Groen licht (deel 24)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Groen licht (deel 24)

Bericht door Amexic » di 04 okt 2016, 21:01

Groen licht (deel 24)

De kookploeg kon weer op me rekenen op Chiro kamp.
Ik had er zin in en keek er naar uit om Dieter weer te zien.
Met de kookploeg wachtte ik de leiding en de kinderen aan het kampterrein op.
Steven kwam onmiddellijk op me af en bumpte vriendelijk tegen mijn borstkas.
'Klaar om er in te vliegen?' vroeg hij retorisch.
Dieter schudde me braaf de hand. Kinderen in de buurt... 'Hoe waren je examens?'
'Geslaagd.' grijnsde ik breed. 'En jij?'
'Hetzelfde.'
Weg waren de twee, de volgende 10 dagen volledig opgeslorpt door het kampgebeuren.
Enkel 's avonds hadden ze wat vrije tijd. Dan werden een paar bakken bier te voorschijn gehaald. Ik voelde me helemaal opgenomen in de groep.
'Dit wordt mijn laatste kamp.' vertrouwde Dieter me toe. 'Ik stop met Chiro.'
'Waarom?' reageerde ik verrast.
'Ik moet te veel stage lopen op zondag. Dat valt nog moeilijk te combineren met in leiding staan.'
'Spijtig. Dan zie ik je nooit meer.'
'We kunnen altijd afspreken.'
Ik kende dat verhaal. Met de oude vrienden van de middelbare school had ik zoiets ook afgesproken. Eens je mekaar uit het oog verloor, verwaterden die vriendschappen.
Tot mijn genoegen zocht Dieter me op tijdens vrije momenten. Ik hoefde niet steeds bij de leiding te zitten als de avond viel en de kinderen in slaapmodus kwamen.
Hij bracht me in afscheidsstemming telkens hij in de buurt was. Heel gek was het te beseffen dat ik hem misschien nooit meer zou zien.
Dieter bracht een keer de avond in de foerierstent door samen met mij en Mia en Fons van de kookploeg terwijl de regen op het tentzeil tokkelde. Een andere avond zat hij naast me tegen een muurtje dat de warmte van de dag heerlijk uitstraalde.
'Spijtig dat je stopt met de jeugdbeweging. Misschien zie ik je nooit meer.' herhaalde ik. 'Ik ben nogal gesteld op je geraakt, weet je.'
'Is dat zo?' Hij keek me aan zonder verder iets te zeggen.' Ik had mijn hoofd tegen zijn schouder kunnen leggen, 'k deed dat natuurlijk niet want ik diende een grens te respecteren.
Zijn linker knie raakte al dan niet toevallig lichtjes de mijne. Ik duwde mijn rechter knie net iets meer opzij voor wat meer contact met zijn bil. Hij mocht niets doorhebben.
'Je ziet altijd zo prachtig bruin.'
Ik hield mijn rechter arm tegen zijn linker ter vergelijking.
'Tja, mijn vader is nog donkerder.'
'Ben je dan een halve buitenlander?'
'Dat moet je niet zeggen. Ik ben helemaal van hier.'
' t Zou kunnen zoals jij er uit ziet en 't zou toch ook geen probleem zijn.'
'Dat niet maar ik heb niet graag dat je dat zegt. Ik heb die vraag al honderd keer gekregen.
Ik heb hem dit jaar nog maar één keer gezien.'
Dieter sprong plots over op een ander onderwerp.
'Wie?'
'Mijn vader. Het is rot als je ouders scheiden.'
'Je heb er nog steeds moeite mee.' Hij knikte enkel.
Dieter begon van alles over zijn jeugd te vertellen.
Ik worstelde veel vroeger met mijn identiteit dan hij en was er ook sneller door. Ik vertelde hem hoe het bij mij verlopen was.
'Door Steven te leren kennen, werd het me heel duidelijk. Het aan m'n ouders vertellen was niet leuk maar heeft me niet overhoop gehaald.' zei ik.
'Ha, hier zitten jullie. Ik was jullie kwijt.'
Steven verbrak ons gesprek.
'Dieter is nog een keer uit de kast gekomen.' lachte ik.
'Weeral. Het is z'n hobby aan het worden.' grapte Steven terug.
'Bedankt.' zei Dieter en hij kneep me even in de schouder voor we opstonden.
Zoals jaarlijks volgde na het Chiro kamp een periode Zwitserland waar ik zelf in leiding stond.

Tot spijt van mijn moeder bracht ik weinig vakantietijd thuis door. In augustus ging ik weer naar Gent want ik moest stage lopen.
Het tweede jaar van mijn opleiding verliep voorspoedig. Steven en ik hadden veel minder last van elkaars kleine onvolkomenheden.
De meeste van zijn vrienden had ik leren accepteren. Er gingen af en toe feestjes door in onze studio. Regelmatig ging Steven zonder mij op pad. Ik ben niet zo'n fuifbeest.
Soms stoorde hij me als hij dronken thuis kwam maar welke student drinkt niet af en toe.

