Deel 20, Marie gemeen aangevallen!
Nadat alle puin en brandresten waren opgeruimd, kon eindelijk worden begonnen met het opbouwen
van het huisje. De fundamenten bleven liggen, zodat precies de grootte van het huisje te zien was. Jip
en Tom moesten geregeld naar de architect om de bouwtekening te bekijken. Soms werden er weer
wat veranderingen aangebracht. Flip zei dat het wel een tijdje kon duren, voordat het droomhuisje
gebouwd zou zijn. Er moest zoveel gedaan worden. Jip en Tom hielpen zoveel als ze konden.
De laatste week van de vakantie was aangebroken. Volgende week moesten ze weer naar school.
Het weer was ook de laatste weken opgeknapt. Er viel nu nauwelijks tot geen regen meer. Jip en Tom
zaten samen op een afgebroken muurtje bij het huisje. 'Wat is er de afgelopen weken veel gebeurd'
zuchtte Tom. 'Jip' zei Jip, en hij pakte de hand van Tom. 'Nooit gedacht dat het huisje af zou branden'
zei hij zacht. Zwijgend keek Tom hem aan. Nog altijd voelde hij zich schuldig daarover. Als hij geen
verkering had gekregen met Jip dan was het nooit gebeurd. Dan hadden zijn gemene broers nooit de
brand veroorzaakt met hun vuurwerkpijlen. Jip zag wel dat Tom er weer moeilijk mee had. 'Hoeveel
keer moet ik nog zeggen dat het niet jouw schuld is, lieverd?' sprak hij weer, en trok Tom naar zich toe.
Tom keek hem stil aan. Zacht gaven ze elkaar een kus. De afgelopen weken had bewezen dat ze nog
veel meer van elkaar hielden dan voorheen. Mijmerend keken ze naar de kale bouwvlakte.
Plotseling stond Bikkel naast Tom. 'Bikkel!' riep Tom opgetogen. Bikkel blafte en likte zijn hand. Tom
keek rond. 'Waar is het vrouwtje?' vroeg hij Bikkel. Bikkel blafte nog harder, en liep richting het huisje
van Marie. 'Waar is het vrouwtje, Bikkel?' vroeg Tom nogmaals, en sprong op. Tom keek naar Jip; Jip
keek naar Tom. 'Wat zou er aan de hand zijn?' vroeg Tom aan Jip. Jip haalde zijn schouders op. Nog
atlijd stond Bikkel hard te blaffen op een afstandje. 'Kom mee!' riep Tom naar Jip. Haastig liepen ze
naar het huisje van Marie. Nu pas zagen ze dat de rolluiken aan de voorkant waren gesloten. Bikkel
rende naar de achterkant van het huisje. Nog altijd bleef hij luid blaffen. Verschrikt keken de twee rond.
Overal lagen kapotte bloempotten. De tuintafel met stoelen lagen onderste boven gegooid op het gazon.
Het keukenraam was zelfs stuk geslagen. 'Wat is hier gebeurd!' riep Tom. De achterdeur stond open.
Alles lag overhoop in haar huisje. Kapot servies, stukgeslagen stoelen, glasscherven en nog veel meer!
En waar was Marie? Vol met angst liepen de twee het huisje van Marie in. Bikkel schoot meteen naar
de woonkamer. Het leek wel dat hij zijn vrienden riep. Nog harder blafte hij. Tom liep nerveus voor Jip
naar de woonkamer. Nieuwsgierig volgde Jip zijn vriend. Tot hun grote schrik zagen ze Marie liggen
op haar bank. Ze zat helemaal onder het bloed. 'Marie!!!' riepen de twee vrienden. 'Wat is er gebeurd?'
gilde Tom naar haar. Marie sloot haar ogen. 'Ze zijn hier geweest' zei ze zacht. 'Wie Marie?' riep Jip
Marie ademde sneller. 'Ze zijn hier geweest?' herhaalde ze opnieuw. Bikkel blafte nog steeds. Tom had
de grootste moeite om hem te kalmeren. 'Ze moesten het geld hebben' zei ze Marie opnieuw. 'Geld?'
vroeg Jip 'Welk geld?' Jip keek naar Tom; Tom keek naar Jip 'Duizend euro' zei Marie met een nog
snellere ademhaling. 'Vlug Tom! Bel de politie!' riep Jip bezorgd. Tom ondernam direct actie. Binnen
een know time stond de politie voor het huisje van Marie. 'Ze zijn hier geweest voor de duizend euro'
zei Marie steeds. Ze was in een schock geraakt. 'Wie? Wie zijn hier geweest?' riep Tom telkens. Marie
keek hem aan. 'Ze zijn hier geweest' zei ze weer. Jip en Tom begrepen echt niet wie ze bedoelde.
Vlak voordat ze in een ambulance werd gedragen keek ze opnieuw naar Tom. 'Ze zijn hier geweest'
zei ze opnieuw. Vragende ogen van Tom keken haar aan. 'Wie Marie? Wie?' vroeg hij voor de laatste
maal wanhopig. 'Wees voorzichtig. Ze zinnen op wraak!' waren daarna de laatste woorden van Marie.
Met loeiende sirenes vertrok de ambulance. 'Wie zijn hier toch geweest, en hebben Marie zo
verschikkelijk toegetakeld?' sprak Tom zacht huilend. Tom keek naar Jip; Jip keek naar Tom.
