Groen licht (deel 11)

[Amexic]

Groen licht (deel 11)

Een hele week telde ik af naar de Krokusvakantie.
Samen met Steven stapte ik op de trein, geen afscheid in het meest romantische station van Europa deze keer.
Samen op vakantie, zo leek het. Traag passeerden de gebouwen van de stad, eerste station Berchem. Voor Steven was dit wekelijkse kost.
'Zou Dieter homo kunnen zijn?'
'De meeste knappe jongens zijn hetero.'
'Je geeft me geen antwoord op mijn vraag.'
'Vraag het hem de volgende keer zelf.'
Steven tuurde door het raam. Afgesloten hoofdstuk.
Zijn houding prikkelde me.
'Maar jij kent hem veel beter.'
'Ik heb jou toch? Moet ik dat willen weten?'
Dit klonk veel zachter.
Het snoerde me de mond.
We keken allebei in gedachten naar het voorbij snellende landschap, het land van Waas.
'Wat doen we vandaag?'
'Misschien eerst naar de winkel. Ik heb niets in huis. Ik laat je Gent zien vandaag. Ik kook deze avond.'
't Was een eind stappen van het station tot aan zijn kot. Mijn te grote tas bevatte geen cursussen en geen rantsoen voor een halve week. De kleren en wat andere spulletjes wogen gelukkig niets.
Ik bekeek de brievenbussen in de inkomhal van het gebouw. Er stonden veel naamplaatjes op met twee achternamen. Hier leken geen studenten te huizen.
Steven Dictus las ik op het eenvoudige dymo strookje op zijn bus.
Nieuwsgierig betrad ik na Steven de kamer. Dit was geen kot zoals ik verwacht had.
'Wat zit jij chic.'
Hij haalde z'n schouders op. ' k Kan er niet aan doen, met minder zou ik ook tevreden zijn.'
De echte studio had een keukentje, een salon, douche plus toilet en in de slaapkamer stond een bed bijna dubbel zo breed als het mijne.
'Weet je, ik durf het bijna niet vertellen: ze hebben het gekocht. Er zat een optie kopen op de huur en gezien mijn resultaten goed waren... Met mijn broer hebben ze het ook zo gedaan. Hij woont er nu met zijn vriendin.'
Ik was onder de indruk van zijn stulpje. Maar hij had gelijk over het behang. Het was niet om aan te zien.
'Kom we gaan eerst inkopen doen.'
We brachten de plaatselijke superette een bezoekje. Steven laadde een behoorlijke voorraad in het karretje. Brood en beleg hadden we nodig.
'Ik kook. Raad eens wat we eten.'
Er lagen intussen enkele rode paprika's in het karretje, uien, gehakt...
'Gevulde paprika's?'
'Mis! Spaghetti.Tomatenpulp moeten we ook hebben en enkele wortelen. Zal ik een fles rode wijn kopen of heb je liever witte? '
'Neem maar rode.' We kozen de wijn op prijs. Ik laadde ook een voorraadje bier in, geen pils.
'Kiezen we een gebakje als dessert? vroeg ik toen we de bakkerij passeerden.
'Jij bent het dessert.'
Stevens' opmerking veroorzaakte onmiddellijk een fysieke reactie bij mezelf.
We sleurden beiden twee plastic zakjes naar zijn studio.
'Dat is eten voor een hele week. Goed dat je het niet alleen moet dragen.'
'Je blijft toch heel de week?'
'Euh... ja natuurlijk.'
Hij lachte.
We dropten de inkopen op het aanrecht en gooiden wat koel bewaard moest worden in de koelkast.
We hadden snel enkele boterhammen gegeten. Gent lonkte. We legden behoorlijk wat afstand af.
De winkelstraten konden me matig bekoren. Hij troonde me mee naar de plantentuin van de universiteit. Van alles wat groeit en bloeit wordt ik gelukkig. Hij wist dat.
Ik wist dat dit Steven nauwelijks boeide maar kon het niet laten enthousiast te worden in de serres.
'Je moet hier komen wonen.' grapte hij.
We dronken iets in wat hij zijn stamcafé noemde. Er zat nauwelijks volk in de vakantieweek.

