Het extra weekend was niet echt een succes. Ze waren veelal met Fred en Marty opgetrokken en dat had de nodige spanning teweeg gebracht. Ronald vond dat Ruben te weinig aandacht voor hem had en zich teveel met Fred bezig hield. Marty, die dat ook in de gaten had, trok veel met Roland op en probeerde de sfeer zo optimaal te houden. Als Ruben en Ronald alleen waren, verliepen de gesprekken al gauw in een ruzieachtige sfeer en vlogen de verwijten over en weer. Uiteindelijk werd het zo onhoudbaar dat ze besloten niet langer de hele dag samen door te brengen. Dat en het gesprek dat daarop volgde, had de lucht wel enigszins geklaard maar in ieder geval een hoop duidelijkheid verschaft.
De kaarten lagen nu open op tafel. Om de beurt hadden ze hun frustraties en gevoelens aan de anderen verteld. Fred was openlijk uitgekomen voor zijn biseksuele gevoelens en voor de aantrekkingskracht die Ruben op hem had.
Ruben had daarop gereageerd niet ongevoelig te zijn geweest voor die extra aandacht van Fred en zich daarom nogal flirterig was gaan gedragen.
Ronald, die nauwelijks zijn tranen kon bedwingen, voelde zich erg ongelukkig door het gedrag van Ruben en begon steeds meer te twijfelen aan zijn gevoelens voor hem. Terwijl hij al hakkelend dit aan de anderen vertelde, hadden Ruben en Fred zich vreselijk geschaamd. Wat zij als een spelletje hadden gezien was bij Ronald wel heel erg hard aangekomen.
Marty onderstreepte dit nog eens nadrukkelijk toen zij haar kijk op de gang van zaken gaf. De paar extra dagen werden niet wat ze hadden moeten zijn.
Zij hadden afscheid van elkaar genomen en elkaar hun verontschuldigingen aangeboden voor de dingen die niet hadden mogen gebeuren. Afspraken voor een eventueel contact in de nabije toekomst werden voorlopig achterwege gelaten.
Op zondagmiddag, de laatste middag op het park, waren de twee jongens hun spullen aan het inpakken zodat ze de volgende morgen meteen na het ontbijt konden vertrekken.
Het was lekker weer en de twee liepen dan ook in hun zwembroek door de bungalow. Af en toe genoten ze een half uurtje buiten op het terras van het mooie weer. Ronald probeerde niet teveel aan de laatste dagen te denken. Als hij naar Ruben keek, voelde hij een steek in zijn hart. Rubens gedrag had hem verschrikkelijk zeer gedaan en hoe vaak Ruben hem ook verzekerd had dat het geflirt met Fred maar een spelletje was geweest, de twijfel was er en Ronald raakte die maar niet kwijt.
Al een paar nachten had Ronald dezelfde droom. Hij zat alleen op het strand en Ruben dreef in een rubberbootje op het water. Er waren geen andere mensen op het strand dan alleen Fred en Marty, die echter een flink eind van hem vandaan zaten. Hij keek naar Ruben, die wel erg ver de zee op was gegaan en zag plotseling dat hij uit alle macht probeerde naar het strand te roeien. Tevergeefs, hij dreef steeds verder weg. Ro sprong overeind en zwaaide wild met zijn armen om de aandacht van Marty en Fred te trekken maar die zwaaiden alleen maar terug. Ten einde raad liep hij de zee in om naar Ruben te zwemmen maar hij kwam geen meter vooruit. Dan zag hij ineens Fred in een snelle reddingsboot, de nummer 17, hem voorbij schieten. Door de golven die de boot maakte werd hij zelf teruggeworpen op het strand. Hij zocht tevergeefs naar de anderen maar zag dat hij moederziel alleen op het strand was. De anderen waren nergens meer te bekennen. Daar hield de droom telkens abrupt op. Ook de rubberboot was verdwenen.
"Hé slaapkop, word eens wakker er moet nog meer schoongemaakt worden." Ronald schoot verschrikt overeind. Hij was in slaap gesukkeld op het terras en Ruben maakte hem nu wakker.
Ronald voelde zich schuldig toen hij Ru, bezweet van het sjouwen naast zich zag staan. "Sorry lieverd, ik heb de laatste nachten ook zo slecht geslapen."
Ruben keek hem schuldbewust aan. Hij zei maar niets. Ro twijfelde door alle gebeurtenissen aan zijn liefde voor hem en die wond moest nu helen. Hij boog zich over zijn lief en kuste hem zachtjes op de mond. Wat zou hij Ro graag in zijn armen nemen. Hij verlangde heel erg naar hem maar door zijn eigen stommiteit was Ro de laatste dagen erg afwijzend geweest. Hij moest dus maar afwachten tot Ronald het hem vergeven zou.
