Groen licht (deel 12)
Het ging er uitgelaten aan toe tijdens het behang aftrekken, nadat we stilaan goed wakker waren geworden. Hele stroken behangpapier kwamen er bijna vanzelf af. Steven hanteerde weer dat plagerige speelse taalgebruik waar ik zo kon van genieten. Dan probeerde ik een even scherp antwoord op hem af te schieten.
Hier en daar kwam het papier moeilijk los.
'We moeten het goed vochtig maken met de spons.' zei ik tegen Steven. Met wat gepruts lukte het dan.
Soms ging het te goed in de keuken. De bezetting kwam mee los. Heel voorzichtig probeerden we de schade te beperken.
Achter de keukenmuur zat de douche. Misschien werd de muur ooit vochtig door een lek. Ik klopte met mijn knokkels op de loszittende bepleistering.
Dat deed mijn vader ook om te voelen of het stukwerk goed hechtte. Het klonk hol.
'Moet er af.' zei ik. 'Het moet gerepareerd worden en dan pas kunnen we schilderen.'
Steven sakkerde. 'Ik had beter alles laten hangen. Wat nu? Ik heb al geen zin meer om de rest er af te halen.'
We werkten toch door. De kleine tegenslag haalde de vrolijkheid uit het gesprek. We propten de vuilniszakken zo vol mogelijk met muf ruikend papier.
We ruimden het afval netjes op. De muren van de keuken en de leefruimte zagen er niet uit na onze werkzaamheden.
'Heb jij ook honger.'
'Ja, reuzegrote.' Door hardnekkig door te werken, vergaten we 's middags te eten.
Wilden we nog snel een friet eten in de frituur en de namiddagfilm halen, dan restte ons weinig tijd. Snel samen de douche in.
Goesting ontstaat wel degelijk in je hoofd. Wat een klein dingetje bengelde daar bij ons beiden.
Ondanks het feit dat herinneringen aan de dag voordien aan de oppervlakte van mijn geheugen voorbij dreven, gebeurde er niets fysieks . We waren beiden gehaast.
De frituur haalden we niet meer, de film wel. Met snoep en een cola verdreven we onze grootste honger.
Ik genoot van zijn vingers die over mijn handpalm gleden terwijl 'In de naam van de roos.' op het grote doek speelde.
Niet zo toevallig wilde ik de film zien want ik had recent het gelijknamige boek van Umberto Eco gelezen.
Men had een kanjer van een boek herleid tot een film. Vaak is een boek beter dan de verfilming maar ik was onder de indruk.
Na een friet met veel mayonaise hadden we nog een eind te wandelen.
We gingen hand in hand. Omdat het niet al te warm was, trok ik zijn hand mijn jaszak in.
'Ik zie je graag.'
'Ik jou ook.'
Het is zo'n zinnetje dat je soms in je leven moet uitspreken. Het klonk raar. Je zou nog mooiere woorden willen verzinnen maar die bestaan niet.
We hadden al heel wat Steven-en-ik-tijd achter de rug, wij samen.
Ik besefte dat wij echt een koppel geworden waren. Da's nog wat anders dan gewoon vrienden.
Eens zijn studio binnen wilde mijn eindeloze knuffelaar me niet meer loslaten. Opnieuw en opnieuw wilde ik de puzzel maken die bestond uit de twee puzzelstukjes van onze lichamen.
Zijn naakte huid wilde ik tegen de mijne voelen. Het licht hoefde niet meer preuts gedoofd.
Zonder in detail te willen gaan, kan ik stellen dat ons fysiek verlangen naar elkaar ontplofte in die periode.
Niet de geur van gebakken spek met eieren wekte me, maar Stevens opzettelijk luid gezongen ochtendlied.
Hij kwam me het bed uit kietelen.
'Hé, dit is niet romantisch.'
Mijn spurt naar de tafel was een vlucht voor nog meer folterpraktijken.
