VAKANTIE 2003

[Lucky Eye]

Een verhaal van Lucky Eye

Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.

Ik ben EP enorm dankbaar voor al het correctiewerk en alle ideeën die hij aangedragen heeft. Op het juiste moment wees hij mij erop dat het verhaal onaf was, er ontbrak nog iets belangrijks aan.

Reacties zijn welkom op de site maar ook op mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk

©Lucky Eye, januari 2015 (gereviseerde versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht


VAKANTIE 2003

Hoofdstuk 1

Net toen ik het Shoarmarestaurant uitstapte, vielen de eerste dikke druppels op de tegels van de stoep. Ik keek naar boven en zag hoe de lucht steeds donkerder werd: dit zou echt onweer worden. Met mijn deels gevulde maag rende ik terug naar de auto. Ik had niet echt veel trek gehad. Daarom had ik een groot gedeelte van wat me voorgeschoteld was en uitstekend smaakte, eerst wat heen en weer geschoven op mijn bord om het uiteindelijk te laten staan. Ik was de enige klant geweest en de ober/eigenaar/schoonmaker/kok, had gevraagd of hij tijdens het eten bij me mocht komen zitten. Ik had het prima gevonden. Een beetje afleiding kon ik wel gebruiken. En die afleiding had hij mij geboden want zijn mond had niet stil gestaan.

Het lukte me niet om droog bij mijn auto te komen. Tot op het bot nat was ik toen ik op de parkeerplaats aankwam. Snel stapte ik in en net toen ik zat, vielen er ontzettend dikke hagelstenen naar beneden. Dus toch nog net op tijd!

Het was zeven uur ’s avonds maar het had net zo goed middernacht kunnen zijn zo donker was het buiten. Zittend en naar buiten starend, trok ik een parallel met mijn eigen leven. Daar was het ook diepdonker op dit moment. Maar … van deze onweersbui wist ik dat hij net als zo vele voorgaande over zou trekken maar hoe ik dat andere aan moest pakken daar had ik nog geen flauw benul van.

De donkerte diep in mij was zo’n kleine vier uur geleden begonnen en had de lichte periode van overmatig geluk waarin ik voordien geleefd had ineens compleet overweldigd.
Anderhalf jaar geleden ontmoette ik in mijn functie van medewerker personeelszaken in een ziekenhuis te Zwolle een prachtig mooie, jonge vrouw. En … misschien vind je het vreemd - geloof je er niet in - maar voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Ze maakte een verpletterende indruk op mij en die eerste ontmoeting werd een ware chaos omdat ik steeds de verkeerde formulieren te pakken had maar al met al wist ik wel haar nabije aanwezigheid hiermee ontzettend te rekken. Geheel onbewust, geloof me!

Ze heette Annelies en dat vond ik al prachtig! Annelies is altijd … oké ik stop met kwijlen en zal me concentreren op de feiten. Annelies kwam in ons ziekenhuis werken als verpleegkundige vanuit het AMC in Amsterdam en nadat alle juiste formulieren goed ingevuld waren, bracht ik haar naar een afdeling om haar over te dragen aan de afdelingsleider. Hier stopte onze eerste ontmoeting helaas. Nog steeds op wolken lopend keerde ik terug naar mijn werkplek en op mijn plaats gekomen, stormden mijn collega’s op me af.

“Hé, Nico, wat krijgen we nou?”

“Verliefd, jongen? Dat kon jou toch niet gebeuren?”

“Goed gedaan, Nico!”

”Man, dat je zolang iemand aan je bureau hebt kunnen houden!”

“Taai af, jullie allemaal,” riep ik verontwaardigd. “Ik ben helemaal niet verliefd! Hoe komen jullie daar nou bij!”

“Kom, Nico,” zei Jolanda, “maak dat de kat wijs. Ik heb je nog nooit zo zwoel zien kijken.”

En hoe hoog en laag ik ook sprong, ik kon hen niet duidelijk maken dat er helemaal niets aan de hand was. Nou … dat was natuurlijk ook niet zo want Annelies had wel degelijk een heleboel doen ontwaken in mij.

Die nacht sliep ik ontzettend slecht terwijl ik normaal mijn kussen ruik en meteen in dromenland ben. Maar … nu dus niet hè! Dus kreeg ik de volgende morgen opnieuw mijn collega’s aan het bureau.

“Wat zie jij eruit?”

“Nu al aan het stappen geweest met euh … hoe heet ze ook alweer?”

“Nee! Ik heb alleen maar ontzettend slecht geslapen. Ik ben niet met Annelies aan het stappen geweest. Willen jullie nog meer weten?” Ze waren niet van plan mijn chagrijnige teksten nog langer aan te horen en dropen af. Gelukkig voor hen want ik was echt compleet versleten en sta dan niet in voor mijn gedrag. De hele nacht was één ellende geweest. Af en toe eventjes slapen maar dan ook meteen weer wakker. Ik snapte er helemaal niets van! Toen het middaguur aanbrak, sleepte ik me naar de kantine en tot mijn grote verrassing zag ik daar Annelies zitten. Echt, geloof me, ik weet niet wat het was maar ineens bruiste ik van de energie. “Hallo, mag ik misschien bij je komen zitten?” Ze zat helemaal alleen namelijk en ik wilde laten zien dat ik galant kon zijn. Verder was er niets. Toch?

“Ja, dat is goed.”

“Helemaal alleen?”

“Ja. Het kwam toevallig zo uit dat ik als enige van de afdeling nu pauze heb.” Haar stem klonk zoet als honing en het scheelde niet veel of ik was bedwelmd geraakt door de melodie erin. “Jij ook alleen?” Ik schrok op.

“Ja, de anderen komen zo maar ik was zo verschrikkelijk toe aan een break dat ik niet kon wachten tot ze eindelijk klaar waren.”

“Oh, maar dan wil je straks zeker wel bij ze gaan zitten.”

“Ohh nee hoor! Ik zit hier prima bij jou. Hen heb ik de hele dag al om me heen.” Ze glimlachte lief en opnieuw dreigde ik mezelf te verliezen. Tijdens het eten praatten we samen over van alles en nog wat en al veel te snel, naar mijn mening, gaf ze te kennen dat ze moest gaan. “Nu al?”

“Ja,” zei ze glimlachend, “mijn half uur zit er alweer op en het jouwe ook geloof ik.”

“Ja, je hebt gelijk,” zei ik nadat ik mijn horloge gecontroleerd had. “Ik moet ook weer gaan.” En zo gingen we samen de kantine uit. Een eind lang liepen we nog samen door de lange gangen tot we bij de liften kwamen. Zij moest naar boven en ik een verdieping naar beneden. We werden hard gescheiden van elkaar.

Het weerzien met Annelies had me goed gedaan en die middag was ik een stuk beter te spreken dan de uren daarvoor. Natuurlijk werd ik wel geplaagd door mijn collega’s want ze hadden ons wel zien zitten maar bewust met rust gelaten. Ik waardeerde dat en trok me van hun gesar niets aan.

Annelies was ineens onderdeel van mijn leven geworden zonder dat ik het eigenlijk gewild had. Ik deed mijn best om haar te vergeten en me te concentreren op mijn gewone dagelijkse dingen maar … het lukte niet. Zodra ik weer op mijn werk was, probeerde ik een glimp van haar op te vangen. Ik verzon smoesjes om naar haar afdeling te kunnen gaan maar heel vaak voor niets. Dan was ze juist weer ergens anders of bezig met patiënten en … zo werd het voor mij steeds moeilijker. Die eerste week echter zag ik haar vaak in de kantine. Ik zorgde ervoor dat ik precies tegelijk met haar binnenkwam en dan was het helemaal niet vreemd toch dat ik bij haar ging zitten?

De week daarna had ze nachtdienst en zag ik haar helemaal niet. Mijn humeur daalde met forse schreden en mijn collega’s begonnen te klagen … en terecht. Ik was gewoon niet te genieten. Ook op voetbal kreeg ik commentaar omdat ik er gewoon niet bij was met mijn gedachten. Toen Annelies weer dagdienst had, ging het ineens weer stukken beter met mij.

Nu zul je je misschien afvragen, waarom maakt die eikel dan geen date met haar … maar zo was ik nou eenmaal niet. Ik ben niet echt een Don Juan, zie er bovendien niet echt heel erg goed uit en … ben daarbij ook nog eens ontzettend verlegen.

In mei (drie maanden nadat Annelies in dienst getreden was) was er een personeelsfeestje en ik had er tijdens een van onze gezamenlijke lunches met Annelies voor gezorgd dat zij zich ook had opgegeven. Het had me wel wat praten gekost maar ik was reuze blij dat ze mee wilde en nog wel met mij want dat had ik ook keurig geregeld ondanks het feit dat ik van nature dus zo verlegen ben. Bij haar leek het of die verlegenheid als vanzelf oploste en durfde ik dingen te zeggen die ik anders nooit gedurfd zou hebben. Annelies maakte gewoon heel veel in mij los.

Die avond haalde ik haar met de fiets op. Het uitje was in Zwolle vlakbij het ziekenhuis in een bowlingcentrum en door niet met de auto te gaan zou ik zelf ook wat kunnen drinken. Ben geen grote drinker hoor, maar een pilsje of een glaasje wijn lust ik wel. Natuurlijk was ik keurig op tijd of beter gezegd; ik was te vroeg. Annelies moest met een grote handdoek om haar slanke lichaam geslagen me open doen en toen … ja toen was het weer als vanouds natuurlijk: ik met een rood hoofd en ontzettend verlegen.

“Sorry hoor, Nico, maar mijn moeder belde net toen ik onder de douche wilde stappen en ik weet niet of jij ook zo’n moeder hebt die geen einde aan haar gesprekken kan maken maar ik dus wel. Die van mij ratelt altijd aan een stuk door.”

Ik glimlachte haar verontschuldigingen weg en vroeg haar of haar moeder ook altijd zo bezorgd was.

“Ja,” antwoordde ze, “ze wil altijd weten of haar drieëntwintigjarige dochter wel goed eet, of ik wel op tijd naar bed ga, welke vrienden ik maak.”

“Ohhh. Heb je haar al verteld van mij? Want ik neem aan dat ik tot die groep gerekend kan worden?”

Nu glimlachte zij op haar beurt. “Nee, nog niet, Nico. Dat komt nog wel. Ik ga me even snel douchen en ben zo weer terug.”

“Neem je tijd hoor, het is helemaal niet erg als we iets te laat komen. Trouwens,” begon ik ietwat stamelend, “weet je dat ik ook drieëntwintig ben.” Ze glimlachte naar me. Misschien was het een stomme opmerking maar … nou ja, wat doet het er ook toe.

Lang duurde het niet voordat we samen op de fiets verder reden. Het werd een heel gezellige avond waarvan ik de details niet zal vertellen omdat het bowlen zelf een ramp werd ondanks mijn sportieve inslag. Toen we ver na middernacht door Zwolle terug naar Annelies haar huis fietsten praatten we aan een stuk door zoals we altijd leken te doen als we bij elkaar waren. Abrupt moesten we ons gesprek dan ook afbreken toen we bij haar kamer aankwamen.

“Dank je voor deze prachtige avond, Nico,” zei Annelies waarbij ze zich naar mij toeboog en me een kusje op mijn wang gaf. Ik werd in het donker vuurrood en … ze zag het. “Kom, Nico, niet zo verlegen. Ik vind je echt een heel leuke vriend en hoop dat we vaker samen wat dingen kunnen gaan doen.” Ik was nog steeds niet in staat om ook maar iets uit te brengen. Het kleine kusje had me volledig uit het veld geslagen. “Zou je dat leuk vinden?” Ik knikte alleen maar. “Hé, ik ga naar binnen. Het is best koud nog vind je ook niet?”

“Ja,” zei ik met herwonnen stem. “Ja, het is best koud nog en … ik heb het ook heel leuk gevonden zo samen met jou. En … ik wil best nog wel meer met je uit.”

Onze eerste date was dus een grandioos succes geworden en waar dat aan lag … ik wist het niet. Ik was niet anders dan mezelf geweest en snapte niet hoe zo’n mooi meisje als Annelies daarvan onder de indruk kon zijn. Heb al gezegd dat ik niet bijster knap ben maar toch… toch had ze laten weten dat ze graag nog eens met me uit wilde.

De week daarop belde ik haar op woensdag op om te vragen of ze vrijdag of zaterdag met me naar de bioscoop wilde. Annelies was enthousiast en dus gingen we. Ik stalde mijn fiets bij het huis waar zij een kamer huurde en samen liepen we de stad in. We hadden de keuze uit diverse films maar … geen van alle leek ons wat. Heel melig stonden we voor de vitrines de foto's te bekijken, lazen de korte verhaaltjes en dan volgde steeds het gezamenlijke: “Naaaaaahhhhhhh.” Voorbijgangers keken ons raar aan en schudden het hoofd terwijl wij de grootste lol hadden. Uiteindelijk wandelden we door de lege winkelstraten, keken af en toe bij een etalage en gingen tegen elven een café binnen. Het was er gezellig druk en wij trokken ons terug in een hoekje. Ik had mijn handen op tafel liggen en toen zij ze beet pakte, wist ik ineens dat dit - wat er tussen ons was - ontzettend goed zat. “Ik houd van je, Nico,” fluisterde ze. Ik werd niet rood dit keer maar voelde me alleen heel erg warm worden van binnen. “Ik houd al van je vanaf het moment dat je mij op kantoor hielp. Vind je dat vreemd?”

“Nee,” zei ik. Mijn stem weigerde zijn dienst niet en ik kwam resoluut over omdat ik het zelf immers ook zo gevoeld had. “Helemaal niet. Ik heb hetzelfde met jou.” Onze gezichten gingen als automatisch naar elkaar toe en daar in dat café raakten onze lippen elkaar voor het allereerst. Op de achtergrond werd wat gejoeld maar daardoor lieten we ons niet van de wijs brengen. De eerste kus werd afgebroken om meteen gevolgd te worden door een tweede die veel heter was omdat ze heel ondeugend haar tong langs mijn lippen streek. Het was de allereerste keer dat ik zo intiem was met iemand in mijn leven maar ik wist wat ik moest doen en opende mijn mond. Haar tong gleed naar binnen en heel gemakkelijk liet ik haar mijn tong vinden. Ik kwam haar zelfs tegemoet omdat ik wilde ervaren hoe zoiets zou zijn. Nou … ik wist het in luttele seconden. Het was een ervaring die zo verschrikkelijk overweldigend was dat ik zowat spontaan klaarkwam. Mijn pik stond meteen stijf rechtop in mijn broek en een hevige druk verkrampte mijn hele onderlichaam. Gelukkig liet ze niet veel later los en kon ik goddank op adem komen. Wow, had nooit geweten dat een tongzoen zo kon zijn. Wel er over gelezen en over gehoord van vrienden maar dat zoiets kon gebeuren … en dan met mij? Nee, daarover had ik zelfs niet kunnen dromen.

Diezelfde avond nog had ik mijn eerste seks en ook dat was goed alhoewel … niet helemaal. Ik was erg onervaren en onhandig en had het idee dat Annelies veel beter wist wat er moest gebeuren dan ik. Geen probleem op zich natuurlijk maar … ik kwam gewoon veel te snel klaar.

Ondanks mijn gestuntel van onze eerste keren bloeide onze relatie op en drie weken later was ik al veel meer bedreven in het liefdesspel en Annelies en ik besloten dat we het er met elkaar op zouden wagen. We kochten ringen voor elkaar en Annelies trok uit het studentenkamertje dat ze bewoonde en kwam bij mij wonen. Ook niet echt een riante woonruimte maar in elk geval beter dan waar zij zich ophield. We begonnen onze trouwplannen te maken en besloten gezamenlijk dat we niet een echt groot feest zouden geven. Aan beide kanten was maar een kleine familie en ooms en tantes zouden genoegen moeten nemen met een kennisgeving. We stelden de datum vast op 15 november en maakten een afspraak op het gemeentehuis en ook met een dominee omdat Annelies dat toch wel graag wilde.

Zelf ben ik gelovig opgevoed maar voor mij hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Mijn allerbeste vriend was toen we vijftien waren ziek geworden en binnen een week nadat de diagnose kanker gesteld was overleden. De troost die ik van mensen om me heen kreeg was: “God heeft er vast een bedoeling mee, Nico.” En daar kon ik dus geen kant mee op. Ik knapte geheel en al af op het geloof want ik zag die bedoeling niet! En dat ene stompzinnige zinnetje dat ik uit zoveel verschillende, waarschijnlijk goed bedoelende, gelovige monden hoorde, werkte voor mij alleen maar averechts. De troost die het had moeten bieden kwam niet. Ik werd alleen maar boos op die God met die onbegrijpelijke bedoeling. De uitvaartdienst was goed. Geheel in de stijl van Gert en zijn moeder zoals ik hen beiden kende. Natuurlijk was er verdriet maar er werd ook de muziek gedraaid waar Gert van hield. Gelukkig werd er niet al te veel gepraat over God op dat moment. Ik zat naast mevrouw Zomers op de eerste rij omdat ze mij altijd als hun naaste familie hadden beschouwd. De gehele dienst hielden we elkaar de hand vast en dat bood voor mij, en ik weet zeker ook voor haar, heel veel troost. Maar het was voor mij niet echt een afscheid. Dat nam ik pas later in alle stilte. In het donker van die avond ging ik helemaal alleen naar het kerkhof toe om in mijn eentje afscheid te nemen van Gert. Toen ik mijn fiets tegen een boom aanzette, zag ik haar autootje op het parkeerterrein staan. Ik was dus niet de enige die afscheid kwam nemen. Ik liep de begraafplaats op en toen ik haar daar bij het graf geknield zag zitten, bleef ik staan. "Kom gerust verder, Nico. Ik had je verwacht." Die vrouw kende me zo ontzettend goed. Ik ging op m'n knieën naast haar in het gras zitten. "Zo afscheid nemen is beter, nietwaar?" Ze begreep me helemaal. Samen hebben we daar heel lang gezeten en onze gedachten over Gert gedeeld. Goede gedachten maar ook zijn soms zo kortaangebonden humeur en zijn enorme eigenwijsheid als hij ergens zeker van was lieten we de revue passeren. Uiteindelijk braken we na middernacht op. Ik hielp mevrouw Zomers overeind omdat ze slecht ter been was vanwege de kinderverlamming waaraan ze in haar jeugd had geleden. Naast haar auto namen we afscheid. "Ik durf het haast niet te vragen, Nico," zo begon ze fluisterend te praten.

"Wat niet?" Ze bleef stil en daarom vulde ik naar eigen gevoelens haar gedachten in. "Ik zal u niet vergeten, mevrouw Zomers. Ik beloof u dat ik regelmatig langs zal komen." Een hartelijke omhelzing volgde en opnieuw moesten we beiden huilen. Het was al bijna één uur toen ik thuis kwam. Natuurlijk waren mijn ouders doodongerust geweest, en ik heb daar dan ook later mijn excuses voor aangeboden, maar het was iets dat ik gewoon moest doen.

Mijn ouders dachten dat mijn 'goddeloze' periode wel over zou gaan maar God had zijn rol bij mij uitgespeeld. Toen mijn moeder op een gegeven moment aan mij vroeg waarom ik niet meer mee naar de kerk wilde en niet meer wilde bidden antwoordde ik: “Ik kan niet houden van iemand die ik niet kan begrijpen.” En dat was het voor mij. God was voor mij in een keer onbegrijpelijk geworden door de uitspraken van mensen om me heen. Ze zeiden dat hij een bedoeling ermee had dat Gert moest sterven en dat ging er bij mij niet in. Dat er ziekte en ellende in de wereld is, dat kan ik nog wel aanvaarden. Dat toevallig Gert door een dodelijke ziekte getroffen werd misschien ook nog wel maar dat God er achter zat en er ook nog een bedoeling mee had? Nee, dat ging mij te ver.

Maar om terug te komen op Annelies. Uit de vele lange gesprekken die ik met haar gevoerd had, wist ik dat het christelijk geloof in haar leven nog wel een grote rol speelde. Dus ben ik daar niet moeilijk over gaan doen. Ook toen al samen afgesproken dat we eventuele kinderen christelijk zouden opvoeden met doop en alles wat daar bij hoort.

Ook een reden om een niet al te groot feest te geven was het feit dat we allebei wel graag op huwelijksreis wilden en wel naar Hawaï. En dat zou dus de nodige pegulanten gaan kosten. Eind oktober zagen we in een woonkrant ineens een prachtig huis te koop staan. Beiden wilden we graag van de flat van mij af en een paar dagen later was de koop gesloten. Huurders voor onze flat stonden werkelijk in de rij en dus kon alles heel vlot geregeld worden.

Onze trouwdag was echt heel erg mooi. Klein en bescheiden zoals we het zelf gewild hadden maar toch vol sfeer en emotie. Mijn ‘ja’ dat ik zo vaak van tevoren geoefend had om het er een beetje flink uit te laten komen, werd een beverig gestamel maar het was een volmondig ‘ja’ want ik wist dat ik van Annelies hield en voor altijd bij haar wilde blijven. Van de kant van Annelies waren er haar ouders, haar oudere zus met haar man en een vriendin van Annelies, haar getuige. Mijn vijf genodigden waren: mijn vader en moeder, mijn twee jongere broertjes en mevrouw Zomers die mijn getuige was. Met dit koppeltje gingen we na de plechtigheden in het stadhuis en de kerk naar een theehuis vlakbij waar we in een heerlijke omgeving een heel lange wandeling met elkaar maakten. Mevrouw Zomers natuurlijk in een rolstoel maar niet minder genietend. Daarna was er een uitgebreide high tea waarmee iedereen uitstekend weg wist. Tegen een uur of tien braken we de feestelijkheden af en ging een ieder zijns weegs.

De donderdag daarop vlogen Annelies en ik naar Hawaï waar we vier heerlijke weken doorbrachten. Witte stranden, wuivende palmen, moet ik nog meer zeggen???

Toen we terug waren in een koud Nederland konden we bijna meteen verhuizen en we vierden voor het eerst samen Kerst. Wel temidden van de verhuisdozen maar we hadden een kerstboom! Daar had ik voor gezorgd. Kerst zonder een kerstboom onmogelijk!

Het leven kon gewoon niet stuk. Alles leek op een prachtige film en het mooiste van alles vond ik dat we zo gelukkig met elkaar waren. We konden amper zonder elkaar. In februari ging Annelies een week met een stel vriendinnen naar Parijs en toen ze dat aankondigde, voelde ik me al verlaten. De week kwam en leek maar niet om te gaan. Elke dag zonder haar vond ik een kwelling. Gelukkig belde ze aan het eind van elke dag eventjes op om te laten weten dat alles goed was en dan kon ik in elk geval gerust in slaap vallen.

En toen werd het voor we wisten mei en kwam de vraag of we nog op vakantie zouden gaan of toch maar thuis zouden blijven. Onze huwelijksreis was duur geweest en de inrichting van ons nieuwe huis was financieel ook wat tegengevallen maar helemaal zonder echt er even uit te zijn, dat zagen we ook niet zitten. Ik hoorde van een collega op het werk vakantieverhalen over Epen in Limburg en op een avond gingen zij en ik bij hem op bezoek. Hij heette Rogier en woonde met een vriend samen in het centrum van Zwolle. Tijdens de koffie lieten ze ons allerlei foto’s zien van het prachtige Zuidlimburgse heuvellandschap en al heel snel keken wij elkaar begrijpend aan: dit zou onze vakantiebestemming worden. Met een telefoonnummer en een wandelgidsje in de handtas van Annelies reden we terug naar huis. De volgende dag belden we meteen na het werk naar de verhuurders van de huisjes en tot ons grote geluk waren er nog net twee weken niet ingevuld.

Op zaterdag 16 augustus reden we naar het Zuiden. Een rit, met een paar stops, van zo’n 4 uur. Toen we de snelweg verlieten werd de omgeving al erg snel heel mooi. Via kronkelende wegen reden we van Mechelen naar Epen en toen we de heuvel achter Epen zagen, keken we echt onze ogen uit. Daar ergens moest ons huisje liggen want de omschrijving van Rogier en Ken was uiterst nauwkeurig. De ontvangst was heel vriendelijk en nadat we onze spullen naar binnen gebracht hadden, reden we naar het dorp voor de nodige eerste inkopen. ’s Avonds genoten we van een prachtige zonsondergang lui onderuit gezakt in een stoel en met een goed glas wijn in de hand. Dat was pas vakantie.

Annelies en ik pasten uitstekend bij elkaar, dat heb je al wel kunnen begrijpen, maar in een ding verschilden wij enorm. Zij is het type van lang onderuit in een vakantie en ik ben iemand die graag sportief bezig is en veel dingen wil bekijken. Op Hawaï hadden wij dat grote verschil voor het eerst bemerkt maar het was geen enkel probleem geweest. En ook in Zuid-Limburg zou het geen probleem worden. Het prachtige zomerweer zorgde ervoor dat Annelies veel en lang in de zon of schaduw lag en zat en ik fietste allerlei routes en liep wandelingen met het boekje dat ik geleend had van Rogier. Elke dag deden we echter ook dingen samen, dat hadden we zo afgesproken en het liep prima.

