Aan de andere kant... Deel 23

[Michael87]

23. Oh God, help me!



“Het voelt zo alsof ik haar dan bedrieg”, probeer ik uit te leggen.
“En dit niet?”, vraagt hij spottend.
“Nee. Dit is anders. Ciska is hier niet, maar straks thuis? Hoe stel jij je dat voor?”
“Kun je het niet op zijn minst een kans geven, Vic?”, smeekt hij. “Je kunt toch ondertussen op zoek gaan naar een goeie baan zodat je bij haar weg kan? En ik vind ook heus wel ander werk. Samen redden we het echt wel.”

“Manuel… Ik…” Vertwijfeld sluit ik mijn ogen en denk na.
Wat wil ik nu eigenlijk? Terug naar Ciska en de rest van ons huwelijk in een leugen leven?
Ik kreun. Oh nee, dat kan ik niet. Dat wíl ik ook niet.
Maar mijn carrière dan? Verdomme, ik kan toch niet alles op het spel zetten?

Ik open mijn ogen en glimlach naar de man waar mijn hart naar uitgaat. “Nee”, zeg ik resoluut. “We gaan het anders doen. Ik wil geen dubbelleven. Dat kan ik niet, daar ga ík aan kapot, ook al is het misschien tijdelijk. We moeten een beetje geduld hebben, allebei een beetje water bij de wijn doen.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik ga op zoek naar woonruimte,” begin ik uit te leggen, “en als ik dat gevonden heb, vertel ik Ciska dat ik wegga.”
“En hoe ga jij dat betalen? Als je je baan kwijt raakt, heb je geen inkomen, weet je nog?”, herinnert hij me aan mijn eerdere opmerking.
“Weet ik”, lach ik. “Daarom moet ik zorgen dat ik mijn werk niet kwijtraak. Scheiden op zich vormt geen bedreiging, zolang niemand weet dat wij een relatie hebben, loopt mijn carrière geen gevaar.”
“Je wilt het haar niet vertellen, van ons?” Verbaasd kijkt hij me aan.
“Nee”, grijns ik triomfantelijk.
“Sorry, ik volg het niet meer.” Niet begrijpend schudt hij zijn hoofd. “Jij zei net dat je geen dubbelleven wil.”
Ik grinnik. “Laat me dan ook uitpraten. Tot ik woonruimte heb, kunnen jij en ik niet meer zijn dan goeie vrienden en collega’s. Ik wil niet moeten liegen tegen Ciska zolang ik nog met haar samen ben, dat voelt niet goed. Maar als ik eenmaal weg ben, gaat het haar niks meer aan. Snap je?”, grijns ik. “Wat denk je? Zou je dat op kunnen brengen?”
Opgewonden pakt hij mijn handen vast. “Natuurlijk! Man, al moet ik twintig jaar op je wachten!”, grijnst hij breeduit.
“Ik waarschuw je, jongen” temper ik zijn blijdschap. “Dit betekent niet dat ik, als ik bij Ciska weg ben, wel openlijk voor onze relatie uit kan komen. Tenminste, niet als ik mijn carrière niet op het spel wil zetten. Voor de buitenwereld zijn wij niet meer dan hele goeie vrienden en collega’s. En misschien ooit, huisgenoten”, voeg ik er glimlachend aan toe.
Heel even kijkt hij beteuterd maar dan lacht hij alweer. “Geeft niks. Zolang we maar samen zijn.”
“Weet je dat zeker?”
“Heel zeker. Het gaat er niet om wat anderen weten, het gaat erom wat wij samen hebben”, lacht hij. “We vinden onze weg wel.”
Opgelucht sla ik een arm om hem heen. “Over samen zijn gesproken”, grinnik ik met een ondeugende twinkeling in mijn ogen. “Dit is voorlopig wel onze laatste avond samen, blijven we de hele avond praten of eh…”
Grijnzend duwt hij me achterover en kruipt over me heen.

***

“Man, wat zal ik je missen”, zucht ik als ik mijn auto voor zijn ouderlijk huis heb geparkeerd. ”Niet meer lekker tegen elkaar aan kruipen voor we ga slapen…”
“Jij hebt Ciska tenminste nog naast je, ik heb niemand”, pruilt hij.
“Ssst”, leg ik mijn wijsvinger tegen zijn lippen. “We moeten het even volhouden. Ik moet het netjes afhandelen met Ciska en dat kost tijd. Woonruimte, weet je nog?”, glimlach ik.
Hij zucht. “Maar daarom vind ik het nog wel niet leuk.”
“Ga jij thuis eerst maar eens vertellen dat je geen meisje mee gaat brengen”, druk ik een kus op zijn lippen.
“Ik hou van je, Vic”, glimlacht hij dromerig als we onze kus verbreken.
“Ik ook van jou”, streel ik zacht langs zijn wang. “Maar nu uitstappen, voor je moeder zich afvraagt wat er aan de hand is.”
“Kom je nog even mee naar binnen?”, probeert hij het afscheid uit te stellen.
Ik grinnik. “Nee, jongen. Ciska wacht op me. Ga nou maar, maandag zien we elkaar voor je les.”

