Het droomhuisje van Jip

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Luuk
Berichten: 24
Lid geworden op: ma 29 feb 2016, 19:22
Vul het getal in: 123

Het droomhuisje van Jip

Bericht door Luuk » wo 02 mar 2016, 11:54

Deel 1, De regenbui

Elke dag fietste Jip van zijn huis naar school, en weer terug. Elke dag kwam hij voorbij dat huisje. Het
was een oud vervallen huisje. Dakpannen die eraf lagen, voordeur wat helemaal afgebladderd was;
een kapot ruitje aan de zijkant. Een verwaarloosd huisje. Maar toch vond Jip het een lief huisje.
Steeds weer keek hij ernaar. En steeds weer fantaseerde hij, dat hij er woonde. Samen met zijn vriend.

Jip was nog maar achttien jaar. Sinds twee jaar wist hij dat hij gevoelens had voor jongens. Tijdens
douchen na het sporten, had hij het gemerkt. Zijn piemel bewoog toen hij per ongeluk de piemel van
een vriendje raakte. Tot zijn grote verbazing was hij er niet van in de war geraakt. Integendeel! Hij had
er 's avonds in bed er heerlijk over gefantaseerd. Zijn piemel was tijdens die fantasie opeens gaan
groeien. Zalig had hij zijn ballen en schacht gestreeld. Plotseling voelde hij de sperma omhoog komen.
Ongelooflijk waren de gevoelens die hij erbij kreeg. Warme gevoelens. Zijn slipje zat vol met sperma.
Zijn moeder had gevraagd wat hij gedaan had. Jip had haar maar gelijk verteld dat hij een zaadlozing
had gekregen van een vriendje van school. Even had zijn moeder hem bedenkelijk aangekeken, maar
ze waardeerde enorm zijn eerlijkheid. 'En waarom kan je niet verliefd worden op een jongen?' had zijn
moeder er gelijk bij gezegd. Liefdevol had ze hem daarna omarmd. Ook had ze geluisterd naar zijn
verhaal, vol van gevoelens. Vol van ontdekkingen die hij had op het gebied van de mannenliefde. Ze
probeerde hem overal in te steunen, zo goed en zo kwaad als het ging. Dat vond Jip fijn. Ook zijn papa
liet hem niet in de steek. Het klinkt misschien raar, maar papa hielp hem ook. Bij papa kon hij ook altijd
terecht met gevoelens die hij kreeg, wanneer zijn piemel bewoog bij het zien van een leuke jongen.
Niet dat papa dan aan zijn piemel zat, helemaal niet! Maar papa gaf hem wel raad hoe hij ermee om
moest gaan, als hij prikkels in zijn piemel kreeg. Kortom, hij had het geweldig getroffen met zulke lieve
ouders. Jorrie was zijn liefste broertje, en een paar jaar jonger. Nu toch ook alweer zestien jaar. Alleen
had hij geen seksuele gevoelens voor jongens. Nee! Jorrie had zelfs al een vriendinnetje! Tussen hem
en Jorrie was het altijd dikke pret! Ze hielden ontzettend veel van elkaar. Echte broers waren ze!. Jorrie
vond het al van af het begin vanzelfsprekend dat zijn oudere broer op jongens viel. Hij had namelijk ook
een vriendje van school met die gevoelens. Zijn beste vriend, Puk! Hij en Puk kenden elkaar al vanaf
de kleuterschool, en steunden elkaar door dik en dun. Ze kenden elkaars diepste geheimen. Dus was
Jorrie dan ook de eerste geweest, waaraan Puk vertelde dat hij verliefd was geworden op een jongen.
Jorrie had hem niet in de steek gelaten, en was zijn beste vriend gebleven!

