Deel 8, Marie
Besloten werd de nacht door te brengen in het oude huisje. Over een paar uur zouden de ouders van
Jip voor drie weken op vakantie vertrekken naar Spanje. Natuurlijk hadden zij wel degelijk de vrijpartij
van Tom en Jip gehoord, maar expres niks erover gezegd. De twee vrienden moesten samen op
ontdekkingsreis gaan of ze werkelijk wel voor elkaar bestemd waren. De vader van Jip had op een
aanhangwagentje twee matrassen en dekbedden naar het huisje vervoerd. Met de grootste moeite
werden de matrassen en dekbedden naar het zoldertje gesjouwd. Daar was het nog altijd het warmst.
Ze lagen toch boven de stal van Bruno, en daar hadden ze ook weer warmte van. Beneden was het
te koud, omdat het alweer regende. Het leek wel alsof het nooit zou ophouden met regenen deze
zomer! De grote regenton was alweer bijna voor de helft gevuld! 'Denk eraan dat je op tijd wakker
bent voor de aannemer' zei Flip. 'Ik heb met hem afgesproken dat hij de reparatiekosten factureert'
De twee vrienden luisterde aandachtig naar Flip. 'Wees zuinig op het geld, wat ik jullie gegeven heb'
zei hij er ook nog bij. 'Op is op!' sprak hij er ernstig erbij. Voor noodgevallen konden ze terecht bij
een oom van Jip; oom Paul. 'Ik kan ook altijd terecht bij oom Bert' zei Tom gelijk. 'Oom Bert zal ons
ook zeker willen helpen'. Minoes had de koelkast goed gevuld met eten. En er zat zelfs ook nog een
grote bak slagroomijs in de vriezer. De moeder van Jip gaf haar zoon bij het vertrekken een witte
enveloppe met huishoudgeld; driehonderd euro. 'Wees daar ook zuinig op' had ze erbij gezegd. Na
nog een laatste knuffel en een paar tranen waren ze uiteindelijk vertrokken op vakantie.
Tom moest thuis nog regelen dat hij de komende drie weken bleef logeren bij Jip. Wijselijk had hij er
maar niet bij gezegd van het huisje. Hij zou toch maar uitgelachen worden. 'Dan hebben wij weer meer
te eten' had Sander gemeen gezegd. 'Blijft er maar wonen, dan kan ik jouw slaapkamer inpikken' riep
Ruud naar hem. Natuurlijk moest hij toch geregeld naar huis om zijn bokjes en konijntjes te verzorgen.
Teun had hem gezegd, dat hij wel een oogje in het zeil zou houden dat zijn broers de bokjes en de
twee konijntjes met rust zouden laten. De moeder van Tom had al helemaal niet gereageerd op de
mededeling van haar zoon dat hij drie weken bleef logeren bij zijn beste vriend. Ze vond het allang best
dat ze een mond minder te voeden had. 'Als wij eten tekort komen dan slachten we toch een konijntje
van Tom' riep een wel heel gemene Sander. Dat waren vreselijke, gemene woorden van Sander. Ruud
had er keihard om gelachen, en alvast een groot mes gepakt. 'Ik heb nog wel een touwtje om er een
konijnenpootje aan te hangen' riep Ruud er gemeen bij. Het liefst had Tom zijn bokjes en konijntjes
meegenomen naar het oud vervallen huisje, om ze daar te kunnen verzorgen. Maar omdat zijn broers
van niks mochten weten ging dat niet. Een beetje verdrietig was hij terug gekeerd naar Jip. Jip had
hem getroost zoveel hij kon. Met vol goede moed dat Teun alles in de gaten hield, waren ze eerst gaan
eten. Nog altijd viel de regen met bakken omlaag. Na het eten fietsten ze samen naar het oude huisje.
Bruno hinnikte al, toen hij de twee vrienden hoorde aankomen. Eerst was Tom hem gaan begroeten.
