Van de hel naar de hemel, 7

[Alex Thunder]

Joost omhelsde zijn broertje even en liet hem toen los, voorzicht, en met zijn rustgevende glimlach veegde hij de tranen van Evert weg.
'Wat ben je groot geworden.' zei hij 'Ik kan jou bijna mijn grote broer gaan noemen.'
'Waar was je al die tijd?'
'Dat vertel ik je later. Het gaat nu eerst om Alex.'
'Je weet van Alex?' vroeg Evert, die nu nerveus begon te worden.
'Ik weet alles van je, wat je de afgelopen jaren gedaan hebt. Geloof me, ik was altijd in de buurt en zou alles hebben laten vallen als je echt in gevaar was. Maar je was zo zelfstandig...'
Een man, maar een paar jaar ouder dan Joost, legde zijn hand op diens schouder.
'Later, zoals je net zelf zei. We moeten beginnen.'
'Evert, dit is Moos. Mijn baas, hij heeft de leiding over de operatie, wat de reden was dat ik ineens weg was.'
'Welke operatie?'
'Een enorme drugshandel in Nederland.' zei Moos, met een zachte stem. 'En Joost hield een familie in de gaten...'
'Die van Alex?' raadde Evert.
'Ja.'
'Stond ik in de weg?'
'Nee, je deed eigenlijk precies wat nodig was. We wisten dat Alex niet gevaarlijk was. Doordat jij hem daar weghaalde, konden wij de familie en Alex afzonderlijk meten. Ik heb Alex toen bestempeld als ongevaarlijk. En, als hij wil, roepen we hem als getuige.'
Evert knikte.
'Wat willen jullie van mij?'
'Als jij de koffer gewoon op tijd naar het park brengt, laat dan de rest aan ons over.'
'En... daarna?'
'Dan zijn we vrij.' zei Joost. 'Ik krijg een enorme beloning. Maar dat ik daarna weer bij jou kan zijn, is me meer waard dan wat dan ook.'
Evert knikte.
'We vallen alle huizen die me onder toezicht hebben meteen binnen, zodat er geen tijd is om te bellen. Het is een landelijke operatie, met in totaal, 50 doelen. Onze prioriteit is om Alex veilig terug te brengen. We willen jou vragen gewoon te doen wat je altijd zou doen.'
'Ik wacht op je bij de uitgang van het park.' zei Evert. 'Dan gaan we dat ijsje eten wat ik je jaren geleden heb beloofd. Als alles goed gaat, schuift Alex na een half uur, bij ons aan.'
'En als het niet goed gaat?'
'Daar willen we niet aan denken. Doe gewoon wat je moet doen en alles komt goed.
Evert knikte. 'Voor Alex.'
Moos nam de koffer onder handen terwijl Joost Roy en Evert meenam naar de kantine en hen koffie gaf.
'Ik wil zoveel vragen.' zei Evert gespannen.
'Begrijp ik. Hou nog even vol en ik kan je alles vertellen.'
Omdat ze niks konden zeggen, hielden ze alle drie een tijdje hun mond.
'Je houdt echt van Alex hè?' vroeg Joost, na een half uur.
Evert knikte. 'Meer dan van wat ook. En jij? Heb je eindelijk een leuke meid gevonden?'
'Evert... dit heb ik je nooit kunnen vertellen, maar een jaar nadat ik hierbij betrokken raakte, kwam ik er ook achter dat ik homo ben. En ik heb een vriend.'
'Echt? Wou... wat fijn voor je. Het spijt me, van jaren geleden.'
'Het geeft niks. Ik wilde een vriend die net zo lief zou zijn als jij. En die heb ik gevonden.'
'Wie dan?'
'Moos. Hij is zo lief.'
'Dus, we zijn allebei goed terecht gekomen.'
'Ja, en je zal Moos heel aardig vinden. Ik.. we hebben al trouwplannen.'
Ineens zag Evert een verlegen jongetje voor zich. Net een verliefde puber.
'Wou, gefeliciteerd.'
'We wilde gaan trouwen nadat dit voorbij was en jij en ik weer helemaal op een lijn zaten.'
'Alex wil vast ook graag komen.'
Plots verscheen Moos weer.
'Het is tijd. Komen jullie?'
