Groen licht (deel 17)
'Je bent welkom maar je bent wel erg snel om af te spreken.' merkte Dieter op toen ik hem één dag na het kamp al telefoneerde met de vraag of ik mocht langskomen.
'Goed geslapen?'
'Aan één stuk tot 10 uur.'
'Ik ben ook lang blijven uitslapen. Je voelt pas na het kamp hoe moe je bent. Kan ik in de voormiddag komen want ik wil nog naar Steven?'
'Niet voor 8 uur want dan slaap ik nog.'
'Gek. Is 9 uur haalbaar?'
'Ik zal wakker zijn!'
'Je mag me morgen verwachten na een bezoek aan Dieter.' verwittigde ik Steven.
'Niet te lang daar blijven hé, ik heb je gemist.'
'Heb je me gemist? Het is pas twee dagen geleden dat je me zag.' Ik wist heel goed wat hij bedoelde met 'gemist'.
Dus belde ik de volgende dag bij Dieter aan, stipt op het afgesproken uur. Omdat ik wat te vroeg arriveerde reed ik vooraf een blokje om.
'Jij moet Pieter zijn.' Zijn moeder deed de deur open en verwelkomde me hartelijk. Ik zag dadelijk van wie Dieter die donkere ogen geërfd had.
'Dieter.' riep ze. Dat was nergens voor nodig want intussen kwam hij de trap af gedenderd.
'Ik hoor regelmatig over je vertellen. Nu kan ik je eens in het echt zien.' zei ze enthousiast. Ze kwam me eerder warm dan bedreigend over.
Ik zag Dieter verlegen worden en een kleur krijgen. Als reactie voelde ik mezelf ook blozen.
'Gaan we naar mijn kamer? Ik heb alles klaar liggen.' Een halve minuut later bevond ik me in zijn heiligdom. Achteraf interpreteerde ik het als een ontsnappingspoging aan zijn moeder.
Dieter bood me zijn bureaustoel aan en ging zelf op z'n bed zitten.
Daar zat ik na het stormachtige onthaal van z'n moeder, onwennig te schommelen. Hij zweeg helaas ook. Ik zat geen houding vindend rond te kijken op zijn kamer .
Er hingen geen popidolen aan de muur, bij mij trouwens ook niet. Op een groot prikbord bewonderde ik een aantal natuurfoto's.
'Die vos is prachtig.'
'Zelf getrokken.'
'Zo dichtbij?'
'Telelens.'
Er stond een kader op het bureau met op de foto Dieter, zijn moeder en een man.
'Dat is je vader.' raadde ik.
'Ja.'
Hij sloeg de ogen neer. Het viel me op. Weer viel een vervelende stilte.
'Hij is er vandoor...'
'Met een andere vrouw.' ontglipte me niet spontaan; 't was eerder om iets te zeggen na een veel te lange onderbreking. Weer kreeg ik een kleur. Zo eentje waar ook het zweet je uitbreekt. Ik sloeg een spijker met een kop maar had dit niet moeten zeggen. Hier moest ik absoluut niet verder over door bomen.
'Dieter heeft het moeilijk.' zei Steven een tijd geleden. Misschien had het hier mee te maken. Ik had een andere reden in gedachten gehad.
Verder ingaan op de natuurfoto's leek me een beter idee. We deelden dezelfde interesse. Het gesprek evolueerde van onwennig naar enthousiast. Intussen liet hij me zijn duur uitziende fototoestel bewonderen.
'Zullen we je boeken bekijken?' veranderde ik van onderwerp. Ze lagen uitnodigend op een stapel op het bureau.
Ik doorbladerde zijn cursussen terwijl hij achter me kwam staan en commentaar gaf.
Zijn begeestering trof me. Er waren anekdotes bij van tijdens de lessen maar ook ervaringen van tijdens stages die me beroerden.
Dat er soms mensen dood gingen, ik had er nooit bij stil gestaan.