Tegen vijven vielen we zijn studio binnen. Onze jassen hingen we netjes aan de kapstok.
Eindelijk binnen. Het zat al de hele namiddag in mijn hoofd te broeden. Mijn handen gingen onvermijdelijk onder zijn hemd.
Hij knoopte de knoopjes los van het mijne. Onze sokken deden we als laatste kledingstuk zelf uit.
Ik omhelsde hem heftig.
'Ik ging voor je koken vanavond. Kan je wachten?' fluisterde Steven in m'n oor.
De avond was nog lang en ook ik had honger. Ik stemde met mijn verstand toe.
Ik raapte m'n onderbroek op van de grond en wilde ze aandoen.
'Wat heeft dat voor zin? Laat ze gewoon uit.'
Ik twijfelde heel even voor de weegschaal naar de andere kant doorsloeg.
'Snij jij de ajuin dan prak ik het gehakt?'
Op één vuur stond reeds een pot water warm te worden.
'Bedankt.' zei ik. 'Doe jij maar het plezante werk.'
'Ajuin! weet je nog?'
Ik herinnerde het me. Het leek lang geleden.
Hij omhelsde me langs achter terwijl ik vocht tegen de tranen. Zijn harde voelde ik tegen mijn rug prikken.
'Dit is gevaarlijk. Seffens snij ik nog in m'n vingers.'
Hij liet me los. De spaghetti moest te water.
Mijn taak zat er op. Heel attent had Steven een handdoek op de keukenstoel gelegd zodat ik niet aan de zitting bleef plakken.
Steven is galant, en ik, ik heb iets van m'n vader...
Ik keek toe terwijl hij de spaghettisaus afwerkte. Een onvoorzichtige kwak provencaalse kruiden verdween in de saus.
Zijn poepje had zo'n heerlijke ronding. Zijn stijve kwam af en toe in beeld. De mot zat er niet in. De mijne stak onder tafel. Hij raakte de onderkant van de tafel niet, dat zou overdreven geformuleerd zijn.
Steven had een nieuw kapsel. Achteraan waren zijn haren wat opgeschoren, bovenaan wat langer. Het korte deel leek iets donkerder, bovenaan waar de haren langer waren had zijn kapsel de vertrouwde blonde kleur. Die korte haartjes in zijn nek waren onweerstaanbaar voor mij.
De aanraking.
Zijn huid vertoonde een maagdelijke bleekheid van kop tot teen.
Vaag bleef de zomer aanwezig op mijn eigen armen en benen.

Eindelijk eten.
Een pot spaghetti. 'Linguini' leerde Steven me. 'Die is platter dan gewone spaghetti en niet hol.'
Een pot heerlijke spaghettisaus, op Stevens' wijze.
Een fles goedkope rode wijn.
En St€v€n z€lf.
De avond kon niet stuk.
We aten spaghetti. Wat zouden we anders gegeten hebben?
De fles wijn ledigde zich ongemerkt.
Het deed er eigenlijk niet toe wat er onder tafel te zien was. Ik keek in zijn bruine ogen die niet pasten bij zijn blonde haren.
Ze leken donkerder te worden als hij me zo aankeek. Ze waren net even donker als toen ik dat vliegje in m'n oog had en hij speurend naar me keek.
Die terugblik had ik voor eeuwig in mijn geheugen om terug te schakelen.
Na de maaltijd streek een voet langzaam omhoog langs mijn been. Uitdagend keek Steven me aan. Ik kreeg een schok toen zijn grote teen me in het midden raakte.
De afwas? Natuurlijk niet. Zou een afknapper geweest zijn.