Verdrietig zaten de beiden vrienden aan de keukentafel. Het was ernstiger met Marie wat aanvankelijk
leek. Ze had een zware hersenschudding, en een paar gebroken vingers. Ook had ze flinke blauwe
plekken op haar benen. Op haar achterhoofd zag de dokter een kale plek; zelfs haar was uit haar
hoofd getrokken. Verder had ze nog een geslagen bloedneus. Geen wonder dat ze in shock was!
Niemand werd wijzer van hetgeen wat ze telkens zei. Wie waren het geweest? Voor wie moesten ze
voorzichtig zijn? En wie zinde wraak op wie? Geen van beiden hadden werkelijk een idee over hetgeen
wat Marie bedoelde. En waarom zochten ze geld bij Marie? Duizend euro nog wel! Iedereen tastte in
het duister. En hoe kwamen ze erbij dat er bij Marie duizend euro in huis moest liggen in haar huis?
Jip en Tom begrepen er werkelijk niks van. Hoe ze ook erover piekerde; ze hadden geen enkel idee.
Sander en Ruud zaten vol wraakgevoelens, en waren ontzettend kwaad op hun broertje en diens vriend.
Nadat ze weer thuis waren gekomen, hadden Teun en Lotte laten weten dat ze niks meer met hen
te maken wilden hebben. Samen hadden hun spullen gepakt en waren vertrokken. 'Opgeruimd staat
netjes!' had Sander geroepen, toen zijn oudste broer en zus vertrokken waren. 'Nu kunnen wij rustig
gaan overleggen hoe wij die flikkers voorgoed het zwijgen op kunnen leggen' zei Ruud daarna gemeen.
Sander knikte. 'Ik hoorde dat ze ook nog eens geld hebben gekregen van die ouwe van dat yuppie'
zei Sander daarna. 'Duizend euro!' 'Hoe weet jij dat nou?' vroeg Ruud nieuwsgierig. Sander lachte
gemeen. 'Ik heb overal spionnen zitten. Dus ze zullen dat geld wel ergens bewaren' Ruud dacht na.
Ineens keek hij op naar Sander 'Ze hebben na die storm gelogeerd bij dat ouwe wijf, schuin tegenover
dat krot. Ik hoorde het Tom tegen Teun zeggen' Sander kneep zijn ogen samen. 'Dan gaan wij daar
eens een bezoekje brengen. Bij hun eigen thuis zal dat geld niet bewaard worden. Geen enkel mens
heeft erg in dat het geld bij dat rare wijf zit' vervolgde Sander. 'Morgenochtend gaan wij ernaar toe'
De volgende morgen reden ze samen met de auto naar het huisje van Marie. Het was nog vroeg in de
ochtend, want de rolluiken waren nog gesloten. Zacht slopen ze naar de achterkant van het huis. Alles
was nog stil. Met een schroevendraaier lukte het Ruud om de achterdeur open te maken. Plotseling
stond Marie voor hun neus. 'Wie zijn jullie? Wat doen jullie hier?!' riep ze kwaad. Ruud vloog Marie
aan, en duwde haar achferuit. Marie gilde het uit. 'Help! Bikkel!!!!' 'Waar is het geld?' riep een kwade
Sander, en trok haar aan haar haren! 'Help! Ik heb geen geld!' riep Marie geschrokken. 'Waar is die
duizend euro van die twee flikkers?!' krijste Sander nog harder. En om Marie nog meer onder druk
te zetten sloeg hij haar op haar gezicht. Het bloed liep uit haar neus. Ruud hield haar nog altijd vast,
en sleurde haar over de grond. 'Help! Niet doen!!' gilde Marie. Wild begon Sander te zoeken. Het
servies wat op tafel stond sloeg hij kapot. 'Stop!! Stop!!' riep Marie. 'Ik heb geen duizend euro!' gilde ze
opnieuw. 'Als je ons niet zegt waar dat geld is dan vermoorden wij die flikkers!' siste Ruud in het oor
van Marie. Plotseling kwam ineens Bikkel het huisje in gerend. Hij had zijn vrouwtje horen roepen.
Sander schok ervan 'Daar is die rothond weer!' gilde hij, en wees naar Bikkel die een sprong nam naar
Ruud. Ruud pakte een stoel, en sloeg deze kapot op de grond. Dreigend stond hij tegenover Bikkel
Sander was zo laf om naar buiten te rennen. In zijn vlucht gooide hij de tuintafel met stoelen omver
over het gazon. Twee mooie dure bloempotten sneuvelden. Ruud bleef dreigend voor Bikkel staan, en
probeerde hem uit te dagen. Marie kroop van angst onder tafel. Om nog meer angst aan te jagen sloeg
Ruud het keukenraam kapot. Marie gilde het uit van de schrik. Uiteindelijk was Ruud te laf om Bikkel
te slaan, en vluchtte ook het huisje uit. Angstig kroop Marie naar de woonkamer. Daar ging ze liggen
op de bank. Ze had herkend wie de twee indringers waren geweest in haar huisje, en dat maakte haar
nog meer bang. Niet voor haarzelf, maar voor haar twee nieuwe vrienden, Tom en Jip…
Vlug was Sander naar de auto gerend. Even later kwam Ruud ook aangesprint. Met gierende banden
reed de auto weg. 'Wat een rot wijf!' gilde Sander. 'Zij had absoluut het geld niet, Sander. Er lag zoveel
angst in die ogen' hijgde Ruud. 'Waar dan man? Toch bij die flikkers thuis?' riep Sander. Vloekend
reden ze terug naar hun huis. 'Wij moeten een plan verzinnen om aan dat geld te komen' zei Sander
met een hele gemene stem. En dan voor eens en voor altijd ons ontdoen van die flikkers!' gromde Ruud