Groen licht (Deel 13)
Een pintje. Ik werd onmiddellijk door Steven bediend.
Ik stond tegen de toog geleund naar de dansvloer te staren en dronk er op korte tijd drie. De alcoholinjectie steeg naar mijn hoofd. In plaats van vrolijker te worden, voelde ik me nog meer down.
Ik wilde een vierde bestellen. 'Wat heb jij?' zei Steven, 'Om plezier te maken hoef je absoluut niet zo veel te drinken. Je hebt genoeg gehad voor vanavond.'
Ik deed alsof ik Steven niet gehoord had en riep naar de tweede tapper: 'Een pintje voor mij.'
'Geef hem er geen.' kwam Steven tussen. 'We zijn met de fiets en ik heb geen zin om hem straks naar huis te dragen.'
Het werd wachten op Steven tot de fuif op zijn laatste benen liep. Ik had me op een stoel gezet, te koppig om een cola te vragen. Dieter toonde op de dansvloer nogmaals zijn talent.
Als hij danste veranderde die teruggetrokken jongen in een uitbundige ... Ik keek naar zijn elegante bewegingen en kreeg de associatie 'mals' bij zijn soepele lijf. In gedachten zag ik hem weer douchen na het volleybal tornooi.
Zou ik seks met hem kunnen hebben? Zou Steven? Ik mocht er niet aan denken. Ik walgde van mijn gedachten.
Ik was nog steeds aangeschoten toen Steven en ik naar hem thuis fietsten.
'Je was je zo goed aan het amuseren zag ik en dan begin je te zuipen. Vind ik niet leuk.'
'Jij wist maar al te goed dat Dieter homo is. Waarom mocht ik dat niet weten?'
'Je hebt het hem dus gevraagd. Je zet me voor schut.'
'Wilde je niet dat ik het hem vroeg? Je hield het dus liever geheim voor mij?'
'Het heeft geen zin dat ik nog iets zeg. Je bent zat.'
Ik was kwaad en dronken en zou echt ruzie gemaakt hebben als we niet bij Steven thuis waren gearriveerd.
We zetten de fietsen zo stil mogelijk in de garage en gingen slapen zonder nog iets te zeggen.
Ik viel van vermoeidheid in slaap in het bed van Stevens' broer, een onrustige slaap.
Ik zat op de trein naar Gent onderweg naar Steven. Plots zag ik Dieter zitten aan het eind van de coupé.
Hij wuifde naar me maar ik negeerde hem. Toen ik weer opkeek, was hij verdwenen. Ik belde bij Steven aan. Het was Dieter die de deur opende...
Tenslotte werd ik wakker uit een geschifte, onaangename droom om later in een nieuwe nachtmerrie te verzeilen.
Er waren koffiekoeken bij het ontbijt.
'Tast maar toe.' zei Stevens' moeder.'Hoe was de fuif?'
'Goed.'
'Jullie zijn zo zwijgzaam. Een kater?'
'Ik ben gewoon moe, maar ik kan alleen voor mezelf spreken.' antwoordde Steven en keek veelbetekenend in mijn richting.
'Het verstand komt met de jaren.' spotte Stevens vader.
Ik werd zelfs niet rood. Hoofdpijn domineerde mijn schaamte.
Goed dat zijn ouders geen idee hadden waar het echt over ging.
Ik at uit pure beleefdheid een koffiekoek op. Ook de koffie stak tegen.
Zonder overtuiging gaf Steven me een zoen ten afscheid.
'Tot straks.'
'Tot straks.'
Op de bus kon ik er niet over beginnen uit schrik voor luistervinken.
De hoofdpijn en de loomheid van de ochtend waren verdwenen. In de plaats daarvan bonkte mijn hart me in de keel.
We waren elk in onszelf gekeerd op de bus. Onmiddellijk na het uitstappen gooide ik de knuppel in het hoenderhok. We stonden in het halfduister aan de halte. Ik leunde tegen een muur.
Ik nam een teug frisse lucht: 'Waarom vertelde je me niets over Dieter?'
'Omdat hij me gevraagd had niemand iets te vertellen.'
'Ik ben toch niet niemand.'
'Zeg dat niet. Dieter heeft me in vertrouwen genomen omdat hij weet dat wij samen zijn. Hij heeft het heel moeilijk op het moment.'
Steven deed me het hele verhaal.
'Sorry, ik had het je wel moeten vertellen.' gaf hij toe.
Ik was er stil van geworden en nam hem in mijn armen. We stonden een tijdje te wiegen.
'Ga je mee naar mijn kot?'
'Ik ben niet in de stemming. 'k Ga de eerstvolgende trein nemen.'
Teleurgesteld ging ik alleen naar mijn studentenkamer. Geen babbel met Johan of zo. Ik voelde me eenzaam.
Moe ging ik vroeg te bed. Zo graag had ik Steven die nacht bij me gehad, misschien om alles goed te maken.
De slaap wilde niet komen. Niet hij had sorry moeten zeggen.
Ik!