Liefdevol had hij over zijn snuitje geaaid. Bruno had met zijn tong over zijn handen gelikt. Giechelend
sloeg Tom zijn armen om de hals van Bruno, en kuste hem. Jip stond erop te kijken, en glimlachte.
Buiten konden ze niks meer doen; de regen had grote plassen veroorzaakt. Troosteloos keken de
twee naar buiten. 'We gaan morgen voor een goede afwatering zorgen' zei Jip, en sloeg zijn armen
om de middel van Tom. Zacht gaf hij hem een kus. Wat waren ze gelukkig met elkaar!
Gelukkig werd het droog in de avond. Om het ergste water van het moestuintje weg te laten lopen,
hadden ze een grote schop gepakt en gleufjes gegraven. Met flinke stralen liep het water weg. 'Als het
nou eens ophield met regenen, dan kunnen we groenten zaad gaan zaaien' zuchtte Jip. De grote
regenton was ook al bijna weer gevuld. Met veel moeite schoven ze de ton naar buiten. 'Regenwater
kunnen wij altijd wel gebruiken voor de plantjes straks' zei Tom. Jip ging de vloer aanvegen, terwijl Tom
Bruna eten gaf. De deur stond open, om de muffe lucht uit het huisje te kunnen ontsnappen. Jip pakte
de grote map en keek eens rond. Waar moest hij beginnen met het opschrijven van alle gebreken?
Alles zag er zo armzalig uit! 'Eigenlijk kan je beter alles afbreken, en dan weer opnieuw opbouwen'
mompelde hij in zichzelf. Tom kwam teruggelopen uit de stal. 'Morgen zullen wij toch de stal van Bruno
schoon moeten maken' zuchtte hij en kwam naast Jip op het bankje zitten. 'Ik heb al verschillende rotte
planken gezien. Als Bruno er een flinke stamp tegen geeft dan staat hij zo hier binnen' sprak hij met
een bedompte stem. Hoofdschuddend schreef Jip de bevindingen van Tom op. 'Ik begrijp ook niet dat
Caspar nooit neer is gevallen van de koolmonoxide' wees Jip nu. 'Kijk eens hoe scheef die pijp in het
plafond staat!' wees Jip nu. 'Ongelooflijk gevaarlijk!' riep Tom. 'Jip' zei Jip, terwijl hij het opschreef.
Samen keken ze rond, en schreven al wat dingen op wat in het eerste aanzicht op viel. Buiten viel
langzaam de schemer. De lucht was helemaal opengetrokken. Jip zag door het raampje zelfs een
glimp van de maan. Tom kroop tegen hem aan. 'Kijk uit joh! Straks liggen wij eraf' zei een lachende Jip
Tom giechelde weer, en gaf zijn vriend een kusje. Zijn hand gleed over de borst van Jip. Jip kuste hem
terug. De hand van Jip streelde door de haarbos van Tom. Intenser werden weer de kussen. Het was
wel duidelijk dat ze verliefd op elkaar waren. Stevig omarmden de twee vrienden elkaar. "Wat hebben
jullie met Caspar gedaan?' vroeg ineens een vreemde stem. Geschrokken keken de twee vrijende
vrienden op. In de deuropening stond een grote vrouw. Haar haardos was wild en grijs 'Caspar ligt in
het ziekenhuis, mevrouw' zei Jip, als eerste. 'Hoezo in het ziekenhuis?' wilde de vrouw weten, en ze
kwam het huisje binnen. Op haar gezicht was duidelijk te lezen dat ze geschrokken was. 'Caspar is
gisteren gevallen, en heeft zijn bovenbeen gebroken' zei Tom nu ook. Haar mond viel open. 'Wie zijn
jullie eigenlijk? Hoe weten jullie dit allemaal? Wat doen jullie hier in zijn huisje?' bestookte ze ineens de
twee vrienden met nieuwsgierige vragen. Rustig vertelde Jip wat er gebeurd was. In de ogen van de
vrouw kwamen tranen. 'Arme Caspar' zei ze verdrietig. Daarna keek ze weer vriendelijk naar Jip en
Tom. 'Dus jullie zorgen nu voor Bruno?' zei ze weer. 'Jip' zei Jip. Even keek ze hem verbaasd aan,
maar toen begreep ze dat hij 'ja' bedoelde. 'Nobel hoor' zei ze. 'Maar ik heb mij nog helemaal niet aan
jullie voorgesteld. Ik heet Marie, en woon in het huisje schuin tegenover' wees ze met haar hoofd.