Dit was geen studierichting voor macho's want je moest stevig in het leven staan om sommige situaties aan te kunnen.
Ik voelde zijn aanwezigheid achter me. Hij stond voorover gebogen, zijn hoofd op bijna gelijke hoogte van het mijne.
Als ik iets achterover had geleund hadden onze kaken elkaar geraakt. Ik deed dat niet.
Ik dacht aan mijn vroegere klasgenoot Ludwig. Ludwig was voor zijn puberteit een te frêle jongen om aantrekkelijk te zijn.
Verwonderlijk dat hij alsnog zou veranderen op het einde van zijn school 'carrière' en uiteindelijk een toch wel aantrekkelijke jongeman zou worden. Ik had daar oog voor. We stonden vaak in kliekjes op de speelplaats. Ludwig stond wat buiten de groep en zijn aanwezigheid beperkte zich tot meeluisteren op de achtergrond.
Er werd wat lacherig over hem gedaan zonder dat het pesten officieel heette.
Ik kan nog steeds het moment oproepen dat zijn kin langs achter op mijn sleutelbeen prikte. Het moet in het vijfde middelbaar geweest zijn. Ik trok niet weg, liet hem doen. Zou hij? Ik heb het nooit geweten.
Als ik eens bij gelegenheid, hetzelfde deed, heb ik toen stiekem gepland. Ik heb het nooit gedurfd. Ik vraag me af welke weg Ludwig gekozen heeft.
Gelukkig plantte Dieter zijn kin niet op mijn schouder. Van Dieter wist ik het. Weten maakt iets wakker.
Steven was mijn vriend. Dieter kon daar nooit tussen komen. Gelukkig nam hij geen enkel initiatief.
'Chemie is een buisvak.' vertelde Dieter.
Ik doorbladerde die cursus. Ik had een overdosis chemie gekregen. Ik bekeek de citroenzuurcyclus. Chemie kon geen probleem zijn.
Anatomie was een hoofdvak. Door mijn vooropleiding mét Latijn herkende ik tal van woorden.
'Ik kan je altijd uitleg geven en wie weet staan we ooit samen op stage op dezelfde afdeling.' zei Dieter.
'Ik ga er eens vandoor.' zei ik ietwat verrassend van een stilte gebruik makend.
'Heb je geen zin om mee de stad in te gaan? We kunnen iets gaan eten.'
'Steven verwacht me.'
'Een andere keer dan.'
'Een andere keer.'
Ik bedankte Dieter en fietste met een stevige cadans naar Steven.
'Blij dat je er bent.' fluisterde Steven terwijl ik me stevige knuffel te beurt viel.
'Dieter stelde me voor om in de stad iets te gaan eten. Gelukkig voor jou ben ik niet op zijn voorstel ingegaan. Wat heb je in huis?' grijnsde ik.
We zaten nog voor het middaguur een boterham te eten aan de keukentafel.
'Ik moet er niet verder over nadenken: ik ga in september verpleegkunde studeren. Dieter heeft me helemaal overtuigd. Ik kan opnieuw in Turnhout naar school.'
In die stad lag de middelbare school waar Steven en ik school liepen, al was het een ander college.
'Je kan toch ook bij mij in Gent intrekken.' gooide Steven op tafel.
'Ja, maar ik mag niet meer op kot.'
'Je kan gewoon bij mij komen wonen, plaats genoeg voor ons twee. Het kost je ouders niets, als dat het probleem zou zijn.'
'Zie ik volledig zitten.' glunderde ik eerst om nuchter terug te koppelen: ' Ik vraag het vanavond maar ze gaan dat afkeuren.'
Steven ruimde de tafel af en veegde met een schotelvod netjes de kruimels op.
'Laten we in de tuin gaan zitten, te zonde om binnen te blijven bij dit weer.'
Een beetje teleurgesteld volgde ik hem naar de tuin.
Voor mijn part hadden we zelfs niet eerst gegeten. Mijn fysieke verlangen naar Steven kon soms onaangenaam worden.
