Groen licht (deel 23)
Steven plofte de koffiekoeken en de pistolets op tafel. Hij zette zich naast mij neer zonder opmerkingen te maken over het feit dat Dieter zijn plaats bezette.
Ze waren allebei goed wakker, beter dan ik. Zelf nog loom volgde ik het gesprek tussen de twee.Tot mijn genoegen merkte ik dat Dieter zich goed op zijn gemak voelde.
Waar zijn opvallende timiditeit vroeger stoorde, maakte dat vleugje dat ervan overbleef hem juist aantrekkelijk. Steven had wekelijks contact met Dieter, ik zelden. Steven zou daarom waarschijnlijk niet eens gemerkt hebben dat Dieter veranderd was.
Dieter vertelde een ochtendlijke mop waar hij zelf gretig mee lachte en tegelijk rood aanliep, schattig.
Zelf zou ik Dieter nooit in verlegenheid proberen te brengen want ik kende dat gevoel maar al te goed.
'Wat doen we vandaag?' vroeg ik.
We moesten met Dieter een hele dag zien te vullen.
'Het Gravensteen bezoeken?' aarzelde Dieter toen noch Steven noch ikzelf snel genoeg reageerden.
'Daar ben ik in de lagere school al op schoolreis geweest' wuifde Steven zijn flauwe voorstel weg.
'Koken we of gaan we eten?' vroeg Steven. 'Koken.' vond ik want dat kwam altijd goedkoper uit. Ik kon genieten van zelf dingen klaarmaken en van het met smaak opeten en zien eten.
Het zou spaghetti worden, nog steeds een lievelingsstudentengerecht van ons. Ik had al veel geëxperimenteerd met allerlei ingrediënten.
We beslisten om eerst naar de markt te gaan voor groenten. Paprika's, champignons, courgette, wortelen, ajuin... Samen met het gehakt en de tomatenpulp leverde dat voor drie dagen saus op.
Ras-el-hanout moest er in, verse look en Provençaalse kruiden. Curry niet te vergeten. Alle kruiden in de juiste dosering, heel belangrijk.
We liepen mekaar onder de voet in onze kleine keuken maar het was leuk om met z'n drieën samen te koken.
Steven gedroeg zich als de Steven die ik graag had. Hij provoceerde niet en voerde ook niet het hoge woord.
Tegen mij, als we alleen waren, was hij altijd lief en respectvol. Enkel als hij bepaalde vrienden om zich heen had, kon hij vervelend doen vooral als hij wat gedronken had.
Steven dronk soms te veel. Hij had nergens alcohol voor nodig; hij was 'los' van nature. In mijn ogen werd hij beschamend terwijl hij zichzelf als boeiend beschouwde eens hij te veel op had.
Dieter vond de spaghettisaus geweldig. Ik was in m'n nopjes. Vandaag was ze ideaal. Ik kon het niet helpen, ze smaakte altijd een beetje anders.
Na de middag stelde Steven voor om toch naar de les te gaan. 'Jullie kunnen gewoon mee binnen. In de grote aula vallen jullie niet op.'
Ook voor mij was het de eerste keer dat ik bij Steven een les volgde.
'Hij is best grappig. Je zal het wel zien.' bereidde Steven ons voor.
De prof was inderdaad grappig, interessant zelfs. Je kon in zijn les niet in slaap vallen. Hij duidde regelmatig iemand aan die een vraag moest beantwoorden.
We zaten redelijk veilig achteraan in de aula. Stel je voor dat hij mij een vraag zou stellen.
Ik keek rond en zag verschillende van Steven's vrienden. Sommigen waren helemaal in orde, aan andere was ik gewend geraakt.
Na het hoorcollege stelde Steven Dieter beleefd aan zijn vrienden voor als zijn vriend Chiroleider die op bezoek kwam.
Gelukkig trokken we de avond niet met hen op maar gingen rustig onder ons drietjes een friet eten, een pintje drinken en bijpraten.
Ik kon intussen tegen Dieter een aardig woordje meespreken over de studie verpleegkunde. Uitzonderlijk voerden Dieter en ik het gesprek en luisterde Steven.
