Groen licht (Deel 10)
'Post voor jou.' Mijn moeder gaf me een aan mij geadresseerde enveloppe met het logo van de universiteit. Ze ging er bij zitten en wachtte.
Zenuwachtig ritste ik met een aardappelmesje de brief open. Een veertien voor biologie, een acht voor fysica, een zes voor scheikunde, ..een twaalf, een tien en een negen.
Dat viel tegen. De zes snapte ik. Met de twee andere onvoldoendes erbij had ik al drie herexamens.
Ik wachtte op verwijten aan het adres van Steven. Dat ik mijn tijd beter aan meer studeren had besteed en niet aan mijn vriend verspild of zo. De verwijten kwamen niet.
Een grote teleurstelling maakte zich van mij meester. Mijn ogen werden vochtig maar ik kon de tranen binnen de oogleden houden.
'Zo spijtig van die acht en die negen. De zes had ik verwacht. Ik moet er dus drie opnieuw afleggen.'
'Je hebt goed je best gedaan.' besloot mijn moeder. Dat had ik ook.
'Je gaat in juni alles op alles moeten zetten.'
'Hoe gaat het thuis? vroeg Steven onmiddellijk toen we onderweg naar ons kot waren.
'Mijn vader heeft nog geen zinnig woord tegen me gesproken. Mijn moeder doet normaal buiten af en toe een rare opmerking.
'Ik zal nooit kleinkinderen hebben.' merkte ze op. Alsof dat ineens belangrijk is geworden.'
'Ik ben heel content dat je het hebt gezegd. Het komt allemaal goed.'
'Misschien.' antwoordde ik zonder overtuiging.
'Je kan altijd bij ons terecht. Mama zei zelfs dat je gerust bij ons kan blijven slapen als het uitkomt. De kamer van mijn broer staat toch leeg.'
Hij was extra lief. 'Zonde van je examens.'
'Ja. Jij weet dus nog altijd niets.'
'De uitslag zal er één van de dagen zeker zijn.'
'Ga je met me mee vanavond?'
'Ik moet mijn kot opruimen?'
'Waar is dat goed voor?'
'Het is een puinhoop. Mijn ouders komen op bezoek als mijn uitslag binnen is. We gaan dan op restaurant of zo.
Je hebt me blij gemaakt.' zei Steven nog eens voor hij op de trein stapte.
'Hoe waren de examens?' Het leek wel een vergadering op kot. Iedereen wilde het van elkaar weten.
Ik viel niet uit de toon door 'slecht' te antwoorden.
'Als je de tweede reeks goed doet, is het haalbaar' troostte Johan me. 'Ik had er in mijn eerste jaar vier aan m'n been.'
Reuze benieuwd vroeg ik Steven toen ik hem terugzag : 'En?'
'Geslaagd voor alles.' Ik voelde me tevreden alsof ik het resultaat zelf behaald had. Ik gaf hem een smakkerd.
Het kon me op spontane momenten zoals deze niet schelen dat de mensen op de bus naar ons keken.
'Misschien moet je nog eens bij mij thuis komen. Kan je morgen?' temperde ik zijn vrolijkheid.
'Ze gaan me slaan.'
'Zot.'
'Ik kom op voorwaarde dat je eindelijk naar Gent komt.'
'Goed. Wanneer?'
Het krampachtig mijn relatie met Steven voor mijn ouders verstoppen, die last was van me afgevallen.
'Volgende week is lastig want ik heb nog een ander voorstel. Kom je onze Chiro ploeg versterken op het volleybal tornooi van 'de Witte Merel?'
Precies een jaar geleden speelden we hetzelfde tornooi.
'Met plezier.'
'De week daarna is het Krokusvakantie. Jij hebt toch ook geen les hé?'
'Nee.'
'Als je dan naar Gent komt, hebben we tijd zat.'
'Afgesproken.'
'Dan kan je me helpen want ik ga schilderen.'
'Schilderen?' vroeg ik onbegrijpend.