'Waarom ben jij al zo wakker?'
'Er moet gewerkt worden.'
Het behang van de slaapkamer moest er nog af. Steven begon onmiddellijk na het ontbijt af te trekken terwijl ik me snel aankleedde en toch de tijd nam me te scheren.
Het vochtig gemaakte behangpapier verspreidde een speciale ietwat muffe geur. Op een stoel staande kon ik net het plafond raken en prutste de moeilijkste restjes behang los.
Schijnbaar voorzichtig omarmde Steven mijn dijen langs achter om me dan onverwacht op te tillen.
We stuikten achterwaarts op zijn bed. Dat kraakte gevaarlijk.
Ik lag languit op bed. Steven kwam boven op me zitten en knoopte onmiddellijk mijn broek los.
'Je hebt mijn toestemming niet gevraagd.'
'Ik ga je niet zwanger maken hoor.'
'Wat heb jij gegeten?'
'Hetzelfde als jij. Af en toe moeten we een pauze nemen.'
Hij wrikte mijn schoenen uit en hoorde ook de zijne naast het bed ploffen.
Met een vanzelfsprekendheid torste hij mijn broek en onderbroek te samen omlaag.
Hij trok aan de broekspijpen en ik hof mijn benen op om het uittrekken gemakkelijker te maken.
Toen Steven ook de sokken van mijn voeten pelde, benadrukte de koelte van de kamer de naaktheid van mijn onderlijf.
Mijn paal werkte zich kloppend omhoog. Ik zag hem kijken.
Ik plantte mijn voeten in zijn rug en trok hem naar me toe. Hij was intussen aan de knopen mijn hemd bezig.
Ook zijn kleren moesten zo vlug mogelijk uit.
We vrijden ongeremd heftig.
Mijn genetisch materiaal slingerde zich met geweld uit de energiecentrale van mijn ballen.
'Was het goed?'
'Het is onbeleefd zoiets te vragen.'
We fatsoeneerden ons wat en gingen terug aan het werk.
Na het avondeten zaten we ons wat te vervelen in de zetel.
'Wat doen we nog vanavond?'
Steven had mijn gezicht gelezen. Ik keek hem ongetwijfeld heel erg schuin aan.
'Maniak. Jij put me helemaal uit. We zijn nog niet buiten geweest vandaag. Ik ben zelfs nog niet gaan lopen deze week.
Ik wilde je gewoon voorstellen om een eindje te gaan lopen?'
'Ik heb geen kledij of loopschoenen bij.'
'Doe dan gerief van mij aan. Ik heb een tweede paar loopschoenen.'
Zijn sportkledij paste me perfect maar zijn schoenen waren een maat te groot. Met een extra paar sokken zaten zijn schoenen vast genoeg aan m'n voeten.
'Niet te snel hé, ik ben niet getraind.'
'We lopen op ons gemak, het is geen wedstrijd. Gewoonlijk loop ik een uur. We zullen de watersportbaan volgen.'
We volgden het schaars verlichte kanaal.
'Is het tempo goed?'
'Dit kan ik goed volhouden. Het tempo lag vrij hoog maar ik trapte nooit op m'n adem.
Ik kon me natuurlijk niet meten met Steven maar op mijn vorige school behoorde ik bij de betere lopers van onze klas.
Steven liep met lichte, soepele tred alsof lopen hem geen inspanning kostte. Mooi om zien.
We staken over bij de brug en keerden terug langs de andere oever. We hebben toch nog een heel eind voor de boeg dacht ik.
Steven keek op z'n horloge voor hij de sleutel in het slot stak.
'Een uur en drie minuten.'
'Hoe ver zijn we geweest?'
'Zal niet minder dan 10 km zijn.'
'Wauw. Dan hebben we 10 km per uur gelopen. Ik voel het in m'n benen. Ik ga zeker stijf zijn morgen.'
'Morgen pas? Ik ben nu al stijf.'
