de Danser hfdst. 19

[dkz09]

“Schat, we moeten een beslissing nemen, wat betreft ons huis”, zegt Rick een maand later.
“Ik wil gewoon blijven wonen waar we al wonen”, vertelt Sander alvast zijn idee.
“Dat zou ik ook willen, maar dat gaat niet lukken … Ons huis is niet geschikt om daar te blijven wonen … Als jij je vrijheid wilt”, zegt Rick
“Maar ik voel me daar juist veilig.”
“Dan zou er beneden een slaapkamer moeten komen en het toilet verbreed worden … Kortom, er moet dan zoveel verbouwd worden … dat we dan beter kunnen verhuizen”, legt Rick geduldig uit.
“Daar zit wat in … Maar ik wil wel mee met de huizenjacht … Anders heb ik het idee, dat ik nergens meer wat over te zeggen heb”, zegt Sander.
“Jij moet zelfs mee straks, anders wordt het een huis, waar jij nog niks aan hebt”, zegt Rick, waarop Sander knikt en Rick lachend doorgaat,
“Straks kies ik een huis uit en dan kom jij niet eens binnen of je blijft steken in de deuropening”
“Ja, anders kunnen we net zo goed niet verhuizen … Dan heb ik mijn vrijheid nog niet”, lacht Sander mee.
“Maar wanneer openen we de huizenjacht dan”, vraagt Sander als ze uitgelachen zijn.
“Wat denk je van morgen”, vraagt Rick.
“Uhm, ik heb wel eerst fysio”, zegt Sander.
“Dat weet ik ook wel, schat … We gaan daarna wel op huizenjacht … Kunnen we ook aan de fysiotherapeut vragen of we nog ergens op moeten letten bij het zoeken van huis”, zegt Rick.
“Vind het geweldig idee … Ik kijk er nu al naar uit”, zegt Sander.
“Ik ook schat ... Het wordt ook de eerste keer weer samen op pad sinds het ongeluk”, zegt Rick.
“Mijn eerste keer in het openbaar in een rolstoel”, geeft Sander met natte ogen toe.
“Laat die tranen maar lopen”, zegt Rick, die zijn armen om Sander heen slaat en hem troost.

“Anne, is deze rok goed?”, vraagt een moeder, die helpt met de kleding.
“O, helemaal perfect”, antwoord Anne.
“Hoe staat het met de kleding”, vraagt Chantal, als ze het buurtcentrum in loopt.
“Het is bijna allemaal klaar … We zijn op de helft, dus als je komt helpen, gaat het nog wat sneller”, zegt Astrid.
“Je weet dat het met mij erbij nooit af komt”, lacht Chantal.
“Ga dan maar weg”, zegt één van de andere dames, die helpt, plagerig.
“Nou, dan zal ik wel helpen … Maar kom niet achteraf klagen, als alles af is”, zegt Chantal en neemt plaats bij de dames.

Een paar uur later is het einde bijna in zicht. Althans voor het moment. Want volgende week komt iedereen passen. Zo kunnen er nog wat dingetjes aangepast worden, zoals de lengte van de mouwen, broekspijpen, rokken en ga zo maar door. Tegen de avond stoppen de dames met het werk en gaan richting thuis. Als Chantal thuis komt, heeft Gregor al gekookt en staat de tafel gedekt. Wat is ze blij, dat hij er weer is. Ook al moet Gregor vaak terug naar zijn eigen land. Maar gelukkig moet hij voor zijn werk ook hier vaak genoeg zijn. Maar wat Chantal niet weet, is dat Gregor een verrassing voor haar heeft. Daarvoor wacht hij een goed moment af.