'Was jij je piemel helemaal? '
'Ja natuurlijk.'
'Ik bedoel ook onder je voorhuid?'
'Ja dat moet.Waarom vraag je dat?'
'Zomaar.'
Ik herinner me levendig het medisch onderzoek in de lagere school. De arts, onze eigen huisarts, trok mijn onderbroekje een stuk omlaag en trok de voorhuid van mijn penis naar beneden.
Hij zal het vermoedelijk voorzichtig gedaan hebben maar het bloedde. Het deed pijn, een onverwachte felle pijn. In mijn herinnering prikte het vreselijk wanneer ik daarna opnieuw moest plassen. Sindsdien moest ik van m'n moeder regelmatig het velletje naar beneden trekken. Om het niet te laten vastgroeien, heette het.'
Steven trok zonder mijn toestemming te vragen, net als de huisarts lang geleden, mijn velletje naar beneden.
Ik vergat het te vermelden. We stonden intussen onder de douche.
Ook anders dan lang gelden, ik had een stijve, nog steeds. Enige verzwakking was opgetreden tijdens het genieten van de spaghetti.
Het getal pi is oneindig maar spanning kan je niet op het hoogste niveau volhouden.
In de douche laaide het vuur tussen mijn benen krachtig op, gestimuleerd door de handelingen van Steven.
Met zijn vingers, geen zeep, geen washandje, waste hij mijn eikel en mijn voorhuid die hij strak naar achter trok.
Ik dacht: 'Wat doet hij nu?'
Hij floepte mijn voorhuid terug over het velletje. Dat lukte. Ik heb een ruime voorhuid. Floepen was het woord niet en in mijn toestand bleef er nog iets piepen.
Hij zeepte me helemaal in. Waste me tot tussen m'n tenen. Ik liet het gebeuren. Best aangenaam.
'Mijn beurt.'
Ik kopieerde zijn handelingen.
Er zat geen vaart in maar des te meer verlangen.
Grondig afdrogen dus.

Niemand kan me de herinneringen aan mijn te smalle bed mét Steven afpakken.
Dit bed was breed. Breed en vrijheid! Hemels.
Hij leidde me tot daar zoals het een goede gastheer past.
De sensatie van het zachte gevoel van zijn tong en lippen die over m'n eikel gingen kan ik alleen maar als heerlijk beschrijven.
Vochtig, warm, zacht en geil.
De blik in z'n ogen, die zaad vragende ogen die gelukzalig naar omhoog keken in de mijne. Ik lag op m'n rug.
Ik voelde me heel mannelijk. Zijn vingers kietelden mijn ballen. Ik voelde dat hij zoog.
Niets, geen schaamte, verhinderde me om mee te bewegen, niet wild. Ik ben niet wild, van nature niet.
Ik had het besef niet meer. De inhoud van ballen pompte ik in zijn mond.
Hij deed geen poging om zich terug te trekken.
Na mijn laatste kramp spurtte hij naar de WC. Ik hoorde hem kokhalzen.
Hij vleide zich terug in mijn armen, mijn roes gepasseerd.
Mijn handen voelden zijn koele billen.
'Ik ook bij jou?'
'Als je wil.'
'Vond je het vies?'
'Valt wel mee. Zie jij het zitten?'
'Min of meer.' aarzelde ik. Ik was er niet klaar voor.
'Nee, het hoeft niet. Niet proberen.'
Steven trok me stevig tegen zich aan, ik was met hem vervlochten. Hij ramde op mijn been tot hij verkrampte.
Hij was de mijne en ik de zijne. Het gevoel ging diep.

We trokken behang af na het ontbijt op dag twee, niet zo goed uitgeslapen.

[Amexic]

Het is echt zo. Je vertrekt in Antwerpen Centraal, eerste station Berchem.
Eens de trein onder de Schelde gepasseerd is, rijdt hij door het Waasland (het land van Waas).
Voor de Nederlanders onder jullie: het heeft niets te maken met 'het land van Maas en Waal'
Maar wat een dubbelzinnigheid!