Hij wilde weer rechtop gaan staan toen hij twee armen om zijn nek voelden. Zijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Ronald trok Ruben op zijn schoot. Even later liepen ze samen hand in hand naar binnen. Hun zwembroeken lieten niets te raden over. Met allebei een flinke paal doken ze onder de douche. Ruben trok Ro tegen zich aan en kuste hem in zijn hals. Zijn handen dwaalden over Roland zijn lijf. Hij greep hem met twee handen bij zijn ballen en bewoog zijn onderlichaam op en neer tegen Ronalds lekkere stijve paal. Die liet zich ook niet onbetuigd en liet een vinger bij Ru naar binnen glijden. Ruben kreunde van genot en voelde dat hij op het punt stond zijn hoogtepunt te bereiken. "Draai je om lieverd", fluisterde Ro in Rubens oor. Dat liet Ru zich geen twee keer zeggen. Hij boog zich licht voorover en Ronald plaatste zijn volle pik tussen Ru zijn billen. Hij duwde zijn pik in Ruben en pakte met een hand diens rechtopstaande stijve paal vast. Zo bracht hij hun samen naar een hoogtepunt.
"Wat doen we met het eten vanavond? Halen we frites of gaan we als afscheid naar het restaurant waar we aan het begin van de vakantie gegeten hebben?"
Ruben en Ronald kwamen onder de douche vandaan en keken allebei opgewekt nu ze alle narigheid van zich afgespoeld hadden en na een heerlijke vrijpartij alles weer koek en ei leek. Ronald moest moeite doen Ru niet opnieuw te bespringen. Samen kleedden ze zich aan.
"Heb je al een beslissing genomen?" Ruben keek Ro vragend aan.
De laatste stond in dubio. Aan de ene kant was het aanlokkelijk om uit eten te gaan maar was daar niet alle ellende begonnen.
"Waar heb jij zin in?" speelde Ronald de bal terug.
"Nee vriendje ik heb het jou het eerst gevraagd dus jij moet beslissen."
Ro, die wist hoe graag Ruben uit eten ging, besloot hem een plezier te doen: "Oké, we gaan buiten de deur eten maar niet in het restaurant waar we de eerste keer hebben gegeten. Dus aan jou de opdracht om een lekker adresje uit te zoeken.
Ruben liet zich dat geen twee keer zeggen en dook in de folders en krantjes die ze in de afgelopen week verzameld hadden. Hij vond de speciale horecakrant waarin een keur van eetgelegenheden, van de meest uiteenlopende aard, was opgenomen
Terwijl hij door de diverse folders bladerde, informeerde hij naar de voorkeur van zijn vriend.
"Ik vind alles best, zolang ik maar met jou samen uit eten ga. Eerlijk gezegd heb ik aan jou alleen al meer dan genoeg en hij keek verliefd naar Ruben.
"Ik niet hoor," plaagde Ruben, "ik heb wel zin in een flinke malse biefstuk! met frites en mayonaise."
"Wacht ik zie hier een aanbieding speciaal voor de zondagavond, afkomstig van restaurant 'Het Laatste Avondmaal'," zei Ruben.
Hij las: Sluit bij ons uw vakantie af met een heerlijk drie gangen diner voor een speciale prijs. Dit ter gelegenheid van ons 17 jarig bestaan. Bij hoge uitzondering is deze avond het restaurant voor iedereen toegankelijk"
De laatste zin prikkelde zijn nieuwsgierigheid en hij besloot de te bellen
Even later stopte hij zijn smartphone weg nadat hij telefonisch gereserveerd had.
Een uurtje daarna trokken ze de deur van de bungalow achter zich dicht.
Het restaurant lag wat achteraf, enigszins verborgen, achter dicht begroeid struikgewas. Ruben en Ronald keken elkaar aan. Het geheel maakte een verlaten indruk. Wat aarzelend liepen ze het tuinpad op en stonden even later op de stoep van een sprookjesachtig kasteeltje.
Naast de deur vormden twee sierlijk koperen cijfers samen nummer 17. Een ouderwetse trekbel met de tekst 'kondig mij aan', hing uitnodigend naast de ingang. "Zullen we?" De twee vrienden keken elkaar aan. Ruben stak zijn hand uit, trok aan de bel en een gongslag rolde klinkend door de stilte van de avond.
Vrijwel onmiddellijk zwaaide de deur open en heette een keurig in rokkostuum geklede leeftijdsgenoot hen van harte welkom. Hij wenkte hen en nodigde ze uit binnen te komen. Ronald was het liefst meteen omgedraaid. Ruben voelde een zekere opwinding opkomen. Ze stonden in de garderobe en trokken hun jacks uit. De jongeman die hun jassen aannam, gaf een bonnetje in ruil voor de jacks.. Ronald was niet eens meer verrast nummer 17 op het bonnetje te zien staan.
