Groen licht (deel 15)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Groen licht (deel 15)

Bericht door Amexic » zo 18 okt 2015, 12:38

Groen Licht (deel 15)

Het schilderen van Stevens' studio schoven we op de lange baan. Dat stelden we uit tot de grote vakantie. Tijdens de Paasvakantie volgde ik een cursus gespecialiseerd monitor.
Ik keek uit naar een nieuw Zwitsers zomerkamp. Met het naderen van de eindexamens slorpte het studeren meer en meer van ons beider tijd op.
Steven vermeed het oncomfortabele bed van mijn studentenkamer op die ene keer na toen we uitgelaten terugkeerden van festiviteiten in de stad .
Verschillende keren zocht ik hem op in Gent. Daar vonden we de privacy die een beetje ontbrak bij Steven thuis. Nochtans heb ik mooie herinneringen aan het ingehouden vrijen bij hem thuis.
In Gent mocht het wat meer zijn. We waren op dat moment fysiek verslaafd aan elkaar.

Mijn eigen vrienden verwaarloosde ik de laatste tijd. Het speet me hoe snel vriendschappen verwaterden als de tijd zijn werk deed. De fietskameraden van mijn dorp zag ik niet meer. Het samen gaan fietsen werd een jeugdherinnering.
De jeugdploeg van de volleybalclub was uit elkaar gevallen. De wekelijkse wedstrijd met de nieuwe ploeg kon ik niet missen maar echte vrienden had ik er niet.
De klasgenoten van de middelbare school verdwenen definitief uit mijn leven op die enkelingen na die ik soms op de unief zag rondlopen.
Jan zag ik daar af en toe maar die studeerde een andere richting én had intussen een meisje.
Op kot koesterde ik vooral de vriendschap met Johan.
Gelukkig werd ik opgenomen in de kring van Steven die vooral uit Chiro leiding bestond.
We gingen de laatste tijd samen op stap op zaterdag, gewoon op café om bij te praten, of als er ergens een fuif doorging, waren we gegarandeerd van de partij.
Ik leerde me uitleven op de dansvloer. Mét Steven dansen, wij met ons tweeën, kon niet.
'Komaan, wanneer dansen jullie eens een trage?' Ze plaagden er ons mee.
Steven stond vaak in het centrum van de belangstelling. Ik bewonderde zijn vlotheid, soms stoorde het me.
Sociaal ben ik zeer zeker wél. Maar ik ben beter onder-vier-ogen.

Met de moed der wanhoop worstelde ik me door de examens. De prof scheikunde deelde me op het mondelinge examen droog mee: 'Dat was niet veel hé, meneer.'
Van dat vak moest ik niets verwachten en er waren er nog enkele half mislukt.
Steven verwachtte goede resultaten en bracht me goed nieuws na zijn proclamatie.
Zelf wachtte ik op lemen voeten tijdens de proclamatie op het afroepen van mijn naam. Zoals vermoed werd mijn naam gevolgd door de boodschap: 'uitgesteld'.
Vier onvoldoendes opgeteld bij de drie andere maakte samen zeven, een hopeloze zaak.
Op kot zag ik Johan. Hij werd opgehaald door zijn vader. Johan was geslaagd en afgestudeerd. Hij klopte me op de schouder. 'Veel moed.'
'Proficiat.' wist ik uit te brengen. Ik zou hem nooit meer zien. Ik zag hem in de auto verdwijnen en voelde me moederziel alleen.
Ik vertrok heel neerslachtig met de bus naar huis.

Troost vond ik niet thuis.
'Wij hebben niet de kans gehad om te studeren. Jij hebt altijd alle kansen gekregen. Als je een vak geleerd had, kon je al aan het werk. Nu heb je niets.'
Mijn moeder reageerde haar eigen teleurstelling op mij af. Ze duwde me nog dieper.
Mijn vader zat er gewoon bij, ongelukkig te zijn.
'Ik rij naar Steven.'
'Ja doe dat. Die zal je redden.'
Ik was zelfs niet boos. Maar ik moest weg thuis en nam mijn fiets.