Op maandag in die eerste week vroeg Annelies tijdens het eten of het goed was dat haar vriendin Janet een paar dagen zou komen. Nou moet ik je meteen en heel eerlijk zeggen dat ik Janet eigenlijk niet mocht. Ik had haar voor het eerst gezien op onze huwelijksdag en daarna nog een paar keer en hoezeer ik ook mijn best deed, ik mocht haar gewoon niet. Maar ja, ze was de beste vriendin van Annelies en dus zei ik dat het goed was. Bovendien zou ze maar blijven tot en met zondag. Op woensdag haalden we Janet af van het station in Maastricht en op de terugweg werd er door haar en Annelies voortdurend gepraat. Gelukkig hoefde ik me niet te mengen in het gesprek. De manier waarop Janet me op het station begroet had, had me heel duidelijk gemaakt dat het ‘hekel hebben aan’ wederzijds was.


Overdag ging ik zoals alle voorgaande dagen gewoon mijn eigen gang en alleen ’s avonds zat ik vaak met Janet opgescheept. Ze was altijd luid en duidelijk aanwezig en had altijd en overal een uitgesproken mening over. Discussies, die ik wel eens bewust uitlokte, werden door haar gevoerd alsof het een loopgravenoorlog was. Ik gaf me echter niet snel gewonnen maar als Annelies haar bestraffende blik in mijn richting wierp, liet ik het er vaak bij zitten. “Je moet Janet niet zo op de kast jagen,” zei Annelies toen we dicht tegen elkaar aankropen in bed.”

“Ze vraagt er zelf om,” bracht ik in ter verdediging.

Enfin, de dagen gingen gelukkig redelijk snel voorbij en het werd zaterdag. Morgen zou Janet vertrekken. De ochtend was warm en ik liep een kilometer of tien in de omgeving rond en zag echt prachtige dingen. Na het middageten met de dames liep ik ’s middags naar het zwembad bij Mechelen maar daar aangekomen was het me gewoon veel te druk. Ik dronk wat in het restaurant en liep dezelfde, prachtige, weg terug naar huis. Annelies en Janet lagen niet, zoals ik ze tot nu toe steeds aangetroffen had, languit in de tuin en verbaasd vroeg ik me af of ze misschien een aanval van activiteit hadden gekregen. De deur van ons huisje was op slot en met mijn sleutel maakte ik hem open. Even naar de badkamer om me op te frissen. Terwijl ik de trap opliep, hoor ik het geruis van de douche. Verbaasd fronste ik mijn wenkbrauwen en liep verder. Voor de deur van de badkamer bleef ik even wachten en hoorde overduidelijke geluiden. Mijn god! Eerst wilde ik meteen weglopen maar ik wilde niet dat ik me zou vergissen en dus … dus opende ik de deur en zag aan de silhouetten door het douchegordijn wat zich daar afspeelde. De gesproken teksten deden zeer aan mijn trommelvliezen. “Ohhh, Annelies, wat heb ik naar je verlangd.” “Ik ook naar jou, liefste.” Ik had gezien en gehoord wat ik eigenlijk nooit had willen zien en horen! In een klap stortte mijn hele wereld met een enorm geweld ineen! De tranen sprongen me in de ogen en een ongekende kwaadheid steeg in me op. Woest sloeg ik de badkamerdeur dicht en rende weg. Ik kwam pas weer bij mijn bewustzijn toen ik ergens op de bochtige weg naar Vaals eventjes met de wielen in de berm kwam en hevig bij moest sturen om de auto op de weg te houden. Toen ik de auto weer onder controle had, zette ik de motor af en barstte in snikken uit.

Omdat ik niet wist waar ik heen moest maar wel zeker wist dat ik nog niet terug wilde, was ik doorgereden naar Vaals en daar was ik gaan zitten in een Shoarmatent. Het vrolijke gepraat van de ober/eigenaar/schoonmaker/kok had me afgehouden van mijn eigen gedachten maar nu terug in de auto en met die duisternis om me heen moest ik er toch echt aan geloven. Verdomme! Waarom had ze me dit geflikt! Waarom? Maar hoezeer ik mijn hersenen ook pijnigde een antwoord kreeg ik niet omdat dat alleen maar gegeven zou kunnen worden door Annelies. Dus moest ik terug naar Epen, terug naar Annelies om haar te vragen om opheldering. Waarom bedroog ze me? Ik startte de auto, zette de kachel op zijn warmste stand omdat ik het vreselijk koud had en reed door het onweer terug.

De omgeving van Vaals lag er verlaten bij. Niemand waagde zich met dit slechte weer buiten. Via de Eschberg reed ik terug in de richting van Epen. Aan het eind van die rechte weg, begint het bochtig te worden en flink te stijgen. En daar op zo’n stijgend gedeelte zag ik ineens iemand langs de kant van de weg staan. Hij, ik nam aan dat het een man was maar het was vanwege de regenval niet echt goed te zien, hief zijn arm op. Ik reed hem voorbij, reed de auto naar de kant van de weg en stopte. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat hij op een holletje kwam aangelopen. Ik deed het raampje aan mijn kant naar beneden en wenkte hem. Hijgend stond hij naast de auto.

“Hallo, zou je me misschien een lift kunnen geven?”

“Waar moet je heen?”

“Naar de Rozenhof maar elke kilometer in die richting is voldoende voor mij.”

“Je hebt geluk. Ik kan je er helemaal heen brengen. Ik woon er vlakbij in de buurt.”

”Prachtig! Kan ik mijn fiets achterin leggen?”

“Ja, is goed.” Ik klapte de achterbank gedeeltelijk op terwijl hij naar zijn fiets liep, die hij even in het gras had gelegd. Toen hij achter de auto stond, opende ik van binnenuit de achterklep en legde hij de fiets zorgvuldig neer om daarna de laadruimte te sluiten en naar de passagiersdeur te komen.

“Ik ben wel kletsnat hoor!” zei hij toen hij het portier opende. Hij was het levende bewijs van zijn woorden want het water droop hem van het lijf. Zijn lange haren lagen nat tegen zijn hoofd en echt helemaal niets meer was droog aan hem.

“Ga maar gauw zitten, man, anders word je nog natter.”

“Weet je het zeker?”

“Nee, joh, toch maar niet, had net behoefte aan een extra fiets, nou doeg!” reageerde ik gevat.

“Oké, het is jouw bekleding die nat wordt,” glimlachte hij naar me. Toen hij de veiligheidsgordel omgedaan had, trok ik weer op. “Ik ben blij dat je stopte.”

“Graag gedaan.”

“Weet je dat er wel twintig auto’s langsgereden zijn en dat er echt helemaal niemand stopte,” sprak hij vol verbazing.

“Misschien allemaal vol?”

“Niks ervan! In de meesten zat alleen maar een bestuurder. Mensen zijn tegenwoordig veel te hard. Ze kijken niet meer naar elkaar om. Iedereen denkt alleen maar aan zichzelf.”

“Ik niet.”

“Nee, dank je wel. Jij bent anders, gelukkig. Anders had ik daar nog in dat petweer rondgelopen met die fiets aan mijn hand.”

“Had je een lekke band?”

“Ja, de vierde al vandaag. Ben een stuk België in geweest maar de wegen daar zijn zo verschrikkelijk slecht dat ik mijn reserveband al heel snel om moest doen. En daarna heb ik hem nog twee keer ergens moeten plakken. En net toen ik dacht dat ik snel thuis zou zijn, brak het onweer los en sprong mijn band opnieuw.”

“Dubbel pech dus.”

“Dat kun je wel stellen maar laten we niet meer over mijn pech praten. Ik heb geluk gehad dat jij gestopt bent en me mee wilde nemen. Hier binnen is het lekker warm tenminste.”

“Niet te warm toch,” reageerde ik snel toen ik voelde dat de verwarming wel erg hete lucht uitstootte.

“Nee hoor. Het is lekker warm.”

“Ik had het zelf ontzettend koud vandaar dat ik het ding al meteen aangezet heb toen ik uit Vaals vertrok.”

“Ben je wezen winkelen of zo?”

“Nee, uit eten.”

“Ben je alleen op vakantie?” Ik viel stil. “Sorry, dat ik zo veel vraag,” verontschuldigde de man - wiens naam ik nog steeds niet wist - zich.

“Nee, geeft niets. Ik ben met mijn vrouw hier maar … maar …,” hoe zeg je verdomme zoiets, “het ligt een beetje gevoelig op dit moment.”

“Ahh. Ik zal niet verder vragen.” Even bleef het helemaal stil tussen ons. Maar al snel vulde hij de stilte weer. “Maar Zuid-Limburg is wel mooi als vakantiegebied.”

“Zeker, ik heb al diverse wandelingen en fietstochten gemaakt hier en echt … het is prachtig.”

“Sportief type dus wel jij?”

“Ja, ik ben niet iemand die hele dagen languit kan liggen. Annelies …” Opnieuw viel ik stil. Tranen begonnen te branden achter mijn ogen.

“Zeg maar even niets meer,” zei hij en ik voelde zijn hand op mijn arm. Het deed me goed. We bereikten de Rozenhof en ik zette mijn auto op het parkeerterrein neer. “Hé, hoe kan ik je ooit bedanken voor wat je voor mij betekend hebt?” vroeg hij.

“Ach niet nodig,” zei ik zo joviaal mogelijk. Maar ineens was zijn gezicht vlak bij het mijne en waren zijn lippen op die van mij. Het was een gewone kus, niets bijzonders.

“Sorry,” zei hij meteen daarna, “en ik meen het echt maar …”

“Laat maar,” reageerde ik onthutst vanwege die kus. Ik ontsloot de achterklep. Hij stapte zonder verder nog niets te zeggen uit en haalde zijn fiets uit de bagageruimte.

“Trouwens ik heet Dries en als je ooit eens wilt praten. Ik sta hier nog een hele week. Ze kennen me hier wel dus vraag maar naar me. Oké?”

“Het is goed, Dries.” De achterklep ging met een slag dicht. Ik reed de auto de weg op en reed iets terug de heuvel weer op. Dries stond langs te weg en zwaaide naar me. Ik stak mijn hand ter begroeting op. Shit! Nu kwam het erop aan. Nu zou ik straks …

[Lucky Eye]

Hoofdstuk 2

Met knikkende knieën en onvast op de benen liep ik van de auto naar onze voordeur. Ik had mijn sleutel niet nodig zo bleek en stapte naar binnen. Annelies zat alleen beneden ineengedoken op de bank en mompelde iets dat waarschijnlijk een groet moest voorstellen. Ik mompelde iets terug en liep door naar de keuken om even op adem te kunnen komen, schonk mezelf een glas appelsap in en liep naar haar toe.

“Waar is Janet?”

“Ze is naar boven gegaan zodat wij even rustig kunnen praten.”

“Je denkt toch niet dat ik rustig met jou ga praten terwijl zij hier nog in huis is, hè! Weet je wel hoe gehorig het hier is?”

“Oké, wil je het praten dan uitstellen tot ze morgen weg is?”

“Nee! Het lijkt me het beste dat zij nu gewoon weggaat.”

“Nu nog? Het is al bijna half acht hoor? Ze krijgt nooit meer een trein naar huis.”

“Ik kan klokkijken en zal wel een taxi voor haar bellen. Ze neemt maar een hotel of zo in Maastricht.” Ik stond op, zocht met enorm trillende handen in het telefoonboek naar een taxicentrale in de buurt en tikte het nummer in op mijn mobiele telefoon. Annelies rende de trap op naar boven. Was ik te fel? Pakte ik het verkeerd aan door in elk geval de kwade genius uit huis te verdrijven? Ik wist het gewoon niet maar wilde niet dat zij erbij zou zijn als Annelies en ik zouden proberen dingen op een rijtje te krijgen.

Annelies bleef bij Janet boven totdat de taxi drie kwartier later voorreed. Ik had af en toe wat gesnik en gemompel gehoord maar meer had ik er niet van kunnen maken. Wilde het ook niet eens weten!

Janet kwam met een vreselijke air de trap afgelopen met haar rugzak in de hand en liep staalhard langs me heen zonder ook maar een blik te wisselen of een woord te zeggen. Dat was misschien ook wel het beste. Annelies liep met haar mee naar buiten en ik zorgde ervoor niet door de raampjes naar buiten te kijken: ik wilde niets zien dat met hun tweeën te maken had.

Toen Annelies weer binnenkwam kroop ze opnieuw in het hoekje van de bank. Ik smolt zowat, zo kwetsbaar en lief zag ze er zo uit maar ik wist dat ik dit keer niet mocht smelten. Er moest gepraat worden en ik hoopte dat zij zou gaan beginnen. Maar het was valse hoop want zij opende haar mond niet. Ze keek recht voor zich uit naar iets dat er waarschijnlijk helemaal niet was. Ik liep terug naar de keuken om mijn lege glas opnieuw vol te schenken. Dat wat ik gegeten had in het restaurant was behoorlijk pittig geweest en begon me op te spelen of was het pure stress die me dat vervelende gevoel gaf. Zocht ik daar in die keuken opnieuw rust zodat ik haar even niet hoefde te zien?

“Alsjeblieft, Annelies, vertel me wat er tussen jou en Janet is,” begon ik dan maar toen ik tegenover haar in een stoel ging zitten.

“Janet is mijn allerbeste vriendin. Veel meer is er eigenlijk niet te vertellen.”

“Shit! Annelies! Vertel me de waarheid! Ze is meer dan een vriendin voor je!”

“Nee! Ze is mijn allerbeste vriendin … gut en ja, toevallig vind ik seks met haar heel fijn!”

“Maar waarom? Ben ik niet genoeg voor je? Doe ik dingen verkeerd?”

“Nee, dat is het niet. Alleen …”

“Kom op, Annelies, als ik niet goed genoeg ben voor je moet je het me zeggen dan kan ik me proberen aan te passen zodat ik jou voldoende kan bevredigen.” Ik keek op van mijn eigen woorden. Wat raaskalde ik eigenlijk allemaal! Annelies had nooit laten blijken dat ik niet goed genoeg was voor haar. Ik had haar, voor zover ik wist, altijd uitstekend kunnen bevredigen. Ze had me meer dan eens verteld hoe goed ik was in bed en echt ik zorgde er altijd voor dat zij tijdens ons liefdesspel een hoogtepunt bereikte. Of … had ze dat altijd gefaket?

“Dat is het niet, Nico! Ik houd ontzettend veel van je, dat weet je …”

“Oh ja. Dat blijkt. Je staat met een vrouw onder de douche te vrijen zeg!!!”

“Alsjeblieft, Nico, wordt niet cynisch want dat past niet bij je. Zo ben je niet.”

“Nee! Heb ik ook nog nooit nodig gehad maar nu misschien wel!” Stilte. Grote stilte en het leek erop dat zij niet van plan was die te verbreken. Waarschijnlijk was mijn cynisme niet zo goed geweest en had ik haar daarmee bezeerd. Oké, dan maar het boetekleed aangetrokken. “Het spijt me. Het was eruit voor ik goed nagedacht had over de impact van mijn woorden. Maar vertel me alsjeblieft wat jij en Janet hebben met elkaar.” Meer was ik echt niet van plan te gaan zeggen. Als ze nu nog steeds haar mond zou houden zou het voorgoed over en uit zijn.

“Ik kan gewoon niet zonder haar. Ze is altijd al …”

“Wat? Was dit niet de eerste keer?”

“Nee.” Als ik gedacht had dat mijn wereld al helemaal in puin lag dan had ik het mis. Ik hoorde nog heel duidelijk enorm gerommel en gedonder van dingen die om me heen in elkaar stortten. “Shit! Shit! Shit!”

“Alsjeblieft, Nico. Laat het me je proberen uit te leggen.” Ze stond op en kwam naar mijn stoel toegelopen maar toen ze haar hand op die van mij legde, werd het mij teveel.

“Alsjeblieft, doe dat niet. Ik kan het nu absoluut niet verdragen dat je lief tegen me gaat zitten doen. Ik ben daarvoor niet in de stemming. Ik wil antwoorden.”

“Oké.” En daarmee ging ze terug naar haar hoekje op de bank. “Ik heb Janet leren kennen tijdens de opleiding en van het begin af aan konden we ontzettend goed met elkaar opschieten. Het klikte gewoon heel goed tussen ons. En … al heel snel hadden we daarna onze eerste seks met elkaar.”

“Dus al lang voordat je mij leerde kennen?”

“Ja … al lang daarvoor.”

“Maar dan snap ik niet …”

“Misschien moet je eerst eens luisteren naar me.” Ik begreep dat ik te ongeduldig was, bood mijn excuses aan en vroeg haar verder te gaan. “We hadden gedurende de hele opleiding iets met elkaar en ook de eerste tijd dat we samen werkten. Maar toen … toen kwamen onze eerste echte wezenlijke meningsverschillen omdat ik graag kinderen wilde en zij niet.”

“Hummm,” bromde ik, “naast mannen haat ze dus ook kinderen.”

“Janet haat geen mannen!”

“Kom zeg! Vertel dat je grootje! Heb je wel eens gezien hoe ze naar me kijkt!”

“Oké dan! Ze heeft een hekel aan mannen.”

“En kinderen.”

“Weet niet of dat een hekel is. Ze wil ze gewoon niet in een relatie en ik dus wel en daarom heb ik onze relatie beëindigd en ben ik uit Amsterdam naar Zwolle verhuisd. En toen kwam ik jou tegen en werd ik echt, je moet me geloven, meteen verliefd op je. Je was zo … ik weet gewoon niet hoe ik het moet zeggen.”

“Geschikt om een kind te verwekken?”

“Dat is een rotopmerking, Nico.”

“Sorry, maar ik kan er nog steeds niet bij …”

“Houd dan die stomme opmerkingen voor je en luister mijn verhaal af.” Opnieuw beloofde ik te zullen luisteren en ging Annelies verder. “Ik raakte dus echt halsoverkop verliefd op je en niet alleen omdat ik in jou de verwekker van kinderen zag. Ik houd van je vanwege de persoon die je bent. Geen pretenties, geen flauwekul, gewoon zoals je bent.” Enerzijds begon ik me wat vereerd te voelen omdat die omschrijving inderdaad goed bij me paste maar ik hoedde me ervoor mijn pantser te snel te laten zakken. “Je moet me geloven dat ik echt geprobeerd heb Janet uit mijn hoofd te zetten maar het is me niet gelukt.” Heel zachtjes begon ze te snikken. Ik wapende mezelf tegen haar tranen want het verhaal kon nog niet uit zijn en ik voelde gewoon dat ze me nog meer pijn zou gaan doen.

“Hoe snel na ons huwelijk deed je het weer met haar?”

“Je omschrijft het wel netjes zeg!”

“Geef nou maar gewoon antwoord, Annelies.” Ze richtte haar ogen op me en ik zag hoe hard ze waren. Had zij zich ook gewapend?

“Het was februari toen ik naar Parijs ging met mijn vriendinnen, weet je nog?” Ik wist het nog heel goed. Ik had haar zo ontzettend gemist. Elke avond had ze me eventjes gebeld om te laten weten dat ze het leuk had en te vertellen dat ze mij ook miste. “Ik was niet in Parijs maar bij Janet in Amsterdam. En later daarna ook nog een aantal malen toen ik zogenaamd bij mijn ouders op visite was, was ik bij haar.” Zo er nog iets van mijn wereld over was, met deze laatste opmerkingen stortte echt alles dat nog overeind stond ineen. Ik was niet in staat om ook maar iets te zeggen en het enige dat ik voelde, waren de tranen die me over de wangen begonnen te lopen. De vrouw waar ik zo zielsveel van had gehouden …NEE waar ik nog steeds zielsveel van hield, had me bijna al de tijd van ons huwelijk bedrogen met een ander. Dat diegene toevallig een vrouw was deed er op zich helemaal niet toe. Het bedrog, dat was het dat mij zo zeer deed. “Ik kan het niet helpen,” probeerde ze zich te verontschuldigen door haar eigen tranen heen, “dat ik biseksueel ben, Nico. Die gevoelens voor mannen en vrouwen heb ik altijd gehad en hoezeer ik ook geprobeerd heb ze te onderdrukken toen ik eenmaal met jou was, het lukte me niet. Alsjeblieft, kun je het me vergeven?”

Omdat ik niet in staat was te denken, leek het me voorlopig beter om maar even helemaal niets te zeggen wat met dit onderwerp te maken had. Ik vroeg haar of ze iets wilde drinken en haalde wat ze gevraagd had voor haar op uit de keuken. Met twee gevulde glazen kwam ik terug en in haar ogen zag ik gewoon dat ze wilde dat ik naast haar kwam zitten maar toen ik haar glas voor haar had neergezet, ging ik opnieuw in de stoel tegenover haar zitten. “Je kunt het me dus niet vergeven, Nico?”

“Ik probeer als een gek mijn gedachten op een rijtje te krijgen, Annelies, maar het lukt me allemaal even niet. Er gaan zoveel, zo verschrikkelijk veel dingen door mijn hoofd heen dat als ik je nu een antwoord zou geven ik je ontzettend zou bezeren waarschijnlijk en dat is het laatste dat ik wil.” Ik sprak rechtstreeks vanuit mijn hart omdat het denkcentrum uitgeschakeld leek te zijn. Ik had haar de huid kunnen vol schelden maar wat zou ik daarmee bereiken? En bovendien moest ik voor mezelf eerst bepalen hoe we nu verder moesten. “Misschien is het het beste dat we voor vanavond eerst maar even stoppen met praten en er morgen over verder gaan. Als je echt nu een reactie wil, is het een erg emotionele en het is nooit verkeerd om je emoties te laten zien aan een ander en je weet dat ik daar ook nooit problemen mee heb gehad maar nu … nu denk ik dat het ons geen van beiden goed zou doen.”

“Oké,” verzuchtte ze, “dan praten we morgen verder. Ze dronk haar glas in één teug leeg en liep de trap op naar boven. Het was nog geen negen uur. Verdwaasd bleef ik zitten. Ik probeerde wat afleiding te krijgen door de tv aan te zetten maar zag niet half wat er zich op afspeelde. Tegen halft waalf ging ik zelf ook naar boven. Ik poetste mijn tanden in de badkamer en kleedde me in onze slaapkamer uit. Toen ik in bed kroop, voelde ik haar warmte en toen Annelies dicht tegen me aankroop, stapte ik uit bed.

“Het spijt me,” zei ik met trillende stem, “dit kan ik echt niet. Niet nu. Ik ga wel in de andere slaapkamer slapen.” Ik kon haar lichaam tegen het mijne gewoon niet verdragen. En ik kon niet begrijpen hoe zij zo eenvoudig over het gebeurde leek heen te kunnen stappen. Op het andere kamertje deed ik geen oog dicht. Het grote denken was op gang gekomen en was niet meer te stuiten. Allerlei gedachten verwierp ik weer omdat ze puur en alleen gericht waren op mijn gekwetste ego en niet op een oplossing van ons probleem. Maar anderzijds zag ik ook eigenlijk niet echt een oplossing. De uren kropen voorbij en toen het zes uur was geworden, ging ik uit bed.

Annelies was al beneden en zat achter een boterham en een kop thee. “Jij ook thee?” vroeg ze. Ik knikte. Toen ze mij een beker had volgeschonken begon ze te praten. “Lieveling, ik weet niet hoe ik je kan laten voelen dat ik nog steeds heel veel van je houd. Ik heb er heel lang over nagedacht maar wil je gewoon niet verliezen. Ik kan niet zonder jou, Nico.”

“Je hoeft me ook niet te verliezen, Annelies,” want tot die conclusie was ik gekomen voor mezelf, “maar ik kan het niet verdragen als jij je relatie met Janet zou willen voortzetten.”

“En dat is dus mijn probleem, Nico. Ik kan ook niet zonder Janet. Zij is net als jij een wezenlijk deel van mezelf geworden. Die maanden zonder haar voelden alsof er iets van mij geamputeerd was. En ik kan je vertellen dat dat een vreselijk rotgevoel was. Ik miste gewoon een deel van mezelf. Kun je dan niet begrijpen dat iemand biseksueel is?”

“Jawel. Dat kan ik heel goed begrijpen en ik zal de laatste zijn om mensen die zo zijn te veroordelen maar ik vind de manier waarop jij ermee omgegaan bent gewoon ontzettend oneerlijk.”

“Ik snap helemaal niets meer van je! Je zegt mijn biseksuele gevoelens te kunnen begrijpen en …! Is het dan alleen Janet waar je moeite mee hebt!?”

“Nee, dat is het niet. Ik heb moeite met de oneerlijkheid waarmee jij onze relatie bent aangegaan. Je bent nooit volledig eerlijk tegenover mij geweest en daarmee heb je mij een keuze onthouden en daarmee kan ik niet leven.”

“Dus ik had je moeten vertellen dat ik een biseksrelatie had met een vriendin?”

