Groen licht (deel 21)
De examens verliepen naar wens. Ik had de indruk dat ik alles met succes afgelegd had. Vol spanning wachtte ik op post tijdens de Kerstvakantie. Tussen Kerstmis en Nieuwjaar kwam de bevrijdende brief.
Ik slaagde op alle vakken. Zelfvertrouwen is iets wat je opbouwt afhankelijk van het aanvaarden van wie je bent en van je successen. Dat laatste, een succesje, kon ik gebruiken.
Ik zat goed in deze studierichting. Er brak voor mij een gelukkige periode aan. De festiviteiten die Steven opzette en die ik van nature zelf niet zou organiseren, gaven kleur aan het studentenleven en ik kon het me permitteren.
De kinesisten in spe die bij ons over de vloer kwamen, gedroegen zich net iets ruiger dan mijn vrienden (die ik zwaar verwaarloosd had de laatste twee jaar). Ook de Chiro vrienden van Steven waren een stuk deftiger. Soms flirtten de studenten kiné met de grens van het toelaatbare zoals die ene keer toen ze een verkeersbord mét paal bij ons naar binnen droegen.
'Draag dat eens terug buiten.' beval ik hen. 'Dit is er een beetje over.'
Niemand gaf gehoor aan mijn uitlating. Toen iedereen nog vrolijker dan ze gekomen waren, naar huis vertrokken was, dumpten Steven en ik het bord in het plantsoen aan de overkant van onze straat.
Op mijn misnoegde commentaar grapte Steven: 'Origineel toch.'
Een andere keer stootte Daniël een vol glas rode wijn om op het nieuwe tapijtje dat we pas samen gekocht hadden. Daniël vond dat blijkbaar niet erg in zijn beschonken toestand.
'Kuis het dan op.' reageerde Steven op mijn ontstemde 'o nee' reactie.
Ik rende naar de kast om zout te halen terwijl het gezelschap vrolijk door bleef feesten.
'Haal jij nog wat bier?' vroeg hij later. Hij kon dat even goed zelf gedaan hebben. Hij zei dat op zo'n achteloze manier dat ik het niet kon weigeren.
Steven's vraag naar bier strooide zout in mijn wonde.
'Je hebt me voor schut gezet.' vloog ik tegen Steven uit toen de laatsten naar huis verdwenen waren.
'Ik heb het zo niet bedoeld. Het moest toch zo vlug mogelijk opgekuist worden?'
Hij kuste me sussend. 'Het is toch maar een tapijt. Ik kon er de sfeer toch niet voor verpesten.'
In gezelschap deed Steven soms autoritair tegen mij. Van binnen verzette ik me. Maar ik kon, wanneer zijn vrienden het hoorden weinig weerstand bieden.
We maakten nooit echt ruzie. Als we meningsverschillen hadden, kon hij koppig zwijgen.
Dat kon uren duren. Ik kon daar de muren van oplopen.. Dan ging ik stofzuigen of zo. Of ik probeerde het goed te maken door een gebakje naar de bakker te gaan halen.
Of ik was extra lief tegen hem als ik vond dat hij gelijk had. Als hij mijn poging dan beantwoordde, wist ik dat de bui over was. Daarna pas konden we praten. Ik behoorde zelf niet tot de sprekers als het fout zat.
Het kon ook zonder woorden opgelost geraken, zoals die ene keer.
Ik had Steven 's morgens een pakketje meegegeven om te kopiëren en hij was het vergeten.
'Je denkt alleen aan jezelf.'
'Ik ben het gewoon vergeten.'
'Ik heb die kopieën morgen nodig.' mokte ik.
Ik bleef nijdig toen we samen vertrokken om te joggen. Steven liep nog weinig wedstrijden maar hij bleef trainen. Na zijn gebedel gaf ik toe en liep een paar keer week met hem mee.
Die training verbeterde mijn lichamelijke conditie op een half jaar tijd fameus al kon ik Steven's niveau niet evenaren. Meer dan vijf km lopen werkt verslavend ondervond ik.
In het weekend volleybalde ik indien mogelijk al was het op een lager niveau dan vroeger.
Steven en ik liepen meestal rond de watersportbaan van Gent, een toer van zeven km.
Steeds harder gingen we die avond lopen. Ik stond Steven niet toe op kop te lopen en hij volgde hardnekkig mijn tred. Zijn gehijg stimuleerde me. Hij probeerde aan te klampen maar aan de aankomst had hij meters op me moeten prijsgeven.'