'De muren.' verduidelijkte Steven. 'Er hangt nu vreselijk lelijk behangpapier.'
Hij kwam met de fiets, netjes op het afgesproken uur bij ons thuis. Ik was wat zenuwachtig.
Dat bleek onnodig. 'Iets drinken?' vroeg m'n moeder onmiddellijk. Steven bedankte.
' Iets warms zal je deugd doen, want het is koud buiten.' drong ze aan.
Het werd een warme chocomelk voor ons beiden.
Steven gedroeg zich opvallend beleefd. Hij sprak netjes, nauwelijks dialect, anders dan wij onder elkaar gewoon waren.
De eerste keer dat hij bij ons thuis kwam, deed hij net zo. Het klonk belachelijk.
Mijn moeder ontving hem super vriendelijk. Ik vreesde een scheve opmerking af en toe. Er kwam niets.
Ik zei niet veel en luisterde naar hun gesprek, goede luisteraar die ik ben. Ze moest van alles weten over Steven.
Regelmatig had ze het over onze Pieter zus en onze Pieter zo.
'Ik heb hem alles geleerd. Ook als man moet je het huishouden kunnen doen. Hij heeft moeten kuisen van mij en ik heb hem leren koken.'
Ik wisselde een blik uit met Steven. Dat ik kon koken wist ik zelf niet. Ja, ik kon vlees bakken en patatten schillen en van die dingen.
Mijn vader liet zich niet zien. Die had zich in het tuinhuis terug getrokken om iets in elkaar te knutselen.
'Ik heb geen eieren genoeg. Ga jij er even halen? En breng ook nog een paar bananen mee.' zei moeder.
Steven ging met me mee. We gingen te voet.
'Eindelijk eens luchten.' lachte ik naar Steven. ' Het werd vervelend dat kruisverhoor van mama.'
'Viel mee. Het ging toch goed?'
In de plaatselijke superette overviel me een ongemakkelijk gevoel toen ik enkele bekenden opmerkte. Iedereen kende iedereen in ons dorp.
Zouden ze iets merken? Het was een waanidee dat ze ons nakeken. Met een andere jongen in een winkel rondlopen, kon geen vragen oproepen.
Ze konden onmogelijk iets weten.
'Je blijft toch eten? Het zijn gewoon pannenkoeken vandaag.' Vanzelfsprekend antwoordde Steven bevestigend op mijn moeders vraag.
Toch was het Stevens eerste keer dat hij bij ons bleef eten.
Ik dekte de tafel terwijl moeder het beslag maakte.
'Begin er maar aan, anders worden ze koud.' zei ze na enkele baksels. 'Roep jij papa?'
Steven en ik hadden reeds verschillende exemplaren verorberd toen mijn vader verscheen.
Steven stond op om hem een hand te geven.
'Mijn handen zijn vuil.' Hij gaf geen hand ook niet nadat hij ze gewassen had.
Mijn vader was niet zo vormelijk dat hij mensen gemakkelijk een hand gaf. Het zou toch getuigd hebben van beleefdheid als hij het wel had gedaan had.
Dat kon nog perfect na het wassen. Ik hoopte dat het niets met Steven te maken had.
Mijn moeder hield het gesprek gelukkig levendig maar de temperatuur was toch een paar graden gezakt.
'Ik gebruik altijd wat meer melk in mijn beslag dan zijn ze minder droog.'
'Ze zijn echt lekker mevrouw.'
'Je moet me niet steeds mevrouw noemen. Het is Julia.'
Toen Steven vertrok had vader niet veel meer gesproken dan ja, nee en tot ziens.
'Steven is nog wat verlegen.' stelde moeder vast.
Steven verlegen? Ik lachte in mezelf. Ik dacht van niet.
Ze waren al allemaal in de zaal, Steven incluis. De Chiro leiders verwelkomden me alsof ik jarig was.