*

De volgende dag na de fysiotherapie, gaan Sander en Rick samen op huizenjacht. Sander heeft geen idee welke huizen ze gaan bekijken, want Rick heeft het geregeld met een makelaar. Als ze bij het eerst huis aankomen, staat de vrouw al op ze te wachten. Nadat de makelaar zich heeft voorgesteld aan Sander, opent hij de deur van het huis. Na een rondje door het huis hebben Sander en Rick het wel gezien.
“Vind het erg klein aandoen, ondanks er niks in staat”, zegt Sander tegen Rick.
“Ja, je hebt gelijk … Als onze meubels er instaan, kun jij geen kant op
… Ook al zouden we deel van onze meubels weggooien of nieuw kopen … Ik zie jou je hier niet prettig voortbewegen”, geeft Rick zijn lief gelijk.
“Is meer iets voor een bejaard stel, dat nog redelijk zelfstandig is qua lopen en ga zo maar door … Of voor een jong iemand of koppel, die net op zichzelf gaan wonen”, merkt Sander op.
“Maak je niet druk. Er zijn nog een paar huizen om te bekijken”, stelt Rick zijn lief gerust.
“Anders wordt het toch nog even onze huidige woning … Dan mag je me voorlopig de trap opdragen en ga zo maar door”, lacht Sander.
“Jij ziet het al helemaal voor je”, lacht Rick terwijl hij zijn vriend weer naar buiten rijdt.

Een half uurtje later staan ze in woning twee. Maar ook die voldoet niet helemaal aan hun eisen en verwachtingen. Na nog een huis of twee vinden ze het mooi geweest voor vandaag, waarop ze terug keren naar het revalidatiecentrum. Met de afspraak dat ze tegen het einde van de week opnieuw met de makelaar wat huizen zullen bekijken.

*

Op donderdag heeft Anne een vergadering met Tijn, Chantal, Teun en Astrid. Als ze allemaal om half acht 's avonds om de tafel zitten, vertelt Chantal hoe het met Sander gaat. Dan komt ook Rick binnen, die als laatste plaatsneemt aan de tafel, waarna ze alles doornemen voor de show.
“Hoe staat het met de kleding”, vraagt Rick, die deels de leiding op zich heeft genomen.
“Dat gaat goed. Volgende week worden de eerste passessie gehouden … Dan is er nog tijd voor de laatste aanpassingen”, licht Astrid toe.
“Oké, hoe zit het met de muziek?”
“Alle muziek is uitgekozen en inmiddels allemaal in één Playlist gezet”, geeft Teun aan, “Die hoeft nu alleen nog bij de geluidstechnicus afgeven te worden en hij regelt de rest”, voegt hij na een korte stilte toe.
“Tijn, weet je ook hoe het zit met het licht?”, wil Rick weten.
“De chef lichttechniek is er al mee bezig, maar hij wacht ook op de muziek om het nog beter op elkaar af te stemmen”, meldt Tijn de stand van zaken.
“Hoe gaat het met het decor?”, schakelt Rick door.
“We schieten al aardig op … De laatste doeken en panelen moet nog even drogen … Dan is het klaar voor het theater”, glundert Teun trots.
“De dansen zijn bijna allemaal ingestudeerd … Nu is het gewoon blijven herhalen … Daarnaast zijn er genoeg moeders, die iedereen helpen met de verkledingen, make-up en haren”, deelt Anne gelijk mee.
“Mooi, hoe gaat het met de kaartverkoop?”
“Die loopt lekker, al meer dan de helft verkocht”, antwoordt Tijn.
“Dat is mooi … Nu maar hopen dat er niks vervelends gebeurd”, zegt Rick tot besluit.
“Laten wij er nou net zo over denken”, reageert Astrid.

Na nog wat gebabbeld te hebben, gaat iedereen naar huis. Als Rick thuiskomt, merkt hij dat Dennis niet thuis is en probeert hem te bellen, maar krijgt te horen dat het nummer momenteel niet bereikbaar is. Hij stuurt een appje naar zijn schoonvader en besluit zich te gaan douchen en naar dat grote lege bed te gaan. Waar hij al drie maanden alleen in ligt.

*

De volgende dag gaan Rick en Sander opnieuw op huizenjacht. In de hoop dat ze nu wel slagen voor een woning, want de tijd begint te dringen. Over een paar weken mag Sander naar huis. Maar Sander kijkt vooral uit naar komende dinsdag. Dan mag hij voor het eerst sinds het ongeluk een nachtje thuis slapen.