'Je was een beest vandaag.' Steven steunde buiten adem met zijn handen op zijn knieën.
'Weet ik en je weet waarom.'
Het laatste eindje liepen we rustig uit om stramme spieren te voorkomen.
We verdreven het zweet en de vermoeidheid met een verkwikkende douche.
'Kom hier, mijn beestje.' Alle ongenoegen was verdwenen.
'Lea en jij zouden een koppel kunnen zijn.' merkte Wendy op toen het gesprek over relaties ging. Ze behoorde tot mijn groepje op school.
'Jij en Lea passen perfect samen.'
Lea lachte veelbetekenend naar mij. Ik had Wendy door. Iedereen wist dat ik uit de kast was. Deze optie maakte geen kans.
Maar toch, ik had er over nagedacht. Wij pasten naadloos en meer en meer zochten we elkaar op. Wendy probeerde soms voor koppelaarster te spelen, niet alleen bij ons.
Ik voelde me intussen als een vis in het water tussen al die meisjes. Lea en ik ooit een koppel, onmogelijk.
Tegen Steven had ik het regelmatig over Lea. Ook Steven plaagde me. 'Lea hier, Lea daar. Ik moet schrik gaan krijgen.'
'Ja, soigneer me zo goed je kan. Het is in je eigen belang want je krijgt concurrentie uit een onverwachte hoek.'
Er gebeurde dat voorjaar een aardbeving. Het nieuws kwam uit de VS. Het gebeurde 'ver van ons bed', maar we voelden de naschokken. Steven en ik leefden met ons tweetjes volledig buiten de homowereld.
Het onheil hield het midden tussen iets bedreigend en iets wat mijn interesse opwekte: AIDS. De berichtgeving klonk negatief wanneer men het in de media over de homoziekte had. Niet men ons in onze vriendenkring ineens scheef ging bekijken. Het duurde niet lang voor aids Europa bereikte en naar ons land 'overwaaide.' Er heerste eerst grote onzekerheid over de overdraagbaarheid. Feit was dat de ziekte voorkwam onder homoseksuele mannen met veel wisselende contacten.
Daarna bleken ook bloedtransfusies een risico te vormen en nog later leerde men dat ook hetero's die niet veilig vrijden risico liepen.
Na een tijd trok een grote informatiecampagne zich op gang. We wisten weinig zowel over de aandoening als over seksualiteit. Wie zou ons voordien die voorlichting gegeven hebben?
'Kan je je voorstellen dat je met een andere jongen zou vrijen?' vroeg ik Steven.
'Waarom vraag je dat? Natuurlijk zou ik het niet met iemand anders doen dan met jou.
'Ik vraag niet of je het zou doen.'
'Je stelt soms rare vragen. Denk jij nooit als je een knappe jongen ziet: wat een knapperd? Je houdt dan toch je manieren. Je gaat toch geen seks willen hebben met iemand die je niet kent.'
'Absoluut niet.'
Er viel weinig aan te vullen.
'Ik wil een keer echt vrijen.' stelde Steven op een keer voor.
'Vrijen we dan niet echt?''
'Jawel maar... ik bedoel.... neuken.'
Ik snapte intussen wat hij daarmee bedoelde. 'Ik vind dat vies.'
'Ben je vies van mij?' Hij zei het lachend.
'Natuurlijk niet. Ik kan het me niet voorstellen dat ik je zou neuken.'
'Ik weet ook niet hoe het is en of het vies is.'
Hij bij mij of ik bij hem? Vooral ik bij hem, daar kon ik niet inkomen. Ik voelde me niet klaar voor dat experiment.
Hij drong niet aan. We wisten van elkaar wat we fijn vonden en het was goed zo. Zijn idee ging in de koelkast.
De jaarlijkse Chiro fuif stond in maart op de agenda. Ik keek er wekenlang naar uit. Met Steven sprak ik af dat ik een taak zou krijgen. Ik zou met hem aan de toog staan. Bier had ik nog nooit getapt maar ik kon de minder schuimende dranken schenken. We arriveerden lang voor aanvang van de fuif om alles klaar te zetten. De begroeting door de Chiro leiders plezierde me. Sinds het zomerkamp had ik niemand van hen meer gezien.
Eigenlijk voelde ik me beter bij deze groep dan bij de vrienden-studenten van Steven.
'Ha Pieter! Hoe gaat het met je?' begroette Dieter me. Ik had hem niet zien komen.