“Ja. En dan had ik de keuze gehad of ik daarmee kon leven of niet. Maar nu … nu wordt ik achteraf geconfronteerd met een voldongen feit dat ik alleen maar mag slikken in jouw ogen. Want zo is het toch?”

“Ik kan niet zonder jullie beiden, Nico!”

“Waarom heb je daar voordien dan nooit over nagedacht? Waarom ben je daarover niet eerlijk geweest?”

“Omdat ik altijd bang ben geweest voor jouw reactie natuurlijk! Ik wist hoe je zou reageren!”

“Dat kon je niet weten!” Even werd het stil maar toen zij niet meer leek te reageren ging ik verder. “Maar nu je er achteraf mee komt, voelt het gewoon als verraad en is het niets anders dan puur bedrog geweest en dat maakt het voor mij zo verdomde moeilijk om verder te gaan. Je hebt in de kerk, waar jij zo graag wilde trouwen, beloofd me trouw te zijn, Annelies. Waren die woorden dan helemaal niets waard voor jou?”

“Shit! Dit vind ik zo gemeen! Zo vreselijk achterbaks van je!”

“Ik wijs je er alleen maar op wat je mij beloofd hebt, Annelies, meer niet.” Kwaad liep ze de keuken uit en rende de trap op. De deur van de slaapkamer sloeg met een harde klap dicht. Uit en voorbij? Ik smeerde wat brood en at het wezenloos op. Het leek erop dat alle gedachten die zich vannacht aan mij opgedrongen hadden ineens verstomd waren. Ik kauwde en slikte geheel mechanisch zonder ook maar iets te proeven. Pas toen ik me op mijn tong beet, kwam ik weer tot leven, zo leek het. Ik zette het bord en de theemok op het aanrecht en ging naar boven. In de badkamer douchte ik me en daarna klopte ik op de deur van wat eens onze slaapkamer was geweest. Annelies reageerde met een zacht ‘binnen’. Ik was absoluut niet van plan verder te praten en zij gezien haar houding ook niet, want ze lag met het gezicht naar de muur gedraaid. Ik pakte mijn tas en verliet de kamer. In het kleine kamertje kleedde ik me aan. Beneden stapte ik in mijn wandelschoenen en ging naar buiten. De morgenlucht was nog koud maar het deerde me niet. Ik moest in beweging zijn, zo sprak ik tot mezelf, en begon te wandelen.

Toen ik mezelf eindelijk toestond om stil te blijven staan was ik hartstikke bezweet. De zon stond al een tijd lang hoog aan de blauwe lucht en van behoorlijk fris in het begin was het nu echt warm geworden. Ik had dorst en aangezien ik vrij onvoorbereid vertrokken was - ik had niet eens mijn rugzak meegenomen - had ik niets te drinken bij me. Het uitzicht was prachtig op de plek waar ik stil was blijven staan maar waar ik eigenlijk precies was … dat wist ik niet en de wandelkaart zat in mijn rugzak die ik niet bij me had. Ik nam de omgeving goed in me op en al snel kwam een aantal punten in het landschap me bekend voor. Ik zag en herkende de kerktoren van Mechelen en toen ik in de juiste richting keek, zag ik ook die van Epen. Zover van huis was ik dus gelukkig niet afgedwaald. Ik ging zitten met de rug tegen een boomstronk en rustte wat uit. Maar echte rust leek me niet gegund want meteen begon het denkwerk weer. Shit! Ik moest het op de een of andere manier uit mijn hoofd zien te krijgen anders zou ik echt knettergek van mezelf worden en dat was wel het allerlaatste dat ik zou laten gebeuren. Ik moest er met iemand over praten. Iemand die het voordeel had dat hij of zij er iets verder van afstond. Iemand die het zo objectief mogelijk zou kunnen bekijken. In gedachten liet ik een rijtje mensen de revue passeren en streepte hen een voor een af. De een niet geschikt omdat hij altijd bevooroordeeld was, de ander omdat zij Janet toch al nooit had gemogen en zo kwam ik nergens uit. Ik liet mijn hoofd hangen en voelde me behoorlijk moedeloos maar nee … dat mocht ook niet gebeuren. Ineens schoten me de woorden van die vent van gisteren te binnen: '…en als je ooit eens wilt praten. Ik sta hier nog een hele week. Ze kennen me hier wel dus vraag maar naar me. Oké?' Ja, dat zou ik doen, nam ik het besluit. Ik stond op en bepaalde de richting waarin ik zou moeten gaan.

Zo’n drie kwartier later stond ik bij ‘De Rozenhof’ en wist ik eigenlijk niet meer of het wel zo’n goed idee van me was. Dries, zo heette hij, had het dan wel aangeboden maar zou hij het niet gedaan hebben uit beleefdheid omdat ik hem een lift gegeven had? En … zou hij wel geïnteresseerd zijn in mijn problemen? En, wat misschien nog wel veel belangrijker was … wilde ik er wel over praten. Ik had dan wel besloten het te doen maar nu … nu ik hier stond, wist ik het ineens niet meer. Mijn weifelende houding trok de aandacht van iemand van de receptie.

“Kan ik u misschien helpen?” Het was een leuk uitziend meisje dat me de vraag stelde en voor ik er goed en wel over nagedacht had, antwoordde ik haar dat ik op zoek was naar Dries. Met een duidelijk hoorbare zachte ‘g’ legde ze me uit waar Dries stond. “Hij staat helemaal aan het eind van de camping op een afgelegen plekje. Het is door vak F en dan aan het einde van het vak zie je zijn tent wel staan. Hij staat daar elk jaar.” Omstandig legde ze me uit hoe ik moest lopen. Ik bedankte haar, zei dat ik het wel zou vinden en stapte het terrein op. Toch ging ik nog ergens mis en moest ik het opnieuw vragen maar Dries bleek inderdaad bekend te zijn. Zijn tent stond een behoorlijk eindje achteraf. Op een gegeven moment hield de camping op en leek het alsof je midden in een weiland zou uitkomen en daar nog een eind verderop stond pas de tent van Dries. Ik had een klein tentje verwacht maar het bleek een grote bungalowtent te zijn. Ik kon alleen maar de achterkant zien omdat de ingang afgewend van de camping stond als het ware. Langzaam liep ik erop toe. Het was tien uur maar alles was nog rustig. Shit, zou ik hem wakker moeten maken? Nee, dan toch maar liever weer omgekeerd, bedacht ik me terwijl ik stil stond.

“Je mag gerust verder komen hoor!” hoorde ik ineens een stem zeggen en met een ietwat slaperige glimlach kwam zijn hoofd van achter de tent tevoorschijn.

“Goedemorgen,” begroette ik hem.

“Goedemorgen,” beantwoordde hij mijn groet.

“Ja. Sorry dat ik je zo vroeg stoor maar …”

“Geen enkel probleem, joh. Ik had je toch gezegd dat je langs mocht komen.”

“Jawel maar …”

“Ja, ik had ook wel door dat het misschien zo snel al kon zijn,” verwoordde hij wat ik gedacht had. “Maar niet dat het zo vroeg in de ochtend zou zijn want anders had ik ervoor gezorgd dat ik de koffie klaar had en aangekleed was. In een zwarte boxershort stond hij voor me en reikte me de hand. Ik pakte zijn hand beet en schudde hem. Ineens trok hij me naar zich toe en sloeg zijn armen om me heen. “Laten we het zo doen,” zei hij. “Dat is heel wat gastvrijer nietwaar?” Ik mompelde iets dat op een antwoord moest lijken. Ondertussen nam ik hem goed in me op. Hij was groter dan ik en mooi bruin gekleurd. Zijn lichaam was goed gespierd. Borst, buik, armen en benen behoorlijk behaard. Niet echt het type van een wielrenner, bedacht ik me want die waren meestal behoorlijk glad: in elk geval hun benen. Zijn hoofdhaar was pikzwart en hing tot over zijn schouders. Hij liet me verbaasd staan en stapte de tent binnen om heel snel terug te komen met een handdoek en een toilettas. “Geef me een paar minuten om me te douchen. Ik ben zo terug. Daar staat de koffie en het apparaat. Water zit in die jerrycan dus … als jij even koffie wilt maken? En als je nog moet eten, zoek de spullen maar op. Ik graag twee met kaas en twee met jam.” En met dat gezegd te hebben, was hij verdwenen en keek ik hem na. Wow, wat een wervelwind, dacht ik. Ik vond alles wat hij opgenoemd en aangewezen had maar het duurde eventjes voor ik een koffiefilterzakje te pakken had. Voorzichtig in zijn zaken kijkend - ik wilde niet als nieuwsgierig overkomen - vond ik ze uiteindelijk. Daarna smeerde ik voor ons beiden de boterhammen.

Het duurde wat langer dan een paar minuten maar toen hij terugkwam was de koffie klaar en de boterhammen gesmeerd.

“Sorry hoor dat het zo lang duurde maar ik ben nogal ijdel,” zei hij terwijl hij hardop lachte. Ik was buiten de tent op een van de klapstoeltjes gaan zitten. Dries liep naar binnen en kleedde zich aan want even later kwam hij in korte broek en T-shirt terug. “Zooo, zal ik eerst inschenken of wil je eerst praten.” Tja. Moeilijke vraag maar ik koos voor het eerste. Dan had ik nog even de tijd om te bezien wat ik nou werkelijk wilde. Beiden met een mok in de handen, keken we voor ons uit. “Je hebt sterk spul gebrouwen, zeg!”

“Ja, sorry hoor. Als ik ergens anders ben weet ik nooit precies hoeveel koffie erin moet.”

“Maakt niet uit, man. Kan ik goed wakker worden.” We nipten van de koffie en toen begon ik te praten of eigenlijk stelde ik een vraag. Eentje die zomaar ineens in me opkwam en helemaal niets te maken had met de reden waarom ik hier was.

“Ben je homo?”

[Lucky Eye]

Hoofdstuk 3

Mijn vraag leek hem onberoerd te laten. Er was uiterlijk tenminste geen enkel teken te bespeuren dat mijn vraag hem geschokt had. Nou was dat natuurlijk ook niet de bedoeling geweest maar …

“Nu denk je waarschijnlijk,” onderbrak hij mijn gedachtegang, “dat als iemand zo’n vraag niet meteen ontkent hij waarschijnlijk een flikker is.” Ik verschoot van kleur want ja, dat had ik ook gedacht. Hij glimlachte. “In plaats van te praten, ik dacht tenminste dat je wilde praten, kom je met zo’n vraag. Maar ik zal hem beantwoorden als je dat graag wilt.”

“Nou ja, het hoeft natuurlijk niet, hè. Het was maar een vraag en het antwoord is ook niet echt belangrijk maar …”

“Maar wat … Wees eens duidelijk als je wilt.”

“Nou ja … Ik weet het gewoon niet. Ik had de indruk dat …”

“Ahhh, het heeft te maken met die kus van gisteren! En misschien ook met mijn hartelijke omhelzing van zo-even.” Ik kleurde zo mogelijk nog dieper rood. “Jongen, ik ben iemand die heel lijfelijk is ingesteld. Als ik met iemand praat, sla ik al heel snel een arm om hem heen. Als ik iemand troost, doe ik dat niet alleen met woorden maar ook door hem of haar een schuilplaats in mijn armen te bieden. Zo ben ik nou eenmaal. En bovendien ben ik iemand die heel invoelend is.” Hij keek me recht in de ogen. “Zeg het maar als ik het verkeerd heb maar ik voelde gistermiddag gewoon dat jij die kus nodig had.” Zijn grote blauwgrijze ogen waren nog steeds op de mijne gericht. Nu was ik in verwarring gebracht. Snel probeerde ik het gebeurde van gisteren terug te halen en hoewel ik het door alle sores verstopt had, voelde in ineens dat hij helemaal gelijk had. Ik had op dat moment een ontzettende behoefte gehad aan intimiteit en hij had me dat spontaan geboden. En ik besefte meer: door die kus was ik in staat geweest om de weg naar huis te gaan waar ik wist dat alles nog veel erger zou worden. “En? Heb ik gelijk of niet?”

“Ja, je conclusie is juist. Ik had het nodig en nog bedankt daarvoor. Het heeft me gewoon heel veel goed gedaan op dat moment.”

“Graag gedaan. Ik ben gewoon een spontane vent en als ik dingen voel, handel ik vaak meteen. Het loopt ook wel eens verkeerd af hoor en dan krijg ik een mep.” Een luide lach volgde. “Maar ik zal je vraag netjes beantwoorden, zo ben ik tenslotte opgevoed.”

“Laat maar, Dries. Ik vind het antwoord niet eens belangrijk meer.”

“Ho ho, maar ik wil je wel duidelijk maken waarom ik hem niet meteen beantwoordde. Ja, eigen schuld.” Nu lachte ik. “Ik noem mezelf geen homo maar dat betekent niet dat ik geen seks met mannen heb gehad.” Opnieuw bracht hij me in verwarring. Geen homo maar wel seks met mannen? “Ik zal proberen het uit te leggen. Vanaf mijn zestiende ben ik begonnen met seks. Eerst met meisjes en later, omdat ik nou eenmaal nieuwsgierig was, ook met jongens. Beide beviel me goed maar al snel miste ik iets. Het ging in de regel alleen maar om de bevrediging. Zodra die er was, was het gedaan met de belangstelling voor elkaar en dat begon me steeds meer tegen te staan. Ik begreep dat er meer moest zijn en nadat ik het een hele tijd zonder seks had gesteld, wist ik dat ik liefde en intimiteit veel belangrijker vond dan zo maar seks.” Hij begon me te boeien. “Twintig was ik toen ik mijn eerste grote liefde vond. Een heel leuk meisje maar na een relatie van een half jaar zette ze me aan de dijk voor een ander. Totaal ontredderd was ik. De liefde die ik zo prachtig had gevonden, bleek ook een gigantische keerzijde te hebben dus.” Ja, vertel mij wat, dacht ik. Ik zat in precies hetzelfde schuitje op dit moment. “Toen werd ik verliefd op een jongen. Twee jaar waren we samen maar toen maakten we er gezamenlijk een einde aan. We hadden bijna niets gemeen. Opnieuw ging ik op zoek. Een relatie met een vrouw volgde maar ook die slaagde niet. En uiteindelijk de laatste was weer met een jongen. Een prachtige tijd totdat ik bemerkte dat hij het niet zo nauw nam met het woordje ‘trouw’. Hij bedroog me om de haverklap en dat was iets dat ik niet uit kon staan.” Hij nam een slok van zijn koffie. “Dus ben ik een homo?” Met grote, vragende ogen keek hij me aan.

“Ik weet het niet,” zei ik. “Misschien ben je biseksueel?”

Hij lachte. “Jongen! Houd nou eens op met het plakken van etiketjes. Ik ben Dries! Meer ben ik niet. Als je me dan toch zo nodig een plakkertje op moet doen, ga dan op zoek naar iets op grond waarvan je ons met elkaar kunt vergelijken. Je moet niet op zoek gaan naar de dingen die ons van elkaar scheiden: jij hetero, ik homo of misschien wel biseksueel!” Ik volgde het eventjes niet meer helemaal. “Volgens mij moet je op zoek gaan naar de dingen die we ten diepste gemeenschappelijk hebben.” Vraagtekens op mijn gezicht alom want ik was echt de draad kwijt. “MENS!” riep hij met de handen ten hemel geheven terwijl hij van zijn stoeltje opstond. “Jij en ik, we zijn beiden mensen. En als je ons op dat niveau met elkaar gaat vergelijken, dan pas kunnen we elkaar begrijpen, jongen. Ik weet trouwens helemaal niet hoe je heet!” voegde hij aan zijn betoog toe terwijl hij weer ging zitten.

“Ik heet Nico. Nico Visscher.”

“Oké, Nico. Maar begrijp je me een beetje?”

“Euh … nou ja het dringt misschien nog wel tot me door. Ik weet nu alleen wel dat ik niet te snel iemand in een vakje moet stoppen.”

“Kijk aan, dan ben je al een goed eind op weg. Mensen beoordelen en veroordelen elkaar veel te snel. Ze kijken niet naar wat onder de kleren zit,” waarbij hij de daad bij het woord voegde en zijn T-shirt omhoog deed, “maar hoe de kleren er uit zien. Draag jij wel een Nike® T-shirt? Nee? Oh, dan tel je niet mee! En ga zo maar door. En dus ben ik een flikker? Nee! Ik ben iemand die verliefd kan worden op mannen en vrouwen.”

“Het spijt me dat het niets geworden is, voor je,” sprak ik meelevend.

“Nico, geloof me. Het heeft zo moeten zijn. Ik ben er heilig van overtuigd dat er ergens voor mij iemand is die voor mij gemaakt is. En … weet je wat.”

“Nou?”

“Ik zal hem of haar vinden! Geloof me!”

We aten de boterhammen op en dronken een tweede mok koffie voordat hij me vroeg nou eindelijk eens te vertellen waarvoor ik gekomen was. In het begin kwam ik moeilijk uit mijn woorden maar des te verder ik in het verhaal kwam, des te beter het ging. Ik vertelde hem alles vanaf de kennismaking met Annelies tot aan wat vanmorgen vroeg tussen ons was voorgevallen en mijn wandeling van die ochtend. Hij was een bijzonder iemand, vond ik, want niet eenmaal viel hij me in de rede. Hij liet me praten op mijn eigen manier. “En toen, toen dacht ik ineens aan jou,” besloot ik mijn verhaal.

“Heel verstandig van je, Nico.”

“Ja, zo is het gebeurd. En echt, Dries, ik ben heel blij dat ik er met iemand over kan praten. Je bent echt heel bijzonder, weet je.”

“Niet een nieuw etiketje op me plakken. Pas op hoor!”

“Nee, geen etiketje maar wel een soort van ereteken. Je bent bijzonder omdat je zo ontzettend goed kunt luisteren.”

“Dank je. Dat compliment neem ik aan. Ik krijg het vaker te horen en begin het zowat echt te geloven.”

“Maar wat moet ik nou?” het klonk wanhopig maar zo voelde ik me ook.

“Tja, dat is een moeilijke. Je in zoiets raden, is haast onmogelijk werk. Ik kan je niet zeggen wat je moet gaan doen. Dat is onmogelijk. Ik heb gezegd dat ik heel invoelend ben, en dat is ook zo, maar hier spelen zoveel factoren mee dat ik geen kant en klare oplossing kan bieden.”

“Nee, dat begrijp ik.”

“Maar mag ik je nog iets anders vragen voor je over gaat tot het nemen van een beslissing? Mij ga je namelijk iets te snel.”

“Natuurlijk.”

“Als ik goed geluisterd heb, en je moet me maar corrigeren als ik fout zit, is je vertrouwen in Annelies totaal verdwenen op dit moment.”

“Klopt.”

“En de oorzaak daarvan is dat ze tijdens je huwelijk ook met een ander, vrouw of man maakt niet uit lijkt me, een seksuele verhouding heeft gehad.” Ik knikte bevestigend. “Kun je je trouwens daar iets bij voorstellen?”

“Nee! Absoluut niet! Ik ben iemand die zoiets absoluut niet zou kunnen!”

“Oké maar … als er nou eens sprake is van echte liefde? Wat dan?” Ow, dat was een moeilijke. Ik opende mijn mond om te antwoorden maar sloot hem ook weer meteen. Dit was een breinbreker die duidelijke overweging verdiende voordat ik mijn mening erover gaf. “Ik bedoel maar te zeggen,” ging Dries verder, “dat het soms voorkomt dat iemand gewoon niet kan kiezen tussen twee mensen van wie hij of zij allebei ontzettend veel houdt. Mary MacGregor zong ooit het liedje ‘Torn between two lovers’ en voor velen is die tekst maar al te waar.”

“Ik weet het niet.”

“Je hoeft het ook niet te weten maar denk erover na. Veroordeel ook in dit geval Annelies niet te snel.”

“Je bedoelt dat ik haar niet kan veroordelen omdat ik wellicht niet alles weet?”

“Ja, je snapt me helemaal. Er kunnen dingen meespelen waar jij geen weet van hebt. Je voelt je op dit moment vreselijk bezeerd omdat ze jou bedrogen heeft en dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar … naar wat ik begrepen heb uit jouw verhaal kan zij gewoon de keuze niet maken.”

“Maar moet ik het daar dan maar bij laten? Moet ik me daarnaar schikken? Toelaten dat zij en Janet steeds iets blijven hebben met elkaar?”

“Die keuze is aan jou! Alleen aan jou! En ik denk dat je die keuze snel moet maken.”

“Snel?”

“Ja, snel. Omdat jij er anders aan onderdoor zult gaan. Maar daarbij bedoel ik niet ondoordacht want zo ben jij niet.”

“Maar wat als ik een foute beslissing neem?”

“Onmogelijk.”

“Huh?”

“Als jij een beslissing neemt, heb je daar goed over nagedacht, Nico. Je hebt alle voors en tegens tegen elkaar afgezet en op grond daarvan een besluit genomen. Zoiets kan toch niet fout zijn? Op dit moment neem je dan, gezien de huidige omstandigheden, de beste beslissing die denkbaar is.”

“Maar als dan later …”

“Ja, later! Daar heb je dus niets aan, hè! Later weet je het altijd beter. Met zo’n gedachte kun je niets. Je neemt nu een besluit met de kennis die je nu hebt. En dan kan het nooit fout zijn! Volg je hart, jongen!”

“Je noemt me nou wel steeds jongen maar hoe oud ben jij eigenlijk.”

Dries lachte. “Sorry hoor, maar is gewoon een stomme gewoonte van me. Ik ben nog maar dertig.”

Zijn redenatie klonk me heel logisch in de oren en ik wist dat hij gelijk had. De scheiding tussen mij en Annelies was onvermijdbaar, volgens mij. Onze relatie was op de klippen gelopen en ik kreeg hem in elk geval niet meer vlot omdat ik niet inzag hoe ik haar zou kunnen behouden als Janet er ook was. Ik wilde haar voor mij alleen. Ook al had Annelies nog zoveel liefde uit te delen, ik zou het nooit kunnen verdragen te weten dat er die ander zou zijn. “Hè, Dries, hartelijk bedankt voor je luisteren en wat je gezegd hebt. Het heeft me echt goed gedaan,” zei ik terwijl ik opstond en hem mijn hand reikte.

“Je mag nog gerust even blijven hoor. Je hoeft niet meteen weg toch?”

“Nee, dat hoeft ook niet. Er is tenslotte niemand die op me wacht,” zei ik. Meteen schoten de tranen me in de ogen. Ogenblikkelijk stond hij op en drukte me tegen zich aan. Zijn sterke armen sloeg hij om me heen terwijl hij me heen en weer wiegde.

“Daar zat ik op te wachten, Nico. Tot je eindelijk ook je gevoel aan mij zou laten zien. Dat je mij zou laten merken dat wat er gebeurd is, je ook werkelijk raakt. Dat het meer is dan alleen maar een besluit op grond van redelijke conclusies.” Heel lang stonden we daar zo. Mijn tranen bleven maar komen en hij bleef me vasthouden. Toen ik ophield bedankte hij me. “Bedankt dat je ook dit met me hebt willen delen, Nico.” We gingen weer zitten. Een tijd lang was het stil tussen ons beiden tot hij de stilte verbrak. “En … hoe zit het met jou?”

“Hoe bedoel je?”

“Zou jij verliefd op een man kunnen worden?” De vraag kwam onverwachts maar toch reageerde ik snel.

“Nee, denk het niet.”

“Waarom niet?”

“Seks met een man, daar heb ik nog nooit aan gedacht.”

“Nico! Ik heb het niet over seks! Ik heb het over liefde!” wees hij me terecht.

“Sorry.” Dit keer dacht ik langer na en kwam tot de conclusie dat dat misschien best wel mogelijk zou kunnen zijn. “Ja, misschien wel.”

“Voor mij is seks zonder echte intimiteit en liefde zo wezenloos dat ik het me haast niet voor kan stellen,” legde hij zijn opmerking aan mij uit.

“Dat vind ik dus ook. Annelies was dan ook mijn allereerste. Ik heb voordien nooit iets gehad.”

“Je was nog helemaal groen?”

“Ja, niet dat ik het deed vanwege geloof of zo hoor maar het voelde gewoon niet goed voor mij. Heel veel vrienden hadden elk weekend een ander meisje maar ik vond dat helemaal niets.”

“Je was al vroeg verstandig, Nico.”

“Weet niet of het dat is …”

”Als ik je een compliment geef, mag je die gerust aannemen hoor,” zei hij met een knipoog.

“Oké.”

“Heb je trouwens een hekel aan homo’s?”

“Vanwaar die vraag ineens?”

“Nou ja, het zou toch kunnen. Er zijn zat mensen die homofoob zijn en bijvoorbeeld meteen naar een ander kanaal zappen als er een homo op de beeldbuis verschijnt.”

Ik hoefde niet na te denken over zijn vraag. “Ik heb absoluut geen hekel aan homo’s. Het adres waar we hier zitten, hebben we zelfs te danken aan een homostel. En dat zijn heel gewone, leuke jongens.”

“Je brengt het wel leuk zeg,” reageerde Dries op iets dat ik interpreteerde als een verontwaardigde toon.