***

Met enige tegenzin stap ik uit en loop naar de achterdeur. Ik haal diep adem, ban elke gedachte aan Manuel uit mijn hoofd en doe de deur open.
“Papa!”, vliegt Claire op me af.
Lachend zet ik mijn koffer neer, leg de kledinghoes met mijn concertkleding op de tafel en til mijn oudste dochter op. “Clairtje! Ben je blij dat papa weer thuis is?”, geef ik haar een dikke kus op haar wang.
“Jaaahhhh!!!”, roept ze vrolijk terwijl ze haar armpjes om mijn nek slaat.
“Dag schat”, kus ik mijn vrouw. “Waar is Amy? Slaapt ze?”, kijk ik om me heen.
“Ze zal zo wel weer wakker worden”, knikt ze. “Lus je koffie? Of wat anders? Je zult wel honger hebben”, moedert ze als vanouds.
“Weet je waar ik nou zin in heb?”, grijns ik terwijl ik Claire weer op de grond zet. “In zo’n overheerlijke Hollandse boterham. Met een gebakken eitje. Dat brood in Duitsland komt me na drie weken zo mijn neus uit!”
“Als jij je spullen naar boven brengt,” lacht ze, wijzend op de kledinghoes, “dan zorg ik voor een gedekte tafel. Kom je mama helpen, Claire?”

Terwijl Ciska langs me loopt, voel ik even haar hand op mijn rug. “Vic?”, zegt ze zachtjes.
Op mijn hoede draai ik mijn hoofd opzij. “Ja?”
“Ik ben blij dat je er weer bent, ik heb je gemist”, glimlacht ze.
“Ik jou ook”, geef ik haar een kus op haar wang. Snel pak ik de kledinghoes van de tafel en maak me uit de voeten.

***

“Huichelaar!” Zachtjes voor me uit foeterend, loop ik de trap op, naar mijn studeerkamer. “Je hebt haar geen moment gemist.”
Ik zucht en klap mijn laptop open. Dit moet niet te lang gaan duren. Hopelijk is het niet al te lastig om woonruimte te vinden. Terwijl ik mijn browser opstart, vliegen inkomende mails voorbij.
“Bernd?” Met een dubbel gevoel klik ik zijn mail aan en begin te lezen.

Hoi Victor,

Ik heb het gevoel dat ik je enige uitleg verschuldigd ben na mijn felle uitval van gisteren. Je overviel me enorm met je mededeling dat je van Ciska wil scheiden. Misschien reageerde ik wat impulsief, had ik beter na moeten denken over wat ik tegen je zei maar ik schrok enorm toen je me vertelde dat je een affaire met je registrant hebt. Victor, ik zal niet ontkennen dat Manuel een heerlijke jongen is en ik kan me heel goed voorstellen dat je hem niet kunt weerstaan, maar daarvoor je huwelijk en je carrière op het spel zetten, gaat wel een beetje ver.
Ik ken inmiddels heel wat mannen in situaties zoals die van jou. Allemaal hebben ze geleerd de tering naar de nering te zetten. Ze hebben netwerken, Victor. Er zijn genoeg mannen in wiens huis mannen zoals jij onopgemerkt contact kunnen hebben met leuke jongens zoals Manuel. Waarom jezelf wijsmaken dat je van die jongen houdt en daarvoor alles opzij zetten? Jij weet toch net zo goed als ik dat het maar om één ding draait?
Denk goed na voor je alles opgeeft, het is niet nodig. Ik kan je in contact brengen met mannen in jouw buurt waar je ongemerkt mee af kunt spreken.

Groeten,
Bernd

Met stomheid geslagen lees ik zijn mail nog een keer. Zegt hij nou indirect dat hij ook homo is of begrijp ik het verkeerd? Wat is dit? Waarom is ineens iedereen homo?
Hij kan me in contact brengen met mannen. Gadverdamme! Hoe kan hij dat nu voorstellen? Bernd! Mijn God, ik dacht dat ik hem kende! Hij is geen steek beter dan Eelco. Een beetje aanpappen met jongens zoals Manuel. Ze van alles beloven, natuurlijk en ze flink verwennen zodat ze zo lang mogelijk blijven. En dat praat hij dan goed onder het mom van een zwak moment.
Denkt hij nou echt dat dat is wat ik met Manuel wil? Is dat wat iedereen denkt? Verslagen leun ik met mijn hoofd in mijn handen.
Plotseling veer ik op. Ik zal ze eens laten zien dat het anders zit! Snel type ik een zoekopdracht in Google in. Het aanbod valt mee, twee verhuurmakelaars in de regio die leuke woningen aanbieden.