De gang waarin ze liepen bevatte allerlei sprookjesachtige taferelen. Aan het einde van de gang kwamen ze bij een halfronde poort. Langzaam zwaaiden de zware, hoge, halfronde deuren open. Een adembenemend beeld ontrolde zich voor hun ogen. Zo ver ze konden kijken stonden, in een enorme gouden spiegelzaal, tafeltjes met etende gasten. Iedereen was feestelijk uitgedost. Tussen de gasten liepen jongens van hun leeftijd, de obers, die slechts gekleed waren in strakke zwarte boxershorts. Onmiddellijk bij het betreden van het restaurant kwam een van de sexy jongens op hen af, informeerde onder welke naam zij gereserveerd hadden en bracht hen naar hun tafel.
"Hé, waar zit je met je gedachten?" zei Ruben en schudde Ro zachtjes aan zijn arm. Ook hij was wat van slag door het hele gebeuren. Hij draaide zijn hoofd en keek om zich heen. Eigenlijk was er niets vreemds te zien. Het restaurant oogde normaal. Het was groot maar gezellig. Bijna alle tafeltjes waren bezet en een gezellig geroezemoes veraangenaamde de sfeer. Naast hen was nog een tafeltje voor twee personen vrij. Eigenlijk was het alleen vreemd dat er zo schaars gekleed bediend werd en dat de gasten waren.
Ronald leek weer op aarde teruggekeerd en opende zijn mond om wat te gaan zeggen tegen Ruben toen er twee jongens aan het lege tafeltje naast hun plaats namen. Onwillekeurig keken ze allebei stiekem naar de nieuwe gasten. Ze waren zo te zien van hun eigen leeftijd. Toen Ruben wat later probeerde een gesprekje met het aan te knopen reageerden ze niet.
"Wat raar, het lijkt wel of ze ons niet zien", zei Ronald.
Ruben zei met enigszins trillende stem: "Ik denk dat je gelijk hebt Ro, ze zien ons ook niet en dat geldt voor alle gasten om ons heen. Het is net of we midden tussen gewone mensen zitten maar we kunnen niet met ze praten en als ze naar je kijken, kijken ze dwars door je heen. We zijn in een andere wereld terecht gekomen, lijkt het wel."
"Kunnen we niet weggaan?" Ronald keek Ruben angstig aan.
"Ik denk dat er niets anders opzit dan de avond uit te zitten, laten we er maar het beste van maken, lieverd, ze zullen niets kwaads in zin hebben" probeerde Ruben zijn vriend gerust te stellen.
Het voorgerecht werd opgediend door een uitzonderlijk knappe jongen, ook slechts gekleed in een glanzende zwarte boxershort.
Ruben pakte zijn mes en vork en keek Ro bemoedigend aan. Die volgde zijn voorbeeld en ze namen allebei een hapje van het voorgerecht. Het smaakte verrukkelijk. Als er al iets op aan te merken was, zou het moeten zijn dat het erg koud was. Waarschijnlijk iets te lang in de koeling gestaan.
Bij de tweede gang was het vrienden stel nog benieuwder naar het gerecht dat nu uitgeserveerd werd. Ze moesten toegeven dat het er smakelijk uitzag, mooi als een schilderijtje op het bord lag en heerlijk van smaak. Ook dit hoofdgerecht was koud.
Het was zelfs nog een graadje kouder dan hun voorgerecht. Niemand scheen dat vreemd te vinden te vinden want het geroezemoes verstomde en overal werd er smakelijk gegeten. Ook Ruben en Ro konden niet anders dan beamen dat ook dit gerecht bijzonder lekker smaakte, ondanks de koude temperatuur. Bij het weghalen van de lege borden probeerde Ruben nog een keer de bedienende jongeman aan het praten te krijgen maar tevergeefs.
Met tromgeroffel werd het nagerecht aangekondigd.
Het licht doofde en vanuit de duisternis verscheen in de verte een zacht vuur, dat langzaam hun kant uitkwam. Hoe dichter bij, hoe groter het brandende vuur werd. Ruben en Ronald zagen ontzet dat de gasten als het vuur bij hen was, in het vuur stapten en verdwenen. Toen het uiteindelijk ook hun tafel bereikte waren zij de laatste gasten die nog binnen waren. Zij renden voor hun leven naar de uitgang. Ze holden door de gang naar de buitendeur en gooiden zich er met heel hun gewicht tegen aan. De deur bezweek krakend door de domme kracht van de beide lichamen. Hijgend keken ze om toen ze veilig en wel buiten stonden. Ze zagen slechts een ondoordringbare inktzwarte duisternis.
Bij het inleveren van hun sleutels de volgende morgen, bij de receptie, viel hun oog op de voorpagina van de regionale krant: Bekend homo restaurant door brand met de grond gelijk gemaakt.
25 september 2015 © Torenvalk.