Ik gaf Steven een duw. 'Jij noemt mij een maniak.'
We dronken om de beurt gulzig van de fles cola voor we douchten.
'Ik voel me als herboren.' vertelde Steven tijdens het afdrogen. 'Lopen is verslavend weet je. Er is niks zaliger dan goed bezweet thuiskomen en een goeie douche nemen.
Nu ben ik een nieuwe.'
'Ik ben helemaal uitgeput. Ik ga slapen.'
'Ja? Ik betwijfel het.' Pets. Hij gaf een stevige klets op m'n kont. ' 't Is duidelijk te zien waar 'jij' verslaafd aan bent...'
'Blijf nog een dag langer.' stelde Steven 's morgens voor.
Ik wilde toch naar huis gaan, zij het met tegenzin. 'Ze gaan dat niet appreciëren als ik langer blijf dan afgesproken.'
Als een kreupele ging ik achterwaarts de trap af, zo stijf waren mijn beenspieren.
'Ouwe man.' lachte Steven.
'Er is bezetting mee losgekomen.' vertelde ik thuis.
'Dan zijn de muren vochtig geweest. Ze zullen een klusjesman moeten zoeken.' concludeerde m'n vader.
'Als jij dat eens zou doen. Je hebt 's winters in het weekend toch niets te doen.' kwam mijn moeder tussen.
'Als ze geld genoeg hebben om voor hun zoontje zoiets te kopen, dan kunnen ze zeker iemand kunnen betalen. Ik zal eens rap zijn...'
'Je bent gewoon koppig.'
Het zat er dik tegen.
'Geef ze maar alles. Wij hebben vroeger zelf onze plan moeten trekken.'
Op dat elan ging mijn vader een tijd door.
Tenslotte trok hij zich in het tuinhuis terug, een gekend einde van vele discussies.
Ik voelde me schuldig omdat ik de aanleiding van de ruzie was.
'Hij zal het wel doen.' blikte moeder vooruit.
Vader bleef niet lang in zijn tuinhuis.
Ik vermeed intussen woorden als 'schilderen en behangen.'
Moeder gaf hem geen rust. 'Hoe ga je het nu doen in Gent?'
'Hoe moet ik trouwens daar geraken? Moet ik dan alles met de trein meesleuren?' wimpelde vader af.
Hij had een punt, wij hadden geen auto en dan is Gent ver.
Ik legde het probleem aan Steven voor. 'Dan komt mijn papa toch gewoon met de auto je vader oppikken.'
'Ik zal het hem in 't weekend voorleggen.' zei ik.
Ik vroeg het mijn vader de vrijdagavond tijdens het avondeten.
'Papa, de vader van Steven wil je met zijn auto komen halen om eens te gaan kijken in Gent.'
'Ik hoef geen hulp. Ik kan er zelf met de trein geraken.'
'Maar Steven's vader gaat vanavond bellen.'
Zijn kaakspieren spanden zich. Ik wist uit ervaring dat ik dan beter de zaak liet rusten.
'Jan.' riep mijn moeder. De telefoon stond in de gang. Ik hoorde hem rinkelen van op mijn kamer.
Ik wist zo goed als zeker wie er belde. Het gesprek bleef onverstaanbaar voor mij. het duurde in elk geval een hele tijd.
Zondagmorgen stond vader klaar met een tas gereedschap. Mijn vader zei nooit nee als kennissen of buren kwamen vragen om een karweitje op te knappen. En zeker niet als moeder hem een zetje gaf.
Steven's vader pikte de mijne reeds vroeg 's morgens op.
Ze reden met z'n tweeën naar Gent, zonder ons. Moest ik blij zijn? Voor zijn niet altijd tactvolle opmerkingen kon ik me niet schamen als ik ze niet hoorde.
Wat zouden ze over Steven en mij te vertellen hebben? Of zou mijn vader zwijgen. Als hij zich niet op zijn gemak voelde werd hij erg zwijgzaam.