“Nee, echt ik bedoel het!” Hij glimlachte gemeen. “Ik heb het idee dat jij heus wel weet wat ik bedoel!”

“Ja, helemaal, jongen. Je bedoelt dat het geen nichten zijn.” Ik knikte. “Maar als ze dat nou wel zouden zijn?”

Ik begreep waar hij heen wilde. “Misschien zou ik niet meteen overal een oordeel over moeten vormen,” concludeerde ik.”

“Dat lijkt me goed, Nico. Bij ons wordt elk jaar de Canal Pride gehouden. Mensen die dus heel openlijk en excessief voor hun geaardheid uitkomen. Van mij mogen ze, maar geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om er zelf zo bij te gaan staan.”

“Dat kan ik me voorstellen. Als je die beelden soms ziet!”

“Maar … ik denk altijd: het is hun zaak. Ze moeten het zelf weten.”

“Ja, denk ook dat het moet kunnen,” zei ik met enige twijfel.

“Bekijk het als een soort carnaval voor gays. Zo doe ik het tenminste. Als het gewoon carnaval is, misdraagt ook iedereen zich. Worden er heel wat handtastelijkheden uitgewisseld terwijl iedereen een flinke slok op heeft en daar hoor je ook nooit iemand over klagen toch?”

“Als je het zo bekijkt, heb je gelijk. Nou ja, ik weet weer dat ik nog heel wat te leren heb,” bracht ik mijn conclusie onder woorden.

“Tja, wie niet, Nico. Denk dat we allemaal elke dag moeten blijven leren. Maar terugkomend op die Canal Pride en mijn eigen preutsheid, ik durf niet eens een strakke zwembroek te dragen als ik ga zwemmen.”

Nu was het mijn beurt om hardop te lachen. “Waarom niet, man!”

“Nou ja, ik vind …” Het was duidelijk dat hij naar woorden zocht. “Vind het een beetje strak en alles is zo goed te zien.”

Vergiste ik me nou of bloosde hij echt? “Wat draag je dan?”

“Zo’n wijde short. Daarin is alles goed verstopt.”

“Tenzij je een stijve krijgt,” plaagde ik hem.

“Ja, hallo! Tegen een erectie is niets bestand natuurlijk maar die kun je in zo’n short altijd nog beter verbergen dan in zo’n ballenknijper.”

“Ja, dat is zeker zo,” zei ik met een glimlach.

“Heb je bepaalde herinneringen daaraan?”

“Ja zeker wel maar die ga ik jou niet vertellen hoor. Schaamde me dood toen!” Hij lachte nog harder. Ineens zag ik een soort van flashback voor me. Ik zag mezelf met een stijve staan in zwembroek en hoorde iemand anders iets zeggen maar zag alleen maar een vinger naar me wijzen. Verbaasd vroeg ik me af wat er aan de hand was. Was dit de herinnering waaraan ik zo-even gedacht had? Maar wie was dan degene die naar me wees? Ik kon me niet heugen dat er op dat moment iemand anders in mijn buurt geweest was en dan toch zo'n plotselinge terugblik?

“…heb je zin om te gaan zwemmen?”

Dat was alles wat ik meekreeg. En met een rood hoofd kwam ik weer in de werkelijkheid terug. “Sorry. Wat zei je? Ik verstond alleen maar de het laatste gedeelte of ik zin had om te gaan zwemmen.”

“Dat was ook wel het belangrijkste, Nico. Ik plaagde je nog een beetje over dat voorval waarover jij niets wilde vertellen en dat is natuurlijk niet netjes van me.”

“Geeft niets, Dries. Ik had het ook gewoon kunnen verzwijgen natuurlijk.”

“Maar dat zou niet netjes van jou geweest zijn!”

“Nee, maar nu leidde het me wel helemaal af van dat wat jij daarna zei.”

“Het belangrijkste was het laatste gedeelte en dat heb jij gehoord. Dus?”

“Ja, is goed. Het weer is nog prima dus moeten we er maar gebruik van maken.”

“Gaan we naar Mechelen of Gulpen?” Ik vertelde hem dat ik gisteren ook naar Mechelen was gelopen en dat ik, vanwege de drukte, bij aankomst vrijwel meteen rechtsomkeert had gemaakt. “In Gulpen zal het ook wel druk zijn maar het buitenbad is daar groter en de ligweide zeker.” En zo maakten we dus onze plannen. We ruimden de spullen op en nadat we afgesproken hadden dat hij me op de heuvel zou oppikken, liep ik terug naar ons huisje. Annelies was nergens te bekennen, gelukkig, en dus kon ik zonder met haar te hoeven praten - iets wat ik helemaal nog niet wilde, ik wilde eerst plezier maken met Dries - mijn zwembroek, handdoek en zonnebrandcrème pakken. Dries had aangeboden te zorgen voor de proviand. Ik verliet het huisje en liep naar de top van de heuvel een eindje verderop langs de weg waar Dries al geparkeerd stond. Hij moest de auto keren en toen reden we in de richting van Epen. Via Eperheide, Slenaken en een aantal andere, kleine dorpjes kwamen we via een prachtige route in Gulpen. Dries reed in een keer naar het zwembad toe; hij was er vaker geweest, lichtte hij toe. Het werd een ongelofelijk ontspannen middag waarin we zwommen, in de zon lagen en veel met elkaar praatten. Ik leerde een nieuwe vriend kennen en ook Dries liet zich kennen aan mij. Hij bleek leraar aan een basisschool in Amsterdam te zijn en hield ontzettend van toneelspelen en creatief bezig zijn. Bij zijn collega’s had hij een ‘slechte naam’. Ze vonden dat hij teveel ‘speelde’ met de kinderen en hen te weinig bijbracht. In zijn vrije tijd tekende hij en maakte hij houtsculpturen. Daarnaast speelde hij bij een amateur theatergezelschap en af en toe regisseerde hij ook wel eens een stuk. Ook schreef hij recensies voor een niet nader te noemen krant. Zijn grootste wens was om ooit eens een eigen toneelstuk te schrijven.

De middag vloog om en veel te vroeg eigenlijk werd er omgeroepen dat het zwembad zou gaan sluiten. Met de massa begaven we ons naar de kleedruimtes. De hokjes waren het eerst vol en omdat we echt geen zin hadden om lang te gaan staan wachten, besloten we met een korte knik in elkaars richting om dan maar gebruik te maken van de grote kleedruimte voor heren. Terwijl ik me afdroogde viel mijn blik op Dries en realiseerde ik me voor het eerst ineens hoe groot hij eigenlijk was. Veel groter dan ik, zeker 20 centimeter langer. En behoorlijk gespierd ook! Met zijn behaarde lijf zag hij er echt uit als een beer. Wat een mooi lichaam! Hij zag dat ik naar hem keek, knipoogde naar mij en droogde zich ongestoord verder af. Ik schaamde me dood maar ontdekte al snel dat ik niet de enige was die naar hem keek. Twee jochies van een jaar of twaalf keken ook hun ogen uit . Of Dries hen opmerkte weet ik niet maar ik zorgde ervoor om zo snel mogelijk aangekleed te raken want ik voelde dat er iets bij me begon te groeien. Vreemd! Ik kon me niet heugen dat ik ooit eerder opgewonden was geraakt van het naakte lichaam van een man! Eenmaal uit het gebouw, dat nu met al die mensen die naar huis wilden echt op een mierennest leek, begaven we ons naar het pannenkoekrestaurant dat op een steenworp afstand ligt. De auto lieten we staan waar hij stond. De pannenkoek of beter gezegd pannenkoeken - want beiden verorberden we er twee - smaakten uitstekend en ook dit keer was de gezellige tijd met elkaar veel te snel om. Stilzwijgend reden we terug naar huis, beiden waarschijnlijk vervuld van de herinneringen aan een heerlijke, ongedwongen middag. Toen Dries boven aan de heuvel halt hield en de motor uitzette, schrok ik op uit mijn dagdromen.

“Zijn we er al?”

“Ja, jongen. Het zit erop voor vandaag.”

“Hé, ik heb het hartstikke leuk gevonden met jou! Jij ook?”

“Ja, het was echt prachtig vandaag. Zo’n dag vergeet je niet snel.”

“Zeker niet,” beaamde ik. “Ik moet maar eens gaan.”

“Hoe gaan jullie nu verder?” vroeg Dries met een duidelijk gevoel van medeleven in zijn stem.

“Euh, ik denk dat we niet verder gaan. Ik kan in elk geval niet verder en ik heb het idee dat zij niet kan afzien van haar vriendin. Dus … blijft ons niets anders over dan apart van elkaar verder te gaan met ons leven.”

“Moeilijke beslissing, nietwaar?”

“Ja. Maar wel een onvermijdelijke.”

“Heb je iets aan mijn hulp gehad?”

“Zeker wel man! Je hebt me echt op een prachtige manier geholpen. Alleen al door er voor me te zijn en naar me te luisteren.”

“Graag gedaan.”

“Mag ik je nog iets vragen?”

“Jij altijd,” zei hij met een knipoog.

“Zou je me nog eenmaal een kus willen geven.” Hij keek me verbaasd aan en even dacht ik dat hij zou weigeren.

“Heb je het nodig?”

“Ja, heel erg. Ik heb dan net wel zo netjes onder woorden gebracht wat we gaan doen maar ik moet het haar nog wel vertellen natuurlijk.” Verder praten hoefde ik niet want zijn lippen raakten de mijne. Het was een prachtig gevoel en het leek werkelijk of heel veel energie van hem op mij overgedragen werd. En hoewel ik me vanmorgen nog absoluut niet had kunnen voorstellen dat ik intiem zou kunnen zijn met een man, waagde ik het - heel roekeloos en zonder er ook maar een tel bij na te denken - mijn lippen van elkaar te doen, zo hem mijn tong aanbiedend. Hij verbrak de kus echter meteen.

“Geloof niet dat het goed is als we dat zouden doen.”

“Waarom niet?”

“Op dit moment heb je veel lijfelijkheid nodig, heb ik het idee en misschien krijg je er later dan spijt van als je wat ‘nuchterder’,” hij maakte met zijn handen in de lucht de aanhalingstekens, “bent en dat zou ik heel vervelend vinden. Als je besluit echt intiem met iemand te worden dan moet dat uit volle overtuiging gebeuren en niet vanuit een bevlieging.”

“Je hebt gelijk. Sorry dat ik me zo gedragen heb.”

“Nee, zo moet je het niet opvatten. Het is niet iets waarvoor je je zou moeten verontschuldigen. Ik weet nu,” er volgde wederom een knipoog, “dat ik je met mijn vragen over het intiem zijn met mannen aan het denken heb gezet en dat is een goed teken.” Hij drukte zijn lippen opnieuw op die van mij en zijn handen gleden over mijn rug terwijl hij me tegen zich aantrok. “Hiermee moet je het voorlopig doen,” besloot hij. Het was een heerlijk moment geweest. De energie was er opnieuw geweest maar ook iets van opwinding iets van … tja hoe moet je het noemen.

“Dank je, Dries, je bent echt geweldig!”

“Nee, jij!” Ik opende het portier om uit te stappen. “Hé, wacht nog even.” Hij pakte een klein papiertje - een parkeerkaartje - van zijn dashboard en schreef daar het een en ander op. “Mijn adres en telefoonnummer. Als je me nodig hebt, kun je me altijd bereiken, oké?” Ik nam het kaartje aan, bedankte hem en beloofde hem dat ik er gebruik van zou maken als het nodig was. “Ook als het niet echt nodig is moet je me bellen, Nico. Ik raak niet graag een vriend kwijt.” Ik bloosde. We kenden elkaar nog maar zo kort en toch al noemde hij mij ‘vriend’.

“Ik zal je bellen. Dat beloof ik je.” Ik deed het portier dicht en stak mijn hand naar hem op. Hij startte de auto en draaide op de weg om heuvelafwaarts te rijden naar ‘De Rozenhof’. Terwijl ik het papiertje in mijn broekzak stak, liep ik het smalle weggetje af naar ons huisje. Toen ik binnenkwam, was de situatie bijna precies gelijk aan die van gisteravond. Annelies zat in het hoekje van de bank met haar benen onder zich gevouwen. Het enige verschil was dat ze dit keer een boek las. Ze legde het bij mijn binnenkomst meteen neer en groette me. Ik groette terug en vroeg haar of ze wat wilde drinken. Gisteren had ik mezelf eerst teruggetrokken in de keuken om me wat meer tijd te gunnen alvorens ik met haar wilde praten maar nu had ik gewoon ontzettend veel dorst. De tweede pannenkoek, eentje met salami was wel erg pittig geweest. Met een glas Spa voor haar en appelsap voor mij kwam ik terug. Ik zette de glazen op tafel en nam, in tegenstelling tot gisteravond, naast haar plaats op de bank nadat zij het boek opgepakt had. Mijn hand legde ik naast me neer met de handpalm op naar boven en de vingers gespreid. De vaste manier waarop ik bijna altijd naast haar was gaan zitten. Ze merkte het op en legde haar kleine hand in die van mij . Ik sloot mijn vingers om haar hand, bracht die naar mijn mond en drukte er een kleine kus op.

“Betekent dit dat we nu met elkaar kunnen praten?” vroeg ze terwijl ze mij aankeek.

“Ja, dat is wel de bedoeling.”

“Praten zonder dat we elkaar allerlei verwijten naar het hoofd gooien?”

“Mijn excuses, Annelies. Zo had het meteen moeten gebeuren natuurlijk maar ik voelde me zo misbruikt dat ik reageerde vanuit boosheid en dat is niet de beste raadgever.”

“Oké, excuses aanvaard en dan kan ik meteen de mijne maken want ik heb ook dingen gezegd die ik beter voor me had kunnen houden.” We keken elkaar diep in de ogen en ik verstevigde mijn greep op haar hand. Normaal zou er dan een kus gekomen zijn gevolgd door een heerlijke tongzoen maar … daar was de situatie niet naar. Onze betrekking was dan wat genormaliseerd maar veel verder zou het niet gaan.

“Ik heb vandaag vrij lang de tijd gehad om na te denken,” ging ik verder, “en ben tot de conclusie gekomen dat hoewel ik me niet voor kan stellen hoe het is om van twee mensen tegelijk te houden het toch mogelijk is dat anderen dat wel doen.”

“Echt?”

“Ja. De wereld houdt niet op bij mijn wijze van denken.”

“Je bent heel lief, Nico. Maar ik heb het idee dat er nog meer is dat je gaat vertellen.”

“Ja. Er is meer.” Ik haalde diep adem. “Ik wil jou niet veroordelen vanwege jouw manier van leven en houden van. Maar ik kan er ook niet toe komen dan toch met je verder te gaan en hoop dat jij ook dat kunt begrijpen.” Er klonk een diepe zucht naast me. Eventjes was het heel erg stil. Het enige geluid kwam van buiten waar de bomen zachtjes bewogen in de kalme wind.

“Ook ik heb vandaag tijd gehad om na te denken. En ik weet nu dat ik met het niet een echte keuze maken voor jou of Janet, jou heel erg bezeerd heb. Ik was nog lang niet over Janet heen toen ik jou leerde kennen. Het was veel te vroeg eigenlijk maar ja, soms heb je dingen niet in de hand. Als ik langer gewacht had, had ik misschien ontdekt dat ik absoluut niet zonder Janet kan en dan had ik jou geen verdriet hoeven doen. Maar zo is het niet gebeurd. Het bedriegen van iemand in een relatie is nooit goed en je moet me geloven als ik zeg dat ik het ook niet zomaar heb gedaan. Er is heel wat gewetenswroeging op gevolgd en aan vooraf gegaan. Maar ik kon gewoon niet anders, uiteindelijk. Geloof je me?”

“Ja, ik geloof je. Ik ken je ook niet als iemand die lichtvaardig denkt over intimiteit en seks.”

“Dank je. En vandaag ben ook ik tot de slotsom gekomen dat er voor een ons geen ruimte meer zal zijn. Ik zal met Janet mijn problemen moeten zien op te lossen en dat had ik eigenlijk al meteen moeten doen.” Ik glimlachte en hoopte van ganser harte dat ze die slag zou gaan winnen. Nu dan de knoop was doorgehakt, kropen we iets dichter naar elkaar toe. Er was ineens bij ons beiden behoefte aan toenadering. Heel lang zaten we daar op de bank schouder tegen schouder. En zo ben ik uiteindelijk ingedut.

De volgende ochtend toen ik wakker werd, zat - of beter gezegd, hing - ik nog steeds op de bank. Aangezien ik het niet gedaan had, moest het Annelies geweest zijn die een deken van boven had gehaald en over ons beiden had uitgespreid. Voorzichtig streek ik met mijn vingers over haar wang. Het voelde zo goed aan.

“Hoe laat is het?” vroeg ze op slaperige toon. Ik keek op mijn horloge en noemde de tijd. “Tijd om te eten en te pakken?”

“Ja, lijkt me het beste.” En zo deden we. Tegen half tien namen we afscheid van de beheerders nadat we het een en ander uitgelegd hadden. Ze vonden het heel vervelend voor ons en beloofden dat ze de afrekening zo snel mogelijk zouden opmaken en een gedeelte van de huurprijs zouden terugstorten. We protesteerden natuurlijk, tenslotte hadden wij het huisje gehuurd voor twee weken, maar daar wilden zij niets van weten. ‘We raken het voor de komende dagen nog wel weer kwijt,’ zo verzekerde de vrouw ons. Ze zwaaiden ons uit en op de terugweg naar huis bespraken we heel zakelijk met elkaar hoe we de dingen het beste zouden kunnen aanpakken. Toen we thuiskwamen, hadden we onze scheiding met alles erop en eraan in kannen en kruiken.

[Lucky Eye]

Hoofdstuk 4

Alles verliep heel snel eigenlijk. Best wel vreemd dat iets dat je zo zorgvuldig opbouwt als een relatie zo snel ontbonden kan worden maar Annelies en ik waren heel blij met het bestaan van de zogenaamde ‘flitsscheiding’. Geen gedoe dat je beiden een advocaat in de arm moet nemen maar gewoon een bezoek aan een notaris die alles verder voor je regelt. Annelies zegde na overleg op het werk met onmiddellijke ingang haar baan op en toen ons huis vier weken later tegen een uitstekende prijs werd verkocht, vertrok ze met haar spullen naar Amsterdam om bij Janet in te trekken. De collega die ons op het vakantieadres in Zuid-Limburg gewezen had, bood mij een kamer aan in zijn appartement. Hij en zijn vriend hadden ruimte te over en hij wilde me graag helpen. Ik nam het aanbod met beide handen aan omdat intrekken bij mijn ouders, de enig andere optie, me absoluut tegenstond. Ik was de vrijheid van het alleen wonen gaan waarderen al voor mijn huwelijk en wilde de controle en goed bedoelde bemoeizucht niet meer. Natuurlijk was ik bij Rogier en Ken niet helemaal vrij man maar alles beter dan bij mijn ouders. Ze lieten me geheel mijn eigen gang gaan. En … ik wist dat het voor tijdelijk zou zijn. Als ik thuiskwam van het werk dan had een van beiden altijd voldoende gekookt zodat ik mee kon eten maar ik mocht ook rustig ’s avonds zelf iets klaarmaken als ik dat wilde. Zou natuurlijk onzin zijn maar beiden maakten me dat heel duidelijk toen ik bij hen introk. ‘Doe maar gewoon of we er niet zijn’, waren de exacte woorden van Rogier. Ken vulde het aan met: ‘Beschouw ons huis als je thuis, alsjeblieft. Doe wat je wilt!’ Mooie woorden die ook echt gemeend waren dat was duidelijk te merken.

Natuurlijk waren er wat beginproblemen. Zo liep ik eens de badkamer binnen - de deur was niet op slot - en ontdekte daar Rogier die bezig was zijn edele delen te scheren. Met een rood hoofd draaide ik me weer om. Hij verontschuldigde zich later. Een ander voorval speelde zich af op een vrijdagmiddag in een van de eerste weken dat ik bij hen woonde. Ik ging het appartement binnen, hing mijn jas aan de kapstok en liep de kamer binnen waar Ken, op het tapijt achter de bank, bezig was zijn vriend een flinke beurt te geven. Waar laat je dan zo snel je ogen? Ik wist in elk geval niet zo snel waar ik kijken moest of waar ik heen moest gaan. Als aan de grond gespijkerd, bleef ik staan. Beiden zweetten ze behoorlijk en maakten het nodige lawaai. Ken gromde diep en Rogier stootte korte kreetjes uit. De oudste van de twee lag op zijn rug en de jongste had plaats genomen tussen zijn benen. Zijn onderlichaam bewoog hij heen en weer en ik hoefde niet lang te raden wat daar het nut van was. Rogier had zijn benen ook nog eens om zijn vriend heen geslagen en het leek alsof hij hem daarmee aanmoedigde op de een of andere manier. Ken had een jongensachtig en slank lichaam en Rogier zag er bijzonder goed uit met dat gespierde lijf van hem. Toen ze mij opmerkten, schrok Rogier heftig maar Ken bleef heel cool. Hij trok zijn pik - eentje met een formaat waar je als zeventienjarige best trots op mag zijn - uit zijn maat, sprong in de benen, pakte Rogier van de grond op alsof hij niets woog en droeg hem, terwijl zijn stijve jongeheer heen en weer bungelde, naar de slaapkamer. Met de mond open van verbazing keek ik toe want het bleek maar weer eens te meer: schijn bedriegt! Die Ken bezat meer spieren dan je zo op het eerste gezicht zou zeggen! De deur ging dicht en ik durfde eindelijk weer adem te halen. Maar … ik constateerde ook meteen dat ik een enorme erectie had. Geschrokken daarover, liep ik naar mijn slaapkamer. Ik ging op het bed zitten en net als op de camping bij Dries was er ineens weer een soort van terugblik. Maar nog steeds was het mij niet duidelijk waar het voorval op sloeg. Ik zag alleen maar mezelf, hoorde iemand iets zeggen waar ik helemaal niets van kon maken en zag weer die vinger wijzend naar mij. Ineens was de zeepbel ook weer weg. Begon ik zo langzamerhand gek te worden? Dit was nu al de tweede keer dat me dit gebeurde. Manmoedig stond ik op en besloot er verder geen aandacht aan te schenken. Als het de bedoeling was dat ik er iets mee zou moeten doen dan moest het maar duidelijker zijn, zo redeneerde ik. Ik liep naar de keuken en zag dat alle voorbereidingen voor het koken al gedaan waren. Ik goot de aardappels af, voorzag ze van nieuw water, deed er wat zout bij en zette de pan op het vuur. Ook de groente, boontjes, zette ik op. Daarna draaide ik het vuur onder de karbonades omhoog. Binnen een paar minuten begon het naar eten te ruiken. In de tussentijd dekte ik de tafel en toen het eten klaar was, kwam Rogier de kamer binnengelopen gekleed in een ochtendjas. Opnieuw verontschuldigde hij zich.

"Sorry, Nico. We moeten er nog aan wennen dat we een logé hebben."

"Geeft niets, man. Kan gebeuren toch?"

"Ja dat wel, maar je moet je doodgeschrokken zijn!"

"Laat ik het zo zeggen," zei ik, "ik wist even niet hoe ik het had." En glimlachte breed.

"We zullen proberen ons in te houden."

"Ben je gek! Het is jullie huis tenslotte."

"Ja, maar, we hebben zelf aangeboden dat je hier kon komen wonen en dan moeten we ook zorgen dat we dit soort dingen doen op een plaats waar we niet overlopen kunnen worden."

"Oké, ik begrijp het." Ik zette inmiddels de pannen op tafel en vroeg of Ken ook kwam eten.

"Nee, hij slaapt. Hij kwam vanmiddag nogal gefrustreerd thuis vanuit school en had al last van een opkomende migraineaanval. Zojuist heeft hij flink overgegeven en nu is hij, na het innemen van een pil, in slaap gevallen."

"En als hij gefrustreerd is dan ontlaadt zich dat in een wip?" Verschrikt over mijn eigen opmerking sloeg ik een hand voor mijn mond. Rogier lachte bulderend en nadat hij bijgekomen was, gaf hij tekst en uitleg hoezeer ik hem ook had gezegd dat zoiets niet nodig was.

"Ja. Zodra hij zijn frustratie kwijt is en dat doet hij meestal door flink van zich af te praten tegen mij, heeft hij behoefte aan ontspanning en dan vooral aan seksuele ontspanning." Ik besloot verder niets meer te vragen.