'Het seksuele aspect in een relatie is onbelangrijk. Je kan er niet op verder bouwen.' wil ik hier zoveel jaren later belerend aan toevoegen.
Maar ik mag dit niet schrijven. Want seksualiteit stond op dat moment wél erg op de voorgrond.
En de wereld draaide niet enkel om mezelf maar ook om Steven. Als ik dan hij; als hij dan ik... Dus kon de cirkel enkel rond zijn.
Er stonden twee ligstoelen in de mooi aangelegde siertuin. Ze stonden strategisch opgesteld in een zuidelijk georiënteerde nis, omgeven door een netjes geschoren hulsthaag.
Op beide tuinmeubels lag een kussen en een kleurig strandlaken, iets met een Disneymotief meen ik me vaag te herinneren.
Op het tafeltje tussen de stoelen sprong een fles met een rode vloeistof in het oog.
Het lag voor de hand dat we ons neer vleiden op de ligstoelen.
'Je krijgt een massage.'
Ik had het onmiddellijk vreemd gevonden dat Steven me de tuin in leidde. Ik heb ze, Steven ook, hormonen.
Hij had dit gepland. Hij was niet anders dan ikzelf al geef ik toe dat hij me altijd en overal een stapje voor was.
'Als je je kleren uit doet ...' Het klonk heel uitnodigend, niet met een uitroepteken.
Zoals gevraagd gooide ik het nodige op het gras. Mijn witte Eskimo-onderbroek hield ik aan. Mijn moeder kocht altijd het merk Eskimo wegens de, volgens haar, goede kwaliteit en omdat je wit kon afkoken.
Steven droeg modernere gekleurde exemplaren wat ik hem benijdde. Ik vermoed dat de boxershort in die tijd nog moest uitgevonden worden.
Het hoofdeinde van de stoel zette ik wat omhoog en ik legde me op m'n buik.
'Dat gaat niet. Je ligt met een holle rug.'
Gehoorzaam en ietwat onhandig klikte ik het bovenste deel terug omlaag. Wij hadden zo geen zetels thuis.
Ook Steven had zich tot op zijn onderbroek ontbloot. Die bedekte zwelling bij hem, je weet wel, ontging me niet. Mijn eigen gewicht en de onderbroek beperkten bij mij alle expansiemogelijkheden.
Van nature ben ik voorzichtiger dan Steven. 'Kunnen de buren ons hier niet zien?' In de open lucht ben je net iets 'kwetsbaarder'.
'De buren hier naast zijn op verlof en de andere buren kunnen ons van hier niet zien.'
Dat stelde me gerust. 'En als je ouders nu eens thuis komen?'
'Mijn ouders komen nooit voor vijf uur thuis.' Ook dat geloofde ik enigszins. Het heeft jaren geduurd voor ik die preutsheid heb afgeworpen. Steven scheen daar nooit last van te hebben.
Hij schroefde de dop van de fles. 'Sint-Jans olie. Je laat gele bloempjes van Sint-Janskruid op olijfolie trekken en na zeven krijg je deze rode olie. Je bruint er goed van. We hebben enkel een initiatie les massage gekregen.
Volgend schooljaar volgt pas de praktijk.' Hij leek zich voor voor zijn gebrek aan ervaring te excuseren. Steven had mijn kuiten ingevet en zijn handen gleden aangenaam over mijn onderbenen. Steven hield intussen zijn mond en ik concentreerde me op zijn knedende handbewegingen.
'Je doet dat goed.' complimenteerde ik hem stimulerend.
Daarna bewerkte hij mijn geoliede nek en schouders.
'Het is moeilijk zo. Je kan beter op het gras komen liggen.'
Ik stond op. Steven spreidde het badlaken open op het gazon. Galant legde hij het kussen onder m'n hoofd nadat ik me weer neer legde.
Hij trok aan de zijkanten van m'n onderbroek.