Nog een paar dagen, en dan ging Jip eindelijk op vakantie! Het was zomervakantie. Het hele jaar had
hij hard gewerkt op school, en was met prachtige cijfers overgegaan naar het volgende leerjaar. Zijn
ouders waren super trots op hun zonen. Ook Jorrie was niet blijven zitten. Papa en mama hadden een
mooie vakantie naar het zonnige zuiden geboekt. Haastig fietste Jip weer voorbij het oud, vervallen
huisje. Vanmorgen had zijn moeder hem opgedragen om nog enkele boodschappen te doen in de
stad. Het weer was niet al te best. Soms scheen de zon, maar soms leek het wel alsof het elke moment
kon gaan regenen. De tassen boodschappen waren zwaar. Heel zwaar! Hijgend en puffend stampte
Jip vooruit. De weg was nog ver. Zeker toch nog half uur fietsen! Zijn gedachten waren bij een jongen;
bij Tom. Tom was een jongen van de voetbalclub. En ongelooflijk mooi! Hij was ook achttien jaar.
Driekwart jaar geleden was Tom verhuisd naar dezelfde plaats, waar Jip ook woonde. Hij zat ook nog
eens in dezelfde leerjaar als Jip. Jip had hem een beetje wegwijs gemaakt, en samen waren ze toen
vrienden geworden. Tom hield ook van voetbal, dus niet lang daarna zat hij bij Jip in dezelfde club.
In tegenstelling tot Jip was Tom de jongste van zijn gezin. Boven hem had hij zelfs nog drie broers en
een zus. En dat viel voor Tom niet altijd mee. Veel harmonie was er ook al niet in het gezin. Zijn vader
was vaak weg, omdat hij zeeman was. Zijn moeder had weinig tijd voor haar kinderen. Dikwijls moesten
de kinderen het maar zien te stellen met elkaar. Veel geld was er ook al niet. Vaak werd er gevochten
om een laatste korstje brood, of een stukje vlees. En dan maar niet te spreken over de kleding wat Tom
droeg. Altijd hetzelfde droeg hij. Een versleten jeans, met daarop een bijna verschoten poloshirt. De
gympen eronder waren ook al gescheurd aan de rand. De moeder van Jip kreeg altijd medelijden met
hem, wanneer hij langs kwam in deze kleren. Soms gaf ze hem een broek of een trui, welke van Jip
waren geweest. Ze hadden toevallig toch dezelfde maat. Dankbaar aanvaarde hij het.

De lucht in de verte betrok. De eerste regendruppels vielen omlaag. Jip had geen jas aangetrokken,
want vanmorgen scheen de zon zo lekker. Ook de temperatuur was boven de twintig graden. Met flinke
stampen ploeterde Jip zich vooruit. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Thuis wachtte hem een heerlijk
koel drankje. Daar had hij zin in. De regendruppels vielen sneller omlaag. Langzaam werd hij natter en
natter. Deze straat nog door, en dan nog een paar bochten, links en rechts, een bruggetje over, en
dan was hij thuis! De regen werd heviger. Door de lange droogte van de afgelopen weken was het glad
geworden op de weg. Jip was zo met zijn gedachte bij Tom, dat hij niet oplette. Hij slingerde met zijn
fiets alle kanten op. En toen was het te laat! Door zijn onoplettendheid gleed het achterwiel plotseling
weg. Met een enorme grote smak viel hij op de weg. Midden in een plas water! 'Verdikke toch!' zei Jip.
De tassen met boodschappen lagen naast hem in de berm. 'Verdikke toch!' zei Jip weer. Moeizaam
probeerde hij op te staan. Hij keek rond. In de verte zag hij het vervallen huisje. Het begon nu toch wel
steeds harder te regenen. En zijn mobiel was hij vergeten. Zijn kleren waren nat; helemaal doorweekt.
Gelukkig had hij geen schaafwonden. Jip besloot om naar het vervallen huisje te lopen, om te vragen
of hij er mocht schuilen. De regen viel nu wel heel hard omlaag. Jip pakte de boodschappentassen, en
liep naar het huisje. Het paadje ernaar toe was ook al zo glibberig. Bijna viel Jip alweer. Gelukkig kon
hij zich nog overeind houden. Hij was echt helemaal doorweekt. Voor het huisje stond hij stil. Het zag
er echt verlaten uit. De blinden waren gesloten. Even wist Jip niet of hij het moest doen. Maar omdat
hij zo doorweekt was van de regen, besloot hij toch maar op de deur te kloppen. Wie weet woonde er
toch iemand. 'Klop, klop' deden zijn natte, zere vingers. Geen reactie. 'Klop, klop, klop, klop' nog eens.
Even wachtte Jip. 'Dan maar naar huis lopen' zei Jip, en wilde zich omdraaien. De deur ging open…

Gesloten