Hij zoende me op de wang en deed hetzelfde bij Steven.
Dieter informeerde onmiddellijk naar mijn studies en ik vertelde hem gretig mijn ervaringen.
'Ik ben blij dat het je zo goed vergaat.' reageerde hij enthousiast. 'En hoe is Gent?'
'Je moet zelf komen kijken. We laten jou de stad zien en je mag bij ons blijven slapen.' nodigde Steven hem uit.
'Zie ik zeker zitten. Ik laat van me horen wanneer ik m'n stagedata weet.'
'Vreemd dat hij ons kuste.' zei ik Steven toen we terug alleen waren.
'We geven elkaar normaal de hand bij de Chiro. Op een keer daagden ze ons uit: 'Waarom kussen jullie niet, jullie zijn toch homo? Je weet dat Dieter uit de kast is. Als statement hebben wij dat dan gedaan.
Sindsdien schudden Dieter en ik geen handen meer. En jij valt nu ook in de prijzen.' grapte Steven.
'Dieter zou dit vroeger nooit gedaan hebben.' merkte ik op.
Het was druk aan de toog. Tussen het schenken door hield ik een oog op de dansvloer gericht.
Ik kreeg Dieter in het oog die stond te dansen. Zijn shift aan de drank bonnetjes zat er dus op. Hij kon er wat van. De meisjes konden dat appreciëren want jongens die goed konden dansen waren zeldzaam. Rock 'n roll kon ik totaal niet. Dieter swingde in het rond dat het mooi om zien was.
De DJ draaide een reeks volksdansen op het moment dat Steven en ik een uurtje pauze namen. We smeten ons ertussen. Na wat gestuntel kreeg ik het juiste ritme in mijn passen. We bleven op de vloer bij de overgangsdans 'La Bamba.' en zoenden uiteraard enkel meisjes die ons pad kruisten.
Daarna volgden steevast een paar trages. Ik kreeg niet de kans om me naar de toog te begeven toen de 'kuskesdans' ten einde liep.
'Hier blijven.' zei Steven en trok me stevig tegen zich aan. Voor het eerst dansten we samen.
Ik voelde me bekeken en tegelijk ook heel fier. Ik merkte dat Dieter aan de kant toekeek.
'Jullie zijn een schoon koppel.' Arjen stompte Steven met een vuist tegen de schouder. Hij lachte niet.
Het deed me ontzettend deugd.
Toen we terug aan het schenken waren, kwam Dieter aan de toog hangen. Ik verstond hem niet goed door de muziek en moest half over de toog leunen om hem te verstaan.
'Ga je weer met ons mee op kamp van de zomer?'
'Als ik van jullie mag en als ik geen stage moet lopen.'
'Je moet mee en aan die stage valt een mouw te passen.'
Gelukkig gedroeg hij zich niet zo verlegen meer als vroeger.
'Je danst geweldig.' gaf ik Dieter een compliment.
'Als ik dans dan vergeet ik alles, dan ...is er alleen maar het dansen.'
'Er zijn er veel die zouden vechten om met jou te kunnen dansen.'
'Oh ja, de meisjes! Jij danst trouwens heel gracieus.' knipoogde hij naar mij.
'Noem je dat dansen? Je bent een vleier.'
'Het zag er in elk geval heel romantisch uit.'
In de vroege uurtjes fietste ik met Steven naar zijn ouderlijk huis. Sinds ik met hem samen woonde, bleef ik nooit meer bij z'n ouders slapen.
Het was een uur of tien; ondanks het laat naar bed gaan, was ik al wakker geworden. 'Staan we op?' fluisterde ik in z'n oor.
'Nee.' kreunde Steven maar trok even later toch de overgordijnen open.
Z'n ouders hadden al gegeten maar kwamen met ons een tas koffie drinken. Een lekker ontbijt wachtte ons.
'We zien je niet vaak meer. Je moet eens meer naar hier komen.' opperde zijn moeder.
'Het is moeilijk vrije tijd te vinden en wij zien mekaar natuurlijk dagelijks.' legde ik uit. 'Steven heeft zondag de Chiro en dan heb ik sommige weekends stage.'
'Je hoeft je niet te verdedigen. Ik snap het. 't Is enkel spijtig dat we je nog zo weinig zien.'
Het schooljaar kabbelde voort. Stage en les wisselden elkaar af.
