Deel 17, Arme Tom!
Met spoed werd Tom overgebracht naar het ziekenhuis. Gelukkig duurde het niet lang voordat hij bij
bewustheid was. Jip stond bezorgd naast zijn bed. Er zat een groot verband om zijn hoofd gewikkeld.
De wond was gehecht. Zacht streelde Jip de hand van zijn vriend. Tom kreunde zacht van de pijn.
Hij zag in de ogen van Jip tranen staan. Zijn hoofd deed ontzettend pijn. In verwarde flarden probeerde
Tom zich te herinneren wat er was gebeurd. Het enige wat hij nog wist, was dat hij bekende gezichten
had gezien. Daarna was het donker om hem heen geworden. In de verte had hij Bikkel horen blaffen.
Zijn lieve Bikkel, die hem zou komen redden. 'Het huisje' vroeg hij zacht. Jip schudde zijn hoofd. 'Ons
droomhuisje is afgebrand' zei hij met een trillende, verdrietige stem. Met grote ogen keek Tom hem aan.
Daarna liet hij een zucht. 'Dus toch!' zei hij daarna. Niet begrijpend keek Jip hem aan. 'Wat bedoel je
daarmee, lieverd?' vroeg hij direct. Even zag Jip hoe Tom lag te denken. 'Waarom zeg je dat?' vroeg
Jip weer. Tom draaide zijn hoofd weg. 'Schat?' zei een geschrokken Jip. 'Wie waren in ons huisje?'
vroeg hij alweer. Tom bleef nog altijd de andere kant opkijken. Hij schaamde zich ontzetttend. 'Tom?
Wie hebben in ons huisje ingebroken?' vroeg hij zacht. Tom draaide zijn hoofd terug naar Jip. Zijn
ogen stonden vol tranen. Zwijgend keek hij naar zijn vriend. 'Ik weet wie het waren' zei hij daarna.
Vragende ogen keken hem aan. 'Wie?' vroeg Jip 'Sander en Ruud' zei Tom, en begon te huilen. Jip
stond aan de grond genageld. Rustig probeerde hij daarna Tom te troosten. Langzaam kwam alles
bij Tom weer terug in zijn geheugen. Hij was Bikkel achterop gerend, omdat hij de auto had herkend.
Het was de auto van Ruud geweest! Hij zag hoe Bikkel blaffend naar de achterkant van huisje was
gelopen, en door de achterdeur naar binnen was geglipt. Binnen in het huisje had hij Sander en Ruud
aangetroffen. Zij hadden geroepen dat hij en zijn flikkervriend zouden gaan boeten, omdat ze de politie
op hun dak hadden gestuurd voor het doden van het bokje en het konijntje. Tom had staan roepen dat
ze op moesten rotten, anders belde hij weer de politie. Sander had hem staan sarren dat hij een
slappeling was, die niks alleen kon. Ruud riep dat hij een vuile flikker was, en een kontenneuker! En
dat zijn droom uit was om in dit huisje te gaan wonen. Ze hadden vuurwerkpijlen bij. Keihard hadden ze
hem uitgelachen. In blinde woede had Tom hen willen aanvliegen, maar Ruud had een stoel kapot
geslagen, en hem met de stoelpoot op zijn hoofd geslagen. Daarna was alles donker geworden.
Jip zakte neer op de stoel achter hem. Een verpleegster kwam kijken naar Tom, en zei dat het beter
was dat Jip vertrok. Tom moest rusten. Compleet verslagen verliet Jip de ziekenhuiskamer. Samen
met Marie reed hij terug naar haar huisje. In het schaarse maanlicht zag Jip het afgebrande huisje.
Opnieuw sprongen tranen in zijn ogen. Hoe zou dit ooit weer goed komen? Inmiddels was het al ver
middernacht geworden. Stil zat Jip aan de tafel voor zich uit te staren. Wat hadden ze toch een
vreselijke week achter de rug. Wat begon als een spannend avontuur eindigde bijna met moord op zijn
vriend. Marie had warme melk gemaakt, en zei dat hij die op moest drinken. 'Papa! Ik moet papa
bellen!' riep Jip ineens. Marie zei dat dat de volgende dag ook nog kon. De ramp was toch gebeurd,
en het had nu geen zin om zijn ouders onnodig ongerust te maken. Eerst moest hij zelf wat tot rust zien
te komen. Morgenochtend kon hij ook bellen.
De volgende ochtend werd Jip alleen wakker in zijn bed. Hij had heel de nacht liggen piekeren, en was
tegen de ochend in slaap gedommeld. Hij miste Tom verschrikkelijk! Jip stond op en keek naar buiten.
In het daglicht zag hij het afgebrande huisje. Een paar muren stonden nog overeind. Alles lag in puin.
