Deel 14, De over verhuis
Ruud liep kwaad naar binnen. 'Wat denken die twee wel? Hem de regels voorschrijven?' dacht hij
alsmaar. 'Hij zal die flikkers eens een lesje leren!' gromde hij in zichzelf. Ondertussen was Sander
thuis gekomen, en had binnen door een open raam de ruzie tussen Ruud en zijn broer, met dat gekke
yuppie, gezien en vooral ook gehoord. Gemene ogen trok hij erbij. 'Eigenlijk niet zo gek bedacht door
Ruud, om die snertdieren van Tom de nek om te draaien' dacht hij weer. Samen trokken ze zich terug
op de slaapkamer van Sander. Ze hadden gemene, snode plannen!
Bij thuiskomst zagen Jip en Tom een politieauto staan voor het huis van Marie. Geschrokken keken ze
elkaar aan. Haastig spurtte ze naar binnen. Aan de keukentafel zat dezelfde barse agent, welke eerder
die middag langs was geweest. Hij vertelde dat hij navraag had gedaan bij Caspar. Alles klopte wat de
twee vrienden hem verteld hadden. Ze mochten blijven wonen in het oude huisje. Zijn stem klonk veel
vriendelijker dan eerder die middag. Met een zucht van opluchting bedankten ze de agent. Na zijn
vertrek liepen ze naar het huisje. Door de warme zon was de mat al een flink stuk opgedroogd. Ook
rest van de meubels waren opgedroogd door het vocht. Alles werd weer terug naar binnen gebracht.
Het was te riskant om het buiten te laten staan. Je weet maar nooit tegenwoordig! Daarna sloten ze
het huisje weer zorgvuldig af, en liepen terug naar Marie. Tom belde zijn oom Bert op, om hem hulp te
vragen voor de opvang van zijn bokjes en konijntjes. Dat was geen probleem. Met Bruno ging het ook
het al wat beter. De dierenarts had zijn been moeten opereren. Het was nu gewoon maar afwachten
hoe het verder zou evalueren. Afgesproken werd dat de volgende dag hij met zijn auto Tom en Jip
zou komen ophalen voor de verhuis van de dieren. Gerustgesteld nam Tom afscheid van zijn oom Bert.
Al vroeg de volgende dag kwam oom Bert. Hij had nog meer klussen te doen. Achter zijn auto had hij
een grote aanhangwagen voor de konijnenkooien. Voor de bokjes had hij wel ruimte in zijn schuur.
Het ontvangst was weer niet erg hartelijk. Sander en Ruud kwamen gelijk naar buiten gelopen, toen ze
de auto van hun oom zagen. 'Wat komt jij hier doen?' riep Sander al gelijk. 'Ook goedemorgen' zei oom
Bert rustig. Tom en Jip stapte vlug uit de auto, en liepen naar de dieren. Plotseling hoorde oom Bert
een keiharde gil, en gejammer. Sander keek hem grijnzend aan. In volle vaart rende oom Bert de kant
op waar het geschreeuw vandaan kwam. 'Moordenaars! Moordenaars!' riep Tom schreeuwend. Met
een geschrokken gezicht zag oom Bert wat er gebeurd was. Aan een touw in het oude schuurtje hing
een dood konijntje! 'Moordenaars!' gromde oom Bert ook. Tom stond aan de grond genageld. Haastig
rende Jip naar de andere kant van het schuurtje. 'Neeeeeeeeeee!!!' riep hij. Met een hand voor zijn
mond stond hij te kijken. Achter in de kooi lag een dood bokje. 'Moordenaars!' riep hij nu ook. Tom
stond ineens bij hem. 'Neeeeeee!' gilde hij van verdriet. Ruud en Sander stonden op een afstandje
samen te kijken. Ze zeiden niks, maar hun gezicht sprak boekdelen. Snikkend viel Tom in de armen
van Jip. 'Dat is jullie verdiende loon!' grijnsde Sander. Oom Bert liep naar Sander, en gaf hem een
flinke klap in zijn gezicht. Geschrokken deinde Ruud achteruit. 'Vlegels! Dierenbeulen!!' riep oom Bert.
Ruud lachte gemeen. 'De flikkers waren gewaarschuwd' siste hij. Vreselijk was het om te zien hoe Tom
huilde om het verlies van zijn bokje en konijntje. Zelfs Jip kreeg hem niet getroost. Samen haalden ze
het dode konijntje van het touw, en legde hem voorzichtig in de aanhangwagen. Het dode bokje legden
ze er naast. Oom Bert legde er daarna een zeil erover. Het andere konijntje en bokje haalden ze uit
hun kooi. Het konijnenkooi werd ook opgeladen. Jip en Tom kropen achter in de auto met de dieren
op hun schoot. Snikkend knuffelde Tom zijn enigste konijntje. Jip knuffelde het bokje. Sander en Ruud
waren allang weer weggelopen; laf als ze waren. Daarna reden ze weg, naar het boerderijtje van Bert.
Met heel veel verdriet begroeven ze het konijntje en het bokje bij elkaar in één graf. Tom huilde vreselijk.
Ook oom Bert en Jip hielden het niet droog. Hoe konden zijn broers hem dit aandoen? 'Ik wil nooit
meer terug naar huis' snikte Tom alsmaar. 'Moordenaars!' riep hij weer. Samen met Jip huilde Tom.
Oom Bert kwam erbij staan. 'Die twee krijgen ook nog wel eens hun verdiende loon' zei hij met een
bemoedigende stem. 'Wees beiden sterk, en laat je niet van je stuk brengen door hen. Anders hebben
ze jullie precies waar ze jullie willen hebben' zei hij weer. Jip keek naar Tom; Tom keek naar Jip. 'Hij
heeft gelijk' zei Tom. 'Jip' zei Jip ook. Nog eenmaal keken ze naar het graf. Daarna namen ze afscheid.
Bij Marie belde Tom meteen de politie op, om aangifte te doen van het doden van zijn twee dieren.
Marie luisterde alweer met een geschrokken gezicht naar het verhaal. 'Wat voor monsters zijn dat?'
vroeg ze zich telkens af. Het was niet verstandig dat Tom terug naar huis zou gaan. Overnachten deed
hij toch al bij Marie, en dat vond Marie heel gezellig. Ze was een beetje van de twee vrienden gaan
houden. Jip en Tom waren heel graag bij haar. Marie zorgde goed voor hun. Ze waren gelukkig samen.
Sander en Ruud waren door de politie opgezocht, en hadden een fikse boeten gekregen voor het
doden van de dieren van Tom. Wat waren ze kwaad geweest daarover! Niks hielp; ze moesten boeten.
Vol haatgevoelens hadden ze Tom vervloekt. Tom en zijn flikkervriendje waren nog niet van hen vanaf!
Jip en Tom hadden al veel werk verricht in het oude huisje. Jip had zorgvuldig alle gebreken in de
grote map van zijn vader opgeschreven. Ze schrokken zelf hoeveel er aan het huisje gedaan moest
worden. 'Straks bedenkt je vader zich nog' zei Tom. Gelukkig had de laatste dagen niet meer geregend,
waardoor alles goed kon opdrogen. Nog altijd was er geen nieuwe aannemer langs geweest. En veel
aan het huisje konden ze niet doen. Het enigste was dat ze samen een privé plekje hadden om samen
zo nu en dan eens van elkaar te kunnen genieten. De groenten in de moestuin groeide ook geweldig.
Nu nog twee weken, en dan kwam de vader van Jip terug. Dan zou het wel gaan veranderen.
Helaas ging het allemaal anders lopen dan ze hadden gedacht en gehoopt.