Klaus stond al bij de ingang van het park op de twee jongens te wachten. Daar kwamen ze aanrijden op hun fietsen.
"Kunnen we? Rijden maar!" gaf hij het startsein.
Ze fietsten keurig achter elkaar op het smalle fietspad. Klaus voorop, dan Ronald en Ruben sloot de rij. Ronald had zich herpakt en verheugde zich op het etentje. Hij kon wel blijven mokken maar daar verpestte hij het etentje mee. Dan bedierf hij het niet alleen voor zichzelf maar ook voor de anderen. Ru had als snel in de gaten dat Ronald het weer naar zijn zin had. Gelukkig want als die de bokkenpruik op had, was hij niet te genieten. Hij hoorde hoe Ronald, vrolijk fluitend, achter Klaus aan reed en zuchtte opgelucht.
In de verte doemde de kerktoren al op. Ruben schatte dat het een kleine vijftien minuten fietsen was.
Het fietspad hield op en ze reden een dorpje binnen.
"We zijn er bijna", riep Klaus, achterstevoren op zijn fiets zittend.
"Kijk uit man!" gilde Ronald.
Klaus draaide zich vliegensvlug om en kon op het laatste nippertje het aanhangwagentje ontwijken dat half op de weg stond. Het had weinig gescheeld of hij was boven op het obstakel geklapt.
Aan het einde van de straat sloeg Klaus rechtsaf en zagen ze het eetcafé liggen. Het moest een populaire zaak zijn, gezien de drukte op de terrassen. Hun fietsen zetten ze op een leeg plekje tegen het hek en ketenden ze met een ketting ook nog eens aan elkaar.
"Je hoeft hier niet bang te zijn dat ze gejat worden," riep iemand vanaf het terras, "het zijn hier allemaal eerlijke mensen."
Alom gelach.
Een beetje opgelaten liepen ze naar het eetcafé.
"Willen jullie binnen of buiten eten?" Klaus keek de twee vrienden vragend aan.
"Blijft ons hetzelfde," zei Ruben, "of heb jij voorkeur?" richtte hij zich tot Ro.
"Maakt me niets uit, als ik maar zit en eten krijg," lachte die.
"Wachten jullie hier, dan ga ik een tafeltje versieren" en weg was Klaus.
Ruben keek op zijn gemak eens rond. Het was een goeie tent als je zag hoeveel eters er waren. En wat er op de borden voorbij kwam, zag er super uit.
Er werd naar hem gezwaaid. Wie kende hem hier? Toen hij goed keek zag hij dat het 't stel was dat in de duinen naast hen had gelegen. Hij zwaaide terug.
"Naar wie zwaai jij?" vroeg Ronald verbaasd en Ru wees hem op het stel uit de duinen.
"Komen jullie mee?" riep Klaus uit de deuropening van het eetcafé.
Hij ging hen voor en bracht hen naar een tafeltje, dat al gedekt klaar stond op het overdekte terras dat pal aan het eetcafé grensde en van waar ze een prima uitzicht hadden over het hele gebeuren.
"Dit is wel super om hier te zitten," gaf Ruben Klaus een compliment.
"Wat zal het zijn?" vroeg een vriendelijk meisje, dat als uit het niets ineens voor hun neus stond. Ze bestelden alle drie iets te drinken en bogen zich daarna over de placemat die ze had uitgedeeld. Handig bekeken. Ze hadden nu meteen én een onderlegger voor de borden én de menukaart, want die was op de placemat afgedrukt. Er was zoveel te kiezen, dat er weinig gezegd werd en ze de tijd namen hun keuze te maken.
Een knul kwam terug met de drankjes en nam hun bestelling op.
"Ik hoop dat ze snel komen met het voorgerecht want ik sterf zowat van de honger." Ronalds woorden waren nog niet koud of de jongen zette een mandje met stokbrood, kruidenboter en tapenade voor hun neus.
"Zo, dan vallen er zeker geen doden," reageerde hij gevat op de opmerking van Ronald.
"Het voorgerecht komt eraan, ik wens jullie alvast smakelijk eten."
"Je hebt een prima adresje uitgezocht Klaus, dat mag je deze week nog meer doen."
De laatste opmerking van Ru schoot Ronald in het verkeerde keelgat. Ruben was toch niet van plan de hele week met Klaus op te trekken. Eén avond was prima maar hij wilde niet de hele vakantie met Klaus opgescheept zitten. Met een nors gezicht begon hij aan zijn voorgerecht, dat zojuist voor hem was neergezet.
