Groen licht (deel 20)
Vreemd genoeg konden de jongens in de klas,we waren met zeven, me weinig interesseren. Er zat geen knapperd tussen, en dan nog, ik had Steven. Daar kon niemand tussen komen. Er vormden zich kleine groepjes binnen de klasgroep. Er leefde geen 'wij' gevoel zoals vroeger op de middelbare school waar we met een hele klas jongens aan één zeel trokken. Ik voelde me goed binnen een groepje van een zestal meisjes... Na een lesblok volgde een eerste blok stage van drie weken. Ik herinner me helder mijn eerste stagedag. 'Als er een lampje brandt boven een deur,dan heeft de patiënt iets nodig en dan ga je daar binnen had de stagebegeleidster voor de stage in de klas opgedragen. Eerst kloppen. Dus deed ik wat me gevraagd was nadat ik me 's morgens vroeg op de afdeling aangemeld had. Ik klopte. Er volgde geen antwoord en dus ging ik binnen. De patiënt boven wiens kamerdeur het lampje brandde bleek niet meer in leven.
'Als er een sterfgeval is, steken wij het lampje aan.' vertelde een verpleegster me achteraf. Daarna kwam de stagebegeleidster tijdens de briefing ons, studenten op deze afdeling, op het hart drukken absoluut niet op die kamer binnen te gaan...
Ik zei niets. Men legde nogal wat eieren onder ons, dit was een sociale richting.
Ooit zag ik mijn grootmoeder opgebaard liggen toen ik een kind van acht was. Ik ben er mijn ouders dankbaar voor dat ze mij dit niet bespaard hebben. Sterven hoort bij het leven. Hoe weinigen onder ons hebben al een dode gezien. Terwijl mijn medestudenten 'verhalen' maakten over doden, geraakte ik weinig onder de indruk.
Het bed bad: zo heet dat, patiënten wassen te bed. Dat is wennen. Te voorzichtig ging ik te werk in het begin. Na de eerste stage hadden we elkaar veel te vertellen, ieder over zijn eigen ervaring. Ik lag goed in de groep, misschien omdat ik een jongen was, dacht ik.
Hoe beter we elkaar leerden kennen, hoe spontaner de omgang. Niet te verwonderen dat me de vraag gesteld werd: 'Heb jij een vriendin?'
'Nee, ik heb een vriend.' antwoordde ik eerlijk en spontaan.
Lea die de vraag stelde,reageerde verrast op mijn antwoord.
'Bedoel je...?'
'Ja dat bedoel ik.'
Ze zat er duidelijk mee verlegen.
'Sorry.'
''Het is niet sorry, het is zoals het is.'
Daarna verliet ze het onderwerp. Heel even had ik heel erg in de belangstelling gestaan. De omstaanders hadden hun oren gespitst.
Vroeger zou ik dit nooit prijsgegeven hebben. Ja, dit waren meisjes. Op de een of andere manier voelde ik me veilig.
Ik merkte achteraf dat ik over de tongen gegaan was. Men bekeek me of ik dacht dat men naar me keek. Het voelde raar maar het ging vlug over.
Eens het grote nieuws overgewaaid was, durfden mijn beste vriendinnen geïnteresseerd naar mijn vriend vragen. Het stoorde me niet wat over Steven te vertellen.
Steven bleek een uitgebreide vriendengroep te bezitten. Regelmatig verschenen vrienden van hem bij ons op de studio. Dat waren vooral jongens. Dat zal toeval geweest zijn want zover ik weet waren ze steeds hetero. Hij hield er van met een aantal bij ons thuis af te spreken. Een bak of twee bier (of meer) moesten er regelmatig aan geloven op zo'n avond. Handig om allebei een fiets te hebben. We konden dan beiden één bak vervoeren. Steven kon het zich financieel veel beter permitteren om te trakteren dan ikzelf.
Van mijn schoolvriendinnen is alleen Lea enkele malen bij ons over de vloer geweest maar nooit op Stevens feestjes. Haar aanwezigheid daar zou ik zelf niet gewild hebben.
Ik vond het heel spannend toen Steven voor de eerste keer zo'n feestje organiseerde. Met een man of 15 zat onze studio helemaal vol. Toen de leuningen van de zetels bezet waren plus de vier stoelen uit de keuken , zat de andere helft op de grond.
Ik kreeg de volle aandacht en was niet erg op m'n gemak.
'Eindelijk krijgen we je eens te zien.' zei er iemand. 'Als ik homo zou zijn, zou ik hem wel zien zitten.' richtte Luc zich tot Steven.
'Je zou hem eens moeten proberen, hij is goed.' antwoordde Steven. 'Maar ik vrees dat hij bezet is.'