Tussendoor bleef Steven Dieter plagen. Tot mijn opluchting ging hij er nooit 'over' zoals de dag voordien.
Dieter hoefde geen verbouwereerde blik meer te tonen.
Natuurlijk hadden we toen allemaal net iets te veel gedronken.
Steven tapte niet uit hetzelfde vaatje toen we gingen slapen: Dieter maakte zijn bed van kussens weer op de grond; Steven en ik legden ons braaf in ons eigen bed.
Nog eenmaal fixeerde mijn blik de volgende ochtend Dieters kuiten. Hoe frivool ze er ook uitzagen, ik zou ze nooit mogen aanraken.
Het weer zat niet mee die vrijdag. We reden samen naar huis met de trein, na eerst doelloos in de stad te hebben rondgehangen. Daarna volgde de bus het parcours dat ik door en door kende.
Ik was Steven dankbaar dat hij Dieter had uitgenodigd. Op ieder potje past een deksel zeggen ze. Dieters deksel zou ook bij mij passen, bedacht ik.
Als eerste ging ik van de bus, Steven en Dieter wuifde ik na.
'Dieter is eigenlijk een leuke jongen.' zei ik Steven toen we later terug richting Gent spoorden.
'Zeker.'
'Je zei ooit dat je hem een doetje vindt.'
'Heb ik dat gezegd?'
Ik ruimde de studio op terwijl Steven dringend nog een cursus nakeek.
Er lagen nog drie paar vuile sokken van hem naast ons bed.
Ik raapte ze van de grond en deed de nutteloze moeite om ze als een prop naar hem te gooien. Ook ik had minder goede eigenschappen. Die van Steven diende ik te aanvaarden. Ik kon hem toch niet veranderen.
Ik kom meestal als een voorbeeldig mens uit de bus op gebied van orde en netheid. Ik voerde tegen Steven de eeuwige oorlog van de niet afgeruimde tafel en de rondslingerende sokken. Hij gedroeg zich voorspelbaar als een onschuldig wezen: 'Vergeten.' Daarmee was de kous dan af. Die oorlog kon ik niet winnen. Geen enkele oorlog levert winnaars op.
Dit waren slechts de kleine ergernissen.
Dat van die sokken en de rest kom je pas te weten als je echt samen woont.
Ik haalde onderscheiding in m'n eerste jaar verpleegkunde. Steven behaalde een gelijkaardig resultaat, ondanks zijn meer studentikoos gedrag. Wanneer hij zonder mij op pad ging, en dat gebeurde regelmatig, maakte ik van die gelegenheden gebruik om te studeren.
Of niets te doen.
Soms deed het deugd alleen te zijn.
Met onze klas vierden we het einde van het schooljaar met een uitstap naar Houyet. Dat ligt in de Ardennen. We gingen per kano de Lesse afvaren.
'Mag ik mee?' had Steven gebedeld. Ik zag geen reden om hem af te schepen.
'Je zal tussen de meisjes moeten zitten en onder de jongens zit niks interessant.' waarschuwde ik.
'Geeft niet.'
'Wat zal ik aandoen?' vroeg hij de morgen van vertrek. 'Iets wat gemakkelijk droogt, in elk geval een korte broek.Hij verscheen in zijn te kort afgeknipte oude jeansbroek die ik ooit sexy had genoemd.
Gelukkig was het geen inkijkkortebroek, die zijn ballen gedeeltelijk etaleerde. Ze spande redelijk strak rond zijn billen. Je kreeg kriebels bij het zien van de rafels die hij er aan geprutst had.
Natuurlijk stond het broekje hem destijds beeldig in mijn gezelschap terwijl hij voor mij paradeerde na het afknippen. In de kano had dit mini-shortje gekund, niet op de trein. Een laffe bermuda had hij niet hoeven aantrekken en concurrentie van de meisjes van mijn klas bleef me boven elke twijfel bespaard.
Maar toch. 'Zo kan je niet mee.' maakte ik hem duidelijk.
'Je zei dat ik een korte broek moest aandoen.'
'Doe dan iets anders aan om te vertrekken en wissel ginder van broek.'
'Ik denk van niet.'
