Deel 3, Papa gaat mee kijken
Bij thuiskomst was Jip weer een beetje verdrietig. Zijn moeder was bezig met het inpakken van de
koffers. Jorrie liep ook al te sjouwen met allerlei kleren. Bezorgd keek zijn moeder hem aan. 'Jip? Wat
is er met je aan de hand jongen?' vroeg ze, en ze kwam naast hem zitten op de bank. 'Je moet nog uit
je kast de kleren halen voor de vakantie' zei ze. Jip bleef stil zitten. 'Mam. Ik wil niet mee op vakantie'
zei hij uiteindelijk. Vragend keek zijn moeder hem aan 'Waarom dan niet jongen?' vroeg ze hem. Een
kleine traan verscheen weer in de ogen van Jip. 'Ik kan niet op vakantie, bij het idee dat er in dat lief
huisje een arme man woont die helemaal niks hebt' zei hij verdrietig. 'Ben je er weer geweest?' vroeg
zijn moeder. 'Jip' zei Jip zacht. 'Die man heeft werkelijk helemaal niks! Zelfs geen eten' gaf hij haar
als antwoord terug. 'Hoe kan ik op vakantie, en veel plezier maken, terwijl verderop een man woont die
niet eens een fatsoenlijk dak boven zijn hoofd heeft?' riep hij half huilend. Zijn moeder keek hem heel
geschrokken aan. 'Je kan toch niet alle ellende van de hele wereld op je schouders dragen?' zei ze
daarna. Jip zei niks 'Tom is mee geweest' zei hij even later 'Tom zei dat hij het nog beter had dan die
arme man!' Zijn moeder kreeg er een brok van in haar keel. Nog stiller werd ze toen ze hoorde hoe de
man rond moest komen van zijn moestuin, met daarin een paar doorgeschoten kropjes sla en een
armoedig rijtje zomerwortelen. 'Dat dit nog in ons land voor kan komen?' zei ze stil. Daarna stond ze
op, en liep weg. Jip staarde naar buiten. Het was alweer gaan regenen. Hij dacht aan het emmertje,
en hoopte dat de man hem tijdig leeg had gegooid, anders zou de woonkamer heel snel onder water
komen te staan. Jorrie had zijn grote broer verdrietig zien zitten op de bank, en nam plaats naast hem.
Zonder iets te zeggen legde hij zijn arm over de schouder van Jip. Op een afstandje had hij gehoord
wat Jip zijn moeder vertelde. Jip glimlachte naar zijn broertje. 'Ik vind het jammer dat je niet meegaat'
zei Jorrie even later. 'Ik weet nog niet of ik wel alleen mag thuis blijven, Jorrie' zei Jip zacht 'Mama
moet er met papa over praten' 'Papa en mama zijn verstandig. Zij laten je heus wel thuis blijven' zei
Jorrie weer. Daar verscheen papa in de kamer. Hij gaf Jorrie een teken dat hij alleen met Jip wilde
praten. Jorrie gaf zijn grote broer een kus, en verliet de woonkamer. Zwijgend ging de vader van Jip
naast Jip zitten. 'Ik hoorde van mama dat je niet mee wilt naar Spanje' zei hij 'Jip' zei Jip zacht. Hij
keek zijn vader verdrietig aan. 'In dat lief huisje verderop woont een man die niet eens eten heeft, en
een droog dak boven zijn hoofd' zei hij zacht 'Ik heb het gehoord van mama' zei zijn vader rustig. 'En
wat ben je van plan dan?' vroeg hij hem daarna. 'Tom gaat ook niet met vakantie, dus wij willen die
arme man gaan helpen. Om te beginnen met zijn moestuin' zei Jip heel beslist. 'Wij kunnen best
de grond flink omspitten, en alles groter maken. Er is plek genoeg. Dan ga ik van mijn spaargeld in de
stad groenten zaad kopen. Niet alleen sla, maar ook andere groenten' Stil keek de vader zijn zoon aan.