'Hoi.' begroette ik Steven. 'Hoi. Is dat alles! Ik had wat meer vuur bij jullie verwacht.' grapte er één. Steven gaf me een stevige knuffel waarna de vrolijke bende in de handen klapte.
Ik had er niet bij stil gestaan dat Steven over ons verteld had. Ik speelde dit jaar in de recreatieve poule van het tornooi. Mijn oom en zijn competitieploeg hadden zich niet ingeschreven.
Ik voelde me een beetje de sterspeler. Ik scharrelde ballen op die niemand van onze ploeg kon pakken voor ze de grond raakten. Als ik eens een goede pas kreeg, kon ik een smash knallen.
Ik amuseerde me opperbest. Het lol maken primeerde bij deze jongens en dat we enkele matchen wonnen zette de kers op de taart.
Tijdens de pauzes legden ze me duchtig op de rooster. Het begon met: 'Hoe lang zijn jullie al een koppel?' Er zaten ook vragen bij als: 'Is Steven een goede minnaar?'
'Hij kan heel zacht zijn.' antwoordde ik. Ze schoten in een luide lach.
'Kan hij ook hard zijn?' De mollige jongen die Arjen heette, gooide het in de groep toen het lachsalvo stopte.
Ze bulderden het uit. Ook steven lachte zich in tranen.
Ik had geen spiegel nodig om te weten hoe rood ik aanliep. Ik voelde het zweet op m'n voorhoofd.
Arjen klopte me op de schouder. 'Je hebt zelf de voorzet gegeven. Eén-nul.
We hadden veel te lang dingen 'met ons tweetjes' gedaan. Het deed me deugd om zijn vrienden er bij te hebben.
Het deed me ook plezier hoe Steven door de jongens op handen gedragen werd.
We streden in de kleine finale voor plaats 3 en 4 en haalden de derde plaats.
'Handdoek bij deze keer?' vroeg Steven in de kleedkamer.
'Neen.'
'Je mag de mijne lenen. Dat is een grote. Maak hem niet te nat en laat nog wat douchegel over.'
Dus stond ik even later met de rest van de ploeg onder de douche. Ik voelde me extra naakt omdat ze wisten dat wij homo waren.
Geen mens bleek me te bekijken. Wat maakte ik me zorgen? Alle piemels hingen slap, uiteraard ook die van Steven. Lang geleden dat ik hem zo slap zag.
Dirk had veel borsthaar en zelfs op zijn schouders tierde het haar welig. Dat vond ik onaantrekkelijk. Arjen was gekleed gewoon mollig maar dat buikje en die aanleg tot borsten had ik niet vermoed. Voor Dieter zou ik kunnen vallen, heel mooie jongen. Hij had een vriendelijk en fijn getekend gezicht. Een fijn gebouwd lichaam paste daar bij. Donkere haartjes ontsproten op zijn armen en benen. Borsthaar ontbrak bij hem maar een stevige pluk zwart schaamhaar omringde zijn piemel. De huid van zijn schouders glansde van het water.
Ik brandde zijn genietbare verschijning op mijn netvlies.
Ik verdween voor Steven uit de douche. Hij bleef nog even onder de waterstraal staan tot ik me ongeveer afgedroogd had.
We dronken er nog eentje in de kantine. Onze trofee, een klein bekertje koesterden we alsof we op de eerste plaats waren geëindigd.
Ik reed mee tot bij Steven om dag te zeggen voor ik me naar huis begaf.
'Mooie jongen Dieter.' zei ik onderweg.
"Een prachtkerel!' bevestigde Steven me. ' Eén letter verschil: Pieter-Dieter. Hij heeft alles. Hij is niet alleen een schoonheid, hij is ook erg sympathiek.'
Ik kreeg een steek van jaloezie. Stevens antwoord had ik zelf uitgelokt.
Ik ging kort mee binnen. Alleen zijn moeder was thuis.
'Zondag de bus van acht uur niet missen hé.' riep hij me na.
'Natuurlijk niet, onnozelaar.'