'Dieter komt donderdag, eigenlijk woensdagavond al.' overviel Steven me. Hij zag hem wekelijks op de Chiro.
'Dat komt goed uit. Ik heb geen stage donderdag en vrijdag.'
'Weet ik. Daarom komt het zo goed uit. Ik ga eens een keertje niet naar de les, zeker donderdag niet.
We deden ons best om de koelkast wat beter te vullen.
De vrienden van Steven mochten de deur plat lopen, Dieter was de eerste die bij ons bleef slapen.
'Brengt hij een luchtmatras of een veldbed mee?'
'Dat ben ik vergeten te zeggen. Hij kan in de zetel liggen.'
'Dan moet hij zijn benen serieus intrekken.'
'Ik heb al op ergere plaatsen geslapen.'
We haalden Dieter af aan het station.
Ik voelde me erg uitgelaten. Op de fuif had ik te weinig tijd gehad om bij te praten.
Pieter was er een van ons. Dat schiep een aparte band, niet dat ik ooit wenste dat er homo's onder Steven's vrienden zouden zitten.
Weer viel me een kus van Dieter te beurt. Die manier van begroeten beviel me, er zat trouwens niets achter.
Wij gingen meestal te voet. Deze keer namen we de tram om Dieter's bagage op ons kot af te werpen.
'Wat wonen jullie mooi.' Dieter bewonderde ons hele stekje. 'Die kleuren.'
het appartementje geraakte uiteindelijk toch geschilderd. De kleuren van de verf kozen we samen. Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad.
Steven ging voor felle gewaagde tinten. Ik wilde liever zachte kleuren. Het werd een combinatie van de twee: muren in een rustige kleur en hier en daar een fel gekleurd accent.
Ik vond het eindresultaat prachtig samen gaan en was gevleid door de opmerking van Dieter.
Door samen te schilderen werd de studio deels van mezelf.
We aten een pizza in de buurt van onze studio, hingen rond in het patershol, de historische buurt rond het Gravensteen.
Om de beurt trakteerden we elkaar in het Amadeus café. Het werd drie maal twee die avond. Gelukkig milderde ik met een cola. Dieter gooide al zijn terughoudendheid overboord. De gesprekken werden erg filosofisch voor we besloten ons kot op te zoeken.
'Waar zal ik slapen?'
Steven was me voor.
'Er zijn meerdere mogelijkheden. Je slaapt in de zetel. Dat moet lukken maar 't is wat krap.' We hadden een twee-persoons zetel.
Pieter slaapt in de zetel of ikzelf. Of je slaapt bij ons. Ik verkies met drie in bed, boven alleen in de zetel.
Dieter keek ontredderd. 'Wij met drie?'
'Het is enkel een voorstel. Jij bent onze gast en jij mag kiezen.'
'Dan kies ik toch voor de zetel als je 't niet erg vindt.'
Erg, nee; spijtig, ja.' voegde Steven er aan toe.
Bijna slaakte ik een zucht van opluchting.
'Wij hebben de gewoonte te douchen voor we gaan slapen. Jij ook?
Dieter keek vertwijfeld naar mij.
'Ga jij maar eerst. Wij komen daarna.' zei ik.
Hij diepte een pyjama op uit z'n sporttas.
'Shampoo, handdoeken en de rest vind je daar.' zette ik hem op weg.
Even later hoorde ik het water lopen.
'Dit vond ik niet leuk van je. Je bracht hem helemaal in verlegenheid.'
'Grappig toch. Zag je zijn gezicht toen ik het hem vroeg?.'
'En als hij nu voor het bed gekozen had, wat dan?
'Dan had jij in de zetel geslapen.'
'Onnozelaar. Ik gaf Steven een por met m'n elleboog die ik gelukkig voor hem voor de helft vriendelijk bedoelde.
'Mooie pyjama.' complimenteerde Steven Dieter na zijn douche. 'Nu is het onze beurt.'
Dieter had een goede smaak. De stof in een Schotse ruit stond hem beeldig.
We vonden Dieter bezig een 'ersatz' bed te maken. Hij had de drie kussens uit de twee zetels op de grond gelegd die een soort matras vormden.
Steven bezorgde hem een deken. Dit zag er redelijk comfortabel uit.
'Slaap lekker.'
'Jullie ook.'
'Als je eenzaam bent, je weet ons te vinden.' dit was Steven, uiteraard.
Ik duwde hem voor me uit onze slaapkamer in.
Ik zag Dieter nog net glimlachen.