Van de hel naar de hemel, 5

[Alex Thunder]

Onrust

Evert stond op het strand, de zee ruiste in zijn oren, gezinnen, jongeren en andere zeegasten wandelde rustig over het strand. Andere fursuiters vermaakte ze, onder andere de kinderen. Die keken met grote, glinsterende ogen naar de felle kleuren en de zachte stof.
'Hey Berend!' riep iemand.
Erik keek op. Het was Tjeerd, samen met zijn vriend Roy. Hij kende de twee van de buurt bioscoop, waar Tjeerd werkte.
Het was een nogal bijzonder stel, vooral Tjeerd. Met de regelmaat van de klok verdween hij een paar dagen en het leek ook wel of hij nooit boos werd. Het gebeurde ook soms dat hij sommige dingen niet begreep. Maar hoe het precies in elkaar zat wist Evert niet.*
Tjeerd en Roy wisten van Berend, Evert's fursona, ze waren vaak als spotter en fotograaf meegegaan naar furwalk. Evert had ze attent gemaakt op de furmeeting op het strand. Hij pinde ze nooit ergens op vast. Maar de twee vonden het zo geweldig om de verschillende sona's te ontmoeten en ze stonden bekend als Evert's privé groep. De twee hadden erom gelachen toen Evert dat vertelde.
'We zijn gewoon goede vrienden, laat de mensen maar denken.'
Evert had hen ooit gevraagd of ze het nooit eens zelf wilde doen, een fursuit. Dat nog niet, al had Evert ze wel zover gekregen dat hij een fursona voor beiden mocht maken.
Nu was Evert dolblij om hen te zien.
'Hey, gaat het wel?' vroeg Roy bezorgd. 'Je ziet er slecht uit.'
Evert stortte op zijn knieën en tranen begonnen over zijn wangen te stromen.
'Hij is weg', fluisterde hij, 'Ik letten even niet op, en nu is hij weg.'
'Over wie heb je het?'
'Alex.... mijn vriend.'
De twee keken elkaar aan en knikte naar elkaar. De twee tilde Evert op en brachten hem naar zijn auto. Als een dode lag hij op de achterbank, terwijl Tjeerd naar het penthouse reed. Eenmaal daar maakte Roy koffie en zette Tjeerd Evert onder de douche, nadat hij de suit had uitgetrokken en op zijn plaats had gehangen. Daarna sloeg hij een deken om hem heen en bracht hem naar de bank.
'Zo, vertel eens over Alex.'
Evert vertelde, in het kort, over hoe hij Alex in huis had genomen en welke problemen er sindsdien waren.
*: Als dit verhaal af is, ga ik met die van Tjeerd en Roy aan de slag
Tjeerd knikte en sloeg een arm om hem heen.
'Maatje, je moet me echt geloven als ik zeg dat ik kan begrijpen hoe je je voelt. Wij zijn ook door moeilijke tijden gegaan. Soms voelt het alsof je in een diepe put staat, met kilometers hoger een klein vlekje lucht. Je kunt niet ontsnappen. Maar dan is er altijd iemand die je de hand rijkt.'
Evert keek Tjeerd verward aan.
'Hebben jullie... ook ooit zoiets meegemaakt?'
'Wij zijn elkaar ook ooit een tijd kwijtgeraakt. En als je dan niet bij degene kunt zijn die je een warm gevoel geeft van binnen, dan lijkt het of je verscheurd wordt.'
Evert keek langs de twee heen, naar een kast.
'Ik...kon hem niet beschermen.'
Tjeerd pakte Evert’s beide schouders vast en keek hem streng aan.
'Als hij echt van de houdt, is hij daar ergens, dan houdt hij zich vast aan het idee dat je hem zoekt. Dus zit hier niet als een hoop zelfmedelijden en ga hem zoeken!'
Voordat Evert iets kon zeggen, ging er een telefoon af. De drie keken allemaal verbaasd op. Het was de huistelefoon die rinkelde. Evert stond op, rechte zijn rug en liep naar het apparaat.
'Met Evert', nam hij op.
Er werd even niks gezegd en net toen Evert dacht dat het een grap was, klonk de bange stem van Alex door de speaker:
'E...e...Evert? Ben je daar?'
'Alex?! Waar ben je? Was is er met je?'
'Ze houden me gevangen. Ik wil hier weg. Ik...'
Op dat moment nam blijkbaar iemand anders de telefoon over, want er klonk een tweede stem, bar en boos, zonder een sprank gevoel.
'Als je dat verraderlijke flikkertje wil, dan koop je hem maar, een half miljoen. Ik wil het morgen, in een gesloten koffer, bij het park. Als je braaf doet wat ik zeg, zie je hem met het avondeten weer terug. Dat is toch geen prijs voor liefde.'