Verdrietig staarde hij ernaar. Achter hem ging de deur zacht open. Marie kwam kijken of hij al wakker
was. Zwijgend kwam ze achter hem staan, en legde haar hand op zijn schouder. 'De politie is er' zei
ze daarna. Nu pas zag Jip ook een politiewagen staan voor het huisje van Marie. Hij kleedde zich aan,
en liep mee naar beneden. Bikkel kwam hem tegemoet, en likte aan zijn hand. Jip nam plaats aan de
tafel, en vertelde de agenten hetgeen wat hij gehoord had van Tom. Brandweermannen hadden in het
huisje inderdaad iets van potten gevonden, welke gebruikt werden voor vuurwerk. Tom had het dus
goed gezien en onthouden. Het vuurwerk was ontstoken in de stal, want daar lagen oude kranten en
kartonnen dozen. De agenten schreven alles op wat Jip hen vertelde, en vertrokken daarna.
Jip belde daarna zijn ouders op. Wat schrokken ze! Het was ontzettend moeilijk voor Jip om het zo
goed mogelijk te kunnen vertellen. Daarom viel Marie bij . Rustig vertelde ze het complete verhaal. De
ouders van Jip waren sprakeloos. Besloten werd om de vakantie af te breken en terug te vliegen naar
huis. Jip probeerde nog tegen te pruttelen, dat hij het wel redden, maar dat hielp niet. Zodra de
terugreis geregeld was belde Flip zijn zoon. De aannemer die zou komen kijken voor het huisje, had
over de brand ook al gehoord en was toch maar even gekomen. Vol verbazing hoorde hij het verhaal
aan. 'Jullie hebben geluk had jongen' zei hij daarna 'Het had ook anders kunnen aflopen voor je vriend'
Daarna was hij weer vertrokken.
Flip had snel een terugvlucht kunnen regelen voor zijn gezin. Diezelfde middag zaten ze al in het
vliegtuig op weg naar huis. Vroeg in de avond omarmde ze hun zoon. Dikke tranen biggelden over het
gezicht van iedereen. Het weerzien was emotioneel. Eerst ging iedereen naar het ziekenhuis om te
kijken hoe het met Tom ging. Tom huilde ook. Telkens zei Tom dat hij zich zo schaamde over zijn eigen
broers. Maar telkens zei Flip dat het niet zijn schuld was. Oom Bert was ook gebeld door Jip. Hevig
geschrokken kwam hij zijn lievelingsneef opzoeken. Hij had gehoopt dat zijn beiden neven, Sander en
Ruud, hun broertje wel met rust zou laten, na het incident met het bokje en het konijntje. Nooit had hij
verwacht dat ze zo gewelddadig zouden worden. Onverwachts kwamen ook Teun en Lotte naar het
ziekenhuis, toen ze hoorden wat er met Tom gebeurd was. Lotte huilde constant. Teun zei niks. Het
was voor hem een flinke klap geweest toen hij hoorde hoe zijn andere broers zijn jongste broertje bijna
hadden willen vermoorden. Nu pas beseften Teun en Lotte dat ze Tom bijna hadden kunnen verliezen.
Teun hield zijn zus stevig vast; ook bij hem stonden tranen in zijn ogen. Ook nu kregen ze voor de
eerste keer te horen dat Tom en Jip al een tijdje een koppel waren. Hun mond viel open van verbazing.
Ze hadden nooit geweten dat Tom homoseksueel was. Zelfs zijn moeder niet! 'Waar is moeder?' vroeg
Tom ineens. Zwijgend keken Teun en Lotte hem aan. Er viel even een pijnlijke stilte. 'Komt moeder ook
nog naar het ziekenhuis?' vroeg Tom weer. De ogen van oom Bert waren ook gericht op zijn neef en
nicht. 'Waar blijft mijn zus?' vroeg hij dwingender. Teun en Lotte keken elkaar aan. 'Nou? Waar blijft
mijn zus?' vroeg Bert nogmaal. Schromend vertelde Teun dat hun moeder haar gezin in de steek had
gelaten, en in was getrokken bij een andere man'. Dat sloeg in als een bom bij iedereen. Nog het
meest bij Tom! Opnieuw moesten Jip, zijn ouders en oom Bert alle moeite doen hem te kalmeren.
Het drama voor Tom was nu compleet! Twee geweldadige broers, een broer en een zus die nauwelijks
nar hem omkeken, en als klap op de vuurpijl (sorry voor de woordspeling) een moeder die haar gezin
in de steek liet. Tom kon het amper bevatten. Wat moest er nou van zijn leven worden? Wie zou zijn
studie gaan betalen? Dikke, dikke tranen stroomden uit de ogen van Tom. Zelfs zijn eigen moeder had
hem laten vallen! Compleet verslagen keken de ouders van Jip elkaar aan. Welke moeder laat nou haar
eigen kind zomaar in de steek? Ze kregen echt medelijden met Tom. Stil verlieten Teun en Lotte de
ziekenhuiskamer van hun broertje. Ze zagen wel dat Tom omringd was met mensen die heel veel van
hem hielden; Jip nog het meest! Zij hadden spijt dat ze Tom nooit gesteund hadden tijdens de velen
gemene ruzies tussen hem en Sander en Ruud. Nu was het te laat! Tom waren ze voorgoed kwijt!