Hij had bewondering voor zijn zoon 'Hebben jullie hem wel gevraagd, of hij dat ook wilt?' vroeg hij. Jip
draaide naar zijn vader toe. 'Kunt u hem niet helpen, papa?' kwam ineens uit zijn mond. Zijn vragende
ogen zeiden genoeg. 'Dan zal ik toch zelf eerst dat huisje moeten zien jongen. Als ik zo de verhalen
van jullie hoor, ben ik bang dat het een grote klus gaat worden' gaf zijn vader Jip als antwoord terug.
Zijn ogen stonden vriendelijk. Dat behulpzame had Jip echt van zijn ouders geërfd. 'Wat is op dit
ogenblik het primaire wat gebeuren moet?' vroeg ineens de moeder. Zij had gehoord dat haar man
helemaal niet afwijzend had gereageerd op de vraag van haar zoon of hij wilde helpen. De ogen van
Jip kregen zowaar een kleine lach. 'Eten en geld' zei Jip. De ouders van Jip moesten erom lachen.
Jorrie kwam nieuwsgierig op het gelach van zijn ouders af. 'Ik wil ook helpen, Jip' zei hij. In zijn hand
had hij een grote gebreide das vast. 'Geef hem deze maar. Dan heeft hij het niet koud', en hij duwde
zonder te wachten op een antwoord de das in de handen van zijn grote broer. Dankbaar keek Jip hem
aan. 'Ik heb vanmiddag wel een klein uurtje vrij, om samen met jullie naar het huisje te gaan kijken' zei
de vader ernstig. 'Ik zal een grote tas met levensmiddelen vullen. Dan heeft die arme man, in ieder
geval de komende week wat te eten' zei de moeder van Jip. Jip vloog zijn ouders om de nek. Tranen
van dankbaarheid stroomden over zijn wang. Hij rende daarna vlug naar zijn slaapkamer, om te gaan
kijken wat hij nog in zijn spaarpot had zitten. Zelfs Jorrie kwam aandragen met het roze spaarvarkentje,
welke hij van oma had gekregen. 'Ik doe ook mee Jip' zei hij weer. Hij draaide de stop eronder uit. Er
zat toch zeker wel bijna 30 euro erin! 'Voor die arme meneer' zei hij, en legde het Jip voor zijn neus.
Jip keek ernaar. 'Maar Jorrie toch. Dat is al je spaargeld!' riep hij verrast. 'En toch is het voor hem' zei
een zelfverzekerde Jorrie. In de grote spaarbus, welke stond op een boekenplank boven het bed
van Jip zat zelfs bijna 100 euro in'. Jorrie was alweer de kamer uitgelopen, hij wilde nog een spelletje
doen op zijn computer. Nog niet helemaal bijgekomen van de verrassende ochtend belde Jip naar zijn
vriend, Tom. Uitgelaten vertelde hij hoe zijn ouders hadden gereageerd toen hij thuis was gekomen met
het verhaal over het oude huisje. Met verbazing luisterde Tom ernaar. 'Jullie zijn een bijzonder gezin'
zei hij daarna. Op de vraag of Tom die middag ook terug wilde gaan naar het huisje, samen met hem
en zijn vader, hoefde Tom geen seconde over na te denken. 'Natuurlijk ga ik mee! Stel je voor zeg!'
riep hij gelijk 'Dit avontuur gaan wij samen aan, schat' zei hij direct. Jip wist even niet of hij dat laatste
woord wel goed gehoord had. 'Zei hij nou 'schat' tegen mij?' bedacht hij later, toen het telefoongesprek
allang afgelopen was. Veel tijd kreeg hij niet om er verder over na te denken. Hij moest gaan lunchen.
Omdat de regen weer met bakken uit de hemel viel, besloot de vader van Jip om met de auto te rijden.
Tom was direct na het eten gekomen. Ongeduldig zaten hij en Jip te wachten. Tom had van thuis een
schoffel en een grote schop meegenomen. Hij wilde voortvarend te werk gaan. Jip zat met de grote,
gevulde boodschappentas op zijn schoot. 'Papa! Kom nou!' had hij al een keer geroepen. Papa had
juist op het moment bij vertrek een belangrijk telefoontje van de zaak gekregen. 'Papa!! Schiet nou op!'
riep Jip vol ongeduld. 'Straks is het de moeite niet meer' mompelde Tom. De beiden vrienden zaten
samen naast elkaar op de achterbank. De auto was niet groot, dus ze zaten strak tegen elkaar. Hun
benen en knieën raakten elkaar. Jip had het er warm van gekregen. 'Komt ie nou of niet?' riep Tom.