Terwijl ik het online inschrijfformulier van één van de twee invul, bekruipt me de beangstigende gedachte dat iemand die mij kent mijn inschrijving misschien wel beoordeelt. Wat als via via bij Ciska terecht komt dat ik woonruimte zoek?
Verdorie, hoe kom ik hier weg zonder dat ze voor die tijd argwaan krijgt? Want als ze het weet, sleept ze Martin er natuurlijk weer bij en kan ik geen kant meer op, daar kan ik gif op innemen. Hij begint natuurlijk geheid weer over dat ik mijn homoseksuele gerichtheid in stand hou door er zo mee bezig te blijven, dat ik niet genoeg investeer in ons huwelijk en dat we er samen aan moeten werken omdat ik Ciska een belofte heb gedaan.
Wat moet ik daar tegenin brengen? Als ik niet oppas, flap ik er nog uit dat ik een relatie met Manuel heb en dan ben ik nog verder van huis!
Nerveus trommel ik met mijn vingers op mijn bureau. Misschien kan ik het maar beter meteen vertellen, ze komt er toch wel achter.
Ik zucht diep. Kon ik maar ergens heen.
Ineens lichten mijn ogen op en haal ik mijn telefoon uit mijn binnenzak.

***

Tien minuten later kom ik, met Amy op mijn arm, de keuken binnen.
“Ze was wakker, ik dacht, laat ik haar meteen maar meenemen”, zet ik onze jongste in de kinderstoel. “Het ziet er heerlijk uit”, lach ik, terwijl ik aan tafel plaatsneem.

“Ga jij voor, schat?”, vouwt Ciska haar handen.
“Eh… Ik eh…”, stamel ik, volkomen overdonderd door haar vraag.
Mijn hemel, wat moet ik nu zeggen? Ik kan tegenover God toch niet net doen alsof er niks aan de hand is?
“Doe jij maar, mijn hoofd zit nog bij de tournee”, verzin ik een slappe smoes. Snel vouw ik mijn handen en sluit mijn ogen.

Terwijl Ciska de Heere God dankt dat Hij mij veilig bij haar en de kinderen terug heeft gebracht, knaagt mijn geweten. Drie weken lang heb ik het vakkundig weggeduwd maar nu kom ik er niet meer onderuit. Ze is zo blij dat ik weer thuis ben en ik kan maar aan één ding denken, hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?
Ik zucht diep. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?
“Amen”, schrik ik op uit mijn overpeinzingen als Claire Ciska enthousiast bijvalt wanneer ze het gebed beëindigt.

Als een doodnormaal gezinnetje keuvelen we over koetjes en kalfjes. Het voelt onwerkelijk, alsof ik een vreemde ben die hier niet thuishoort. Een toeschouwer die toekijkt hoe mijn vrouw met de kinderen bezig.
Dit is haar leven, besef ik ineens. Zij geniet hiervan, dit maakt haar gelukkig.
Waarom maakt het mij dan niet gelukkig? Het zijn toch ook mijn kinderen? Hoe kan ik die nu zomaar in de steek willen laten?
Ontroerd kijk ik toe hoe Amy kleine stukjes brood in haar mond stopt. Dat is toch wel mijn kleine meisje! En Claire, wat wordt ze al groot!

Ik zucht. Wat moet ik nu? Blijven om hun? En dan? Accepteren dat ik nooit mezelf kan zijn? Dat ik nooit eerlijk kan zijn over mijn diepste verlangens? Accepteren dat ik hem kwijt ben…
‘Shit, Vic, hou het zuiver’, foeter ik in gedachten. ‘Dit doe je niet voor hem. Als dat zo is, heeft Bernd gelijk, dan ben je niet goed wijs.’

“Vic”, voel ik Ciska’s hand op mijn arm. “Is er iets? Je bent zo stil.”
Verschrikt kijk ik op. “Nee, nee, d’r is niks”, lieg ik met een stalen gezicht. “Ik zat te denken, misschien kunnen we zo wel wat leuks gaan doen. Gezellig naar de kinderboerderij of zo”, verzin ik snel.
“Jaah!”, juicht Claire terwijl ze van haar stoel af glijdt en naar de gang rent om haar schoenen te pakken.
“Goed idee”, glimlacht Ciska.
“Kom, Amy”, grijns ik. “We gaan naar de eendjes.” Opgelucht, omdat ik mijn aandacht op de kinderen kan richten, til ik mijn jongste dochter uit de kinderstoel.

***

“Kijk eens, Claire”, geef ik haar een stuk oud brood. Op mijn hurken zit ik naast haar en help haar stukjes van het brood te scheuren en in het water te gooien.
Ineens komen overal vandaan eenden aangevlogen. Opgewonden trekt Claire de zak met brood uit mijn handen en wil hele stukken brood in één keer het water in gooien.
Lachend hou ik haar tegen. “Nee, Claire, kleine stukjes, dan krijgen ze allemaal wat.”
Ciska, die Amy op één van de wipkippen die her en der verspreid staan, heeft gezet, kijkt op en lacht.
Mijn hart krimpt samen als onze blikken kruizen. Oh God, help me! Wil ik dit echt allemaal opgeven? Weet ik dat heel zeker?


wordt vervolgd...

© Michael van Beek, 2016