Maar ook dit keer zit er geen huis bij, wat ze ook aanspreekt. Ze stellen niet veel eisen, maar alles waar de makelaar tot nu toe mee aan kwam zetten, was gewoon te klein voor z’n tweeën. Ze maken opnieuw een afspraak met de makelaar voor komende dinsdag, die op haar beurt belooft haar best te doen. In de hoop dat er dan wat tussen zit.

“Rick, is dinsdag wel zo verstandig”, vraagt Sander, als ze even later weer in het revalidatiecentrum zijn.
“Hoe bedoel je”, vraagt Rick op zijn beurt.
“Dinsdag slaap ik voor een nachtje thuis … Weet je nog wel toch”, vraagt Sander.
“Natuurlijk weet ik dat … Maar wat is het probleem dan?”
“Mijn spullen. Waar laten we die al die tijd?”
“Gewoon hier.”
“Dan zeker na de huizenjacht nog hier naar toe?”
“Nee, gewoon naar huis … Want thuis liggen toch ook spullen van jou … Niet alles ligt hier … Maar die paar kleine dingetjes, die van hier mee moeten … Doe ik toch gewoon in mijn tas”, blijft Rick volkomen rustig.
“O, ja dat is ook zo … Sorry, maar ik kan het nog steeds niet geloven dat ik dinsdag een nachtje thuis mag slapen”, zegt Sander opgelucht.
“Ook ik kan niet wachten tot het dinsdag is … Dan lig ik niet meer alleen in dat grote bed”, grinnikt Rick.
“O, ja denk je dat … Misschien moet ik wel beneden op de bank slapen.”
“Nee, hoor, ik draag je naar boven en je vader helpt desnoods een handje”, glimlacht Rick.
“Over mijn vader gesproken … Was hij gisteravond een beetje op tijd thuis?”, vraagt Sander.
“Nee, toen ik thuiskwam, was hij er nog niet.”
“Waar was jij dan?”
“Was even bij Chantal op bezoek geweest … Moest even wat schriftjes afgeven die ik nagekeken had … Anders kon ze vandaag geen les geven”, liegt Rick bij elkaar.
“Oké, raar, want mijn vader is hier rond negen uur weggegaan”, zegt Sander.
“Ja, dat klopt, maar toen hij thuis was, belde mijn oma … Want haar tv deed het niet meer … Toen is je vader naar haar toe gegaan om het te herstellen en heeft daar nog een wat gedronken en is toen weer naar huis gegaan … Hij was om elf uur terug … Maar ik lag al in bed want ik was bekaf”, vertelt Rick.
“Hoe weet je dat”
“Kwam je vader vanochtend tegen in de keuken … Hij had ontbijt gemaakt.”
“Nou dat is dan ook duidelijk … ”, kalmeert Sander weer.
“Ach, je vader is oud en wijs genoeg om voor zichzelf te zorgen”, reageert Rick.
“Daar heb je gelijk in schat”, beaamt Sander.

*

“Goedendag heren, ik heb weer een paar huizen voor jullie gevonden … Waar ik zeker van ben dat er iets voor u tussen zit … Ik ben namelijk met collega’s in het aanbod van huizen gedoken met de paar wensen die u heeft”, zegt de makelaar.
“Nou laten we het hopen … Bij die we al bezocht hebben, zat er wel wat tussen … Maar ze waren toch niet helemaal geschrikt voor onze situatie”, zegt Rick.
“Daar had iedere keer al zo veel mogelijk rekening mee gehouden … Maar soms lijkt het op papier en foto’s geschrikt … Alleen pas als je werkelijk er in staat kan je het echt beoordelen … Ondanks de ervaringen die ik heb … Het blijft altijd moeilijk”, licht de makelaar toe.
“Nou waar wachten we nog op … Ik wil huizen bekijken … Daar ben ik
tenslotte voor gekomen”, reageert Sander een beetje ongeduldig.
“U heeft gelijk meneer … Zullen we maar dan gelijk gaan”, vraagt de makelaar.

