Groen licht (deel 16)
De tenten van de foeriers stonden apart van de slaaptenten opgesteld op een afstand van de drukte.
Ik deelde de slaaptent met Mia en Fons. Ik vond het eerst een beetje raar maar er was ruimte genoeg in de oude legertent. Die mensen schenen zich op geen enkele manier aan mijn aanwezigheid te storen. Er was een extra vierde veldbed voorzien want soms zou er iemand van de oud-leiding blijven overnachten.
We stonden bij de eersten op want het ontbijt moest klaarstaan wanneer de kinderen uit bed waren. Voor het avondmaal was het alle zeilen bijzetten zodat de hongerige bende niets te kort kwam.
Terwijl we op de achtergrond de kinderen hun gang zagen gaan, waren wij rustig bezig met groenten kuisen, tomaten snijden ... en patatten schillen.
Mia en Fons kenden het klappen van de zweep. Vele handen maken licht werk was hun moto. Het hele kookgebeuren draaide als een geoliede machine én ze werden op handen gedragen.
Steven was één van de eerste dagen met zijn jongens in ons blikveld een kringspel aan het spelen.
' 't Is een goeie jongen.' zei Mia.
'Wie bedoel je?' vroeg ik schaapachtig.
'Je moet je niet van den domme houden. Iedereen weet het van jullie dus ik ook. Je moet niet zo rood worden of mag het niet geweten zijn?'
'Euh, ja het mag.'
'Dan is het goed. Het is geen schande.'
'Ik zei gewoon: 't Is een goeie jongen. En dat meen ik. Dus jij hebt geluk.'
'Zie je dat dan aan ons?'
'Dacht je dat zo'n nieuws niet doorverteld wordt? Om je vraag te beantwoorden. Je ziet dat niet aan jullie maar als je het weet dan toch wel.'
Ze had het onderwerp opzettelijk aangesneden, dacht ik. Ze probeerde van alles over ons te weten te komen. tot op zekere hoogte liet ik me uitvragen.
Haar directheid en haar nuchterheid bevielen me. Ze droeg ook duidelijk de broek thuis.
Mia had de gewoonte me te bedanken voor het werk helemaal klaar was.
'Ga jij je maar met het jonge volkje amuseren.' zei ze dan.
Ik sloot me dan liefst bij een activiteit van Steven aan. Steven leidde de dertien-veertienjarige jongens samen met Bart. Dat was de leeftijd van mijn jongens waar ik mee op kamp trok.
Daar kon je veel mee doen en ze begonnen pas aan puberteit. Leuk om te zien hoe enthousiast Steven met zijn mannen omging.
Zijn jongens gingen moe naar bed bedacht ik. Ik nam graag Stevens' fluitje over. Bart en Steven gingen er stevig tegenaan tijdens de estafette, luid aangemoedigd door hun eigen ploeg.
De kookploeg deed nooit de afwas. Het jonge volkje ruimde na het eten volgens een beurtrol alles op. We leidden dat natuurlijk in goede banen.
Na het avondeten volgde een rustige activiteit gevolgd door het dagelijkse ritueel van avondsluiting , tanden poetsen en gaan slapen.
De leiding ging dan de activiteiten van de volgende dag afspreken.
Dan doodde ik soms de tijd met Mia en Fons maar meestal hing ik wat rond.
Helemaal niet erg dat Steven geen tijd voor mij had.
Ik sloot me bij voorkeur aan bij diegene die de avondwacht te beurt viel. Er moest gezwegen worden in de tent eens ze in hun slaapzak lagen.
Het was een sport om de daders van gefluister en gegiechel te betrappen.
Die van Dieter waren een jaar of tien. Ze lagen allen bijeen in een legertent.
'Ze zijn bekaf.' zei hij gedempt toen ik buiten de tent naast hem zat. Er heeft er niet één een kik gegeven.
Hij studeerde verpleegkunde en was net als Steven volledig geslaagd.
'Gelukzak. Voor mij ziet het er niet goed uit. Zeven!' Ik zag het nog minder zitten dan vlak na de examens.
'Ga je tweede zit doen?'
'Ik denk het niet.'
De zon scheen lang begin juli en stond nu zeer laag aan de horizon.
We keken er naar verzonken in gedachten.
Hij zat met opgetrokken knieën in het gras. Het getemperde licht van de avondzon gaf zijn benen een heerlijke gloed. Het liet me niet onberoerd.
Mooi meegenomen dat de zo lekker korte short van het Chiro uniform die knappe jongensbenen niet verhulde.
'Wat ga je dan doen?'
'Ik weet het niet. Ze hebben het thuis ook door dat het onhaalbaar zal zijn. Een diploma moet ik halen, vinden ze. Maar wat moet ik kiezen? Aan op kot gaan, hoef ik niet meer te denken als ik stop.
Ik krijg geen studiebeurs meer volgend jaar.'
'Wat zou je liggen?'
'Iets minder exact. Voor biologie had ik goeie cijfers. Dat moet je gewoon van buiten leren. Wiskunde, scheikunde en fysica, ik begrijp dat meestal. Maar die dingen zijn ofwel helemaal juist ofwel helemaal fout.
Bij mij is dat allemaal ongeveer en daar geven ze geen punten voor.'
'Zou verpleegkunde iets voor jou zijn?'
'Ze hebben met dat vroeger op school aangeraden. Vond jij het moeilijk?'
'Je kan best niet achterlijk zijn. In het eerste jaar is anatomie het buisvak. Chemie ook, maar dat zou voor iemand als jij geen probleem mogen zijn. Sommigen vallen af omdat ze de studies niet aankunnen.