Met zijn drieën liepen ze naar een auto. Roy zou op het bureau blijven om daar zijn steentje bij te dragen. In de auto legde Moos het plan nog een keer uit: Evert zou de koffer bij de fontein laten staan, zoals doorgebeld. Daarna zou hij naar de uitgang van het park lopen, waar Joost op hem zou wachten. De twee zouden naar de ijssalon gaan, waar Joost Evert destijds had laten staan. Zodra iemand de koffer zou ophalen, werd die gearresteerd. Tegelijk werd er bij het huis van de Thunders ingebroken en alle aanwezigen zouden worden gearresteerd. Hetzelfde zou gebeuren met alle andere panden die op naam van de Thunders stonden. Als Alex bevrijdt zou worden, waar hij ook was, zou hij worden opgeknapt en naar de salon gebracht. Vanaf het moment dat Moos en Alex aanschoven bij Joost en Evert was de operatie afgelopen en was het wachten op de rechtszaak. Dan waren Joost en Moos vrij om alles te vertellen.
Eenmaal aangekomen bij het park stapte Evert zenuwachtig uit. De lucht was blauw, er was een strakke zon, toch was het koud, vanwege de winter. Joost klopte hem op zijn schouder en fluisterde: 'Ik zie je zo. Vertrouw op het team.' Evert knikte, nam een diepe teug adem en liep de poort binnen.
Het park lag er vredig en stil bij. Hier en daar zaten schollieren die van hun vrije dag genoten. De half bevroren kiezelstenen knerpte onder Evert's voeten. Ergens stond een standje die warme chocolade verkocht. Evert volgde het pad naar de rozentuin, die zomers prachtig in bloei stond. Maar nu waren de rozenstruiken kaal en de ijzeren bogen onbegroeid. Helemaal in het midden was een, uit wit marmer gehouden, fontein. Meestal stroomde hij, maar nu stond hij uit, zodat de leidingen niet zouden bevriezen. Evert ging op de rand van de fontein zitten en pakte zijn mobiel. Moos had gezegd dat het moest lijken of hij de koffer vergat. Dus deed Evert of hij een telefoontje kreeg en liep weg bij de koffer.
Bij de dichtstbijzijnde uitgang stond Joost te wachten. Hij had nu een beige broek aan en een groene, wollen trui met rendieren. Hij glimlachte naar Evert en klopte hem op zijn schouder.
'Goed gedaan. Kom, nu ijs.'
De meeste mensen zouden hun neus ophalen voor ijs in de winter, maar Evert had er reuze veel zin in. Ze stapte in een auto, eentje die Joost van de dienst had gekregen en reden naar de ijssalon.
Daar aangekomen keek Evert met schitterende ogen rond. Hij voelde zich ineens weer dat jongetje die Joost altijd had meegekomen naar de salon voor de munt-ijs, mint choco chips met slagroom. Joost wist dat blijkbaar ook nog, want hij bestelde vier van die reuzen coupes, die pas geserveerd mochten worden wanneer Alex en Moos er waren. De twee gingen zitten en Evert voelde rust in zich. De inrichting was nog precies zoals hij zich herinnerde. Geel/roze tegels op de muren, warme licht uit zacht rode lampen, een lange toonbank met ijs in alle kleuren van de regenboog, vriendelijk personeel die de met een glimlach bediende. Het ijs maakte mensen vrolijk en daardoor was het personeel dat ook.
De twee broers zeiden een minuut of tien niks, Evert besefte nu pas dat hij Joost bijna acht jaar niet had gezien. Hijzelf was nu 25, dus Joost moest nu 34 zijn. Plots rolde de tranen over zijn wangen. Joost nam hem in zijn armen en fluisterde lieve woordjes. Zo bleven ze even zitten. Totdat de bel weer ging. Beiden keken ze op. Daar stonden ze, Moos en Alex. En beiden zagen ze er prachtig uit. Moos droeg net zo'n trui als Joost, maar dan rood. Alex droeg een schoon, wit pak, met een rode vlinderdas en zwarte schoenen. De twee gingen zitten, elk bij hun geliefde.
'Dus... nu...?' vroeg Alex zacht.
Moos knikte 'Ja, het is voorbij.' Daarna kuste hij Joost, Evert en Alex volgde hun voorbeeld.
Tegen de tijd dat ze klaar waren, was hun ijs geserveerd. Evert nam een hap en voelde de warme chocoladesaus door zijn lijf stromen, als een warme hartslag. Joost sloeg een hand op zijn schouder.