Wat ik - in de staat van gescheiden man - wel als heel vreemd ervoer, was het feit dat ik ineens weer overal alleen heen moest gaan. Uitgaan was ineens iets vreemds! Als je een relatie hebt, zit je nooit verlegen om gezelschap. Maar nu ineens moest ik weer alleen op stap of iemand anders zien te vinden die me wilde vergezellen. De jongens van het elftal vonden er iets op en probeerden me al heel snel te koppelen aan een vrijgezelle zus van één van hen. Ze zag er bijzonder goed uit, had zeker een vlotte babbel en ook wel inhoud maar na een avondje stappen zag ik er toch maar vanaf. Ik maakte geen nieuwe afspraak en toen zij het telefonisch wel ter sprake bracht, hield ik op een heel nette manier de boot af. Ik vertelde haar dat ik er zo snel na de scheiding nog niet aan toe was. Ze bleek heel invoelend te zijn en zei dat ik altijd mocht bellen als ik er wel aan toe was. Thuis op mijn kamer liet ik alles nog eens de revue passeren en kwam tot de conclusie dat mijn mooiste ervaring na de rampzalige ontdekking dat Annelies iets had met een ander de ontmoeting met Dries was geweest. Het praten met hem. Het helemaal mezelf kunnen zijn bij hem. Het mijn hart kunnen uitstorten bij hem. En ook die ontspannende middag in het zwembad. Hij had me doen beseffen dat er meer was dan alleen maar mijn probleem. Dries was een heel bijzondere persoonlijkheid en dat besefte ik meer en meer.

Voor mij was het verblijf bij Ken en Rogier een heel ontspannen tijd. Ik hoefde haast niets te doen. Af en toe stond ik erop dat ik meehielp met de afwas of wat schoonmaakkarweitjes omdat ik me anders wel heel schuldig zou voelen maar het liefst namen Ken en Rogier me alles uit handen. Dat ze mij eerder als een vriend dan een huurder beschouwden bleek toen ze op een zaterdagavond gasten zouden krijgen voor het eten. Ken had uitgelegd dat ze regelmatig bij elkaar over de vloer kwamen en op de zaterdagavondbezoeken eerst altijd kookten met z’n allen om het vervolgens soldaat te maken. Toen er gebeld werd, stond ik op om me terug te trekken in mijn slaapkamer en keken ze me beiden verbaasd aan. ‘Wat doe je nou?’ hadden ze tegelijkertijd gevraagd. Stamelend legde ik uit wat mijn bedoeling was en kreeg te horen dat ik niet goed bij mijn verstand was. Inmiddels had Rogier de deur al geopend, was het voor mij niet meer mogelijk om naar mijn kamer te gaan en werd ik voorgesteld aan Casper en Vincent. Het werd een heel gezellige avond met z’n vijven met prima eten en veel leuk gepraat. Natuurlijk kwam het voorval van die ene vrijdagmiddag ook ter sprake en je kunt gerust van me aannemen dat ik er met behoorlijk rode oortjes bijzat. Trouwens, bijzonder detail was dat Vincent zijn vriend ook in Zuid-Limburg had ontmoet net zoals Rogier Ken daar getroffen had. Zo was er tussen ons iets van een Zuidlimburgse-connectie.

Veel weekenden was ik alleen thuis omdat Rogier en Ken vaak op bezoek gingen bij de ouders van Ken in Heemstede. Hoewel ik me bij die twee thuis voelde, was ik op die momenten toch op mijn best. Vrijheid beschouwde ik als mijn hoogste goed. Ik hoefde met niks en niemand rekening te houden. Scheren deed ik me dan niet en het kwam voor dat ik het hele weekend geen kleren droeg. Verder gedroeg ik me keurig hoor! Verwacht niet van me dat ik de beest uithing en mijn vrijgezellenbestaan vierde door steeds een andere vrouw te versieren! Eigenlijk was er helemaal niemand meer in mijn seksleven: ik stond droog.

Op een zaterdagochtend dat ik alleen in huis was, haalde ik de bedden af. Ken was daar de dag ervoor (de vaste dag voor het wisselen van het beddengoed) niet aan toe gekomen en ik had aangeboden het wel op zaterdag te doen. Terwijl ik bezig was het hoeslaken van het bed van Ken en Rogier te verwijderen, zag ik dat de la aan Kens zijde van het bed een eindje openstond. Ik legde het laken in een frommeltje op het bed en wilde de la dichtdoen toen mijn blik ineens bleef rusten op iets in de la. Eerst wilde ik ondanks dat toch doorgaan met mijn werk, ook omdat ik vond dat het me niks aanging, maar uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch en zat ik even later met een homoblaadje op het bed. Zoals gezegd droeg ik vaak in de weekenden geen kleren en dit was ook zo’n moment dat ik spiernaakt was. Al snel had ik bij het bekijken van de plaatjes een enorme erectie en omdat ik het absoluut niet kon geloven dat ik van zoiets opgewonden kon raken, mikte ik het blaadje terug in de la, gooide het wasgoed in de machine, zette het ding aan en stapte ik onder een ijskoude douche. Idioot die je bent, mopperde ik op mezelf. Ik was toch geen homo tenslotte! Ik liep naar mijn kamer om me aan te kleden toen ik ineens weer beelden uit het verleden voor me zag. Weer hetzelfde beeld als twee keer eerder maar nu, nu hoorde ik ook heel duidelijk wat er gezegd werd. En .. ik herkende de stem.

'Hè, Nico! Je hebt een harde, man!'

'Ja, gebeurt me wel vaker.'

Er werd gelachen. 'Mij ook hoor. Niets mis mee toch?'

'Nee echt niet! Schijnt gewoon te zijn!'

De conversatie in mijn hoofd stierf weg. En ik wist met wie ik gesproken had. Toen. Die stem zou ik uit duizenden herkend hebben want het was de stem van mijn vriend Gert. Maar meteen voelde ik ook dat er meer was. Er was iets in de manier waarop Gert naar mij gekeken had en dat realiseerde ik me nu pas. Toen het voorval zich had afgespeeld in de tuin van hun huis aan de Vecht was het me niet opgevallen maar nu wel. Nu wist ik dat het niet zomaar een loze opmerking was geweest of in elk geval, dat gevoel had ik nu. Ik kleedde me aan en begon te ijsberen door de woonkamer. Ik moest zekerheid hebben en wist waar ik die zou kunnen krijgen maar … zou het niet gek zijn om daar na negen jaar nog naar te vragen? Het heen en weer lopen bracht natuurlijk geen enkele oplossing en daarom trok ik tenslotte de stoute schoenen aan en tikte het mij welbekende nummer in op het telefoontoestel. Het duurde eventjes voor er opgenomen werd maar ik zou zeker niet eerder neergelegd hebben voor de laatste toon zou zijn weggestorven omdat ik wist dat mevrouw Zomers niet echt mobiel was.

"Met mevrouw Zomers," klonk het na enige tijd.

"Met Nico, mevrouw Zomers. Hoe gaat het met u?"

"Ahhh jongen, wat fijn om weer eens wat van jou te horen. Met mij gaat het goed hoor." Dat zou ze ook gezegd hebben als ze op sterven na dood zou zijn want mevrouw Zomers is iemand van het type dat nooit klaagt. Wat haar ook overkomt, ze weet er altijd wel weer een weg omheen te vinden en blijft doorgaan. "En hoe bevalt het huwelijk je? Jullie hebben er bijna een jaar opzitten."

"Nou, wat dat betreft gaat het niet zo goed. Annelies en ik zijn in goed overleg van elkaar gescheiden."

"Dat is echt weer zoiets nieuwerwets 'in goed overleg'! Scheiden doe je niet zomaar, Nico!"

"Dat weet ik maar al te goed, mevrouw Zomers."

"Heb je er veel verdriet van gehad?"

"Ja, best wel," reageerde ik geheel volgens de waarheid. "Maar als het u schikt, zou ik graag een keer langs willen komen. Dan kunnen we eens bijpraten."

"Dat is een prima voorstel, Nico. Je weet dat de deur bij mij altijd naar binnen draait."

"Zou het misschien vanmiddag al kunnen?"

"Zooo, jij bent vlot."

"Als het niet kan, moet u het zeggen hoor dan maken we een afspraak voor een ander moment."

"Als je nu meteen je fiets of auto pakt, zet ik vast het theewater op en staat de thee op jou te wachten als je hier bent."

"Ik kom met de fiets en zie u dan zodadelijk."

"Ik hang het touwtje vast door de brievenbus dan kun je jezelf binnenlaten."

"Goed, mevrouw Zomers, tot straks." Na een groet over en weer legde ik neer en besloot niet langer te dralen maar meteen op stap te gaan.

Het was een ritje van zo'n zes kilometer en het deed me goed. Het stuk had ik in het verleden heel vaak gefietst omdat het bij Gert thuis altijd zo anders was geweest. Hij woonde aan de Vecht met zijn moeder. Toen zij zwanger was geweest van Gert was haar man overleden en zij had Gert dus alleen opgevoed. Tussen die twee was een erg sterke band geweest en dat was in alles te merken. Ze waren heel close maar tegelijkertijd was er ook ontzettend veel respect voor elkaar en dat op een andere manier dan bij ons thuis het geval was. Daar was het iets van ontzag voor je ouders maar bij hen was dat anders: natuurlijker. Het touwtje hing door de brievenbus en ik liet mezelf binnen en liep door naar de woonkamer. Ze had geen woord teveel gezegd: de theepot stond in de theebeurs op tafel en twee kopjes stonden erbij. Ik begroette haar met twee kussen terwijl ik me over haar heen boog en haar omarming was enorm stevig.

"Ik heb je gemist, Nico. Het is altijd zo goed als je hier bent." Ze klopte op de bank naast haar ten teken dat ze graag wilde dat ik daar zou gaan zitten.

"Ja, zo voel ik het ook, mevrouw Zomers. Het is altijd of ik thuis kom. We hebben ook altijd zoveel plezier gehad hier!"

"En ook ik vond het altijd heel gezellig en leuk als jij hier was." Ze schonk de thee in en toen moest ik natuurlijk vertellen over de scheiding. Ik deed het in bedekte termen omdat ik wist dat ze niet meer nodig zou hebben om de waarheid te achterhalen. "Niet erg netjes van haar," zei ze dan ook toen ik uitgepraat was. "Ze had je toch veel beter vooraf …"

"Ja," onderbrak ik haar, "dat heb ik dus ook aangevoerd maar het was voor haar een soort van uitproberen denk ik of ze zonder haar vriendin zou kunnen."

"Maar hoe ben je er nou echt onder?"

"In het begin vond ik het heel vervelend natuurlijk en ben ik woedend en erg verdrietig geweest omdat ik me bedrogen voelde. Maar al heel snel kwam het besef dat er meer kanten aan zaten."

"Hoe bedoel je?" vroeg ze me niet begrijpend. Ik vertelde haar dat wat Dries mij verteld en uitgelegd had en zag dat het iets begrijpelijker werd ook voor haar. Maar ze kwam niet zover dat ze het gedrag van Annelies kon accepteren. Ze bleef het een gemene streek vinden.

"Maar …" begon ik een nieuw onderwerp, "eigenlijk ben ik hier voor iets heel anders. Praten over het verleden heeft niet altijd zin. De scheiding ligt achter me en ik moet verder maar er is me de laatste tijd op diverse momenten iets vreemds overkomen." Ik had haar volledige aandacht te pakken want haar heldere ogen waren gericht op die van mij. Ik begon haar te vertellen over de terugblikken die ik nu drie keer gehad had. Natuurlijk vertelde ik niet meteen wat er zich werkelijk had afgespeeld. Ik vertelde dus niets over het feit dat Gert en ik beiden een erectie gehad hadden maar hield het erop dat mijn herinneringen te maken hadden met een zwempartijtje hier bij hen thuis maar mevrouw Zomers is niet iemand die je makkelijk om de tuin leidt en al snel kwam ze met een opmerking.

"Je bent niet echt duidelijk, Nico. Als dat alles is, komen we niet veel verder denk ik en dat is toch waarvoor je gekomen bent?"

"Oké, er is meer maar ik weet niet hoe ik zoiets aan u moet vertellen."
Ze glimlachte naar me.

"Weet je nou nog niet dat mij niets te gek is?"

"Ik weet niet of dit daar ook onder valt," zei ik aarzelend.

"Dan moet je het maar gewoon proberen, lijkt me! Laat maar eens zien of je deze oude bes kunt shockeren." Ze glimlachte breed en toen ik toch nog bleef weifelen, zei ze het volgende: "Nico Visscher, je zou moeten weten dat hier bij mij altijd alles bespreekbaar is. Jij en Gert hebben daar ook regelmatig gebruik van gemaakt en ik ben geen steek veranderd dus heb het lef eens om mij nu niet de volledige waarheid te vertellen!" Haar blik was ernstig genoeg en in de tijd dat Gert er nog was zou ik geïntimideerd geweest zijn maar nu … nu was het me alleen maar duidelijk dat ik gewoon moest gaan praten.

"Wij waren in die tijd pubers en bij jongens gebeurt er dan wel eens iets dat een spontane erectie heet. In de beelden die ik steeds weer zie, sta ik in de tuin hier met een harde piemel in mijn zwembroek en Gert wijst mij daar dan op. Ik reageer dat hij er ook eentje heeft. We doen het af zoals het ook werkelijk is: een natuurlijke zaak. Maar … en nou komt het. De beelden hebben zich langzaamaan voor mij ontvouwen. Pas vandaag toen ik dit voorval voor de derde keer meemaakte, zag ik dat het Gert was die mij wees op mijn erectie. Het meest vreemde echter vind ik dat ik pas vandaag voor het eerst het gevoel heb dat er in zijn blik iets bijzonders lag. Toen die middag heb ik dat niet beseft. Het was gewoon een opmerking waarop ik een weerwoord gaf maar ik heb het gevoel dat er meer geweest moet zijn. Het gezicht van Gert drukte iets heel bijzonders uit." Ik stopte met praten maar bleef haar aankijken. Langzaam zag ik hoe er tranen begonnen op te wellen in de hoeken van haar ogen: ze glinsterden. "Als het u niet bevalt dit gesprek, dan moet u dat zeggen hoor?" zei ik terwijl ik haar hand vastpakte.

"Stel je vraag, Nico?"

"Denkt u dat Gert homoseksuele gevoelens had?" Nu geen gebruik maken van haar aanbod zou stom geweest zijn en daarom had ik mijn vraag gesteld zonder de intentie haar te willen sparen. Haar hand oefende kracht uit op die van mij.

Ze haalde haar neus op en pakte een zakdoekje waarmee ze hem afveegde. "Gert had die gevoelens toen al een paar jaar. Al toen hij elf was, heeft hij mij verteld dat hij jongens veel mooier vond dan meisjes. Gert was ten opzichte van mij altijd heel open. Misschien is dat gekomen omdat hij alleen mij maar had als ouder, ik weet het niet, maar zo was hij nou eenmaal. Hij vond het ook niet vreemd om er met mij over te praten en ik vond dat prima. Zo zou hij zich in elk geval nooit schamen voor hoe en wie hij was, redeneerde ik." Nogmaals snoot ze haar neus. "Mijn idee was echter een illusie. Toen hij ouder werd, begon het gevoel van anders zijn toch te komen en zeker toen hij verliefd werd."

"Is hij op iemand verliefd geworden?"

"Ja. Op jou."

Haar opmerking verbaasde me niet. Het gevoel dat vanochtend bij mij was opgekomen was dus toch juist geweest. De uitdrukking in de ogen van Gert was die van liefde geweest en ik had mijn bevestiging gekregen. "Maar waarom heeft hij er nooit iets over gezegd!"

"Omdat hij bang was dat jullie vriendschap eronder zou lijden," lichtte mevrouw Zomers toe. "Gert was niet gek en hield zijn ogen open in de wereld buitenshuis. Thuis was alles veilig en kon er van alles gezegd en gedaan worden maar dat was daarbuiten natuurlijk niet zo. Hij zag hoe jongens gepest werden die 'anders waren' en dan waren ze nog niet eens homoseksueel. Er ontstond een soort van angst bij hem die ik niet weg kon praten. Het meest bang was hij voor de mogelijkheid dat jij hem zou laten vallen. Ik heb hem zo vaak gevraagd, gesmeekt zelfs, om zijn gevoelens voor jou onder woorden te brengen en aangegeven dat jij niet zo was maar hij durfde het niet. Ik zag hoe hij leed en dat deed mij enorm veel pijn. Hij was tot over zijn over verliefd op jou en toch … toch durfde hij er niets mee te doen."

"Dat moet enorm moeilijk geweest zijn voor hem … maar ook voor u."

"Ja, voor ons beiden maar natuurlijk het meeste voor hem. Ik was eigenlijk niet meer dan een toeschouwer. Ik kon alleen maar iets roepen vanaf de zijlijn maar hij moest bepalen wat en of er iets mee gedaan zou worden."

"Maar aan de zijlijn ben je meestal het meest kwetsbaar omdat je geen invloed kunt uitoefenen."

Ze glimlachte. "Ik leed samen met hem. Ik had zo graag gezien dat hij zijn geluk zou hebben gevonden bij jou omdat ik het gevoel had dat jij en hij voor elkaar gemaakt waren, maar het zat er niet in. Hij was bang dat als hij iets van zijn gevoelens zou laten blijken jij de vriendschap zou verbreken en dat zou hij nooit aangekund hebben. Jij was zijn enig echte vriend."

"En andersom. We waren een prima stel samen."

"Zeker: vrienden door dik en dun." Even werd het stil. "Hoe zou jij gereageerd hebben als hij iets van zijn ware gevoelens ten opzichte van jou had laten blijken?"

Toen was het mijn beurt om even, heel even maar, stil te vallen. "Als er tussen ons iets gebeurd zou zijn, zou ik het ervaren hebben zoals het was: iets heel natuurlijks. Ik zou niet gillend weggerend zijn om maar iets te zeggen maar samen met hem in het diepe zijn gesprongen. Onze vriendschap ging zo diep!"

"Ik ben blij dat ik je altijd goed ingeschat heb, Nico." Even stokte het gesprek omdat we beiden verzonken waren in gedachten. Ze opende de conversatie weer met een vraag. "Is er nooit een moment geweest waarop jullie intiem zijn geweest?"

"We hebben nooit seks gehad," stelde ik vast, "als u dat bedoelt. Maar de laatste nacht hebben we wel samen in zijn bed gelegen. Ik was toen de hele week al bij jullie omdat we gewoon wisten dat het spoedig afgelopen zou zijn. Met de dag ging het slechter met hem. Ik sliep op een matras op de grond in zijn kamer. Die laatste nacht werd ik wakker van het klapperen van zijn tanden. Gert had het vreselijk koud. Toen ben ik bij hem in bed gestapt. Eerst was er iets van onwennigheid maar we waren vrienden, en daarom sloeg ik mijn armen om hem heen en verwarmde ik zijn steenkoude lijf met mijn warmte. Langzaam voelde ik hoe hij warm begon te worden en uiteindelijk viel hij in mijn armen in slaap. Ik kon niet meer slapen toen omdat ik gewoon aanvoelde dat het niet lang meer zou duren."

Mevrouw Zomers barste uit in een onbedaarlijke huilbui en ik huilde met haar mee. Ons beider herinnering deed nog te veel pijn en zeker nu we wisten hoe het had kunnen zijn maar we realiseerden ons ook, zonder het in woorden uit te drukken, dat stilstaan bij iets dat had kunnen zijn geen zin heeft. Daarom droogden, zoals bij elk verdriet, ook nu de tranen weer.

We versterkten de innerlijke mens met haar heerlijk geurende thee die als vanouds smaakte maar daarna wist ik dat er nog meer zou komen. Haar kennende, was hier zo weggaan gewoon onmogelijk. "En wat ga je nu met deze kennis doen?"

"Ik weet het nog niet. Ik ga iemand zoeken van wie ik heel veel kan gaan houden en als ik haar tref, hoop ik zielsgelukkig te worden maar ..."

"En een hem?" onderbrak ze me.

"Ik weet het nog niet. Ik moet nog vreselijk wennen aan het idee."

"Heb je dan al iemand op het oog?"

Ik moest lachen om de vreselijk lieve manier waarop ze naar me keek. "Laten we het erop houden dat ik een heel bijzonder mens ontmoet heb."

"En dat is een man en jij voelt iets speciaals voor hem."

"Daar komt het op neer maar ik zal u alles over hem vertellen." En toen begon ik haar te vertellen over Dries. Over de manier waarop ik hem ontmoet had en over de momenten dat we samen geweest waren. Ik legde vooral de nadruk op de bijzondere wijze waarop hij dacht en al snel bleek dat zij zich daar volkomen in kon vinden.

"Dat moet een heel bijzondere man zijn, jongen!"

"Het lijkt me toe dat hij dat ook is, mevrouw Zomers. Hij heeft bij mij iets losgemaakt. Het enige waarover ik nog moet nadenken is het idee van seks hebben met een man."

Nu was het haar beurt om te lachen. "Jongen! Als je liefde voelt voor hem komt die seks vanzelf! Daar moet je niet over nadenken! Dat moet je dan gewoon doen!"

"Maar ik zou nooit zomaar met iemand seks kunnen hebben!" reageerde ik een beetje onthutst.

"Dat heb ik toch ook niet gezegd, toch? Ik zei dat als er liefde is …"

"Oké, mijn fout. Dan ben ik het volledig met u eens.”

"En wat is nu je volgende stap?"

"Ik ga Dries bellen en eens kijken of we elkaar wat beter kunnen leren kennen."

"En wanneer doe je dat?"

"U blijft aanhouden, hè?"

"Ja, jongen! Ik wil zo verschrikkelijk graag dat je gelukkig wordt!" Ze kneep mijn hand zowat fijn. Een tijdje lang bleven we zo zitten en toen het tijd werd om naar huis te gaan bedankte ik haar voor het prachtige gesprek dat we gehad hadden.

"Ik ben heel erg blij dat ik dat wat ik vanmorgen zag in de ogen van Gert goed geïnterpreteerd heb en heel blij dat u mij die bevestiging hebt willen geven."

"Jouw vriendschap met Gert was ook voor mij heel belangrijk en zal dat altijd zijn. Je bent mijn tweede kind, jongen! Zul je dat nooit vergeten!"

"Nooit!"

"En zul je niet vergeten mij op de hoogte te houden van jouw amoureuze verwikkelingen?"

"Voor zover dat gepast is, breng ik u op de hoogte." Met deze woorden en een aantal dikke zoenen namen we afscheid. Ze zwaaide me heel lang na, net zoals Gert vroeger gedaan had. Op de grote weg naar Zwolle kon ik haar nog zien zwaaien.

De rit terug naar huis reed ik op mijn dooie akkertje. Ik genoot van het mooie weer maar vooral van de wetenschap dat er jaren terug een jongen op mij verliefd was geweest. Jammer dat ik dat toen zelf niet gemerkt had of dat ik er zelf niet eerder rijp voor geweest was. Toen was ik nog echt niet aan dat soort dingen toe! Ik was nog zo verschrikkelijk speels geweest dat ik dingen als 'verliefd zijn op' maar grote flauwekul vond.

Thuisgekomen maakte ik wat te eten klaar en nadat ik het op had, haalde ik het briefje met Dries' telefoonnummer tevoorschijn. Ik zou hem gaan bellen. Ik liet de telefoon tot het einde toe overgaan maar er werd niet opgenomen. Later dan nog maar eens proberen.

Met de tv, een goed boek en een kruiswoordpuzzel vermaakte ik mij die avond prima. Diverse keren probeerde ik Dries te bereiken maar waarschijnlijk was hij uit of met vakantie of zoiets want ik kreeg geen contact met hem. Tegen twaalven ging ik naar bed. Vrijwel meteen viel ik in een diepe slaap waarin ik droomde. Ik stond in de tuin van het huis aan de Vecht in mijn zwembroek en zag Gert. Niet zoals hij er toen uitzag maar zoals hij er nu uit had kunnen uitzien. Hij was prachtig mooi om te zien. Lichtblonde krullen in het haar, mooie stevige schouders. Een heerlijke borstpartij met ietwat haar erop, een strakke buik en armen die stevig doch niet overdreven gespierd waren. Hij stond vlakbij mij en vroeg me of hij er goed uitzag. Ik knikte alleen maar. Hij liep op me toe en liep een rondje om me heen waarbij hij zijn ogen keurend over mijn lijf liet gaan. Jij ook, reageerde hij. Achter me staande, sloeg hij zijn armen om me heen en drukte zich stevig tegen me aan. Zijn handen gleden over mijn borst en de palmen plezierden mijn harde tepeltjes. Ik kreunde en slaakte een kreetje toen hij zijn kruis tegen mijn billen duwde en ik zijn opwinding voelde. In mijn zwembroek kwam ook iets opzetten en het dunne stof spande zich strak over mijn groeiende erectie. Gert zette zijn lippen op mijn nek en gaf me kusjes. Af en toe voelde ik het puntje van zijn tong mijn vlees beroeren. Ik werd er enorm heet van. Hij liefkoosde me op een heel bijzondere manier. Ineens draaide hij me in zijn armen om en werden onze lippen tegen elkaar geduwd. De tongen vonden elkaar in een innige omhelzing en vonken sloegen van de een over op de ander, zo leek het. Toen we de kus uiteindelijk verbraken, stonden we hijgend en met open monden elkaar recht in de ogen te kijken. Bij hem verscheen een glimlach en ook bij mij. Zijn handen gleden langs mijn flanken terwijl hij zelf langzaam door de knieën zakte. Knielend voor mij begon hij met mond en tong de contouren van mijn pik en ballen af te tasten. Mijn voorhuid, niet echt een tuitje, had zich al helemaal teruggetrokken en het voelde enorm lekker. Ik merkte hoe een eerste druppeltje vocht uit het pisspleetje tevoorschijn kwam. Enorm geil was ik. Ineens rukte hij mijn zwembroek naar beneden. Met een duidelijk hoorbare plof klapte mijn harde tegen mijn buik aan. Beiden moesten we lachen. Toen hij zijn lippen op mijn harde zette, sloot ik de ogen om volop te kunnen genieten van het gevoel. Het was heerlijk! Het was overweldigend! Toen hij mijn pik naar binnen zoog, sloegen de vlammen me uit! Dit zou ik nooit lang kunnen volhouden! Ik probeerde mijn gedachten af te leiden maar het lukte me met geen mogelijkheid. Er was alleen maar puur genot. Op dat moment schrok ik wakker van de loeiende misthoorn van een trein in de buurt van het station. Ik zat rechtop, zweette enorm en op datzelfde moment ontlaadde de lust zich in een geweldige zaadlozing. Gelukkig had ik het besef om bijtijds het dekbed af te werpen want anders had ik het bed opnieuw kunnen verschonen. Het witte spul belandde nu allemaal op mijn onderbuik en het was enorm veel. Met de ogen gesloten, liet ik me achterover zakken en bleef zo heel lang liggen. Met volle teugen genoot ik na van die heerlijke droom die mij dit geweldige hoogtepunt had gebracht. "Ohhh, Gert," zuchtte ik diep, "het had zo vreselijk mooi kunnen zijn tussen ons twee!" De tranen brandden me in de ogen en ik besloot me er niet tegen te verzetten. Langzaamaan begonnen ze over mijn wangen te biggelen. Na een flinke huilbui verschoonde ik mezelf en viel al snel weer in slaap.