Steven reageerde verrast toen ik onaangekondigd bij hem thuis aan de deur stond. Ik had hem nog niet getelefoneerd om het slechte nieuws te brengen.
Ik viel hem om de hals en barstte in snikken uit. Hij trok me binnen. Ik kon niet ophouden met huilen.
Dat was me nog nooit overkomen. Ik ben normaal nooit emotioneel.
'Maar jongen toch.' zei z'n moeder, 'Huil maar eens goed uit.'
We zaten aan de keukentafel. Ik snoot m'n neus. Ik zag dat Steven ook geweend had.
'Was het zo erg?' vroeg ze stil.
'Zeven heb ik er nu in totaal.' Ik kon het snikken onderdrukken.
'Moet je niks drinken?'
Ik bedankte. Ze schonk me een glas melk in.
'Je moet echt eens in de spiegel gaan kijken.' lachte Steven toen ik tot rust gekomen was.
Hij trok me recht en volgde me naar de badkamer. Hij omhelsde me langs achter en legde zijn kin op mijn schouders.
We keken naar ons spiegelbeeld en glimlachten beiden. Ik zag er niet uit: verwaaid van het fietsen en mijn gezicht helemaal vlekkerig van het wenen.
'Blijf je eten?'
Dat was geen vraag. Als zijn moeder dat vroeg, kon en mocht je dat nooit weigeren.
Ik belde naar huis dat ik bij Steven bleef eten en ook bleef slapen.
Mijn moeder reageerde intussen rustig: 'Wanneer ben je dan morgen thuis?'
Stevens vader, Ward, ik sprak zijn naam nooit uit, probeerde met mij de zaken op een rijtje te zetten.
'Ben je voluit gegaan tijdens de examens? Ik bedoel niet dat je je best niet gedaan hebt. Jij alleen kan dat weten.
Beheerste je de stof? Misschien moet je alles eerst laten bezinken maar denk je dat je alles zal kunnen ophalen in tweede zit?'
Ik had mijn uiterste best gedaan. Van sommige vakken dacht ik vooraf dat ik het niet zou halen. Ik liet me te gemakkelijk onder tafel praten tijdens mondelinge examens.
'Je kan tweede zit doen, als je niet slaagt is enkel je moeite verloren. Als je te veel de bloemetjes buiten gezet hebt, kan je je herpakken. Zeven is erg veel om goed te maken als je je best gedaan hebt.
Je moet rekening houden met een plan B. Wat ga je doen als je definitief niet geslaagd bent?'

Moe en leeg kroop ik 's avonds in het vertrouwd aanvoelende bed van Stevens' broer.
'Slaapkop, het is 9 uur. We zitten op je te wachten.' Steven schudde me wakker. Ik sliep een monoliet van een nacht.
In een pyjama van Steven die intussen zowat de mijne geworden was, verscheen ik aan het ontbijt.
'Door jou schuld vergat ik het gisteren te vragen. We komen op kamp een foerier te kort. Heb je zin volgende week mee te vertrekken? Je gaat nu toch nog niet blokken.'
'Moet ik daar koken?'
'Er moet gewoon drie keer per dag eten zijn. Dikke Mia en haar man gaan elk jaar mee. Het is te veel werk voor twee mensen. Zij zullen je wel aan het werk zetten.'
'Zie ik wel zitten. 'k Ga het thuis eerst vragen.'
'Ja, maar natuurlijk ga je mee.'

Mijn moeder had haar temperament weer voor even opgeborgen. Ik wist dat ze al lang spijt had van haar uitval.
De beslissing of ik al dan niet ging deelnemen aan de tweede zit, stelde ik nog wat uit.
Eerst zou ik met Steven op kamp gaan.
We spraken af om rekening te houden met de anderen. We zouden elkaar bij voorbeeld niet in het openbaar kussen. De leiding wist natuurlijk dat we een koppel waren. De kinderen hoefden daar niets van te merken vonden we.
Steven trok zich meestal weinig aan van wat anderen denken. Hij was akkoord: onze relatie was privé en we hoefden dat niet in de etalage te zetten.
We gingen langs bij dikke Mia thuis om kennis te maken. Ik begreep onmiddellijk waarom ze haar zo noemden. Het waren volkse mensen. Het klikte onmiddellijk. 'Jij mag ginder de patatten schillen; ik zal ze koken.' grapte ze.
Ik bekeek haar blote, eeltige hielen die ze waarschijnlijk nooit te lijf ging met een vijl of insmeerde met een vettige crème.
Na het Chiro kamp stond mijn Zwitsers kamp gepland. Daarna zou ik mogelijk opnieuw moeten studeren....
Steven, Dieter en de rest van de leiding vertrokken een paar dagen eerder om de tenten op te zetten en de kampplaats in te richten.
Ik reed mee in de auto van Mia en Fons. Ik had nauwelijks plaats om te zitten in hun volgestouwde bestelwagen.
De teleurstelling van mijn mislukking verdween naar de achtergrond.

Gesloten