'Zo, nu is het tijd om te vertellen.'
Joost en Moos vertelde het hele verhaal:
Acht jaar geleden, op de dag dat Joost Evert in de steek liet bij de ijssalon, had hij een aanbod van de EGD gekregen. Hij kon daar beginnen met werken zodra de papierwinkel was afgehandeld. In eerste instantie konden Joost en Evert elkaar gewoon blijven zien. Dat was wat Joost had willen vieren met ijs. Maar, toen Joost, voor zijn eerste werkdag, naar het bureau kwam, werd hij meteen geconfronteerd met een extreme zaak. Veertien tieners, in heel Nederland, waren tegelijk in coma geraakt, door slechte drugs. Joost had de opdracht aangenomen, op voorwaarde dat hij Evert in de gaten mocht blijven houden. Hij had bij de ijssalon toegekeken hoe Evert aankwam en uren wachtte. Nadat die was vertrokken beet Joost zich, meer dan welke agent ook, vast in de zaak. Hij was vastbesloten hem op te lossen, voor Evert.
Na twee jaar had hij Moos ontmoet en er was meteen een vonk tussen de twee. Ze waren verliefd op elkaar en met de jaren groeide hun liefde. Na nog eens een jaar wist Moos het verhaal over Evert uit Joost te trekken. Hij beloofde er te zijn voor Evert, zelfs als die hem niet mocht.
Alhoewel elke agent van de operatie vervangen werd door andere, met een beter inzicht of betere vaardigheden, bleef Joost er, als enige, de hele zeven en een half jaar in. Toen Moos eenmaal de leiding kreeg, werd hun relatie alleen maar sterker. Bijna elke nacht had Joost bij Evert voor de deur gestaan. Zodat hij kon ingrijpen zodra het mis ging. Elk persoon, die met Evert in contact kwam, werd genadeloos nagetrokken.
'Ik heb nog nooit iemand gezien die zoveel uren heeft overgewerkt.' zei Moos lachend.
Maar Joost had nooit iets hoeven te beïnvloeden. Alles wat Evert had bereikt, van het penthouse tot zijn relatie met Alex, had hij zelf gedaan. Het moment dat Alex in beeld kwam, gingen alle alarmbellen rinkelen. Joost had gepraat als Brugman, dat dit een kans uit duizenden was. Ze hadden de hele bende in beeld, ze moesten ze alleen op heterdaad betrappen. En toen kwam de ontvoering van Alex van het pannenkoekenhuis. Hun enige mogelijk was om Evert erin te betrekken. Daarom hadden ze Roy gebeld en hem gevraagd naar het bureau te komen, de rest was zelf opgelost.
'Ik ben zo trots op je.' zei Joost. 'Je hebt het al die jaren gered en je hebt alles keurig op orde.'
Evert legde een hand op die van Joost.
'Nog niet, kom alsjeblieft weer thuis wonen. Jij en Moos.'
De twee knikte. 'Graag.'
'Wat is nou die grote beloning?' vroeg Alex.
Joost begon te lachen.
'Nou, als eerste krijg ik acht jaar loon in een keer. Ten tweede, ik heb bijna acht jaar aan een stuk gewerkt, dus ik krijg een jaar vakantie. En dat komt goed uit.' Hij legde zijn hand op die van Moos. 'Want ik wil met deze bink trouwen en daarna op wereldreis. We gaan een heel jaar alles doen wat we willen.'
'Dan heb ik ook nog een verassing.' zei Alex ineens.
De drie keken hem nieuwsgierig. Alex verstrengelde zijn vingers met die van Evert en keek hem serieus en nerveus aan.
'Evert, je hebt iets gedaan waar ik nooit op hoopte. Je hebt mij uit de hel gehaald en mij naar de hemel gebracht. Daarvoor ben ik je voor altijd dankbaar en dat wil ik laten zien. Trouwen vind ik nog te vroeg, maar... wil je wel mijn geliefde zijn?'
Evert omhelsde Alex en drukte een kus op zijn mond.
'Al had je me gevraagd mee te verhuizen naar de zon, had ik nog ja gezegd.'
De twee omhelsde elkaar en even leek het of ze elkaar nooit meer los zouden laten.
Einde...?