Het was in februari dat ik erg ziek werd. We lieten zelfs een huisarts komen omdat ik tegen de 40 graden koorts had. Mijn keel zat vol witte vlekken en slikken lukte nauwelijks.
Klieren in mijn nek voelden pijnlijk aan. Er zaten gezwollen klieren onder m'n oksels en ik vond er zelfs in de liesstreek.
'Ik heb een vaag vermoeden.' zei de arts. 'Maar ik moet bloed afnemen. Mag ik een privé vraag stellen: zijn jullie homo?' Ik vermoed dat onze leefsituatie die vraag bij de man uitlokte.
Ik beaamde dat. 'Hebben jullie verschillende seksuele contacten en hebben jullie anale seks?'
'We hebben alleen elkaar en we doen niet aan anaal.' antwoordde ik voor ons beiden.
'Dan mag je gerust zijn.' zei de arts. Je kan hier beter heel eerlijk over zijn tegen elkaar. Omdat je serieus ziek bent en zo'n opgezette klieren hebt, wil ik toch vragen of ik een AIDS test mag afnemen.
'Binnen een paar dagen ken ik het resultaat van de eerste bloedtest.' De aders liggen dik op m'n armen dus de bloed afname werd een fluitje van een cent.
Ik mocht niet buiten van de arts maar belde uiteraard m'n moeder vanuit de telefooncel om de hoek al rilde ik van de koorts.
Ze wilde eerst dat ik naar huis kwam. 'Steven verzorgt me als de beste en ik heb te veel koorts om de trein op gaan.' antwoordde ik.
De volgende dag stonden m'n bezorgde ouders aan onze deur. Ze kwamen uiteraard met de trein. Vader nam speciaal een dag verlof en Steven ging niet naar de les.
Ik kon niet verbergen dat ik ziek was maar hield me zo flink mogelijk. Na een hoop goede raad vertrokken ze een beetje gerustgesteld naar huis.
De dokter kwam enkele dagen later opnieuw op huisbezoek. Ik bleef erg ziek.
'De bloedresultaten zijn binnen. Je hebt mononucleose, ook klierkoorts genoemd. De AIDS test is naar een ander labo gestuurd en heb ik nog niet binnen. Je levertesten zijn zwaar gestoord.
Je geneest helemaal; je kan je wel een hele tijd vermoeid voelen. Ik schrijf je een ziektebriefje van zes weken.'
Zes weken! Later drong tot me door dat ik een volledig lesblok zou missen. De koorts ebde tenslotte weg. Een periode van weken vermoeidheid volgde zoals voorspeld. Steven deed goed zijn best voor me. Hij had de school van mijn lange afwezigheid op de hoogte gebracht.
De eerste weken ging hij niet op stap, zelfs in het weekend bleef hij bij mij.
Toen ik naar huis keerde, de koorts bleef tenslotte weg, wilden m'n ouders per sé dat ik thuis uitziekte. Tegen hun zin reed ik terug naar Gent.
Ik moest trouwens nog langs bij de huisarts. Ik vertelde hen niet alles. Aan de beterhand van de klierkoorts leek het resultaat van de test van weinig belang meer.
We hadden geen telefoon dus werd het bezoek van Lea en een paar vriendinnen een grote verrassing.
Ze lieten zich door Steven geen biertje opdringen. In plaats daarvan lieten ze hem thee zetten en koekjes serveren. Die hadden we toevallig in huis.
'Voor mij een warme chocomelk.' prevelde ik hees. Het heeft een tijd geduurd voor mijn stem volledig normaal werd.
'Je hebt groot gelijk' beaamde An. 'Laat je maar goed soigneren.'
'Lea overhandigde me een bundel gekopieerde nota's van tijdens de lessen. Ik bewonderde haar nette handschrift.
Steven speelde de perfecte gastheer terwijl de meisjes me op de hoogte brachten van de gebeurtenissen van de laatste weken op school.
'Karen is ook ziek. Ze heeft hetzelfde als jij.' vertelde An. 'Ik wist niet dat jullie samen iets hadden.' gniffelde Dorothy.
'Waarom zouden wij samen iets hebben!'
'Je weet toch dat ze dit ook de kuskesziekte noemen en jullie zijn de enigen die het hebben.'
'Ja ik weet dat ze het zo noemen. Ik weet intussen alles over de ziekte. Pas maar op dat ik jullie niet besmet.'
Ze waren onder de indruk van mijn zes weken geplande afwezigheid.
'We zullen je bevoorraden van alle leerstof.' zei Lea. 'Je gaat je werk hebben.'
'Gelukkig dat je waarschijnlijk geen stage mist.' vulde An aan. Anders zou je in het verlof een hoop stage moeten inhalen.'
Daar had ik zelfs niet bij stilgestaan.

Gesloten