Op mijn hoede wachtte ik af wat hij zou vertellen of niet zou vertellen bij zijn thuiskomst.
Tot mijn verrassing bracht hij uitgebreid verslag uit.
"We gaan de zaak volgende week repareren. Ik heb nog een deel van de bezetting afgekapt maar in het algemeen is de studio in goede staat.' zei hij. Als het goed droog is, gaan we eerst terug behangen, van dat overschilderbare behang. De verf moet Steven kiezen. Schilderen kunnen jullie.' Ik hoorde nergens enige negativiteit, ik had verwacht dat hij zou grommen.
Waar hij het verder met Stevens' vader allemaal over gehad had, daar repte hij niet over. En dat hadden ze; Stevens' vader ging geen onderwerpen uit de weg.
Vanzelfsprekend ging ik naar de jaarlijkse fuif van Steven's jeugdbeweging. Ik zou voor de eerste keer bij Steven blijven slapen, na de fuif.
Een jaar geleden verveelde ik me steendood omdat Steven aan de tap stond en nauwelijks tijd voor me had.
'Heb je geen job voor me, zodat ik me wat nuttig kan maken?'
"We hebben een beurtrol. Ik zal eens horen waar en wanneer er volk nodig is. Maar je komt niet om te werken hoor.'
Ik stond er op om iets te doen. Steven stond opnieuw aan de tap zoals vorig jaar. Daar had ik geen ervaring mee en dat wilde ik niet doen.
Steven overlegde even met zijn mede leiding.
'Wil je vanaf 10 uur een uurtje aan de ingang zitten, dan is het er rustig en dan kan Jonas ook even de dansvloer op?
Er sijpelde met mondjesmaat volk binnen. Plots zag ik Dirk. Dirk was één van Stevens schoolmakkers waar ik vorig jaar vaak mee gefietst had.
'Leuk om je nog eens te zien.' glunderde hij. We gaven elkaar een hand.
'Zwem je nog?' vroeg ik.
'Natuurlijk.'
'Hoe is het met jou?
'Goed.'
'Wat studeer je?'
'Geneeskunde.'
'Wauw.'
'Niet wauw. Wat drink je?'
Een pintje.
Hij bleef lang weg. Ik zag hem een hele tijd met Steven praten aan de toog.
'Dat duurde lang.'
'Als Steven aan het woord is, duurt het altijd lang.'
'Zie je Steven nog vaak?'
'Zelden.'
'Ik dacht dat je vorig jaar een lief had.'
'Is al lang af.'
We waren goed aan de praat geraakt.
'Ga je mee de dansvloer op?'
Ze draaiden 'Lets Dance' van David Bowie. Ik volgde met lichte tegenzin. Ik ben geen grote danser.
Maar de nummers die volgden konden me bekoren en ik geraakte in de stemming. Ik hoste mee op het ritme.
Er volgde een volksverhuizing toen de DJ volksdans draaide. Dirk verdween en ik bleef. 'Wuivende palmen' en 'Bal in de straat.' kende ik.
Steven verscheen naast mij bij de kringdans. Dieter deed ook mee, die had ik nog niet gezien voordien.
Op de volksdans volgden een paar trage nummers. Dieter schuifelde over de dansvloer met een meisje van de leiding aan haar outfit te zien.
De Chiro leiding was in uniform.
Steven ik stonden aan de kant toe te kijken naar het romantische tafereel.
'Als wij nu eens samen...?' riep hij in m'n oor. Ik gaf hem een por en bood weerstand toen hij plagerig aan m'n arm trok.
Een rock 'n roll nummer verjoeg nogal wat volk.
Dieter was een blijver. Zwierig haalde hij allerlei kunstjes uit met zijn danspartner.
'Die kan het.' uitte ik mijn bewondering.
'Hij danst in een dansclub en dat merk je.' lichtte Steven toe.
'Kom.' zei Steven toen de DJ op disco overschakelde. 'We gooien ons nog eens.'