De volgende ochtend was ik vroeg wakker en had ik een enorme hoofdpijn. Als een zombie liep ik naar de keuken en mikte een paracetamol in een glas water. Ik wachtte tot het ding opgelost was en dronk het glas toen leeg. Gatverdarrie! Vreselijk vies was het en zeker op de nuchtere maag. Maar ja, ik wilde wel van die koppijn af. Ik liep naar de woonkamer terug en pakte de draadloze telefoon op.

Ik had het nummer van Dries in mijn agenda geschreven en liep dus terug naar mijn slaapkamer. Zittend op het bed tikte ik het nummer in. Een slaperige stem aan de andere kant van de lijn reageerde met iets dat waarschijnlijk ‘goedemorgen’ moest voorstellen. Meteen voelde ik me een idioot. Shit, hij lag natuurlijk nog te slapen. Wie belt dan ook …

“Hallo? Met wie spreek ik?” Ik was zo in eigen gedachten verzonken dat ik helemaal vergeten was iets terug te zeggen.

“Hoi! Je spreekt met Nico.” Grote stilte volgde. “Nico Visscher. Ken je me nog?” vroeg ik omdat ik hevig twijfelde of hij wist wie ik was.

“Natuurlijk ken ik jou nog. Ik begon me alleen af te vragen of je mij nog wilde kennen.”

“Hoezo?”

“Nou ja, je had beloofd me te zullen bellen en toen dat na een paar weken nog niet gebeurd was, dacht ik dat je mijn briefje allang kwijt was geraakt.”

“Nee, geen sprake van! Ik heb dat briefje meteen goed opgeborgen nadat ik het van jou gekregen had en het nummer later opgeschreven in mijn agenda. Maar …”

“Dan weet ik het al. Je hebt een probleem, een vraag en nu wil je van mij een antwoord.”

Het was weer als vanouds. Alleen was het niet zozeer meer een probleem voor mij. Ik had al onder woorden gebracht bij mevrouw Zomers dat een relatie met een man tot de mogelijkheden behoorde maar … ik wist totaal niet hoe ik het zou moeten aanpakken dus … eigenlijk toch wel een probleem.

“Nou wat is het,” drong hij aan toen ik niet meteen reageerde.

“Het is misschien beter om dat onder vier ogen met jou te bespreken.”

“Wow! Inderdaad een stuk beter! Wanneer kom je?”

Gelukkig klonk hij enthousiast want zou hij ook maar het geringste hebben tegengeworpen dan zou ik meteen uit het veld geslagen zijn geweest. “Ik heb nog een heleboel vakantiedagen staan dus het maakt mij niet zoveel uit. Ik kan gerust een aantal dagen blijven, als je dat leuk zou vinden.”

“Te gek! Maar dat gelukkie van veel vrije dagen heb ik dus niet maar ik zou het gewoon hartstikke fijn vinden als je langs kwam. Echt waar! Geloof me!”

“Ik geloof je, Dries. Als ik nou eens volgende week zaterdag zo in de loop van de avond langskom, komt dat je uit?” Mijn voorstel viel in goede aarde en nadat ik toegezegd had hem nog eens te bellen om aankomsttijd en dergelijke door te geven, hingen we op. Ik slaakte een diepe zucht. Niet omdat ik een probleem had maar omdat ik me gelukkig voelde.

Al vroeg in de middag kwamen Rogier en Ken thuis. Vroeg voor hun doen maar met een duidelijke oorzaak. Ken had namelijk een migraineaanval gekregen en had zo snel mogelijk terug gewild. Hij ging dan ook meteen naar bed. Rogier keek een beetje bezorgd zoals hij vaker deed als Ken een aanval had en ik kon het best begrijpen. Als de allerliefste van de wereld zich niet goed voelt, heb jij daar ook last van. Hij was echter niet geheel en al uit het veld geslagen en vroeg me hoe mijn weekend geweest was. Ik hield het bij koetjes en kalfjes omdat ik niet goed wist hoe ik het moest vertellen.

“Maar … dat is niet het enige dat je gedaan hebt, toch?” drong hij aan.

“Hoe bedoel je.”

“Jongen, je bent in de korte tijd dat wij weg geweest zijn veranderd.”

Ik trok mijn meest verbaasde gezicht.

“Ik meen het echt, Nico. Het lijkt alsof je helemaal straalt alsof je ineens een stuk zelfbewuster bent geworden. Alsof je een stuk van jezelf gevonden hebt.”

Vooral dat laatste deed me heel veel en daarom begon ik hortend en stotend mijn verhaal te doen vanaf het moment dat ik het seksboekje gevonden had. Ik zorgde er wel voor dat ik niet op de zaken vooruitliep en daarom liet ik alles met betrekking tot Dries weg uit mijn verhaal. Rogier was een uitstekend luisteraar, net als Dries, en liet me mijn verhaal vertellen op mijn manier. Toen ik eindelijk stopte, slaakte ik weer eens een diepe zucht.

“Vond je het moeilijk om te vertellen?” vroeg hij.

“Ja. Eigenlijk best wel en daarom durfde ik er ook niet over te beginnen. Maar toen jij erover begon dat ik veranderd was, toen voelde dat zo goed dat ik gewoon wilde praten. Maar … ik ben er nog niet helemaal uit voor mezelf.”

“Dat hoeft ook nog niet, toch? Je hebt iets ontdekt van jezelf en neem nu vooral de tijd om ervan te genieten. Daarmee wil ik niet zeggen dat je een wild en losbandig leven moet gaan leiden, hetgeen er bij jou volgens mij helemaal niet in zit, maar wel dat je er plezier in moet hebben. Heb je trouwens iets gevoeld van schaamte?”

“Hoezo?”

“Nou, ik bedoel, omdat je een relatie hebt gehad met een vrouw. Heb je zoiets gevoeld als dat je relatie wellicht daarom mislukt is?”

“Nee, helemaal niet.”

“Des te beter. Ga op ontdekkingstocht, Nico, en weet dat jouw verhaal bij mij en Ken, want voor hem wil ik geen geheimen hebben, veilig is.”

“Jullie zijn echte vrienden, Rogier. Jullie hebben meer dan alleen maar voor noodopvang gezorgd en ik ben jullie beiden heel dankbaar want dingen die hier gebeurd zijn," ik kon het niet zeggen zonder opnieuw rood te worden, "en dat seksboekje hebben samen met mijn herinneringen ervoor gezorgd dat ik dit nu heb bereikt.”

Rogier lachte luid. “Gut, dat dat relikwie van Ken nog zo’n uitwerking zou hebben.”

“Relikwie?”

“Ja! Het is het eerste seksboekje geweest dat hij ooit, stiekem, gekocht heeft en ik heb hem al honderden keren gevraagd of hij het niet beter weg kon gooien maar hij wilde daar steeds niet aan en nu … nu ben ik daar heel blij om. Blij voor jou!” Hij trok me naar zich toe en gaf me een mega knuffel. Meteen daarna verontschuldigde hij zich ook echter. “Sorry, dat had ik misschien niet moeten doen.”

“Kom, Rogier! Zoiets moet kunnen hoor en echt … het voelt prima.”

“Eigenlijk zou ik je voor heel veel dingen willen waarschuwen maar ik denk dat het beter is als je dingen zelf ontdekt.”

Schuin keek ik hem aan en meteen begreep ik wat hij bedoelde. Maar toch … vroeg ik er nog eventjes naar. “Je bedoelt de verhalen, de video’s en dat soort dingen?”

“Ja. Ik denk je een beetje te kennen en heb het idee dat jij voor de liefde gaat.”

Ik knikte.

“Zie je wel. Dat dacht ik al. Heb je iemand op het oog?”

Het rood steeg me opnieuw naar de wangen.

“Kom op, Nico! Niets om je voor te schamen hoor!”

En dat deed ik dus ook niet en vertelde hem dat ik binnenkort naar Amsterdam zou gaan.

Op woensdag belde ik opnieuw met Dries. Zonder dat ik het vooraf zo gepland had, liep ons gesprek enorm uit. Al met al duurde het anderhalf uur. Het leek alsof we ontzettend veel te bespreken hadden. Tegen elf uur pas legde ik neer nadat we afgesproken hadden dat ik niet op zaterdag maar al op vrijdag zou komen om dan zo’n tien dagen te blijven. Meteen nadat ik neergelegd had, sloeg ik mezelf voor het hoofd. Shit! Nou was ik nog vergeten te vragen hoe ik bij zijn huis moest komen! Ik had me dit nog maar net bedacht of de telefoon rinkelde. Het was Dries.

“Zeg, sufferd! Had jij me niet moeten vra …”

“Ja, ik weet het. Zeg het me nu maar snel voor je me weer aan de praat houdt!”

“Hahahah,” lachte hij, “ik jou aan de praat houden?”

We ouwehoerden nog wat met elkaar maar toen ik voor de tweede keer neerlegde, had ik in elk geval de nodige notities gemaakt. Dries was eigenlijk best bezorgd geweest en toen hij het idee gekregen had dat ik het niet allemaal goed snapte zelfs aangeboden om me op te halen van het station. Daarvan had ik echter niets willen weten. Ik zou er heus wel komen.

Vrijdag na het werk haastte ik me naar huis. Voor het eerst in tijden had ik weer een beetje doel in mijn leven, zo leek het wel. Ken vond dat ik me zenuwachtig gedroeg en zei dat ook. En misschien had hij wel gelijk. Ik was gewoon ontzettend zenuwachtig. Ik voelde me net als toen ik voor het eerst een afspraakje had met Annelies. Gek eigenlijk! In die merkwaardige toestand van opgetogenheid vergat ik mijn routebeschrijving naar het huis van Dries mee te nemen. Ken speelde voor reddende engel doordat hij me naar het station achterna kwam.

“Hé, relax een beetje, man!” zei hij hijgend van het hollen. “Als je dit soort dingen gaat vergeten,” en daarbij wapperde hij uitbundig met het A4-tje, “dan komt er van je afspraakje helemaal niets terecht.”

Ik liep rood aan van schaamte over mijn nalatigheid.

“En met dat ‘relax een beetje’ bedoel ik ook dat je je nu niet hoeft te gaan schamen, Nico! Probeer je hoofd er gewoon bij te houden en probeer vooral te genieten.” Mijn trein reed het station binnen en hij drukte me te midden van de mensenmassa een kus op de wang. “Doe geen dingen die ik ook niet zou doen!” fluisterde hij in mijn oor en liet dat volgen door een vette knipoog.

In de trein dacht ik na over wat hij gezegd had. Waarom maakte ik me zo druk? Ik ging gewoon een aantal dagen uit logeren. Meer niet toch? Nee, sprak ik mezelf toe. Ik moest mezelf niet voor de gek gaan houden nu. Ik voelde gewoon dat het meer zou worden.

Amsterdam Centraal Station kwam sneller dan ik verwacht had. Althans zo leek het. Natuurlijk liep de trein niet eerder het station binnen dan de NS-planner had aangegeven, later zelfs door enige vertraging, maar het leek alsof de reistijd omgevlogen was. Met het A4-tje in de hand kwam ik aan bij de uitgang van het station en toen was het even oriënteren geblazen. Al snel zag ik wat de bedoeling was en begon ik te lopen in de aangegeven richting. Twintig minuten later liep ik de straat waar Dries woonde in. Een heel nauw straatje aan een gracht. Het was al behoorlijk donker geworden maar toch weerspiegelde er nog van alles in het water. De meeste huizen aan de gracht waren verlicht. Voor nummer 14 stopte ik. Dit was het huis waar Dries woonde. Opnieuw sloegen de zenuwen toe toen ik een vinger naar de bel uitstrekte. Meteen nadat het geluid van de bel had weerklonken, ging de voordeur open.

“Ha, daar ben je eindelijk! Ik was al bang dat ik je moest gaan zoeken, man!”

Dries had het hartelijke dat hij in Limburg zo uitgestraald had nog steeds niet verloren. Toen ik boven aan de trap was, bewees hij dat nog eens door me meteen stevig tegen zich aan te drukken en zijn beide armen om me heen te slaan. Even dacht ik dat hij me zou gaan kussen, maar nee, dat deed hij niet. Op zijn aangeven liet ik mijn tas in de hal staan en daarna ging hij me voor naar de woonkamer. Een prachtige kamer met een hoog plafond, witte muren, een zwart, stoffen bankstel en twee fauteuils, een chromen tafel met een glasplaat en nog veel meer dat getuigde van een goede smaak. Het schilderij dat aan de wand tegenover de bank hing, bekeek ik nog voordat ik ging zitten. Ik kende het werk niet maar het was een kleurig geheel. Niet iets van Mondriaan of een andere grote meester maar gewoon heel erg mooi om te zien. Iets waar je vrolijk van kon worden. “Wil je koffie?”

“Graag.”

Hij haastte zich de keuken in en ik ging op de bank zitten waar ik het schilderij van afstand kon blijven bekijken. Het ding boeide me enorm. Dries kwam weer binnen maar ik merkte hem niet op. Pas toen hij naast me op de bank ging zitten, schrok ik op uit mijn overpeinzingen.

“Vind je hem mooi?”

“Ja, ontzettend mooi!”

“Gemaakt door mijn zus. Ze noemde het ‘Ochtendhumeur’.”

Ik lachte luid omdat ik niet kon begrijpen dat zoiets moois met zoiets als een ochtendhumeur vergeleken kon worden. Toen Dries het me uitlegde begreep ik het echter wel. Het was bedoeld als een remedie voor … Toen werd er opnieuw gelachen.

Na twee koppen koffie en een verslag van de reis liet Dries me zijn woning zien. Ook de andere kamers waren ruim en mooi ingericht. Ik zag zijn slaapkamer met een breed bed en de logeerkamer. Zelfs zijn studeerkamer, waarin de nodige rommel stond, getuigde qua inrichting van smaak. En eigenlijk was ik er best wel een beetje jaloers op. Zoiets had ik dus niet. Annelies had ons hele huis alleen ingericht. Ik had alleen maar ‘ja’ geknikt of ‘nee’ geschud en dat laatste ook nog met mate omdat ik haar niet wilde ontmoedigen. Kortom: ons huis was ingericht volgens haar smaak. Ik had zoiets ook gewoon niet in me. Ik zette van alles en nog wat bij elkaar. Mij ging het er alleen maar om of het praktisch was. En bovendien schikte ik me vaak, gemakshalve, naar een ander. Helemaal jaloers werd ik toen Dries me meevoerde naar de zolderverdieping van het pand.

“Hier knutsel ik,” zei hij enigszins schamper.

Het feit dat dit knutselen zo ontzettend mooi was, wekte mijn naijver. Met open mond liep ik door de grote, open ruimte die door de vensters aan voor- en achterzijde belicht werd. Overal hingen tekeningen en stonden houtsculpturen. Sommige waren figuratief terwijl anderen juist het tegenovergestelde waren. Dries liet me rondlopen en stoorde me in het geheel niet. Ik weet niet hoe lang ik me daar vergaapt heb aan hetgeen hij ‘knutselen’ noemde maar ik weet wel dat ik laaiend enthousiast was. “Tjee, man!” was het eerste dat ik uit kon brengen. “En zoiets noem je knutselen?”

“Ja, wat is het dan?”

“Dit is kunst, man! Als ik maar tien procent van zoiets zou kunnen, was ik al ontzettend blij!” Ik hoorde hem grinniken. “Zit dus in de familie bij jullie,” zei ik terugdenkend aan het mooie schilderij van zijn zus.

“Niet iedereen in onze familie heeft. Mijn zus en ik zijn de uitzonderingen. Ik kom uit een gezin met tien kinderen en alleen wij tweeën kunnen een potlood vasthouden.” Een bulderende lach volgde.

“Onderschat je jezelf niet een beetje?”

Hij haalde zijn schouders op toen ik hem aankeek.

“Heb je ooit geëxposeerd?”

“Ben je gek!”

“Nee, ik niet. Dit is echt heel goed werk man!. Hier moet je iets mee doen!”

“Dus niet, hè! Ik ben leraar en dat is goed genoeg voor mij. Kom we gaan naar beneden.” En voor ik het wist, knipte hij het licht uit en moest ik me in het donker een weg banen in de richting van de trap.

Terug in de woonkamer vroeg hij wat ik wilde drinken. Ik vroeg of hij bier had en dat bleek in huis te zijn. Even later zaten we beiden achter een glas schuimend gerstenat. Nadat we beiden een slok genomen hadden, vroeg hij me of ik in de logeerkamer wilde slapen of bij hem op de kamer. Ik was - kun je nagaan hoe onschuldig ik was - enigszins verrast en moest hem een direct antwoord schuldig blijven. Hij vond het geen probleem en zei dat we dat later nog wel zouden beslissen. Dries zat dicht naast me en regelmatig raakte zijn schouder de mijne eventjes. We deden er niet moeilijk over. Zelfs niet toen we nog iets dichter naar elkaar toeschoven en onze bovenbenen dicht tegen elkaar aanlagen. Het voelde goed, vond ik. Ineens gleed zijn hand over mijn bovenarm. Eerst over het stof van mijn T-shirt en toen over mijn blote huid.

“Vind je het erg?”

“Ben je gek?”

“Blijf je dat vragen?”

Ik lachte. “Nee, dat zal ik niet doen. Maar ga alsjeblieft door met wat je van plan bent. Als je te ver gaat, zul je het wel merken.”

“Dus je bent er wel uit, voor jezelf?”

“Denk het wel. Het is nog een beetje een vreemd idee maar …” Ineens realiseerde ik me dat ik helemaal niets met Dries besproken had over mijn homoseksuele gevoelens. “Hoe weet jij …”

“Jongen,” zei hij terwijl hij over mijn borst streelde met zijn hand, “ik ken je van binnen en van buiten.”

Ik kon niet anders dan dat beamen maar zei wel het vreemd te vinden dat hij me zo ontzettend goed aanvoelde.

“Noem het intuïtie voor mijn part,” reageerde hij. “Bij sommige mensen heb ik dat. Ik kan ze gewoon ontzettend goed aanvoelen en dan blijken hun geheimen voor mij niet verborgen te zijn.” Opnieuw gleed zijn hand over mijn borst. Het voelde enorm goed. Mijn tepels begonnen te reageren en prikten door het stof van mijn T-shirt. “Maar ben je ervan overtuigd dat je homo bent?”

“Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik ook reageer op mannen.”

“Ik merk het,” zei hij en liet de palm van zijn hand over mijn rechter, erecte tepel glijden.

“Dus we hadden het eigenlijk ook wel door de telefoon kunnen afhandelen!”

“Eigenlijk wel. Maar jij stelde je vraag niet, weet je nog wel? En bovendien is het hier met jou toch veel gezelliger?”

Ik kreeg geen tijd om te antwoorden want ineens waren zijn lippen op die van mij. Ik gleed onderuit op de bank en Dries kroop met dat heerlijke lijf van hem boven op me. Zijn handen gleden onder mijn T-shirt en gingen meteen naar mijn tepels toe. Hij nam ze tussen duim en wijsvinger en bekneep ze tegelijkertijd. Het gaf me een enorm gek gevoel. Enerzijds was er iets van pijn en schrik en anderzijds reageerde mijn kruis enorm. Mijn pik zwol zowat meteen naar volle oorlogssterkte en ik verloor alle controle over mezelf: er was alleen nog maar een heftig verlangen om klaar te komen. Ik kreunde keihard en hoorde hoe Dries zachtjes lachte. Hij drukte zijn kruis tegen het mijne. Hij was nog niet echt hard meende ik te voelen maar ik des te meer.

“Mmmm lekker ding heb je daar, jongen,” zei hij met een glimlach om zijn lippen en duwde zijn kruis nog eens hard tegen dat van mij.

Ik hield het niet meer. Vertrok mijn gezicht tot een grimas en spoot. Meteen voelde ik me ontzettend lullig. Was ik eindelijk eens alleen met een vent, deden we dat wat ik graag wilde ontdekken en dan had ik zoiets!

Dries had niets gemerkt zo scheen en ging onverdroten verder terwijl bij mij de seksuele spanning begon af te nemen. Ineens zat hij aan mijn knoop te frunniken en toen was het voor mij echt over.

“Niet doen, Dries.”

“Waarom niet! Zeg me niet dat je dat niet wilt man. Je bent keihard en …”

“Ik ben al klaargekomen,” zei ik zonder er verder over na te denken.

“Wow! Dan was je snel, man!” En meteen keek hij me glimlachend aan. Het was niet een glimlach waaruit spot sprak maar echt eentje zoals hij altijd lacht. Maar toen hij mijn bedrukte gezicht zag, wist hij genoeg. “En dat vind jij dus nu heel erg!”

“Ja! Niet dan?”

“Waarom zou dat erg zijn, makker!”

“Omdat we nog helemaal niets bijzonders aan het doen waren toch?”

“Nouuuuuuu, ik vond het wel heel lekker om zo boven op jou te liggen hoor en lekker met je tepeltjes te spelen.”

“Was het ook maar …”

“Houd op met je analyses, Nico, en laten we gewoon verder gaan.” En meteen zat hij weer aan mijn knoop te pielen.

“Nee, niet doen.”

“Oké, als je echt niet wilt.”

Ja wat moest ik hier nou mee. Natuurlijk wilde ik wel maar …

“Je schaamt je hè!”

Ik knikte.

“Ben je bang dat ik een volgespoten onderbroek smerig zal vinden?”

Ontwijken had geen zin meer. Hij had het al geraden. “Ja.”

“En je had je nog wel zo voorgenomen zeker om samen met mij klaar te komen!”

Shit! Deze vent wist gewoon alles van me. “Ook dat.”

“Fabeltjes, dude! Samen klaarkomen kan heel lekker zijn maar het gebeurt lang niet altijd. Alleen maar in films en verhaaltjes. In het echt dus lang niet altijd! Na elkaar klaarkomen is heel normaal. Dus gaan we nu gewoon verder en laat ik jou gewoon nog een keer klaarkomen.

“Wat?”

“Niet zeuren!” Mijn knoop vloog open en heel snel had hij mijn broek en slip over mijn billen naar onderen gewerkt. Hij likte met zijn tong door mijn natgespoten schaamhaar en kreunde dat ik lekker zaad had. Deze opmerking werkte op mijn lachspieren en ik begon onbedaarlijk te lachen. Het lachen verging me echter toen hij zijn lippen om mijn slappe, natte lid bracht. Annelies had me regelmatig met de mond bediend maar dit was daarmee niet te vergelijken. Hij merkte dat ik totaal flipte. “Veel beter dan je vrouw ooit heeft kunnen doen, hè?” merkte hij op. Ik was niet in staat iets te zeggen zo ging ik op in het intense gevoel dat zijn lippen en tong me gaven. Het was net zoals in die droom met Gert. Het was niet alleen de reactie van mijn pik die snel hard werd maar het was veel meer. Alles reageerde op het likken en zuigen dat hij deed. Ik kreunde als automatisch en regelmatig kromde ik mijn rug in een reflex. Ongelofelijk dat zoiets mogelijk was. Het maakte dus echt een wereld van verschil wie er pijpte en Dries deed het fenomenaal. Mijn piemel gleed helemaal in zijn mond naar binnen en hij bleef maar likken en zuigbewegingen maken. Al heel snel kon ik het niet meer uithouden en spoot ik opnieuw. Annelies had nooit gewild dat ik in haar mond klaarkwam maar Dries had er absoluut geen moeite mee en wist het klaar te spelen alles weg te slikken en te likken. En ook dat was een heerlijk gevoel!