Bij het buurtcentrum wordt alles gauw opgeruimd en weggestopt. Want Rick
heeft gisteravond nog laten weten, misschien langs te komen met Sander. Ze zouden een paar straten verderop een woning gaan bezichtigen. Waarna
ze misschien een even wat zouden komen drinken.
“Is alles op geruimd?”, vraagt Astrid.
“Ja, als het goed is, wel”, reageren Teun en Anne tegelijk.
“Laten we alle drie een deel van het gebouw voor onze rekening nemen …
Gewoon voor controle, zodat ze we zeker zijn van dat er niks meer ligt”,
stelt Anne voor, waarop ze alle drie het gebouw nog eens door lopen.
“Ik heb niks gevonden”, zegt Teun even later.
“Me too”, zegt Anne.
“Nou dan is alles goed opgeborgen … Want ik heb ook niks gevonden”, zegt Astrid.
“Dan wordt het afwachten of ze nu komen of niet”, zegt Teun.

“Hallo hier zijn we dan”, roept Rick, als hij met Sander even later binnenkomt.
“Wat fijn om je eens weer te zien”, zegt Astrid, terwijl ze Sander omarmt.
“Dat mag je gerust zeggen … Vind het fijn om even hier terug te zijn”,
glimlacht Sander, zodra Astrid hem loslaat.
“Hebben jullie een huis kunnen vinden?”, vraagt Teun, als hij Sander een
schouderklop geeft.
“Ja, twee woningen, die we op het oog hebben”
“De makelaar wacht op een besluit van ons … We gaan het er vanavond nog
even over hebben … Dan bel ik morgen de makelaar en doen we een eerste bod”, vertelt Rick hun plannen.
“Moeten jullie dan ook niet eerst naar de bank?”, klinkt Anne bezorgd.
“Daar ben ik een paar weken geleden al geweest … En dat zat wel goed”, geeft Rick vol trots toe.
“Nou dan hoop ik, dat het lukt voor jullie”, zegt Astrid en loopt richting de bar.
“Dat hopen we ook … Dan snel opknappen en verhuizen … Daarna hopen dat
Sander snel naar huis mag … Wat dan hopelijk definitief is … En niet zoals voor vandaag voor een nachtje is”, zegt Rick.
“Als er geklust moet worden … Dan moet je het maar zeggen”, deelt Teun mee.
“Ga dan eerst de woonkamer opnieuw behangen thuis … Wat je al een jaar geleden zou doen”, frist Anne het geheugen van Teun op en kijkt daarna naar de twee, “Wat willen jullie drinken?”
“Doe mij maar een kop thee”, antwoordt Sander.
“Doe mijn er ook maar één”, voegt Rick toe.
“Geef mij ook maar”, reageert Anne.
“Dan wordt het vijf thee”, beslist Astrid.
“Ik wou koffie”, klaagt Teun.
“Dan zet je die maar zelf”, vindt Astrid

Als ze even later allemaal aan de thee zitten - zelfs Teun, omdat hij gewoon te lui is om koffie te zetten - hebben ze het over wat de laatste weken is gebeurd. Alleen over de show wordt niet gesproken. De twee beoogde huizen zijn veel belangrijker. Waarbij Sander en Rick hopen, dat de anderen ze op weg helpen met een besluit te nemen.

Na een tijdje gaat Anne weg. Ze gaat snel naar huis omdat ze wat is vergeten mee te nemen voor de dansles. Als ze weg is, gaat Teun naar zijn kantoortje om de papierwinkel in orde te maken. Astrid blijft bij Rick en Sander. Ze praten nog wat na.
“Ik wil even naar de dansruimte … Gewoon even kijken”, zegt Sander ineens.
“Maar naar natuurlijk kan dat”, zegt Rick en staat op om zijn vriend te duwen.
“Ik kan het zelf”, zegt Sander wat licht geïrriteerd.
“Sorry, schat … Maar ik wil je gewoon helpen … Zo zit ik in elkaar … Maar als jij zelf rijdt, dan doe ik deur voor je open”
“Dat is goed … Denk namelijk dat die deur nu wat te zwaar voor me is”,
geeft Sander toe en rolt richting de dansruimte.