We dansten ons goed in het zweet. Ik had er zin in.
De plicht riep Steven. Hij verdween terug achter de toog.
Oeps, mijn horloge wees al half elf aan.
'Sorry, ik was de tijd vergeten.' zei ik tegen de jongen die Jonas heette en die ik al een half uur voordien had moeten aflossen aan de kassa.
'Voel je niet verplicht.' antwoordde Arjen die naast hem zat. Ik wacht op Dieter maar die is niet van de dansvloer te krijgen natuurlijk.
Mijn hartslag versnelde even.
Jonas maakte plaats voor mij en bedankte. 'Nog iets drinken?'
'Pintje graag.'
'Leuk dat je gekomen bent. Maar het was van moeten hé. Ben jij ook niet in een jeugdbeweging? ' vroeg Arjen.
'Ik doe enkel zomerkampen. Deze zomer ga ik weer naar Zwitserland, 14-jarige jongens.
'Tof.' We zaten ver genoeg van het feestgedruis om gezellig te kunnen praten
We verkochten af en toe drank bonnetjes en zelden nog een toegangskaart.
'Eindelijk, ik dacht dat je me vergeten was' deed Arjen gemaakt geïrriteerd toen Dieter verscheen. 'Ik zit hier al een hele tijd opgescheept met een irritante kerel.'
Ik stak mijn tong uit. 'Maak je hier maar snel uit de voeten.'
'Knappe danser ben je.' probeerde ik een gesprek met Dieter op gang te trekken.
'Ach ja.' Het gesprek haperde eerst een tijd. Ik ben zelf ook niet die uitbundige flapuit.
Dieter gedroeg zich grappig bedeesd. Ik herkende mezelf in zijn gedrag. Zo was ik vroeger zelf ook bedacht ik, en toegegeven, die karaktereigenschap heb ik nooit helemaal verloren.
Tijdens de pauzes op het volleybaltornooi trad hij nooit op de voorgrond. Nu kon ik meer over hem te weten komen.
Hij studeerde in Leuven. 'Mijn broer heeft ook in Leuven gestudeerd.'
'En jij?
'Antwerpen. Biologie.'
'Niet in Gent?'
'Spijtig genoeg niet. Samen met Steven in Gent zou de max geweest zijn.'
'Heb jij een vriendin?' gooide ik hem onverwacht in het gezicht.
'Nee.'
'Ik dacht dat dat meisje waar je mee danste je vriendin was.'
'Het is niet omdat ik met een meisje dans, dat ze mijn vriendin is.'
'Maar als je zo goed kan dansen, lijkt het me gemakkelijk om een meisje te krijgen. En je bent zeker niet de lelijkste.'
'Ach ja.' Dieter trok zijn schouders op.
'Je lijkt niet erg geïnteresseerd in meisjes.'
Dieter staarde voor zich uit. De TL-lamp achter ons gaf ruim voldoende licht om te verraden hoe rood hij aanliep.
Bingo. Een vreemd gevoel van triomf welde in me op.
'Ben je dan homo?'
'Heeft Steven het je verteld?'
'Nee, toch niet.'
'Kan je dan iets aan me zien?'
'Nee, absoluut niet. Het zullen mijn voelsprieten zijn.'
Het gesprek met Dieter vlotte niet meer. Ik merkte dat de jongen van de wijs was. De sfeer werd ongemakkelijk.
Mijn gevoel van triomf smolt als boter in een pan. Steven wist wél dat Dieter homo was.
Hij had het me niet verteld. Waarom hij mijn vraag afgewimpeld had begreep ik niet. Er was iets tussen die twee wat ik niet mocht weten.
Het luchtte me op om afgelost te worden.
Steven stond vrolijk te zijn achter de toog. Ik ging er nog eentje bestellen.
Hij gooide een glimlach in mijn richting toen hij me zag.
Ik verborg de knerpende pijn die ik voelde.