“Wow!” zei ik toen hij zich naast me vlijde. “Nooit geweten dat gepijpt worden zo goed kon zijn.”

“Mannen schijnen het beter te kunnen dan vrouwen,” was zijn droge redenatie.

“Ik had veel eerder moeten weten dat ik ook homo had kunnen zijn,” lachte ik. Hij kietelde me en maakte dat ik zowat stikte van het lachen.

“Zeg, zou je het erg vinden als we naar bed gingen, tenminste ik wil graag naar bed. Ik ben best moe.”

“Natuurlijk niet, man! Had dat dan eerder aangegeven! Sorry dat ik …”

“Je niet steeds verontschuldigen, Nico. Dat is helemaal nergens voor nodig. Ik had het je eerder moeten zeggen. Een foutje van mij maar ik wilde ook heel graag weten hoe je zou reageren op mijn toenaderingspogingen.”

“En? Ben ik geslaagd?”

“Voor de volle honderd procent, schatje. Je bent gewoon heel lekker.” Hij stond op en pakte onze bekers van de tafel af. Ik volgde hem naar de keuken. Daarna liepen we de trap op naar Dries’ slaapkamer. Hij vroeg me niet opnieuw waar ik wilde slapen maar legde de vier kussens zo neer op het bed dat ik ervan uitging dat ik naast hem zou slapen: geen slecht idee. We douchten samen en dat zonder verdere uitspattingen. Dries was echt moe en na twee keer kort achter elkaar klaargekomen te zijn was het voor mij ook eventjes genoeg. In bed kropen we bloot dicht tegen elkaar aan en al heel snel was ik in slaap.

Een dik uur later was ik echter al weer wakker. Wakker van de gedachten die in mij ronddraafden. Dries sliep diep en snurkte iets. Nou ja … meer dan iets. Hij ronkte echt! Ik probeerde zijn geluiden te negeren en weer in slaap te komen maar mijn hersenspinsels bleven maar terugkomen hoezeer ik ook probeerde me te ontspannen en aan leuke dingen te denken.

[Lucky Eye]

Hoofdstuk 5

Tegen zeven uur de volgende ochtend werd Dries wakker. Hij keek me met zijn slaperige ogen aan en raadde meteen dat ik niet geslapen had. Hij zette zijn twee kussens tegen de muur en ging rechtop zitten.

“Heeft mijn gesnurk je wakker gehouden?” probeerde hij me aan het lachen te maken.

“Dat ook maar …”

“Heb je nou alweer gedacht!” merkte hij grappend op.

“Ja, het spijt …”

“Sttttt, niet zeggen! Houd er nou eens mee op om jezelf steeds te verontschuldigen, Nico. Je doet dingen en als je die doet, doe je het vast met een reden en er is in elk geval geen enkele noodzaak om je tegenover wie dan ook te verontschuldigen!”

“Oké, maar het is niet handig natuurlijk.”

“Nee. Je bent er niet echt knapper op geworden en homo’s moeten toch wel een beetje op hun uiterlijk letten.” Hij wist iets van een glimlach op mijn lippen te krijgen. “Wil je er meteen over praten of zullen we eerst wat gaan eten?” Ook die beslissing kostte me moeite en Dries nam hem voor mij door te zeggen dat hij snel wat boterhammen zou gaan smeren en thee en koffie zou maken. Hij wilde niet dat ik mee zou helpen en liep alleen, heerlijk bloot, naar de keuken. Ik keek hem na en vond dat hij een ontzettend mooie bilpartij had. En toen … was ik van de wereld.

“Hé, makker, word je nog wakker vandaag of blijf je de hele dag in bed liggen stinken.”

Verschrikt opende ik mijn ogen en keek ik in het frisuitziende gezicht van Dries. Zoals altijd glimlachte hij.

“Hoe laat is het?” Dries vertelde me dat het inmiddels twee uur in de middag was en meteen schoot ik overeind. “Shit! Het ontbijt?”

“Dat heb je gemist.”

“Stom van me! Sorry, het …” Een vinger op mijn lippen belette het me om verder te praten.

“Laten we afspreken dat ik vandaag geen ‘sorry’, ‘het spijt me’ of welke andere verontschuldiging van je te horen krijg. Oké?”

Ik stemde schoorvoetend in maar vond het nog steeds heel lullig dat hij zich vanochtend uitgesloofd had om een ontbijt te maken en mij toen slapend had aangetroffen. Echt iets voor mij! Nee, corrigeerde ik mezelf meteen. Hoe kwam ik daar nou bij? Zoiets was me nog nooit eerder overkomen en waarom tilde ik daar dan zo zwaar aan? Wat haalde ik me allemaal in het hoofd? Wat overkwam me? Waarom haalde ik mezelf zo naar beneden? Dries had - zoals zo vaak - helemaal gelijk.

“Eerst wat eten dan maar?”

Ik stapte uit bed, trok een badjas aan en liep met hem mee naar de kamer.

“Ontbijt kun je het niet meer noemen maar ik hoop dat het je smaakt allemaal.”

En dat deed het. Ik genoot van de diverse soorten broodjes die hij tijdens mijn geslaap bij de bakker (of supermarkt) had gehaald en van zijn vrolijke gepraat. Hij praatte honderduit over zijn ‘geknutsel’, zijn klas en zat nooit om een nieuw onderwerp verlegen. Innerlijk benijdde ik hem enorm. Ik was nooit zo’n spraakwaterval geweest en zou het waarschijnlijk ook nooit worden. Gedachten genoeg maar die uiten, ho maar! Ik was inmiddels weer zoveel aan het denken dat ik een directe vraag helemaal miste.

“Hallo? Ben ik in beeld?”

Natuurlijk was mijn eerste ingeving om ‘sorry’ te zeggen maar … dat mocht ik tenslotte niet meer van hem - in elk geval niet vandaag! “Ik was even afgedwaald,” zei ik en liet het daarbij, me keurig aan de regels van zijn spel houdend.

“Ik vroeg je of je wilde praten over waarom je niet hebt geslapen vannacht.”

“Ja, eigenlijk wel maar het is het misschien niet waard allemaal.”

“Zo? Waarom zouden jouw gedachten dat niet waard zijn dan?”

Ja, en leg het dan maar eens uit. Ik probeerde in mijn hoofd de uitleg rond te krijgen maar elke keer mislukte het. Dries liet me de tijd die ik nodig had en dat waardeerde ik ontzettend in hem. Een ander zou aangedrongen hebben en geprobeerd hebben het gesprek te openen maar hij bleef rustig zitten wachten, eten, koffie drinken tot ik als eerste mijn mond zou openen om het uit te leggen of … “Eerst heb ik wel geslapen maar mijn gedachten haalden me al snel terug naar de werkelijkheid. Er is iets wat ik je vooraf heel graag wil vertellen en dan zijn er nog drie dingen die ik me bleef afvragen en het heeft met ons beiden te maken en daarom toch wel belangrijk, vind ik.”

“Blij dat je dat vindt want ik kon me al niet voorstellen dat jouw gedachten er niet toe deden.” Hij was lief en liet de rug van zijn hand over mijn wang gleden. “Je straks wel even scheren hoor!” merkte hij quasi nonchalant op. “Maar, kom op! Ga verder, maak me deelgenoot van alles.”

Mijn waterval begon te lopen en ik vertelde hem alles over mijn flash backs en over de ontmoeting die ik naar aanleiding daarvan had gehad met mevrouw Zomers. Einde van het verhaal was dat ik weer natte ogen had en dat er ook bij Dries tranen glinsterden in zijn ooghoeken.

"Tjonge," verzuchtte hij, dat is nog eens een prachtig verhaal. Zoiets moet je opschrijven man! Zoiets moet gewoon gelezen worden!"

"Kom op, man! Daarvoor is het me veel te kostbaar, Dries. Dit is zo werkelijk!"

"Ja, ik begrijp het. Maar eigenlijk moet ik Gert dus heel dankbaar zijn. Want zou jij die herinnering aan hem niet gekregen hebben, dan zou jij nu niet zover zijn als je nu was."

Ik kon niet anders dan het daar mee eens zijn en knikte.

"Wow, man. Dit is echt heftig." Hij haalde zijn neus op en veegde met de rug van zijn hand zijn ogen droog. "Maar je had het over meer. Ga verder alsjeblieft, Nico."

Ik haalde diep adem en ging verder. “In Limburg heb je een keer, ik weet niet meer precies wanneer en waar, gezegd dat je alleen maar met iemand seks wilde hebben als er meer was dan alleen maar lust, of zoiets. Het kwam daar in elk geval op neer, er moest meer zijn. En nu hebben wij gisteren wat gehad samen terwijl we dat andere, die verliefdheid of hoe we het ook maar willen noemen, nog niet eens uitgesproken hebben en dat vind ik enorm stom van me. Ik heb je nooit in die positie willen brengen dat je je principes voor mij opzij zou schuiven.”

“Lieve, jongen,” en weer streek zijn hand langs mijn gezicht, “daarover hoef jij je niet druk te maken. Als ik mijn principes even opzij wil schuiven doe ik dat!” Vragend keek ik hem aan. “En bovendien heb ik ze helemaal niet opzij geschoven. Ik hanteer ze nog steeds.”

“Maar dan snap ik er helemaal niets meer van!”

“Ik zal het je uitleggen. Weet je nog wanneer we elkaar voor het eerst troffen?”

”Ja. Je stond met je fiets aan de kant van de weg en ik stopte om je een lift te geven.”

“Yep. Toen ik naast je auto stond en je aankeek, merkte ik meteen dat het klikte tussen ons. Idioot misschien? Maar toen wist ik al dat er iets tussen ons was. Ik heb vaker dat soort vreemde voorgevoelens en ze hebben me haast nog nooit bedrogen.”

“Toen al?”

“Ja, en op de dag daarna is dat voorgevoel alleen maar bevestigd. Toen we afscheid namen was ik verliefd op je!”

“Maar waarom heb je dat dan nooit gezegd!”

“Ik was verliefd op een getrouwde man die in een vreselijk moeilijk moment van zijn relatie zat! En dan zeg je zoiets niet, Nico! Je had problemen genoeg op dat moment en ik wilde het je niet nog moeilijker maken.”

“Maar wist je ook dat ik toen al iets voor jou voelde?”

“Ja, maar ik kon daar natuurlijk niet zeker van zijn. Daarmee ben ik vaker op m’n bek gegaan. Dat ik het idee had dat iets wederzijds was en toch uiteindelijk bleek geheel van mijn kant te komen. En misschien heb ik het daarom ook wel niets gezegd. Ik vond het in elk geval verstandig om op dat moment er nog niets van te laten blijken. Ben er echt van uitgegaan dat jij als eerste een stap zou moeten nemen op een moment dat jou uitkwam.”

“En als dat moment nou nooit zou zijn gekomen?”

“Tja, dan had ik me de ogen uit m’n kop gejankt bij een goede vriend, had ik de resten van mijn leven bijeengeraapt en was ik verder gegaan maar zo ver is het gelukkig niet gekomen.”

“Dus …”

“Ga me niet vertellen dat er bij jou geen sprake van verliefdheid is!”

“Bij mij is dat gevoel er ook, Dries. Alleen weet ik het nog niet zo goed te hanteren. Het is nog wat vreemd voor me. Begrijp je?”

“Ik begrijp het heel goed en ik zal je ook alle ruimte laten die je nodig hebt.”

“Je bent geweldig, weet je dat?” En dit keer liet ik mijn hand over zijn wang gaan. “Over scheren gesproken!” We lachten.

“Maar er waren nog twee zaken waarover je gedacht had.”

Ik knikte.

“Ja, ik luister goed en laat je niet zomaar gaan.”

“Het tweede is zo mogelijk nog stommer.”

Een bulderende lach volgde. “Kom maar op met die stommiteiten van je! Ik lach ze allemaal weg!”

Ondanks zijn gelach wist ik dat hij serieus genoeg was en dus begon ik langzaamaan te praten. “Weet je nog van gisteravond?” Hij knikte. “We waren wat bezig met elkaar op de bank en …”

“Ja en?”

“Nou ja … toen zat je aan m’n tepeltjes en enerzijds deed dat wat pijn maar aan de andere kant was het ook heel lekker.”

“Ik merkte het, jongen. Je al behoorlijk stijve werd nog harder.” Hij drukte een kusje op mijn ongeschoren wang. “Wat is het probleem nou, Nico!”

“Is dat SM? Want als het dat is, weet ik niet of ik dat wel wil.” Omdat ik er zo lang over nagedacht had, had ik zijn reactie al honderdmaal voor me gezien maar ik had me vergist. Ik wist dat hij heel serieus kon zijn maar toch was hij in mijn gedachten telkens weer in lachen uitgebarsten. Zijn mij bekende bulderende lach waarbij ik me op dit moment niet echt op mijn gemak zou voelen. Maar … ik had me helemaal vergist. Hij bleef me bloedserieus zitten aankijken en vertrok amper een spier.

“Waarom zou je dat niet willen?”

“Omdat ik het niet juist vind dat je als je seks hebt de een de ander overheerst. Eigenlijk zou dat in heel het leven zo moeten zijn. Ik vind dat partners gelijkwaardig moeten zijn en dat is bij SM toch niet het geval?”

“SM kan een spel zijn waarbij die overheersing maar tijdelijk is maar het kan ook een levensstijl zijn. Ik doe aan beide niet! Maar dat wil niet zeggen dat ik niet weer aan je tepeltjes zit!” Nu volgde dan eindelijk die glimlach waardoor ik wist dat het goed zat. “Het is bij jou gewoon een erogene zone waar jij enorm op reageert en dat heeft voor mij helemaal niets met SM te maken.” Ik glimlachte naar hem omdat ik begreep wat hij bedoelde, dacht ik in elk geval. “Jongen, je moet je niet te druk maken. Als jij en ik een relatie krijgen, en ik heb het idee dat dat er aan zit te komen, dan ontdekken we vanzelf wel waar we aan moeten werken. Ik ben het helemaal met je eens dat partners gelijkwaardig moeten zijn. Ik zal je niet overheersen en jij moet er bedacht op zijn dat ik niet overheers.”

“Hoezo?”

“We verschillen van elkaar. En daar is helemaal niets mis mee. Ik ben behoorlijk extravert, zoals je wel gemerkt zult hebben en jij bent veel meer het introverte type. Ik zal altijd snel praten, soms te snel, hoewel ik natuurlijk ook wel na kan denken, maar ik blijf in elk geval niet zo lang met dingen ziiten zoals jij. We zullen elkaar ergens halverwege ontmoeten. Daar ben ik van overtuigd.”

Ik begreep hem echt. Voor ons beiden was er in een relatie werk aan de winkel en dat vond ik geen bezwaar. “Dat is prima, Dries. Daar kan ik me helemaal in vinden. Stuur me alsjeblieft bij als je wilt want ik ben nog zo verrekte groen. Heb altijd veel te veel overgelaten aan anderen omdat ik dat wel makkelijk vond maar leer het me, Dries!”

“Dat zal ik zeker doen want ik wil geen knipmes als partner. Ik zie je graag als een gelijke waaraan ik me kan meten, die me scherp houdt!”

“En dan nog het laatste punt.”

“Nummer drie die je uit je slaap heeft gehouden.”

“Ja. Gisteren ben ik wel twee keer klaargekomen en jij niet een keer. Ik vond het heel stom van me dat ik er niet aan gedacht heb jou ook een hoogtepunt te gunnen.”

“Jongen, ook iets waarover je je niet druk moet maken. Als ik graag gewild had, had ik het jou toch kunnen vragen?”

“Ja maar …”

“Niks ‘ja maar’, Nico. Ik had er op dat moment helemaal geen behoefte aan. Als ik het gewild had, had ik het je laten weten en had je me mogen helpen op de een of andere manier. Voor mij hoeft het niet altijd tegelijk op te gaan. Voor jou?”

“Ik weet niet.”

“Voor mij dus echt niet, Nico. Het kan best vaker voorkomen, zo denk ik, dat jij wel heel graag iets wilt en ik eventjes niet. Of andersom. Maar dat wil niet zeggen dat we elkaar dan niet willen helpen. Een helpende hand of mond is snel geboden, toch?”

Hij glimlachte heel lief naar me en ik besefte dat ik waarschijnlijk teveel met beelden in mijn hoofd rondliep die de werkelijkheid niet altijd helemaal goed dekten. Ik moest nog leren. “En … eigenlijk heb ik nu heel veel zin in seks! Jij?” Ik had genoeg gegeten en had reuze zin in hem. Hand in hand liepen we naar de slaapkamer terug en heel snel was hij uit de kleren en lag hij languit op het bed. Ik hoefde alleen maar mijn badjas te laten vallen om hem mijn naaktheid te tonen en hij floot naar me als een bouwvakker. Ik vond het prachtig en genoot van de aandacht die hij me schonk. Als een pauw paradeerde ik rond zijn bed en liet me bekijken. Toen het hem te lang duurde, trok hij me op het bed en overlaadde hij me met kussen. Heel snel lag hij op me en voelde ik zijn speer tegen me aandrukken. Hij was heet en wilde dat laten weten. Ik was ook verrekte geil en kronkelde onder hem. “Pijp me!” fluisterde ik in zijn oor. We draaiden onze hoofden naar elkaars kruis en begonnen ons liefdesspel. Zijn harde was zeker drie tot vier centimeter groter dan die van mij en behoorlijk dik. In het begin kreeg ik alleen maar zijn dikke eikel naar binnen. Misschien was het voor mij meer angst dan technische onmogelijkheid. Het was tenslotte voor mij de allereerste keer dat ik een pik in mijn mond had! Hij ging voortvarend te werk en toen ik voelde dat hij mijn penis helemaal naar binnenzoog, liet ik zijn steenharde uit mijn mond glippen om naar adem te happen. “Pijpen, Nico!” riep hij me gesmoord toe en snel zette ik me weer aan het werk. Ik deed mijn uiterste best om een zaadlozing zo lang mogelijk uit te stellen maar het gevoel was opnieuw zo overweldigend dat ik al heel snel kwam. Diep kreunend, met zijn stamper in mijn mond, spoot ik me leeg en hij slikte alles in. We verdraaiden ons iets. Dries lag nu geheel op zijn rug en ik zat geknield boven hem met mijn mond nog steeds om zijn harde. Ik deed mijn best om hem te plezieren en merkte dat het lukte. Hij steunde en kreunde behoorlijk en af en toe liet ik ook mijn handen hun werk doen. Ik streelde dan onder zijn ballen door of kneep er juist wat stevig in maar weer niet al te stevig omdat ik bang was hem pijn te doen. Toen ik zijn vingers door mijn spleet voelde gaan, schrok ik op en liet zijn pik even uit mijn mond glippen. Ik hoorde hem lachen. Meteen nam ik zijn geval terug tussen mijn lippen, zoog hem zo diep als mogelijk naar binnen en zette mijn tanden erin. Niet te hard natuurlijk! “Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh,” klonk het uit zijn keel. Ik draaide me even naar hem om en knipoogde naar hem. Het gevolg was dat hij me een flink mep voor mijn billen verkocht. Toch SM? Nee, natuurlijk niet! Gewoon speelsheid van ons beiden. Dries hervatte het spel met zijn vingers in mijn spleet en ik werd steeds heter. Eerst streelde hij me daar alleen maar, maar ineens zette hij met iets nats een beetje druk tegen mijn gaatje. Ik bleef zuigen en probeerde er niet op te letten maar onwillekeurig verzette ik me er toch tegen. “Ontspannen, lieverd,” zei hij me en ik probeerde het te doen. Heel langzaam voelde ik hoe zijn vinger, het moest zijn vinger zijn, iets naar binnen ging. Het gevoel was enorm lekker maar het lukte me niet echt goed me te ontspannen. Er was iets dat me tegenhield. Dries stopte en gaf zich over aan mijn pijpen. Na een aantal minuten kwam hij echt overweldigend klaar. Het leek wel alsof hij in tijden niet was klaargekomen, zo ontzettend veel zaad kwam er uit hem gespoten. Ik probeerde het op te drinken maar volgens mij droop er meer dan de helft uit mijn mondhoeken over m’n kin. Meteen trok hij me naar zich toe en tongzoenden we waarbij we zijn zaad uitwisselden. Het was heerlijk. Nooit geweten dat seks zo goed kon zijn.

Daarna lagen we tijden bij elkaar. Gewoon heel gezellig dicht tegen elkaar zonder ook maar een woord te zeggen. Ook dat is goed! De stilte zegt soms zoveel meer dan woorden en die spreuk zou mijn levensmotto kunnen zijn. Ben niet zo’n prater. Luister vaak meer. En toch weet ik dat ik wel moet praten. Soms. Af en toe is het nodig om je partner te laten weten wat je van hem vindt. Hem te laten weten wat je denkt en hem het leven niet onmogelijk te maken door hem steeds maar naar je gedachten te laten raden. Ik lachte diep van binnen om mezelf omdat ik zonder eraan te denken bij partner meerdere malen ‘hem’ had ingevuld en niet ‘haar’. Een teken dat ik alleen nog maar aan Dries dacht als mogelijke partner. Ik opende mijn mond en praatte van me af: zomaar! Ik vertelde hem alles wat mij bezighield, vertelde hem alles over Annelies, over mijn familie en ga zo maar door. Dries luisterde, gaf commentaar en plaagde me af en toe zoals hij vaker deed. En zo werd het laat die middag. Toen ik eindelijk mijn mond hield, had ik Dries mijn hele doopceel gelicht. Had ik hem alles van mij verteld en ook de dingen die eigenlijk helemaal niet de moeite van het vertellen waard waren maar dat was tenslotte het etiket dat ik erop plakte. Hij mocht ermee doen wat hij wilde.

“Je ontdooit snel, lieverd,” reageerde hij nadat ik eindelijk stil gevallen was.

“Toch geen bezwaar, hoop ik?”

“Absoluut niet. Voor mij is het een teken dat jij je op je gemak voelt bij mij en dat is alleen maar positief.”

We knuffelden nog lekker wat en stapten toen onder de douche. We kleedden ons aan en aten toen in een Chinees restaurant in de buurt. Daarna liepen we zo tegen negenen nog even langs het stamcafé van Dries. Daar bleven we tot zo rond middernacht hangen: gezellig samen. Af en toe schoven er kennissen van Dries aan bij ons tafeltje en werd ik voorgesteld. Ik kon de namen niet allemaal onthouden maar dat deed er ook niet toe. Dries bleek een aardige kennissenschare te hebben. Toen ik eventjes helemaal alleen zat, kwam de barman langs met onze bestelling en vroeg of ik de nieuwe vriend van Dries was. Ik antwoordde bevestigend en hij zei me dat hij blij voor Dries was omdat hij het idee had dat we echt goed bij elkaar pasten. Ik keek verbaasd en glimlachend liep hij weer terug naar zijn stek achter de bar. Tegen middernacht verlieten we het pand en toen we nog maar net buiten waren, vertelde ik Dries van de opmerking die de bartender gemaakt had. Hij keek me met grote ogen aan.

“Echt?”

“Ja, man. Zo waar ik hier sta, dat waren zijn woorden.” Dries holde terug naar de bar en trok de buitendeur open. Ik kon hem afgetekend in de verlichte deuropening zien staan en zag hoe hij een duim opstak naar de barman. Met een brede grijns op zijn gezicht kwam hij bij me terug. “Dat moest ik even doen, Nico. Flip is een bovenstebeste en heeft heel wat tranen van mij over zich heen gekregen de afgelopen jaren en is er gewoon altijd voor me geweest als ik hem nodig had. Andersom ook wel maar toch … Hij is iemand die ik een vriend noem!”

“Het is goed, Dries. Je hoeft het me niet uit te leggen.”

“Maar dat doe ik wel graag, jongen. Ik lijk dan wel vaak heel sterk maar ik heb ook iemand nodig.” Midden aan een gracht hield ik ineens halt. Dries neemt altijd grotere stappen dan ik doe en was al een paar passen verder voordat hij merkte dat ik stil stond. “Wat is er?” Hij liep terug naar mij.

“Dries? Ik denk er al de hele dag aan.”

“Je bent weer aan het denken?”

“Ja, maar dit keer wel positief. In elk geval, ik vind het positief en hoop dat jij het ook positief zult vinden.”

“Oei! Dat klinkt toch wel erg weifelachtig,” zei hij terwijl hij mijn hand beetpakte en een klein kusje op mijn lippen drukte.

“Dries? Wil je met mij iets beginnen?” Ik weet niet hoe hij het zo snel voor elkaar kreeg maar voordat ik het doorhad, lag ik in zijn armen. Hij trok me stevig tegen zich aan, zoende me daar in het donker aan die gracht en deed dat met een hartstocht die onpeilbaar was. Daar had ik mijn antwoord. Wilde ik nog meer weten? En plein publiek (dat er trouwens in het geheel niet was) tongden we elkaar. Handen gleden over bedekte lichaamsdelen en toen we elkaar loslieten, waren we beiden geheel en al buiten adem. “Is dit een ‘ja’?” plaagde ik hem.