De laatste opmerking werd met een grinnik afgesloten en kwam als een messteek bij Evert aan. De telefoon gleed uit zijn handen en viel op het tapijt. Evert zakte in elkaar en begon te huilen. Tjeerd en Roy rende naar hem toe en probeerde met hem te praten. Maar iets in hem, had Evert afgesloten van de buitenwereld, alle geluiden vervaagde en zijn zicht werd donker en zwart. Hij keek alleen nog stil voor zich uit, terwijl tranen over zijn wangen rolde.
Buiten had de mysterieuze man, die al eerder bij de flat had gestaan, het hele gesprek gehoord. Hij belde zijn baas.
'Ja, met Moorman. Ik heb net een gesprek bij de flat opgevangen. Het ziet er naar uit dat de jongen is meegenomen. Moet ik ingrijpen?'
'Nee, niet doen!' zei zijn baas 'We zijn al jaren met deze operatie bezig, dat ga jij niet verkloten!'
'Baas... Waarom...'
'Dat heb ik je al honderd keer verteld. Als deze operatie lukt, zijn jullie alle drie in een klap vrij. Dat Alex toevallig verliefd werd op Evert was puur toeval.'
'Ik heb hem laten zitten.'
Zijn hand had hij ondertussen op het stuur gelegd. Hij moest oppassen met zijn frustratie en boosheid, want hij kon het in een greep fijn knijpen.
'Hij is toch een prachtig persoon geworden? Hij houdt van Alex en doet blijkbaar alles voor hem. Dat heb je zelf ook gezien. Dus, vraag jezelf af, wat is je meer waard. Het geluk van Evert, of hem een paar dagen eerder terug zien? Want je weet het, als we het nog even volhouden, zit de bende achter de tralies.'
'Kan ik niet.... een keer bellen?'
'Nou, ik moet toegeven, je houdt deze operatie al jaren vol. Langer dan elke andere agent. Misschien kan ik je, een keer, via wat omwegen, laten bellen. Maar dat kost tijd.'
'Vijf minuten is genoeg.'
'Ik zal contact opnemen met het hoofdbureau. Beloof me dat je niks stoms doet.'
'Evert houdt van Alex. Het enige wat ik wil, is hem gelukkig zien. En dat ik nu al jaren onzichtbaar over hem waak. Het is een keer op.'
'Hou het nog even vol. De ontvoering van Alex geeft ons nieuwe mogelijkheden. En ik heb gehoord dat er je een enorme beloning te wachten staat. Als je hier tot het einde bij blijft.'
'Goed, ik blijf... omdat Evert van Alex houdt.'
'Joost?' zei zijn baas ineens. Doordat die zijn voornaam gebruikte, wist Joost dat dit off-the-record was. 'Hoe zit het... met ons?'
'Ik weet het niet. Je bent er al jaren voor me, ook voordat je baas van deze operatie werd. Ik ben dol op je. Maar, nu het einde in zicht komt, besef ik me dat voor Evert mijn tijd stil heeft gestaan. Ik weet alles van zijn leven, maar hij niks van de mijne. Ik ben ondertussen ook gewoon doorgegaan... met jou. Ik zal het hem heel voorzichtig moeten brengen.'
'Je weet dat iedereen hier voor je klaar staat. Je hebt de meest gerespecteerde agent van heel de EGD. We kunnen overal specialisten vandaan laten komen.'
'Dit is iets wat wij samen moeten oplossen, zielenknijpers kunnen onze band niet helpen.'
'Neem alle tijd die je nodig hebt. En als ik weer in je leven mag komen.'
'Ik hou van je lieverd. En bedankt... dat ik Evert mocht blijven volgen.'
'Dat zit wel goed. Zie ik je straks? Ik heb gereserveerd. Ik stuur wel een team om je over te nemen.'
'Hmm, een schat ben je ook. Tot straks.'
Joost legde op en keek naar het penthouse. Tjeerd was op het balkon verschenen. Hij kende het geheim van Tjeerd en Roy. De eerste keer dat hij het hoorde, had hij een goed gesprek met hem willen voeren. Maar toen ook Roy in beeld kwam zag hij een liefde ontluiken. Hij kende de pieken en de dalen van iedereen die regelmatig met Evert in contact kwamen. Hij waakte al jaren onzichtbaar over Evert's leven. Hij had vele keren weten te vermijden dat Evert met de verkeerde mensen in contact kwam. Hij was er nog steeds, al dacht Evert dat hij hem jaren geleden in de steek had gelaten. Hij had toegekeken, toen Evert bij de ijssalon aankwam. Uren had Evert gewacht en Joost had niks kunnen doen.
Hij keek nog een keer naar het penthouse.
'Dag broertje. Ik spreek je snel weer.'
Toen startte hij de auto, en reed weg.

Wordt vervolgd.