Het leven van Niek. Deel 10/10

[Dionysos]

Deel 10.

Vijf jaar later…

AJ staat voor het altaar naast zijn vader. Ik sta aan de andere kant naast mijn vader.
Wij gaan trouwen. Na alle shit die wij allebei hebben meegemaakt is een toevallige ontmoeting in een café uitgelopen op een serieuze relatie.

AJ heeft wel weer contact met zijn ouders. Al is het met zijn moeder af en toe nog steeds moeilijk.
Hij zit inmiddels in het derde jaar van het hbo. Bouwkunde. Kan je nagaan. Ik heb mijn hbo management maar afgemaakt en bestuur inmiddels al twee jaar samen met mijn vader het bedrijf. Als AJ klaar is stroomt hij er bij naar binnen. Kunnen we samen de stoere bouwvakkers besturen en aan het werk houden.

Als het feest bijna ten einde is smeren we hem. Ik geef Hans, die onze ceremoniemeester is, een seintje dat we weg gaan.

De taxi staat klaar en brengt ons naar het hotel waar we vannacht slapen. Morgen vliegen we naar Bonaire om 2 weken met ons gat in het hete zand te zitten.

Alles loopt op rolletjes. Ik kan het bijna zelf niet eens geloven.
Ik ben 32. Getrouwd met mijn lieve knul van 22. En ik wil niks anders meer. Alles is compleet.

Als we terug zijn van vakantie betrekken we ons nieuwe huis. En op de eerste nacht dat we daar zijn wordt er aan de deur gebeld. Drie uur midden in de nacht.
AJ gaat eruit. De held. Tien minuten later komt hij weer boven.
“Pop. Je moet even mee naar beneden. Het zijn de ouders van Roos. En ze hebben Pim ook mee.”

Ik kijk nog een beetje glazig als de vader van Roos verteld dat ze is overleden door een auto ongeluk. En dat ze blij zijn dat ik er weer ben.
Ze willen graag dat het kind bij zijn vader opgroeit.
Even moet ik denken en schakelen. Wat doen ze nu? Ik weet dat ze alles verketterd hebben toen Roos Pim kreeg. Maar dat ze zo hard zijn dat ze enkele uren na deze gebeurtenis al hier zijn snap ik niks van. Waar is Eduard eigenlijk?

“Roos zat bij Eduard in de auto.” Zegt haar vader.
“Wij weten dat jij toen de verantwoordelijkheid niet wou en wij willen hem nu niet hebben. Dus deze jongen is nu helemaal jou zorg.” Zegt haar moeder op een strenge norse toon als ze opstaat om weg te gaan.
Ik kijk met verbazing naar haar en dan naar mijn man. Wat gebeurt hier allemaal. Ik dacht dat Roos verder was gegaan zonder mij. Maar als ik de geboorte akte bekijk die haar vader voor mij neerlegt zie ik toch echt mijn naam daar staan.

En op de bank ligt een klein mannetje die niks meer heeft. AJ kijkt bezorgd en verschrikt. Haar ouders waren net zo plotseling weer weg als dat ze binnen kwamen.
En ik zit met een kind dat niet van mij is.

Blijft mijn leven altijd deze chaos? Kan het niet eens even goed gaan?
AJ pakt Pim op en brengt hem naar boven.

De volgende morgen begint heel vroeg met een huilend kind. Pim zoekt zijn moeder. Ik besluit voorzichtig te werk te gaan en hem te vertellen dat we vrienden van zijn moeder zijn.

AJ neemt de touwtjes in handen en besluit de politie te bellen en te vragen wat er gebeurd is. Zijn moeder was op slag dood en Eduard ligt in het ziekenhuis in een comateuze toestand.
Ik bel mijn vader en vertel het verhaal en vraag hem om wat vrije tijd voor ons beide om dit verhaal rond te krijgen.

Om drie uur die middag gaat de deurbel.
“Goedemiddag, bent u meneer van Vliet?”
Ik kijk hem verdwaasd aan en knik voorzichtig ja.
“Ik ben mr van Oudeanen van het gelijknamige notariskantoor. En ik heb een brief voor u.”
Het is van Roos.

“Lieve Niek,

Ik heb deze brief net aan je geschreven. Ik kom net bij de gemeente weg. Ik heb je als vader op papier gezet. Pim heeft ook jouw achternaam gekregen.

Het spijt me allemaal wat er gebeurd is. Het was nooit mijn bedoeling om je voor blok te zetten. Maar wij zaten omhoog en wisten niet hoe en wat.

Stel dat er ooit wat met mij gebeurt dan weet ik zeker dat Pim bij jou de beste kansen heeft.
Je gaat dit ook alleen lezen als ik dood ga.

Boos worden heeft dan ook geen zin meer. Pim is jouw jongen. Geniet van hem. En laat hem liefdevol aan zijn moeder terug denken.

Ik hoop natuurlijk dat je dit nooit hoeft te lezen.

Veel liefs Roos.”

Er gaan gelijk veel vragen door mijn hoofd.
En de eerste die ik aan de notaris stel is of ik zeker kan weten dat de kleine jongen inderdaad voor mij is.

“U bent de wettelijke vader van deze jongeman. Voor de rest kan ik u geen antwoorden geven.”

Die middag gaan we naar mijn ouders. Mijn moeder is eerst woest en daarna trots. Ze is oma. Dat had ze niet meer zien gebeuren.
Ik had het haar toen ook niet verteld. Dus dit is voor haar een complete verrassing.

AJ en ik trekken ons samen even terug in de tuin en bespreken de mogelijkheden. Ik twijfel. Is die wel van mij? Moeten we dan test doen?
AJ daarentegen weet het wel.
Hij wou vijf jaar geleden al familie spelen en nu mag het.
We kijken en elkaar aan en besluiten dat de familie van Vliet nu compleet is.

Na een tijdje strubbelingen en aan elkaar wennen is ook Pim een mooie toevoeging aan mijn familie geworden. Ik voel mij er ook fijn bij. DNA wil ik niet meer doen. Ik hou van hem. Ongeacht. Twijfelen doe ik nog weleens. Hij heeft de zelfde streken als ik heb volgens AJ.

Hans had het laatste woord. Hij gaf ons een hond en een kat.
“Huisje boompje beestje vriend. En elke zondag naar opa en oma. Waar is het misgegaan. Waar ben jij zo burgerlijk geworden?” Vraagt Hans.
Stoer hef ik mijn glas Rivella in de lucht en proost op het leven wat raar kan lopen.

[Dionysos]

Noot van een schrijver.

Alcoholisme is een nare gewoonte cq verslaving die levens onverwacht over hoop kunnen halen.
Helaas zijn er in dit verhaal voor mij ook stukken die totaal onverwacht moeilijk naar mij kwamen.
Het verhaal is ooit begonnen als een feestbeest. Maar naarmate het schrijven kwam er toch een vertellend woord.
Het woord is dat je nooit moet opgeven.
Blijf altijd naar het mooie in het leven kijken. En laat je helpen door vrienden en familie.

Tot het volgende verhaal.

Groet Dionysos.