'Dan blijf je maar hier.'
'Is er iets mis met mijn benen?' Hij ging in een belachelijke X-benen houding staan.
Ik bleef koppig zwijgen ook toe we al op de tram zaten.
'We gaan niet naar een galabal. Ik ga vooral jouw meisjes niet verleiden straks.' fluisterde Steven me in het oor.
Ik stond op en ging demonstratief op een andere plaats zitten.
Je zag zijn lange slanke benen van boven tot onder, dat kon min of meer door de beugel als hij zat. Als je achter hem stapte, zag je tussen de rafels van de stof de onverhulde ronding van zijn poepje.
Ongemakkelijk stapte ik op de wachtende groep klasgenoten af.
Even probeerde Steven om me een hand te geven.
'Nee.' siste ik en stak de handen in de zakken.
De groep begroette ons hartelijk. Er waren buiten hem nog een paar buitenstaanders: een vriendin van Carla en een paar extra jongens, vrienden van... We organiseerden dit privé, buiten de school.
Vanaf dan was ik verplicht om mijn ongenoegen onder de mat te vegen.
Ik schaamde me voor Stevens outfit.
Ik dacht op de trein spottende blikken richting Steven te zien maar vergat door de vrolijke sfeer tenslotte mijn ongenoegen.
We beleefden een uitgelaten dag. Menige duo bootjes kieperden om, links en rechts klonk gegil. Steven viel in de smaak. Op de terugreis animeerde hij iedereen in onze omgeving. Hij was zo vlot in de omgang dat ik mee genoot en fier op hem was.
'Toch een leuke dag gehad?' vroeg hij stralend toen we de deur achter ons dicht getrokken hadden.
Hij kuste me teder op de mond.
Ik wist bijna wat we nu gingen doen.
'Leuke dag gehad.' beaamde ik en ik meende het voor vijfennegentig procent.
Die vijf procent verhinderde Steven niet te doen wat hij wilde.
Niet willen tegenspartelen, willen weten en de juiste stemming, die drie dingen mengden zich tot de unieke cocktail van die avond.
'Ik ga iets anders doen en je gaat het lekker vinden.' De stoppels van zijn avondlijke kin prikten plagerig op mijn zachte buik.
'Je prikt me.'
'Moet ik me gaan scheren?'
De vederlichte streling van zijn handen tussen m'n benen door deden me 'laat maar' zeggen.
Hij likte me langs het lasnaadje onder m'n ballen naar omhoog tot ik zo geil was dat ik op handen en knieën ging zitten toen hij dat vroeg.
Steven knielde achter me en wreef zijn piemel in met een glibberig spul uit een mij onbekend flesje dat in z'n nachtkastje stak. De constante druk waarmee hij duwde voelde onaangenaam. Ik was eerder heel erg opgewonden dan gespannen. 'Gaat het.' vroeg hij regelmatig. Ik beaamde het telkens. Ik dacht : ' Dit lukt nooit.' maar ik hield me stil want ik wilde dat het hem lukte. Een korte felle pijn volgde, ik kon een kreet niet onderdrukken. Daarna zat hij helemaal in me. Eerst wilde ik dat te grote ding er liever uit. Hij bewoog een tijd niet, ik denk uit schrik mij pijn te doen. We begonnen vanzelf te schommelen ook ik want het speciale gevoel begon me meer en meer te bevallen. Tussen m'n armen door kon ik m'n piemel zien. We doofden al een eeuwigheid het licht niet meer terwijl we vrijden. Het oog wil ook wat. Mijn piemel gaf de indruk nog nooit zo groot en hard geweest te zijn. Daarna kwam Steven goed op gang. Mijn orgastische anale sfinter poogde verwoed maar vergeefs Stevens paal af te knippen, intense gewaarwording. Hij staakte even het stoten en tastte onder mijn buik. Met de vingers van zijn rechterhand omvatte hij mijn balzak, zijn duim drukte op de basis van mijn piemel terwijl ik ejaculeerde. Ik verloor elke controle over mezelf en loosde al m'n zaad op het laken onder me. Alles zat onder. Heel raar, De laatste sliertjes glibberden uit m'n piemel terwijl Steven klaarkwam in mij.