Ruben begreep er niets van. Waarom deed Ro nu weer ineens zo nukkig? Hij kreeg langzamerhand genoeg van het wisselend humeur van zijn vriend. Zo gauw hij er de kans voor kreeg zou hij Ro eens flink de waarheid zeggen.
Ook Klaus kreeg in de gaten dat er iets aan de hand was en deed zijn uiterste best de sfeer wat op te krikken. Hij was een makkelijke prater en vanuit zijn werk had hij talloze leuke anekdotes te vertellen. Hij had succes, in no time zaten de twee te schateren van het lachen om de verhalen van Klaus over wat hij op het vakantiepark allemaal beleefde. Je maakte met de parkgasten de raarste dingen mee, kregen ze in de gaten.
Het werd een gezellig etentje en niets verstoorde nog hun uitje. Het was laat voor ze er erg in hadden.
"We zullen maar eens opstappen want we hebben nog een fietstochtje voor de boeg."
Het was Klaus die de opmerking maakte en opnieuw het voortouw nam. Ook Ruben viel het nu op dat Klaus makkelijk zaken besliste zonder overleg en hij voelde even een kleine ergernis opkomen. Hij keek naar Ronald maar die ergerde zich er blijkbaar niet deze keer of hij had het niet gehoord door het lawaai. De meeste gasten waren in een vrolijke stemming en met een paar drankjes achter hun kiezen werden ze hoe langer hoe vrolijker. Klaus stond al half op uit zijn stoel.
"Sorry Klaus, maar wij hebben vakantie en ik heb nog helemaal geen zin om terug naar de bungalow te gaan."
"Ik ook niet," beaamde Ronald, "het is hier een vette tent."
"Geen probleem, dan fiets ik alleen." Het klonk wat kortaf maar dat was ook alles dat aan Klaus te merken was nu de twee vrienden nog niet terug wilde. Hijzelf kon het niet later maken, morgen had hij vroege dienst.
"Ik loop wel even mee om je fiets los te koppelen zodat je weg kunt."
Ronald keek de twee na toen ze naar de fietsen liepen. Waren ze toch mooi van Klaus af voor de rest van de avond en had hij Ruben voor zich alleen. Hij keek eens om zich heen en zag dat het stelletje van het strand er ook nog steeds zat. Ze knikten naar hem en wezen op de twee lege stoelen aan hun tafel. Ronald begreep onmiddellijk dat ze hen uitnodigden om bij hen aan tafel te komen zitten. Hè bah, daar had hij helemaal geen zin in. Maar het was nu te laat, ze konden niet weigeren. Ruben zakte in zijn stoel en Ronald legde snel de situatie uit.
"Dat is toch tof, het lijken me aardige lui," zei Ruben, die van veel mensen om zich heen hield. Voor Ronald er erg in had liep Ru met zijn halfvolle glas in zijn hand naar de andere tafel. Er zat niets anders op voor Ro, dan hem achterna te gaan. Over en weer werd er kennis gemaakt. Marty en Fred bleken ook nog eens op hetzelfde park te zitten en bovendien aan hetzelfde pad als zij. Ronalds gezicht betrok. Nog meer spelbrekers. Je kon er donder op zeggen dat dit tot gevolg had dat ze regelmatig bij elkaar in en uit zouden lopen. Toen hij Ruben zag kijken trok hij zijn gezicht gauw in de plooi. Hij wist dat Ruben een hekel had aan zijn humeurig gedrag.
Omdat Ruben volop in gesprek was met Fred, wendde hij zich maar tot Marty.
Toen de terrassen begonnen leeg te lopen, opperde Fred dat ze misschien samen terug naar het park konden fietsen. Zo gezegd zo gedaan. Het was maar goed dat ze samen konden terug fietsen want zelf hadden ze hun bungalow nooit teruggevonden.
"Wat een super avond," begon Ruben zo gauw ze alleen waren.
Terwijl hij zich uitkleedde praatte hij aan een stuk door. Het bleef verdacht stil aan de andere kant.
"Hé slaapkop, zeg eens iets."
Ronald zat met een verongelijkt gezicht in het hoekje van de bank.
'Het is weer zover' dacht Ruben.
"Was het niet naar je zin, liefje?" sprak Ruben vilein.
Ronald gaf geen antwoord en bleef nors voor zich uitkijken.
"Prima kerel, stik er maar in, ik ben naar bed, doeg."
