Deel 7.
Vier weken nadat ik AJ voor het eerst ben tegen gekomen staat mijn wereld volledig op zijn kop.
Die lieve jongen woont compleet bij mij in huis.
Houdt het huis keurig netjes. Maar doet voor de rest helemaal niks.
Toch ben ik zwaar verliefd op het ventje geworden. Tien jaar leeftijdsverschil maakt voor de gevoelens niks uit.
Mijn vader heeft hem in zijn hart gesloten en zelfs mijn moeder blijft verrassend aardig tegen hem doen. Sterker nog, als we een meningsverschil hebben neemt mijn moeder het voor hem op. Het moet ook niet gekker worden.
Ik heb mijn ouders nog niet verteld dat ze zeer snel opa en oma worden. En dat gaat toch een dezer dagen gebeuren.
AJ heb ik het wel verteld. Die is in de zevende hemel. Hij vindt dat hij ook een beetje papa wordt.
In mijn gedachten is hij er eerder klaar voor dan ik dat zelf ben.
Vandaag is het zondag. Ik heb de hele dag gewerkt en het restaurant afgesloten. En zondag is horeca dag. Dat betekend de week afsluiten in het café.
Aan de bar zie ik Hans zitten en plaats mij naast hem met een zucht.
“Hoe gaat die Niek?” Vraagt hij met een frons op zijn kop.
“Zenuwachtig” is het enige wat er uit komt. “Als de baby er woensdag niet is, wordt die donderdag gehaald.”
“Spannend zeg. Dat jij vader wordt. Ik blijf het maar een raar idee vinden!”
“Ik ook Hans, ik ook.”
“Hoe is het met je andere baby eigenlijk?” Vraagt Hans ineens opgewekt.
“Nog steeds een kleine luie donder die meer de deur uit moet.”
Op dat moment komt AJ binnen en omhelst me.
“Het is begonnen.” Fluistert die in mijn oor.
Ik weet gelijk waar die het over heeft en maak gelijk aanstalte om mijn jas aan te doen.
Samen lopen we naar buiten. En vraag ik aan hem waarom Roos mij niet heeft gebeld.
“Je telefoon staat uit.” Is het simpele antwoord.
“Wat moeten we nu doen?” Vraag ik aan AJ
“Naar huis en wachten tot dat kind er uit is en dan mogen we ons morgen melden.”
Op het moment dat ik ok zeg draai ik mij weer om om terug naar het café te gaan. AJ is het daar niet mee eens en begint tegen mij te schreeuwen.
“Godver ga toch niet altijd gelijk naar dat café, je moet er morgen heen en dan moet je fris zijn.”
Ik kijk hem verbaasd aan. Dit ben ik biet van hem gewend dat hij mij verteld wat ik doen moet. Maar ik weet dat hij gelijk heeft.
Ik moet naar dat kind kijken, ik moet leuk met de ouders van roos, ik moet mijn eigen ouders vertellen dat er een wonder gebeurd is.
En het enige wat ik denk, ik wil wodka.
Thuis aangekomen pak ik een fles wijn en ga op de bank zitten.
Langzaam begint de film van mijn leven aan mij voorbij te trekken.
27 jaar oud, papa en een vriendje van tien jaar jonger.
Even zie ik het niet meer zitten.