Alex werdt de volgende dag met een gelukkig gevoel wakker. Hij stond snel op en kleede zich aan. Hij wilde graag iets bijzonders doen voor Evert. Gelukkig had hij nog een klein beetje geld over. Hij wist dat hij het beste een baantje kon gaan zoeken, zo kon hij ook speciale dingen voor Evert regellen. Hij pakte zijn portemonee en ging naar de bakker. Terwijl hij stond te bedenken wat Evert misschien lekker vond kwam er nog een klant binnen. Een jonge vrouw van rond de 25. Ze had een zakelijk pak aan en een ijzeren koffer in haar hand.
'Bakker, twee witte broden.': zegt ze verveeld.
De bakker knikt en pakt de bestelling van de plank.
'Wilt u ze gesneden?'
'Dan had ik dat wel gezegt.'
Nadat de vrouw weg was bestelde Alex twee broodjes en ging terug naar Evert's penthouse. Fluitend begon hij aan een ontbijtje voor Evert. Nadat hij sinaasappels had geperst, spek had gebakken, de broodjes had gesmeerd en koffie had gezet, liep hij, met het dienblad, naar de slaapkamer van Evert. Hij klopte op de deur en duwde die open. Evert lag nog op bed te slapen. De waterige zon gaf hem een prachtige glans en om zijn hoofd zat een gouden krans.
'Goedemorgen lieverd.': zei Alex zacht, terwijl hij het blad neerzetten.
Hij ging op het bed zitten en liet zijn hand zachtjes over Evert's wang gaan. Die giegelde zachtjes en opende zijn ogen.
'Hey schat. Wat ruikt daar zo lekker?'
'Je ontbijt. Ik ben even bij de bakker langs geweest.'
'Heb je dat zelf betaald?'
'Ik moet wel een baantje gaan zoeken. Anders kom ik niet uit.'
Evert legde zijn hand op Alex's wang.
'Oh Alex, dat is toch niet nodig. In de keukenla ligt een dikke portemonee. Als je iets wilt halen, doe je dat daar maar van.'
'Ik kan toch niet eeuwig op jouw zak leven.'
'Dat weet ik. En alhoewel ik geld genoeg heb, wil ik het ook niet. Maak je nou een paar jaar niet on geld, totdat je je diploma hebt en een goed betaalde baan hebt gevonden. Afgesproken?'
'Oke. Bedankt.'
Evert streek een lok weg uit Alex's gezicht en glimlachte.
Op dat moment ging Evert's mobiel af, verbaasd nam hij op.
'Met Moorman... Dag Jeff... Wat? Nu?... Omdat ik een speciaal iemand op bezoek heb, en die heb ik het nog niet verteld... Ben je gek! Hij zou me haten... Nou, even dan.'
Evert klapte de telefoon dicht en keek Alex zwak glimlachend aan.
'We moeten even weg.'
'Waarheen dan? En waarom zou ik je haten?
Evert zei niks en keek alleen voor zich uit. Alex ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen.
'Hey, lieverd. Wat is er nou?'
'Laat... laat me maar even.'
Alex voelde dat hij Evert maar beter kon gehoorzamen en liep de slaapkamer uit. Hij smeerde brood voor zichzelf en nam een glas melk. Hij voelde zich verdrietig. Evert wilde hem er niet bij hebben. Hij vroeg zich af waarom. Hij zapte wat langs de tv kanalen, totdat ook zijn mobiel af ging. Hij pakte verward op en zag daardoor het nummer te laat.
'Waar ben je, worm?!': schalde de barse stemvan zijn vader door de mobiel 'Ik zweer je, als je er met mijn geld vandoor ben, vermoord ik je!'
Alex zak geschokt en trillend op de bank.
'Laat... laat me alsjeblieft met rust.'
'Ik ga je opzoeken worm! En dan vermoord ik je! En dat homo leraartje van je!'