'Wat doe je?' vroeg ik wat gemaakt onschuldig.
'Ze moet uit want anders maak ik er vlekken op.'
'Ja, ik ben niet anders van je gewoon.'
'Olievlekken!'
Ik ging sloeg niet het 'grove grappen' straatje in maar schakelde terug over in de modus 'gewoon genieten'.
Ik lichtte mijn poep om hem het uittrekken te vergemakkelijken. Mijn piemel reageerde onmiddellijk maar ik drukte me snel genoeg omlaag om hem naar beneden geplooid te houden.
Steven smeerde m'n achterkant voluit in, van de kuiten (nogmaals) tot aan m'n haargrens in de nek. Hij kwam met gespreide benen boven op me zitten. De zon op mijn huid en zijn heerlijke handen, nu eens zacht dan weer stevig ontspanden me totaal.
Er bleef niets over van mijn verdrukte erectie. Ik reageerde loom op zijn: 'Draai je eens om.' Hij ging door op zijn elan.
Ik genoot en hield de ogen gesloten voor de te felle zon. Hij vermeed de gekende gevoelige zone. Die wolk voor de zon en het ermee gepaard gaande koele briesje deden mijn piemel geleidelijk en toch onweerstaanbaar krachtig ten hemel rijzen. Hoe idyllisch ik het ook formuleer... dat briesje kan slechts de trigger geweest zijn.
Hij raakte me daar niet aan al lag ik er op te wachten.
'Nu is het aan mij.' maakte ik Steven duidelijk. We stonden op.
Ik pakte de fles en ongevraagd gooide hij zijn enige kledingstuk bij ons hoopje kleren. Hij werd zo stijf als hij maar zijn kon, stelde ik goedkeurend vast. Ik smeerde hem staande in, gul en overal , voor- en achterkant. Ik kon het niet laten Steven's paal door mijn vettige handen te halen, op die leeftijd onwetend wat de mogelijkheden waren. Niemand die het ons zou verteld hebben.
Hij glansde mooi, Steven in zijn geheel. Misschien gebruikte ik iets te veel olie. Zo mooi, zijn armen. Ze waren goudbruin, net zoals vorig jaar tijdens onze fietsvakantie. Nu glommen ze van de olie terwijl die zonbeschenen haartjes witter dan wit voor een adembenemend contrast zorgden. Hij moest zijn best gedaan hebben met zijn huidtype. ' Je ziet er prachtig uit. Sint-Jans olie gebruikt?' Hij glimlachte enkel. Zijn lijf had een tint die je niet met een kleur kon uitdrukken maar enkel met de woorden 'zichtbaar zacht'. En dan dat witte poepje dat nooit de zon gezien had, die onbedekte witte zone die normaal de zwembroek verhult. Het subtiele verschil in huidtint onderaan waar normaal het pijpje van de broek zit en bovenaan ter hoogte van de rek, brachten me in vervoering.
Blijkbaar had Steven weinig behoefte aan een massage door mij. Hij kon me in elk geval niet gerust laten.
Iets wat niet mag is extra spannend. Die ervaring had ik vaak gedeeld met Steven. Ik was homo en hij ook... Het schiep een gelijkgezindheid. Ik kan niet weten hoe hij dat aanvoelde. Onze omhelzing eindigde op de grond in een soort worsteling.
Je kon dit geen gevecht noemen. De kracht die ik leverde mocht het glijden niet beletten. Mijn handen grepen hem niet om hem te overmeesteren maar om de spanning in zijn spieren te voelen. Hij ontglipte me en ik ontsnapte aan hem in het kluwen van onszelf.
Wij waren één. Ik kan dat nauwelijks omschrijven. Ik hoefde zelfs niet homo te zijn voor 'Steven en ik'.
Je kan homo zijn of hetero. Je kan ik zijn ofwel jij. Hoe dikwijls in een mensenleven gebeurt het dat wij, wij zijn, niet ik, niet homo dus of even zeer niet hetero?