Groen licht (deel 19)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Groen licht (deel 19)

Bericht door Amexic » wo 06 jul 2016, 11:05

Groen licht (deel 19)

Ik trok me op m'n kamer terug. In dat soort situaties sloot ik me af. Straks zou ze kalmeren wist ik. Ze had een harde jeugd gehad, moeten werken van kind af. Zo ging dat bij boerenkinderen van haar generatie. 't Was een onaangename man mijn grootvader, niet meer maar ook niet minder. Ik begreep moeder, ondanks al haar uitbarstingen. Straks zou ze spijt hebben. Ik luisterde naar de radio. Dat leidde af en maakte me wat minder ongelukkig. Na een uur of wat riep ze me van beneden aan de trap.
Ik reageerde niet. Even later klopte ze op de deur van m'n slaapkamer. 'Ik ben bezig.' antwoordde ik nog steeds erg gekrenkt. Ik hoorde dat ze afdroop.
Even later ging ik luisteren bovenaan de trap. Ze waren in gesprek, m'n ouders. 't Zou zeker over mij gaan. Wegens gebrek aan stemverheffingen, kon ik er weinig van verstaan.
Koppig bleef ik in m'n kamer en kroop vroeg in bed. Uiteraard liet de slaap lang op zich wachten.
Ze gedroeg zich altijd vriendelijk tegen Steven. Waarom was ze nu zo uit haar kram geschoten?
'Hij palmt je helemaal in.' had ze gezegd.
'Daar is niks van aan.' had ik hem verdedigd. Het had geen zin om argumenten te zoeken. Het was gewoon onwaar.
Steven en ik waren twee handen op één buik. Ik ben vriendelijk en volgzaam maar daarom nog geen onderdanig doetje.
Steven zette me absoluut niet naar zijn hand. Ze had een heerlijke dag totaal verknoeid.
'Waarom zou Steven Dieter een gebrek aan ruggengraat verwijten?' tobde ik. Steven kon goed opschieten met Dieter. Ik begreep niet waarom hij zich zo over Dieter uitliet.
Ik dacht terug aan die avond op Chiro kamp waar Steven mij een zachtgekookt eitje noemde toen ik voor verpleger gaan studeren in overweging nam.
Hij was de vlotte jongen. Hij mocht me dan nog zo verschillend van Dieter noemen, vond hij mij misschien ook te braaf?
'Hij is mannengek Je ziet dat gewoon aan de manier waarop hij naar je kijkt.' zei moeder tijdens haar furieuze bui. 'Hij heeft je helemaal in zijn greep.'
Ik vond al haar opmerkingen vreselijk onterecht.
We gedroegen ons nochtans heel netjes als onze ouders in de buurt waren. Ze moest eens weten hoe ook ik het initiatief nam. We waren door elkaar gebeten, dat was 100 procent wederzijds.
Onprettige uit hun context gerukte situaties bepaalden mijn dromen.
Ik lag al een tijd wakker voor ik met tegenzin opstond. Zwijgzaam ontbeet ik terwijl mijn moeder me niet tot praten kon verleiden met banaliteiten als: 't Wordt weer een zonnige dag vandaag.'
'Je mag van ons.' zei ze ineens.
'Wat mag ik?'
'Je mag in Gent gaan studeren.'
Ik had haar in normale omstandigheden om de hals gevlogen. Mijn hart ging wild tekeer. Hoewel ik de boodschap had begrepen, kon ik, nog misnoegd, niet onmiddellijk blij zijn.
'Waarom mag ik nu wél?'
Ze keek me kort aan en sloeg de ogen neer.
'Het is jouw leven, niet het onze. Ik wil niet dat je gaat samenwonen met Steven. Ik bedoel, 't is niet erg dat je bij hem op kot gaat maar zolang je studeert wil ik dat je elke week naar huis komt.
We willen mee betalen voor je kosten, als je maar slaagt want een derde kans krijg je niet. Je moet beloven dat je elke week naar huis komt.' zei ze nogmaals, 'Ik wil je niet kwijt.'
'Natuurlijk kom ik naar huis.'
De gedachte om te gaan samenwonen was zelfs niet bij me opgekomen. Bij Steven intrekken leek geen grote stap. Ik wenste enkel zo veel mogelijk bij hem te zijn en het zou m'n ouders niets extra kosten.
Pas toen ik Steven opbelde en die uitgelaten reageerde drong het tot me door:
'We hebben groen licht!'
Het conflict met moeder zinderde nog even na.
Het vertrek naar Zwitserland duwde het incident vlug naar de achtergrond.
Twaalf jongens van veertien waren aan mij toevertrouwd. Sommigen kenden elkaar. Op de trein tastte ik af welk vlees ik in de kuip had.
Ik ben nooit een grote animator geweest en de kennismaking met de jonge wolven wakkerde mijn sluimerende onzekerheid aan. De jongen die naast me zat, kwam op het irritante idee om me telkens opnieuw op de dij te kletsen.
Ik had al eens terug getikt. Dat wakkerde hem alleen maar aan. Ik negeerde het een tijd tot ik verschroeiend hard terug sloeg. De jongen uitte een kreet van pijn en de vorm van mijn hand verscheen in het rood op zijn blote bovenbeen. Zo hard had ik het niet bedoeld. De rest van de bende reageerde gniffelend. Ik had gescoord. De jongen stopte zijn plagerijen. Onderweg scoorde ik nog een aantal keer door iets te vertellen wat ze blijkbaar erg grappig vonden.