Hij hing nog even ontspannen op mij. De stoppels van zijn kin raspten tussen mijn schouderbladen. Maar ik kreeg kramp in de armen.
Er zat nadat hij zich teruggetrokken had een streepje bloed van mij op z'n piemel, als bloed dat op een mes droogt.
'Heb ik je pijn gedaan?'
'Het was goed.'
'Jij ook?'
'Nee, liever niet.'
'Waarom niet? Hij nam zijn krimpende penis in z'n hand. 'Proper toch?'
'Ik wil het niet.'
'Je weet niet wat je mist.'
'Ik ben al slap. We kunnen beter het vuile laken eraf trekken voor de matras nat wordt.'
'Ja, misschien best.'
We douchten, dat ritueel hadden we overgeslagen.
'Vond je het echt goed?' vroeg Steven nogmaals toen we op het verse laken lagen.
'Toch wel. Ik zou het niet gedaan hebben. Jij vindt het blijkbaar niet vies, ik wel.
'Het was echt goed.'
'Waar heb je dat spul vandaan?'
'Van stage meegetsjoept, een overschotje.'
'Je had alles gepland.'
'Het moest er eens van komen.'
De volgende morgen deed naar het toilet gaan vreselijk pijn. Er zat helder rood bloed aan het toiletpapier bij het afvegen en toen ik in de pot keek zag ik rood gekleurd water.
Ik raakte half in paniek.
'Ik verlies bloed.' riep ik Steven.
Ook hij was van de wijs. Ik moest naar de dokter, dat kon niet anders.
Ik zocht en vond een huisarts. Die had ik niet in Gent. We gingen de volgende dag naar huis.
Gespannen wachtte ik in de wachtzaal.
'Vertel eens.' zei de man die mij uiteraard ook niet kende.
'Ik vertelde van het bloedverlies.'
'Enig idee hoe dat gekomen is?'
Mijn hart sloeg over. Wat moest ik nu zeggen. 'Niet echt.' antwoordde ik.
'Ik ga eens kijken. Doe je broek en onderbroek even uit, dat werkt gemakkelijker.'
Hij zette zijn onderzoekstafel in een bepaalde stand en ik moest op mijn knieën zitten.
Ik voelde dat hij iets koel op mijn aars aanbracht. 'Dat zal gel zijn.' dacht ik.
'Even vervelend.' waarschuwde de arts.
Dezelfde snerpende pijn van de avond voordien herkende ik. Weer kon ik een kreet van pijn niet onderdrukken.
De anusscoop, het metalen ding in mijn aars, voelde koud aan. Het was er snel terug uit.
'Iets banaal, aarskloofje.' stelde de arts me gerust.
'Heb je vaste stoelgang?'
'Niet speciaal.'
'Diarree gehad?'
'Een paar dagen geleden.' loog ik. Ik moest iets zeggen.
'Dan zal dat de oorzaak geweest zijn. De spier die je aars afsluit heeft een klein scheurtje, niet erg, geneest altijd. Soms bloed het. Iets dieper zie ik wat irritatie. Zal nog van de diarree zijn.
Ik ga een zalf voorschrijven, twee keer per dag aanbrengen met een vinger. Dan je handen wassen vanzelfsprekend. Ik schrijf ook een licht laxeermiddel voor. Je moet de stoelgang zacht houden tot het genezen is. Wacht daar liefst een paar dagen mee want je hebt pas diarree gehad.'
Opgelucht bracht ik verslag uit aan Steven die me erg ongerust binnen liet.
' Sorry, het is mijn schuld.' zei hij.
'Het is niet jouw schuld.'
'Ja wel. Volgende keer zal ik veel meer gel moeten gebruiken.'
'Hoe wist je dat je gel moest gebruiken?'
'Ik weet het niet meer. Eens ergens horen vertellen.'
'Ik denk niet dat er een volgende keer komt. Zoals we het vroeger altijd deden, was het toch ook goed.'
De dokter had me alleszins gerust gesteld maar ik was erg geschrokken.
Steven bood geen weerwerk meer, waarschijnlijk ook nog onder de indruk.