Hij ging wat verzitten, en raakte de hand van Jip. Beiden keken elkaar aan, maar zeiden niks. 'Straks
zit ik hier opgevouwen' zei een ongeduldig geworden Tom. Nog altijd was het aan het regenen. 'Jij zit
morgen lekker in Spanje, te bakken in de zon' mopperde Tom 'Ik moet het doen met die klote regen'
Jip keek naar buiten, en zei niks. Nog altijd wist hij niet of hij alleen thuis mocht blijven. Hij hoopte dat
papa straks de juiste beslissing gaat nemen, als hij het huisje zou zien. Eindelijk na een half uur kwam
de vader van Jip aangelopen. 'Sorry dat het allemaal langer duurde dan de bedoeling was' zei hij met
een verontschuldigde stem. 'Hebben jullie alles ingeladen?' vroeg hij 'Jip' zei Jip. Even later reed de
auto met volle vaart weg. De twee vrienden waren benieuwd hoe de oudere man zou gaan reageren.
Even later stopte de auto voor het oude huisje. Nieuwsgierig keek de vader naar Jip ernaar. Zijn zoon
had duidelijk niet overdreven. Het zag er nog erger uit, dan hij had verwacht. Jip en Tom waren nog
eerder uit de auto dan hijzelf. 'Kom nou!!!' riep Jip. Tom haalde de grote schop en schoffel uit de
achterbak. Jip sjouwde de zware boodschappentas richting het huisje. De vader van Jip was nu ook
uitgestapt, en bekeek van een afstandje naar het oude huisje. Even krabbelde hij achter zijn oren, en
liep zwijgend zijn zoon en vriend achterop. De blinden waren opengezet om het beetje zonneschijn
naar binnen te kunnen laten schijnen. Verrast deed de oudere man de deur open. Nog verbaasder was
hij toen hij de grote boodschappentas zag. 'Ik heb mijn papa meegebracht' zei Jip rustig. De oudere
man en de papa van Jip gaven elkaar een hand. 'Welkom in mijn nederig stulpje' zei hij lachend. 'Mijn
zoon Jip, en zijn vriend Tom hebben mij eigenlijk hier naar toe gesleurd, omdat ze mij wilden laten zien
in wat voor erbarmelijke omstandigheden u leeft' zei de vader van Jip, enigszins geschroomd. De man
keek naar de beiden vrienden. 'Dus u bent de vader van hem?' wees hij naar Jip. De vader van Jip
knikte. 'Jip' zei Jip vlug 'Papa is de beste papa die je maar kan wensen' zei hij met een brede lach.
Zijn vader werd er haast verlegen van. Tom was al haastig naar buiten gelopen met de schoffel en
grote schop. Hij hield niet van treuzelen. In de stromende regen was hij al begonnen met spitten. De
vader van Jip keek om zich heen. 'Ongelooflijk!' zei hij mompelend toen hij het emmertje zag staan. Hij
werd er zelf ook stil van. Een oude mat op de betonnen vloer. Een grote scheur in de muur. Een oud
zwart kacheltje om de ruimte te verwarmen. Een kapotte raam. En dan maar niet te spreken over de
muffe geur, en de stank van de stal. 'Jip is een zoon om trots op te zijn' zei de oude man weer. 'Er
zijn maar weinige van zijn leeftijd die wat over hebben voor een ander' ging hij verder. 'Jip! Kom nou
eens helpen, lieverd!' riep Tom. Hij had al een grond omgespit. In een zwarte regenjas met cape kwam
hij eens kijken waar zijn vriend bleef. Haastig trok Jip zijn grote regenjas aan, en rende naar buiten.
Verbaasd keek de vader Jip hem na. 'Lieverd?' riep Tom dat nou naar zijn zoon? Lieverd?'