Even dacht Tom na. 'Is die mooie herdershond van u?' vroeg hij toen. Marie knikte. 'Bikkel is een lieve,
trouwe hond' zei ze met een tedere stem. 'Houdt jij van dieren?' vroeg ze aan Tom. Tom knikte gelijk.
Hij vertelde dat hij thuis twee bokjes en twee konijntjes had. Marie glimlachte. 'Dan is Bruno bij jou in
goede handen' zei ze 'Jammer dat hij afgelopen winter is gevallen door de ijzel'. 'Morgen komt de
dierenarts voor Bruno' zei Tom heel trots. 'O ja?' vroeg Marie. 'De papa van Jip heeft daar voor
gezorgd. Caspar hoeft niks te betalen' riep Tom alweer. Marie keek verbaasd naar de twee vrienden.
Even was ze sprakeloos. 'Jullie zijn een bijzonder koppel' zei ze zacht. 'Ik zag heb jullie wel zien zitten
vrijen met elkaar hoor' lachte ze. Tom keek naar Jip; Jip keek naar Tom. Hun hoofden kregen een
rode kleur. Marie moest erom lachen. 'Ik heb ook een zoon die homoseksueel is. Alleen zie ik hem
maar twee keer per jaar. Met mijn eigen verjaardag, en met Kerstmis' zei ze weer. Toen zag ze ineens
de grote map liggen. 'Wat zijn jullie van plan?' vroeg ze. 'Wij gaan Caspar helpen' zei Jip vlug, voordat
Tom misschien zou verraden dat zijn ouders het huisje wilden kopen. Daar had ze zeker geen zaken
mee! 'Hoe dan?' vroeg Marie heel nieuwsgierig. 'Daar moeten wij nog goed over nadenken' zei Tom.
Marie vroeg maar niks meer. Ze had wel begrepen dat ze toch niks wijzer ervan zou worden. In haar
ogen kwamen Jip en Tom heel vertrouwd over. En het idee al dat morgen de dierenarts voor Bruno zou
komen, gaf haar al een geruststellende gevoel. Een druppel regenwater viel plots op haar hoofd. Ze
keek bedenkelijk omhoog. 'Morgenochtend komt een aannemer naar het dak kijken' zei Jip haar.
Weer keek ze verwonderd naar de jongens. 'Waarlijk?' vroeg ze. 'Eerst moet het dak gerepareerd
worden, alvorens wij verder kunnen' zei Tom nu. Achter zijn rug kreeg hij een por, ten teken dat hij niet
veel meer mocht vertellen. Marie had het gelukkig niet gezien. Ze staarde nog altijd naar de twee
vrienden. 'Caspar heeft het wel met jullie getroffen als vrienden' zei ze daarna. De twee vrienden gaven
haar een flauwe glimlach. 'Als jullie hulp nodig hebben, kom dan maar langs' zei ze weer vriendelijk.
Na nog eenmaal rond gekeken te hebben nam ze afscheid van Jip en Tom en vertrok. Meteen sprong
Jip op en sloot achter haar de deur. 'Zo, ik wil geen pottenkijkers meer vanavond' zei hij lachend. Tom
zat te geeuwen. 'Kom schat' zei Jip 'Tijd om naar bed te gaan. Het was weer een drukke dag vandaag'
Nog eenmaal liepen ze een rondje, en klommen de trap op naar zolder. Het was tijd om te gaan slapen.