Als een paar tellen later in de dansruimte zijn, heeft Sander veel moeite om zijn tranen de baas te blijven. Dan komt Astrid de ruimte binnen.
“Rick, kan je mij even helpen bij de bar”, vraagt Astrid.
“Dat is goed, ik kom er aan”, antwoord Rick en kijkt zijn vriend aan,
“Ga je mee of blijf je nog even hier?”
Maar dan ziet hij het gezicht van Astrid, die niet blij kijkt.
“Nee, ik blijf nog even hier”, zegt Sander, die met zijn ogen dicht zit.
“Gaat het?”, vraagt Rick bezorgd.
“Ja, het gaat … Laat me maar even alleen”
“Is goed … Ik kom zo snel mogelijk terug”, zegt Rick en geeft zijn
vriend een zoen op zijn hoofd en verlaat de dansruimte.

Sander rolt na een paar minuten langzaam richting de spiegelwand. Dan kijkt hij in de spiegel en ziet zichzelf zitten. Spontaan rolt er een traan over zijn wang. Nu pas beseft hij wat er is. Hij zal hier nooit meer een dans doen of een les geven. ‘Waarom ik en niet een ander … Heb hier mijn danspassie op gebouwd in vorm van les geven … Heb ook vele mooie herinneringen hier gekregen … Maar waarom ik … Na alles wat ik mee gemaakt heb … Had ik eindelijk alles op de rit … Mijn grote liefde
gevonden … Ons paleisje waar we nu weer uit moeten … Vanwege deze klote stoel’, denkt Sander bij zichtzelf. Ineens krijgt hij een ingeving en zet de rolstoel op de rem.

Het buurtcentrum loopt langzaam vol met de ouderen, die komen dansen. Mevrouw Burns kijkt raar op om haar kleinzoon hier aan te treffen. Maar ziet dat hij druk in gesprek is met Astrid. ‘Waarschijnlijk overleg over de dansvoorstelling … Wat moeilijk om daar niet over te kunnen praten met Sander … Die mag niks weten … Anders is het geen verrassing meer’, denkt ze bij zichzelf en gaat zich, net als de rest, omkleden.
“Wie is dat bij Astrid?”, vraagt mevrouw Klomp in de kleedkamer.
“Mijn kleinzoon Rick
“Wat doet die hier?”, vraagt mevrouw Klomp nieuwsgierig.
“Geen idee, hij zal wel helpen met de dansvoorstelling”, reageert mevrouw Burns lichtelijk geïrriteerd.

Als ze even later samen met onder andere meneer de Jong, mevrouw Klomp en een paar andere de dansruimte binnenstapt, schrikken ze zich rot. Mevrouw Burns rent naar Sander en roept dat iemand haar kleinzoon Rick moet halen en snel.
“Waar is Anne?”, vraagt mevrouw Klomp.
“Wat heeft dat voor belang nu”, reageert mevrouw Burns boos terwijl ze
knielt op de vloer.
“Als Sander hier is, dan moet zijn vriendin … Mijn kleindochter … Hier toch ook zijn”, kaatst mevrouw Klomp terug.
“Jouw kleindochter en Sander zijn geen koppel … Dat zal ook nooit
gebeuren … Want Rick - mijn kleinzoon - is de vriend van Sander”, roept mevrouw Burns kwaad.
“O, jouw kleinzoon is maar een vriend … Anne kan dus zijn vriendinnetje nog altijd worden”, gaat mevrouw Klomp onverstoorbaar verder, “En waarom mompelt hij de hele tijd iets van prik?”
“Hij mompelt helemaal geen prik maar Rick”, schreeuwt mevrouw Burns.
“Waarom die naam en niet die van Anne?”, vraagt mevrouw Klomp zich domweg af.
“Je hebt echt een bord voor je kop … Sander en Rick zijn lovers … Ze hebben een relatie … Wonen samen en slapen in één bed samen … Ze zijn homo”, raast mevrouw Burns aan één stuk door.

