn vorige mislukte studies examens meegemaakt waar je , figuurlijk dan, aan een koord naar adem happend, hing te bengelen als je groen zag achter je oren. Hier wierp men een reddingsboei op een mondeling examen als het even wat moeilijker ging.
De schrik zat er wel degelijk in tijdens de examens. Lea leverde heel degelijke notities van de gemiste zes lesweken. Het bleef een gat waar ik afwezig was geweest en ik kon niet inschatten welke leerstof belangrijk was.
Soms trek je het grote lot. Op het mondelinge examen 'infectieziekten' viel de vraag 'mononucleose' me te beurt.
'Als je alle vakken op deze manier aflegt... proficiat.' zei de arts die het examen afnam. Weer liet ik niet in m'n kaarten kijken en nam achteraf de ongeziene honderd procent van de punten in ontvangst.
Ik studeerde net dat ietsje meer voor de zekerheid of vanwege de onzekerheid, laat ik in het midden. Het leverde me 'grote onderscheiding' op. Méér dan Steven dat jaar. We beconcurreerden elkaar niet.
Streven is zo onbelangrijk in het leven. Leven ja, alsjeblieft. Zijn best doen in het leven, toch wel.
Er kwam die ene maand vakantie aan die moest benut worden. De pest in de verpleegkunde : één maand stage tijdens de vakantie terwijl elke andere student...
Ik koos. Geen foerier zou ik zijn bij de Chiro van Steven maar ik schreef me in als verpleegkundige bij de organisatie waar ik als monitor al jaren actief was. Ik werd aangeduid als monitor in Zwitserland, ik ben verliefd op dat land geworden. Ik kreeg een andere periode in België toegewezen als verpleegkundige (in spe) bij kinderen van elf jaar, alles in de maand juli.
Steven betreurde het maar het was me gegund.
M'n ouders waren wat naar de achtergrond verdwenen. Ze zullen nooit uit mijn leven verdwijnen; het zijn mijn ouders. Ik begrijp hen, ik begrijp hun liefde, altijd het beste willen voor mij. Mijn opstandigheid naar hen toe verdween... langzaamaan. Zij ook ... accepteerden de vele puntjepuntjes... pluspuntjes, minpuntjes. Van mij en van henzelf. Ik werd volwassen. 'Uw kinderen zijn uw kinderen niet; ze zijn 's werelds hunkering naar zichzelf.' (Kahlil Gibran) Deze tekst waaraan ik nu terug denk, hebben we voorgelezen tijdens onze huwelijksplechtigheid.
Nieuwe dingen vormen telkens een uitdaging. Wodecq ligt net over de taalgrens in België. Een oud meisjesinternaat deed dienst als vakantiekamp voor elfjarige jongens.
Een arts en een verpleegkundige waren paraat voor de medische verzorging. Hilde was huisarts. Ze heeft me veel geleerd. Als tweedejaars verpleegkundige ontbrak de ervaring me.