Heel snel merkte ik dat ze de klik gemaakt hadden. Ik was goedgekeurd. Ze waren van mij. Ze droegen me twee weken op handen als hun leider.
Twee weken zou ik mijn innerlijke remmingen laten varen. Ik was populair stelde ik vast, een heel andere rol spelend dan in het dagelijkse leven. Ze waren half volwassen, half kind. Sommigen waren kinderen in een mannenlijf, anderen nauwelijks in hun puberteit en toch behoorlijk volwassen. Ik bedacht dat ik pas 5 jaar geleden hun leeftijd had en wat was er sindsdien veel voor mij veranderd.
Steven schreef ik een brief op een kalm moment. Overdag vergat ik hem vaak, volledig opgeëist door mijn vrolijke bende.
Ik hoefde de show niet te stelen om een goede leider te zijn.
Ik deed heel graag de avondsluitingen. Met een voorgelezen bezinningstekst maakte ik de jongens graag rustig voor ze gingen slapen. Daar legde ik mijn ziel in: de rijke bramenplukker, de kleine prins, dat soort dingen.
Verder werd er heel veel gezongen tijdens de bergtochten en gepraat over alles wat de jongens bezighield.
'Ben jij een moeders -of een vaderskindje?' Ik hoefde slechts een aanzet te geven en hele gesprekken ontsponnen. Verder hoefde ik enkel af en toe bij te sturen. Eigenlijk ben ik op mijn best op die manier.
Terug thuis bracht ik hyper enthousiast verslag uit van mijn kampervaring en de volgende dag nog eens tegen Steven.
De tweede vakantiemaand had ik een vakantiejob. Ik moest leren werken vonden ze thuis.
'Dan kan je eens zien wat voor soort werk je zonder diploma te wachten staat.'
Ik vulde er zakken met veevoeder die ik daarna netjes op een pallet moest stapelen. Geen werk om voor de rest van je leven te doen, maar de werksfeer was er tof.
Op vrijdag besprak het jonge werkvolk zijn plannen voor het weekend, op maandag stoefte men over de voorbije belevenissen.
'Heb jij een vriendin?'
'Neen, nooit gehad.' Meer hoefden ze niet te weten.
'Je weet niet wat je mist.' Ik leerde wat het werkwoord vingeren betekende en meer van die 'plastische' woorden.
Met een extra spaarpotje begon ik aan het nieuwe schooljaar. Steven hoefde pas twee weken later met de lessen te beginnen maar uiteraard bleef hij niet bij zijn ouders die periode.
'Stel je eens voor en vertel waarom je verpleegkundige wil worden?' vroeg de leerkracht tijdens de allereerste les.
Een overweldigende meerderheid van de studenten waren meisjes. Verpleegkunde blijft een voornamelijk vrouwelijk beroep.
Bijna iedereen gaf als motivatie voor de studiekeuze 'mensen helpen'. Ik zou kunnen vertellen dat dit mijn tweede kans was en dat ik dacht dat deze studie bij mijn karakter paste.
Ik hield het veiligheidshalve ook bij 'mensen helpen.'
'Blij dat je thuis bent.' ontving Steven me na m'n eerste schooldag alsof hij me lange tijd niet gezien had. 'Ik ben net aan het eten begonnen. Hoe was het?'
Ik bracht verslag uit van de eerste indrukken en bracht een paar opdrachtjes in orde.
Broccoli met worst en aardappelen. Steven gebruikte het kookboek om de bechamelsaus te bereiden. Dat had het klonteren van de saus niet kunnen verhinderen.
'Sorry van de saus.'
'Ze is heerlijk, ik hou van brokjes.'
We beleefden een soort wittebroodsweken wat me nogal vermoeide. M'n nieuwe studierichting beviel me.
Er kwamen veel nieuwe dingen op me af. Het weekend thuis kon ik gebruiken om uit te rusten. De onheilspellende voorspelling van moeder: 'Er komt niets van je studies terecht.' bezorgde me soms een slecht geweten.
We moesten een regelmaat zien te vinden.
'Ga je mee douchen?' Die voorzet van Steven kon ik nooit weerstaan. Daar kreeg ik onmiddellijk een stijve van. Altijd stapte ik zo hard ik maar zijn kon onder de waterstraal. Ik verkoos de intimiteit van vrijen in bed. Goed afgedroogd was hij op z'n zachtst.
Als we beiden voldaan gingen slapen en ons lepeltje lepeltje legden, laaide de lust vaak opnieuw op. Dat ik dat niet in de hand had , kon onaangenaam voelen.
'Gaan we douchen?' Dat sein herhaalde zich telkens weer.
'Ik wil eens een keertje apart.'
'Is er iets?'
'Nee, helemaal niet. Ik ben alleen wat moe.'
'We kunnen toch gewoon samen, dat maakt toch niet uit.'
'Da's waar maar ik zou liever...'
Er viel een wat ongemakkelijke stilte voor ik opstond.
Ik waste me en trok m'n pyjama aan. Het lukte me om niet opgewonden te geraken. Er vormde zich uitzonderlijk geen tent in de losse broek. Steven verdween naar de badkamer terwijl ik in de zetel wachtte op hem.
Hij verscheen naakt terug.
'Moet jij geen pyjama aan?
'Waarom?'
Hij zette zich uitdagend op mijn schoot een kuste me zacht op het voorhoofd.
'Je bent onweerstaanbaar.'
Weer was ik verkocht.

Gesloten