Alex smeedt de telefoon weg en begon te huilen, hardverscheurend. Hij rolde zich op tot en bal, terwijl dikke tranen over zijn wangen rolde. Binnen vijftien seconde stond Evert bij hem en trok Alex tegen zich aan. Hij omhelsde hem met zijn zachte, beschermende armen en legde zijn hoofd op zijn schouder.
'Rustig maar lieverd, ik ben er nu. Huil maar, dan praten we straks.'
Tranen stroomde steeds harder over Alex wangen, terwijl hij, met horte en stoten het verhaal probeerde te vertellen. Evert trok hem op de bank en na een minuut of vijf werd hij weer rustig. Hij zuchte een paar keer diep en werd weer rustig.
'Nou,vertel eens.': zei Evert 'Wat is er aan de hand?'
'Vertel jij het dan ook?'
Evert lachte.
'Oké, maar alleen omdat ik geen ruzie wil.'
Alex vertelde stil over het telefoontje. Toen hij klaar was legde hij zijn hoofd op Evert's schouder, hij zag de vlammen in zijn ogen niet.
'En jij?': vroeg Alex 'Wat was dat voor telefoontje?'
Evert trok hem van de bank.
'Kom maar, dan laat ik het je zien. Je zal het prachtig vinden.'
Nieuwschierig trok Alex zijn jas aan en gingen ze in Evert's auto zitten. Evert vroeg hem opnieuw zijn blinddoek voor te doen, dit keer om geheimhoudings redennen. Alex deed ook exspres geen moeite om de route te onthouden. Na een uur of drie gereden te hebben, stopte Evert. Hij hield Alex tegen toen die zijn blinddoek wilde afdoen.
'Nog niet, we zijn er nog niet. We kunnen vanaf nu alleen niet met de auto verder. Kom maar.'
Evert pakte Alex's hand en nam hem mee. Hij leiden hem een trapje op en ze gingen op een bank zitten. Een motor begon te ronken en de ruimte, waarin de twee zaten begon te bewegen, Alex schrok zich dood. Gelukkig was de hand van Evert er. De ruimte bewoog langzaam omhoog. Alleen de wetenschap dat Evert bij hem was voorkwam dat Alex in paniek raakte.
'Alex, ik moet je wel op iets voorbereiden.': zei Evert zachtjes.
'Wat dan?'
'Nou, we gaan niet zomaar naar een plaats. Deze plaats is heel bijzonder.'
'Gaan we naar het skichallet?'
'Dit is nog bijzonderder. Ik wil dat je niet schrikt.'
'Zolang jij erbij bent, nooit.'
Evert lachte wat zenuwachtig, hij vroeg zich of hij hier goed aan deed. Ze waren zo kort bij elkaar. Maar hij wist, als hij dit niet vertelde, het misschien pijnlijker werd als Alex er zelf achter kwam.
De ruimte stopte en Evert leide hem weer verder. Ze gingen een lange trap op, meeuwen krijste en Alex rook de zee. Uiteindelijk stopte ze.
'Zo, doe nu maar af.': zei de stem van Evert, die, om een of andere reden, vreemd vervomdt klonk.
Nieuwschierig deed Alex de blinddoek af. Hij stond op een klif. Onder hem strekte de zee zich uit, de zon stond strak, aan een prachtig, blauwe hemel. Onder hem waren mensen, op het strand te zien. Of... waren het wel mensen? Ze hadden vreemde vervormingen, al kon Alex niet zien wat. Hij draaide zich om.
'Het is prachtig, maar wat?'
Hij schrok zich dood toen hij het figuur achter zich zag, daat stond niet Evert, maar een of ander raar, misvormd wezen. Het leek op een adelaar, hij stond alleen op twee voeten, en had een paar extra armen. Zijn vleugels zaten op zijn rug en zagen er trots en sterk uit. Hij droeg dezelfde kleren als Evert. Allerlij gruwelijke moord scenarios schoten door Alex's hoofd. Hij deed verschrikt een stap achteruit, zijn voet gleed weg en hij storte van de klif.
Word vervolgd.