Ze schoten allemaal in een luide lach. Ik lachte mee maar merkte dat ik erg rood werd.
Ze gingen gewoon door op hun elan.
Daniël, ik probeerde namen op te pikken die ik even snel weer vergeten was, moest naar een ander feestje en ging als eerste door.
'Daniël is nogal een bange.' het was opnieuw Luc.
'Wie als laatste naar huis gaat, mag zich verwachten aan een triootje.'
Weer volgde een lachsalvo. Laura, één van de twee aanwezige meisjes lachte zich in tranen. Petra rolde met haar ogen en zuchtte: 'Kalm aan Luc, je brengt iemand in verlegenheid.'
Ik had nogmaals een kleur gekregen. Dreef ze de spot met mij of wilde ze me steunen? Ik kende ze nog niet.
Ik zou moeten wennen aan dit ruige groepje. Bij de Chiro van Steven ging het er veel rustiger aan toe. Daar werd af en toe voorzichtig een insinuatie gemaakt. Misschien hielden ze rekening met de gevoelige Dieter of het waren gewoon andere mensen.
Hier ging het er studentikoos aan toe. Ik begreep wel dat hun bedoelingen onschuldig waren. In elk geval genoot Steven uitbundig mee van hun grappen en grollen.
'Rob en Raf kunnen beter ook niet tot laatst blijven.' vulde Eric aan toen het lawaai wegebde. Het duurde even voor iedereen het door had.
'Moet ik der een tekeningetje bij maken?' en hij gebaarde wat hij bedoelde. Ja natuurlijk, der-op en der-af. Eric leerde ik kennen als de man van de woordspelingen.
De laatste vijf gingen samen door rond een uur of twee. Steven kuste me demonstratief op de mond toen we ze uit lieten. Hij had meer dan genoeg gedronken. 'Kom schat, we gaan nog een kindje maken.'
'Je bent zat.' zei ik terwijl de vijf het hoorden.
'Dit laatste hoefde niet.' maakte ik hem duidelijk terwijl ik de sleutel van de deur omdraaide.
'Waarom niet? We doen toch wat wij willen?' Zijn hand ging onmiddellijk naar de rits van mijn broek.
'Doe dat morgen maar als je nuchter bent.'
'Dat is tegen de natuur.'
Ik gaf hem geen kans en duwde hem weg. Ik had me goed geamuseerd die avond, toch was ik overweldigd door de ongenuanceerde grappen en grollen.
Hij liet me gerust, gaf me nog een dronken, te stevige zoen, draaide zich op z'n zij en startte een paar minuten later met gesnurk wat me naar de zetel dreef.
Op school ging het goed. Les en stage wisselden elkaar af. Ik kreeg meer zelfvertrouwen. Ik merkte dat ik goed in de markt lag bij de oudere vrouwelijke patiënten. Met complimentjes als 'knappe jongen' of 'Ik wilde dat ik zo'n kleinzoon had.' probeerden ze me voor hun kar te spannen. Maar het deed deugd te zien dat ze tevreden waren. Sommigen waren dankbaar, anderen niet.
'Als mensen ziek zijn, kunnen ze lastig zijn.' probeerde men ons op school aan te praten. 'Je moet dat begrijpen.'
Ik begreep dat inderdaad maar accepteerde het niet. Er zijn nu eenmaal lastige mensen. En als iemand lastig tegen mij doet, hoef ik daar zelf geen last van te hebben. Veel gemakkelijker.
Ik kreeg tijdens mijn opleiding veel gelegenheid om me te oefenen in die opvatting. Maar ik ben natuurlijk ook maar een mens.
Lea werd mijn beste vriendin. Tamelijk snel worden plaatsen in de klas vast. Links van mij zat steevast Lea. Omdat ik linkshandig ben, moest ik oppassen om haar niet aan te stoten. Ik heb de rare gedachte gehad dat wij een koppel zouden kunnen zijn. Misschien heeft zij ooit een vonk gevoeld. In denk het, al moest ze zich geen illusies maken. In elk geval waren we zielsverwanten. Met haar kon ik over alle onderwerpen praten, later zelfs over mijn relatie met Steven als dat nodig was.
De tussentijdse examens brachten spanning in de klas. Na de resultaten zouden sommigen de opleiding verlaten, anderen zouden overschakelen van de bachelor naar de gemakkelijkere opleiding tot gediplomeerd verpleegkundige.
Ik ging erg mijn best doen voor deze testen.
Een zwaard van Damocles hing boven mijn hoofd.
Er waren te veel feestjes die ik niet kon vermijden.