Anderen hebben niet het juiste karakter. Je moet tegen een stootje kunnen. Als we terug thuis zijn, mag je altijd m'n cursussen komen inkijken.'
'Ga ik doen.' beloofde ik.
We staarden weer naar de zon.
Ik voelde mijn nek gloeien. 'Ik ben vandaag verbrand.' zei ik.
'Ik niet.'
'Nee, natuurlijk niet, jij bruint zo ongelofelijk gemakkelijk. Met die prachtige zwarte haren van je denk ik dat je op één of andere manier van vreemde afkomst bent.'
Dieter zag er altijd heel verzorgd uit. Ook op kamp schoor hij zich netjes. Zijn haren hadden net dat beetje golving die hem die guitige indruk gaven, een beetje tegenstrijdig nonchalant zelfs.
Ik merkte dat hij een kleur kreeg.
'Nee.' antwoordde hij kort. 'Ze hebben me dat al 100 keer gevraagd. Het is gewoon niet zo. Mijn ouders, grootouders en nog verder, zijn gewoon Vlamingen.'
Ik schrok van zijn heftige reactie. 'Ik bedoel er niets verkeerds mee. Je ziet er gewoon heel goed uit met dat vel van jou. Velen moeten moeite doen voor zo'n heerlijk kleurtje. Of je familie van vreemde komaf is of niet interesseert me niet.'
Eens alle kinderen sliepen, trok de leiding zich terug in één van de tenten.
Ik voelde me hier geaccepteerd. Ik dreef mee op de populariteit van Steven.
Ik keek fier naar hem op. Trots dat hij mijn vriend was.
De post. 'We hebben vijf brieven en dat nu al, dat belooft voor de volgende dagen.
Brief 1: Arjen.'
Wie een brief kreeg, moest een opdracht uitvoeren, wilde hij de brief in handen krijgen.
Arjen moest een lied zingen. Het klonk als huilen naar de maan.
Tot mijn verbazing had ook ik een brief. 'Je mama mist je al.' riep iemand.
Ik moest uit een opblaasbadje dat ze die dag gevuld hadden, een aantal knikkers opvissen. Natuurlijk haalden ze me onderuit.
Ik onderging wat ik in mijn geval als een doopritueel beschouwen moest en kon inwendig lachen om de originaliteit van de opdracht.
Ik opende de brief nieuwsgierig. Droge kleren aantrekken kon even wachten.
De schrijver bleek Steven himself te zijn.
Dat was met voorbedachten rade. Ik had eerst nog niet door dat er zelfs geen postzegel op de enveloppe kleefde.
'Liefste Pieter,... ' begon hij. Ik las gretig verder terwijl het volgende slachtoffer zijn opdracht aanhoorde.
'Je hebt nog iets van me te goed.' grolde ik en maakte een boksgebaar.
Hij stak zijn bierflesje in de lucht. 'Schol.'
Even nog hoorde ik geroezemoes rond de tent. Mia en Fons sliepen al aan de andere kant van de grote tent.
Mijn pyjama short vond ik op de tast in mijn tas die ik voorlopig op het vrije veldbed gezet had.
Mijn gedachten waren nog niet leeg van de mooie dag.
's Ochtends controleerde ik mijn pyjamabroek. Die had ik midden in de nacht vervangen door een droge onderbroek. Mia en Fons konden onmogelijk iets gemerkt hebben. Ik had mijn zaklamp uit schrik niet aangeknipt. De grote vlek sperma voelde nog plakkerig aan maar begon reeds op te stijven.
Nooit zou ik Steven bedriegen. Die gedachte verdroeg ik niet van mezelf. Dromen zijn niet echt en kunnen wat er in je hoofd spookt serieus uit hun context rukken. Toch voelde ik me schuldig.
Dieter was homo. Dat wekte geen verwachtingen bij mij op. Dat niet. Iedereen was hetero behalve Steven en ik. Zo had mijn leven er tot nu toe uitgezien.
Hij bracht verwarring in mijn hoofd. Zo dichtbij had ik Dieter nog nooit gehad, tastbaar bijna tijdens dit hoogzomer kamp.
De zomer van mijn leven.
Een perspectief is het blikveld van waar je naar de dingen kijkt. Een verwachting is een ander begrip.
Ik vertrok als foerier met de gedachte dat ik met Steven op kamp ging. Dat bleek een foute gedachte.
Steven was op kamp met zijn Chiro en ik had het voorrecht daar bij aanwezig te mogen zijn.
'Steven en ik' gold hier niet. Ik mocht toeschouwer zijn. Ik ken de verantwoordelijkheid van jeugdleider zijn, het als eerste opstaan, het gaan slapen in de vroege uurtjes en pas bij thuiskomst beseffen hoe moe je wel bent.
Ik ben de 50 gepasseerd, ik word weemoedig van deze gedachten. Het voordeel van jong zijn is de felheid, het voordeel van ouder worden de ervaring. Het leven, dat blijft hetzelfde.
Dieter opende perspectieven.
'Verpleegkunde, zou dat iets voor mij zijn?' vroeg ik op een zeldzaam vrij moment aan Steven.
'Ja, dat zou best kunnen, zachtgekookt eitje.'
Veel harder dan bedoeld knalde mijn hand op zijn blote bil. Ik zag een rode vlek een eind boven zijn knie verschijnen.
Mijn linkerhand.
Hoewel ik me kon inleven in de pijn die ik veroorzaakte, gniffelde ik: 'Dat had je niet moeten zeggen.'