Ruben draaide zich om en liep de kamer uit naar hun slaapkamer. Hij stapte in bed en trok het dekbed over zich heen. Hij pinkte een traan weg. Wat een shit einde van zo'n toffe dag.
De volgende morgen sliepen ze een gat in de dag. Ze werden pas wakker toen het parkleven ontwaakte en het buiten drukker werd met spelende kinderen. Ronald hield zich nog een tijdje slapende omdat hij opzag tegen het opstaan. De herinnering aan de avond in het eetcafé bracht meteen de nodige vervelende gevoelens. Ze konden niet net doen of er niets gebeurd was.
"Goedemorgen," mompelde Ronald uiteindelijk bedeesd.
"Ook zo," bromde Ruben en draaide zich met zijn rug naar Ronald.
Te laat bemerkte Ru zijn fout. Hij voelde hoe Ronald aarzelend zijn hand op zijn billen legde als reactie op de uitnodigende houding die hij had aangenomen. Ruben zelf voelde ook meteen de reactie van zijn pik op de streling van Ro's hand. Hij strekte zich languit en genoot van de hand die zich naar zijn buik verplaatste. Even later had Ronald hem beet en drukte hij zich tegen Ruben. De opgekropte lust in hun lijven ontaarde in een woeste hartstochtelijke vrijpartij, een hete stoeipartij die hen op het einde uitgeput naast elkaar deed liggen. Na enige tijd draaide Ronald zich op zijn zij en fluisterde in Rubens oor: "Ben je niet meer boos op me?"
Ruben draaide zijn gezicht naar Ro: "Het was heerlijk met je te vrijen maar daarmee is het probleem niet de wereld uit."
"Dat begrijp ik," zei Ronald bedeesd.
Ruben draaide zich helemaal naar Ronald en steunend op een arm keek hij zijn liefje doordringend aan en sprak:
"Ronald het kan zo niet doorgaan. Ik begin genoeg te krijgen van jouw buien. Je bent een schat van een jongen maar zo wisselvallig als iets. Bij het minste of geringste slaat je humeur om en verpest je de sfeer. Zolang we samen zijn is er niets aan de hand maar zijn er anderen bij, dan word je meteen jaloers en gedraag je je onuitstaanbaar. Neem nu gisterenavond. Je bent net een klein kind dat mokt omdat het zijn zin niet krijgt. En tegenover Marty en Fred vertoon je belachelijk jaloers gedrag. Als ik met Fred zit te praten heb jij al het idee dat ik hem zit te versieren.
Ronald hield schuldbewust zijn hoofd naar beneden en Ruben zag een traan op het kussen vallen. Hij kreeg onmiddellijk medelijden met Ro en sloeg zijn arm om hem heen.
"Zachtjes fluisterde hij: "Lieverd je moet daar wat aan doen, ik houd het zo niet langer uit. Ik houd van jou maar wil niet dat je mij niet vertrouwt en bij ieder jongen waar we mee omgaan denkt dat ik er iets mee wil. Ik kan vaak niet mezelf zijn omdat jij zo jaloers bent."
Nu snikte Ronald echt.
Ruben zou hem nu het liefste troosten en geruststellende woordjes toe fluisteren maar hij hield zich flink en zei:
"Kom Ronald met tranen bereiken we niets. Je zult je moeten veranderen en je jaloezie de baas worden. Houd van mij en zie niet overal jongens waar ik iets mee zou willen. Vertrouw me onvoorwaardelijk zoals ik jou ook vertrouw. Je zult zien dat het leven dan een heel stukje prettiger wordt."
Ronald keek hem door zijn tranen aan.
"Ik zal het proberen schat, ik wil niet langer zo'n humeurige kerel zijn, die achter elke boom een kaper op de kust ziet."
"Oké, dan houden we er nu over op."
Ruben boog zich voorover, kuste lief en teder de zachte lippen van Ronald. Zijn hand schoof naar beneden en vond tussen Ro's benen zijn pik stijf worden. Zijn tong gleed in de mond van Ronald en zijn hand omvatte zijn ballen. Ronald kronkelde van genot onder de strelende handen van Ruben.
Juist op dat moment ging de slaapkamerdeur open en stapte Klaus de kamer binnen. Geschrokken lieten Ruben en Ronald elkaar los. De twee voelden zich betrapt en opgelaten. Met een kleur als vuur verliet Klaus de kamer, Ruben en Ronald verbluft achter latend.
Die keken elkaar aan.
"Dit muisje gaat nog een staartje krijgen," zei Ruben kwaad.
21 juli 2015 © Torenvalk