Dan komt Rick binnen gerend met Astrid op de voet. Rick hoort niet eens wat er gaande is. Hij ploft gelijk op zijn knieën naast Sander. Dan komt Anne de ruimte binnen. Als Astrid zich omdraait, roept ze naar Anne dat ze Teun van kantoor moet halen. Waarop Anne zich meteen omdraait en naar het kantoortje rent. Ondertussen probeert Astrid rust te brengen in de chaos, die er is. Tegelijk vraagt mevrouw klomp aan Astrid, of het waar is, dat Sander homo is.

“Ja en ik ben zijn vriend … En als u daar een probleem mee hebt … Dan
heeft u pech en gaat u lekker weg”, reageert Rick agressief.
“Maar waarom weet ik dat dan niet?”, wil mevrouw Klomp beledigd weten.
“Omdat ... Sander het niet wou, omdat hij bang is dat er mensen van deze
groep het niet zou accepteren … Daarnaast weten de ouders van de kinderen en de kinderen het ook niet … Alleen de tieners weten het”, grijpt Anne in, die de ruimte weer binnenkomt samen met Teun.
“Nou, Anne waarom zei je dat niet meteen … Weet je dat de kleinzoon van mijn vroegere bakker vrijgezel is?”, begint mevrouw Klomp.
“Oma”, wordt Anne nu boos; “Ik heb inmiddels een vriend en het spijt me voor u dat u hem niet heeft uitgekozen … Maar het is mijn leven en niet dat van u … En ik heb al een moeder en dat is uw dochter … Weet u nog wel … Maar mijn privéleven is nu niet van belang … Dus kunt u nu even de ruimte verlaten net als de rest van de groep … Alleen mevrouw Burns kan blijven”, deelt Anne mee.
“Maar kindje toch van me”, wordt mevrouw Klomp voorzichtig.
“Weg oma, weg”, snauwt Anne haar toe. Waarop Astrid mevrouw Klomp en de rest mee naar de bar neemt.

Dan beginnen Rick, Teun, Anne en mevrouw Burns aan het karwei om Sander weer in zijn rolstoel te krijgen.
“Als wij hem nou op tillen, Oma de rolstoel tegenhoudt en Anne zijn benen doet … Dan moet het toch lukken”, denkt Rick hardop.
“Dat moet wel lukken”, zegt Anne, die mevrouw Burns omhoog helpt.
“Nou kom op jongelui … Ik heb nog meer te doen”, zegt mevrouw Burns, als ze achter de rolstoel staat.
“Staat die op de rem?”, vraagt Rick aan zijn oma.
“Ja en ja, hij staat op de rem”, antwoord ze kordaat.
“Is Anne klaar”, vraagt Teun.
“Uhm als ik mijn oma eerst mag wurgen dan zeker”, lacht Anne, “Nee hoor, dat krijg ik niet over mijn hart … Mijn moeder mag mijn oma wel aanpakken … Maar voor project ‘Sander in rolstoel’ ben ik klaar”, babbelt Anne.
“Schat, ben jij er ook klaar voor”, vraagt Rick.
“Ja, het spijt mij zo”, huilt Sander.
“We gaan je eerst in de rolstoel hijsen”, zegt Rick, “Daarna vertel je me rustig wat er is gebeurd.”
“Is goed”, zegt Sander.
“Op één gaan we tillen, Rick”, zegt Teun.
“Is goed”
“Daar gaan we … Drie, twee, één en tillen”, roept Teun. Waarop hij en Rick allebei Sander optillen en binnen no time zit Sander weer in zijn stoel.
“Dat het in één keer zou lukken had ik niet gedacht”, zegt Teun.
“Inderdaad, had ik ook niet verwacht”, reageert Rick, waarop Anne en mevrouw Burns hen gelijk geven.

Ook Sander vindt het knap dat het meteen gelukt is. Dan kijkt Rick hem aan.
“Hoe komt het dat je op de grond lag?”, vraagt Rick.
“Ik probeerde recht te staan … Maar dat ging niet”, zegt Sander huilend.
“Je wou zeker zijn dat de arts gelijk had zeker”, vraagt Rick, terwijl
hij zijn vriend troost.
“Denk het … Dacht dat ze er naast zaten … Maar denk vooral dat ik mezelf
wilde bewijzen dat ik gewoon kon staan, lopen en dansen”, zegt Sander.