“Zou je het als een ‘nee’ kunnen uitleggen?” Ik kneep hem hard in zijn billen en zoende hem. We liepen door naar huis en die nacht vermaakten we ons uitstekend met goede seks. Dries liet me enorm genieten door met zijn tong door mijn spleet te spelen en daarna ook nog eens mijn gaatje te vingeren. Ik werd opnieuw een ervaring rijker. Nooit gedacht … ach, dat heb ik al eerder gezegd. Maar … het is wel waar!

De dagen daarna vlogen om. Ik was overdag alleen thuis maar stond wel elke morgen op tijd op en zorgde dan voor het ontbijt. Dries zei me elke dag weer dat ik wel mocht blijven liggen maar ik vond het leuk om voor hem te zorgen. Was dat mijn vrouwelijke kant die opspeelde? Ach, ik had het voor Annelies ook altijd gedan. Ik weet het niet en het maakte me ook helemaal niet uit. De hele week hadden we het ontzettend goed samen. Op donderdag begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. Uiterlijk zondag moest ik weer terug naar huis en dan … hoe zouden we dan verder ons leven inrichten? Een vraag die ik nog niet had durven stellen en Dries had het onderwerp ook nog niet aangeroerd. Het leek erop alsof we het beiden uitstelden om daaraan te denken. Toen we ’s avonds op de bank bij elkaar zaten, sneed ik het toch aan.

“Dries, hoe moeten we nou straks verder?”

“Tja, ik weet het ook nog niet helemaal, Nico, maar we zullen er iets op moeten verzinnen. Ik denk dat het iets van een weekendrelatie zal moeten worden. Jij het ene weekend hier, ik het andere bij jou. Zoiets. Goed idee?”

“Ja, alles beter dan elkaar tijdenlang niet zien. En gelukkig heb jij behoorlijk lange vakanties als onderwijzer.”

“Zeker een voordeel. Maar kun je iemand ontvangen daar bij je vrienden?” Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Het kamertje was klein maar … Hoe zouden Ken en Rogier het vinden als ik iemand te logeren kreeg?

“Vind je het goed als ik het ze meteen vraag?” Dries vond het geen probleem. Ik pakte de telefoon en tikte het nummer in. Ken nam op. Na wat inleidend gepraat, kwam ik uiteindelijk op de proppen met het heikele onderwerp. Ken was totaal verbaasd dat ik de vraag durfde stellen!

“Voel jij je wel helemaal lekker, dude!”

“Hoezo!”

“Wat is dat nou voor een vraag, man! Je doet alsof je bij ons in een concentratiekamp zit en een soort van verlofpasje nodig hebt!” Ja, zo had ik het nog niet bekeken maar … “Je bent een eikel, Nico!” wat hij meteen liet volgen door een schaterende lach. Ik hoorde hem praten met Rogier en toen die aan de lijn kwam, kreeg ik de wind nog een keer flink van voren. De strekking was precies hetzelfde uiteraard en ik moest me niet zo achterlijk gedragen en natuurlijk was Dries van harte welkom en kon hij blijven logeren zo lang hij wilde. “Trouwens,” ging Rogier toen verder, “als jullie dit weekend hier al zouden zijn, zou je Dries ook meteen aan Vincent en Casper kunnen voorstellen. Die komen zaterdagavond hier eten en …” Dat was een prachtig idee en met de hand op het mondstuk besprak ik het met Dries. Voor het eerst in de tijd dat ik hem kende, zag ik zijn gezicht een beetje betrekken.

“Doe het voor mij alsjeblieft,” zette ik hem lichtjes onder druk en toen stemde hij in. Ik maakte een eind aan het gesprek met de afspraak dat we zaterdag in de loop van de dag naar Zwolle zouden komen. Meteen nadat ik neergelegd had, kuste ik Dries. “Bedankt dat je met me mee naar huis gaat.”

“Zoiets is toch normaal eigenlijk?”

“Dat wel maar ik zag iets van bedenkingen op je gezicht en misschien was het niet helemaal fair van me je onder druk te zetten.”

“Lieverd, je bent ook zo verrekte eerlijk, hè!” Hij trok me tegen zich aan en zoende me in m’n nek. “Ja, eventjes werd ik iets bang bij het idee zoveel nieuwe mensen te moeten ontmoeten maar de gedachte dat jij erbij zult zijn, gaf de doorslag.”

“Was je echt een beetje angstig?” vroeg ik met grote nadruk want ik kon het me amper voorstellen.

“Ja. Ik lijk dan wel groot, sterk en stoer maar ik heb ook mijn zwakke kanten, broeder!” Ik zoende hem terug. “Ik ben heel sociaal met kinderen en met goede vrienden maar op vreemden heb ik het niet zo. Zeker niet in het begin. Val ik je nu tegen?”

“Tuurlijk niet, man!”

“Ben ik nu mijn heldenstatus kwijt?”

“Echt niet, Dries! Die had je volgens mij ook helemaal niet hoor! Je zult merken, schat, dat dit heel snel geen vreemden meer zullen zijn. Ken en Rogier zijn echt heel leuk en vooral gewoon en dat geldt ook voor die andere twee. Je zult het zien!”

“Ik geloof je op je woord, lieverd.”

We reisden op zaterdag redelijk vroeg terug naar Zwolle zodat Dries eerst kon wennen aan mijn omgeving en aan Ken en Rogier voordat Vincent en Casper op kwamen dagen. Zo kon hij het iets spreiden. Het onthaal was niet anders dan ik verwacht had: Dries werd ontvangen alsof hij iemand was die al jaren over de vloer kwam. Ze waren gewoon zichzelf en hartelijk als altijd. Mijn kamer was wat klein voor twee bedden maar Ken kwam op het lumineuze idee om mijn bed uit elkaar te schroeven en er gewoon een tweede matras bij te leggen. “Jullie moeten dan wel op de grond liggen,” zo zei hij met een knipoog naar ons, “maar je slaapt wel bij elkaar!” Al snel was de kamer ingericht en na een broodmaaltijd liet ik Dries nog een klein stukje van Zwolle zien. Hij was heel eerlijk en zei dat hij het niet echt een mooie stad vond. Daar valt iets voor te zeggen maar het is en blijft een mening.

Vincent en Casper waren er al op tijd omdat er, zoals altijd, eerst gekookt moest worden met z’n allen voor we aan tafel zouden gaan. Ook de kennismaking met deze twee verliep uitstekend. Dries liet zich niet kennen en stond zijn mannetje in de keuken. Toen ik eventjes op de bank in de woonkamer neerplofte, liet Ken zich naast me neervallen.

“Prachtige man heb jij aan de haak geslagen, zeg!” Ik glimlachte. “Echt een kerel met pit lijkt het me.”

“Is het ook, maar ook met een heel klein hartje.”

“Dat is een prima combinatie toch?”

“Zeker! Je hoort mij ook echt niet klagen, Ken!”

De zaterdagavond vloog om en het was gewoon te gek gezellig! Dries voelde zich helemaal op zijn gemak en toen we ver na middernacht in bed kropen en heel dicht bij elkaar lagen fluisterde hij me in mijn oor dat ik een stel prachtige vrienden had. Ik maakte er een grapje van en zei dat hij niet moest wagen mij in te ruilen voor een van hen. Hij omklemde me stevig en kneep me net zolang tot ik, spelend, om genade riep.

“Ik meen het echt, Nico. Jouw vrienden zijn heel bijzonder. Ik heb ook vrienden maar dit stel is echt uitzonderlijk. En dan hebben we ook nog eens allemaal een band met het Zuidlimburgse!”

Ja, dat was natuurlijk ook heel bijzonder. Vincent, Rogier en ik we hadden allemaal de man van ons leven ontmoet in en rond Epen. Het waren geen vakantieliefdes van korte duur geworden voor de twee eerstgenoemden en ik ging ervan uit dat het bij mij en Dries ook van langdurige aard zou zijn, niets wees tenminste op het tegendeel.

De zondag was in een zucht verdwenen. We hadden leuke seks bij het opstaan en daarna reden we naar mevrouw Zomers want het kon natuurlijk niet zo zijn dat ik haar mijn nieuwbakken liefde niet voorstelde. Die twee hoefden niet aan elkaar te wennen. Vanaf het allereerste moment was er een heel duidelijke band tussen hen en grotendeels zat ik erbij als toehoorder. Ze voelden elkaar uitstekend aan en ik genoot volop. We aten bij haar en toen we eindelijk thuiswaren, was het al heel snel het eind van de middag. Dries wilde niet al te laat naar huis en met pijn in mijn hart nam ik afscheid van hem op het station. Het voelde weer net als op die momenten dat ik afscheid van Annelies had moeten nemen als zij alleen wegging. Het deed echt zeer. Dries zag de tranen die in mijn ogen opwelden en trok me naar zich toe.

“Niet huilen, jongen. Voor je het weet is het weer weekend en dan zijn we weer bij elkaar.”

Ja dat was ook zo. Dat was de afspraak die we met elkaar gemaakt hadden. Elk weekend zouden we bij elkaar zijn. Maar tussen nu en het volgende weekend lag nog zo’n verrekt lange tijd. De trein reed het station binnen en Dries stapte in. Gelukkig duurde het nog een paar minuten voor hij wegreed en kon ik nog met hem praten. Toen de conducteur floot was het echter voorbij. De trein reed langzaam het station uit en Dries en ik zwaaiden zo lang als mogelijk was naar elkaar. De tranen bleven komen. Toen bleek opnieuw wat voor goede vrienden ik had. Ken en Rogier kwamen als vanuit het niets op me toegelopen, sloegen hun armen om me heen en troostten me.

“Ik wist niet dat jullie meegekomen waren?” snikte ik.

“Dat was ook de bedoeling,” zei Rogier zachtjes. “We wilden het afscheid niet verstoren maar er wel zijn voor jou als dat nodig was.”

“Jullie zijn echt te gekke vrienden!” stelde ik. En dat was zo!

[Lucky Eye]

Hoofdstuk 6

Elk weekend waren we bij elkaar. We hadden een prachtige tijd. Het allermooiste van het hebben van een relatie vond ik het naast elkaar wakker worden. Meestal was ik iets eerder wakker dan hij en dan genoot ik ervan om naar hem te kijken. Bijna altijd had hij een glimlach om zijn lippen en altijd vroeg ik me dan af waaraan hij dacht. Als ik ernaar vroeg, kreeg ik steevast hetzelfde antwoord: “Aan jou natuurlijk!” En heel vaak liet hij dat dan volgen door me flink te zoenen. Geestelijk groeiden we steeds dichter naar elkaar. Het afscheid op de zondagmiddag was altijd enorm aandoenlijk. Hij probeerde zich groot te houden en beet zijn lippen stuk terwijl ik bijna altijd in tranen uitbarstte vlak voor zijn of mijn vertrek. Lichamelijk groeide onze relatie echter niet. Ik wist dat mannen elkaar konden neuken en had al diverse malen Dries’ vinger van achteren in me gehad maar op de een of andere manier leek het echte werk me helemaal niets. Dries drong er niet op aan en dus liet ik het onderwerp voor wat het was en bovendien was het ook niet echt nodig vond ik. Als we seks hadden, was dat enorm goed en bereikten we beiden meerdermalen een hoogtepunt. Wat wil je nog meer.

Ja, we wilden wel meer. De Kerstvakantie was ik bij Dries in Amsterdam en ergens halverwege februari stelde Dries me de vraag hoe ik over samenwonen dacht. En mijn antwoord had ik al klaar voor hij de zin helemaal uitgesproken had.

“Dat lijkt me een enorm goed plan, Dries!” zei ik opgelucht. Niet omdat ik het niet had durven vragen maar ik wist dat hij een aantal eerdere relaties had gehad en ging ervan uit dat hij er misschien wel de meeste moeite mee zou hebben om opnieuw zoiets met iemand te beginnen.

“Ik ben er niet eerder over begonnen omdat jij misschien nog zit met de verwerking van je relatie met Annelies,” gaf hij aan.

Ik moest lachen. We hielden zoveel van elkaar dat we het beiden niet hadden durven aanroeren uit piëteit voor de gevoelens van de ander. “Lieve, Dries. Ik dacht hetzelfde maar dan over jou. Jij hebt tenslotte ook al een paar langer durende relaties gehad.” Dries glimlachte en toen maakten we voor eens en altijd de afspraak dat we zodra we iets wilden vragen, het ook meteen zouden doen zonder er al te veel bij na te denken. Het bleek maar weer eens dat te veel denken een hindernis kon vormen.

We begonnen plannen te maken. Zouden we voor Amsterdam kiezen als vestigingsplaats dan kon ik zo bij hem intrekken maar om de een of andere reden kwam Dries helemaal niet met dat voorstel. Ik vroeg hem er naar en kreeg te horen dat hij de stad zo langzamerhand zat was. “De stad is veranderd,” zei hij. “Het is lang niet meer wat het geweest is. De sfeer begint grimmiger te worden en ik weet niet of dat me nog langer bevalt. Zwolle is gigantisch saai daarentegen maar liever daar wonen dan nog langer hier.” Ik vond het prima. Zwolle met z’n honderdduizend inwoners is mij meer dan groot genoeg. En dat saaie, daar konden we zelf wat aan doen, was mijn idee. En zo gingen we dus op zoek naar een geschikte woning en werd die van Dries, dat op een gewilde locatie lag aan een van de Amsterdamse grachten, te koop gezet. Dries zegde ook zijn baan op met ingang van het nieuwe seizoen want als we toch eenmaal in Zwolle gingen wonen, wilde hij daar ook zijn werk vinden; in de stad zelf of in de omgeving. Spannende tijden waren het want wanneer is een aanbod goed en wanneer slecht? Natuurlijk hadden we een makelaar ingeschakeld maar dan nog moet je altijd goed afgaan op je eigen mening. En bovendien moet de overgang van het ene naar het andere huis goed uitkomen. Dries continue inwonend bij mij en mijn vrienden voor langere tijd leek me niet echt een goed idee. Bovendien, waar moesten we zo lang al zijn spullen laten?

We hadden enorm geluk. Op bijna hetzelfde moment dat we voor het Amsterdamse pand een beter dan verwacht aanbod kregen (zelfs boven de vraagprijs), kwam het bovenste appartement in het complex waar ik nu inwoonde bij Rogier en Ken, te koop te staan. We regelden snel een bezichtiging en waren eigenlijk meteen verliefd op het geheel. Een prachtig penthouse bestaande uit twee verdiepingen. Ik zag al helemaal voor me hoe het bovenste gedeelte ingericht zou worden als Dries zijn atelier en toen ik het hem vertelde, trok hij me naar zich toe, klemde me stevig vast, zoende me en zei: “Begin je nu ook al mijn gedachten te raden?”

“Nee, het kwam gewoon ineens in me op. Het is ruim, enorm licht en dus prima geschikt voor jou en je hobby!”

“Helemaal mee eens, schat. Nu nog zien dat we het voor een leuke prijs kunnen krijgen.”

De makelaar deed eerst wat moeilijk - hoort bij zijn vak - maar wilde toen wel eens bellen wat de verkoper van ons bod vond. Hij trok zich even terug in een van de lege kamers. Wij kruisten onze vingers en hoopten op het beste. De deal werd gesloten en we konden onze vreugde niet verbergen. De makelaar liet ons uit en wij renden de trappen naar beneden af en stormden bij Rogier en Ken naar binnen. Aan onze gezichten was te zien dat we dolblij waren met de transactie en meteen werd een fles champagne opengetrokken en dronken we gevieren op ons geluk.

In de meivakantie verhuisden we. Nieuwe spullen aanschaffen hoefden we niet want Dries zijn oude stek was, zoals ik al eerder vertelde, prachtig ingericht. Alles vond een mooie plek. Toen we met z’n zessen onderuit gezakt met een pilsje in de hand zaten uit te puffen, zei Vincent dat hij het huis echt ontzettend mooi vond. Ken viel hem bij door te zeggen dat het appartement enorm geschikt was voor ons. De jongens stapten op en lieten ons alleen in ons domein.

“Heb ik jou trouwens al over de drempel gedragen?” vroeg Dries.

“Nee, maar waarom zou het niet andersom kunnen zijn?”

“Zou je officieel met me willen trouwen?”

“Is dit een aanzoek???”

“Euhhhh,” hij stond met de mond vol tanden en dat kwam niet vaak voor en daarom gniffelde ik. “Als het een aanzoek was, dan was het wel een slappe versie nietwaar?” Ik knikte. Toen werd hij theatraal. Zette me op m’n doodvermoeide benen neer voor de bank en knielde op de grond voor me. “Nicolaas Emiel (zo heet ik officieel) Visscher, zou je mij de enorme gunst willen verlenen mijn wettige echtgenoot te worden?” Tranen blonken op in mijn ogen en nu was ik degene die even helemaal niets wist te zeggen. Ook dit keer gunde hij me de tijd en zijn gezicht dat op me gericht bleef, betrok niet. Hij bleef glimlachen en verwachtingsvol opkijken.

“Ja, ik wil.” Toen stond hij in een oogwenk naast me, tilde me van de grond en droeg me alsof ik niets woog naar onze slaapkamer. Teder legde hij me op het bed neer en al snel kuste hij me overal. Onze kledingstukken verdwenen een voor een en toen we naakt dicht tegen elkaar lagen kwam zijn vraag.

“Schat, heb je wel eens nagedacht over neuken?”

“Ja,” luidde mijn korte antwoord.

“En?”

“Ik zou het heel graag met jou willen proberen.”

“Echt?”

“Ja, echt! Als ik met Annelies seks had, vond ik dat altijd het meest sublieme dat twee mensen met elkaar konden doen. Niet dat de andere dingen die we deden niet goed waren maar als we samen één werden, was dat zo veelbetekenend voor mij en,” ik twijfelde even aan de woorden die ik wilde gaan zeggen maar besloot het er toch maar gewoon uit te gooien, “het lijkt me toe dat dat bij twee mannen niet anders zal zijn.”

“Voor mij ook, lieve Nico. En wil je zowel neuken als geneukt worden?”

“Zeker! Hoe heet dat ook alweer in gaytermen?”

“Versatile,” verduidelijkte hij.

“Ik wil het gewoon beide proberen en we zien wel waar we uitkomen.. En wat ben jij?”

“Ik ook, lieverd.” Hij begon me opnieuw te kussen. Zijn tong en lippen waren overal en ik gaf goed partij door ook hem flink te bedienen. Ondanks onze lichamelijke vermoeidheid laaide er een enorm vuur in ons op. Ras lagen we in standje 69 waarbij onze penissen snel superstijf werden gezogen. Toen hij volledig hard was, haalde hij zijn speer uit mijn mond en keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wist wat hij bedoelde maar voelde toch nog iets van bedenkingen diep van binnen. Zou het echt niet pijnlijk zijn, zou het … Ik beet op m’n lippen.

“Zeg me wat ik moet doen, Dries!” sprak ik met alle moed die ik in mij kon verzamelen. Hij streelde over m’n gezicht.

“Wat je vooral moet doen is, het me vertellen als het pijn doet. Je bent nog maagd en het kan je best zeer doen zo’n eerste keer. Daarbij heb ik een behoorlijk forse. Het is helemaal niet nodig dat ik er meteen de eerste keer helemaal diep in ga. Ik kan me inhouden en zal zeker niets forceren. Ik zal je ook eerst goed voorbereiden door je flink nat te maken en je te vingeren. Bij het eigenlijke werk is het het beste als we de positie aannemen waarbij jij als het ware op mijn penis gaat zitten.

“Oké.” Dries zei dat ik op handen en knieën moest gaan zitten en zo deed ik terwijl hij achter mij plaatsnam. Zijn handen streelden langdurig over mijn rug en zakten toen af in de richting van mijn billen. Het voelde heel goed toen hij die begon te strelen. Zachtjes begon ik te kreunen. Hij had me eerder aangeraakt daar maar ik wist nu dat het de bedoeling was dat er een vervolg zou komen en dat bracht verschillende gevoelens in me naar boven. Enerzijds was er seksuele opwinding en anderzijds was er ook een gevoel van angst. Ik had nog nooit echt iets in mijn kontgat gehad en straks … Ik nam me voor er nog niet aan te denken wat zou gaan komen. Zijn handen bleven strelende bewegingen maken en langzaam maar zeker gleden zijn vingers naar mijn spleet toe.

“Mmmm,” kreunde Dries, “je bent best lekker harig daar, jongen!”

“Ja hè,” kreunde ik terug. “Wil je dat ik me in het vervolg scheer voor je?”

“Absoluut niet!” gniffelde hij. Een van zijn vingers raakte mijn gaatje aan en ik verstrakte meteen. “Rustig aan, jongen. Niet meteen in paniek raken. Het voelt wellicht wat vreemd in het begin maar ik beloof je dat het heel plezierig zal zijn uiteindelijk.”

“Ik geloof je,” zei ik fluisterend. Zijn vinger raakte me opnieuw daar aan en ik nam me voor om me zo goed mogelijk te ontspannen. Dries moet het gemerkt hebben want zijn reactie kwam meteen.

“Goed zo, Nico. Je ontspant je goed. Blijf dat doen en probeer jezelf niet kwijt te raken in angstgevoelens.” De vinger verdween en ineens voelde ik iets nats in mijn spleet en meteen moest ik vreselijk lachen. “Wat krijgen we nou?” vroeg Dries verbaasd.

“Het kietelt, man!” Hij liet zich niet stoppen en ging meteen verder met dat waarmee hij begonnen was. Het kietelende gevoel verdween en maakte plaats voor iets heel anders. Iets dat ik tot dan toe nog nooit gevoeld had en dat ik dus ook geen naam kon geven. Het was een merkwaardig gevoel van opwinding. Ineens kreeg ik vreselijke zin in seks. “Ohhhh, kus me, Dries!” Dries pakte me beet in zijn sterke armen en draaide me naar zich toe. Zijn tong die zo-even nog mijn kontje had gelikt schoof meteen tussen mijn lippen door mijn mond binnen. Het was enorm heet om zo hard getongd te worden. Hij was ontzettend vurig en ik niet minder. Resoluut echter, brak hij ook de zoen weer af en zette me weer terug in mijn positie. Wild begon hij me nu te likken van achteren. Zijn tong gleed heen en weer maar bewerkte vooral mijn gaatje. Ik voelde hoe zijn natte lap iets naar binnen gleed en kreunde dat het een lieve lust was.

“Toe maar, lieverd!” riep hij me toe. “Laat je gaan!” En dat deed ik. Ik kreunde met wijd open mond en wist dat niets me daarvan kon weerhouden. Ik wilde het! Het was een warm gevoel van binnen en het bezorgde me de grootste opwinding die ik ooit gevoeld had. Nooit geweten dat mijn kontgat zoveel geheimen had verborgen. Toen Dries de plaats van zijn tong in liet nemen door een vinger, werd ik toch wel weer wat angstig. Het voelde heel anders! Veel dwingender en even overviel me iets van paniek. Opnieuw had Dries het meteen door. “Rustig aan, Nico. Niet in paniek raken. Dit wordt net zo lekker als mijn tong. Misschien nog wel beter maar je moet je vooral blijven ontspannen.”

“Oké, oké,” kreunde ik maar het kwam er niet echt overtuigd uit. Ik twijfelde hevig of ik wel verder wilde gaan. De vinger voelde niet echt plezierig en de gedachte dat het er meer zouden worden en dat hij straks die dikke, harde pik van hem in mij zou planten, deed mijn angst alleen maar meer toenemen. Zijn vinger ging heen en weer in me en het leek erop dat hij bezig was mijn kringspier wat op te rekken hetgeen hij ook deed waarschijnlijk. Ineens was er teveel spanning; waarschijnlijk zijn tweede vinger. Ik schreeuwde het uit.

“Rustig, lieverdje. Alles is goed. Ontspan je.” Hij had makkelijk praten, had ik het idee. Het was niet zijn eerste keer! “Weet je zeker dat je het echt wilt?” Moeilijke vraag op dat moment, vond ik. Ik wilde gewoon weten hoe het was, dat was duidelijk voor mij, maar als het echt pijn zou gaan doen, dan was ik daar nog niet zo zeker van. “Zullen we het anders eerst andersom doen?” Owww, nou bracht hij me helemaal aan het twijfelen.

“Nee!” zei ik resoluut. “Dat maakt geen moer uit! Ik zal me rustig houden!”

“Jongen, daar gaat het niet om. Ik wil niet dat je twijfelt. Je moet het zeker weten want als je er straks spijt van krijgt, zul je je misschien enorm rot voelen en dat is het niet waard.”

“Ik wil het graag, Dries. Geloof me, maar het zal niet gemakkelijk voor me zijn en het zal me zeker pijn doen. Maar ik wil dat je het bij me doet, alsjeblieft.”

“Oké dan, maatje, dan ga ik nog een keer proberen om je wat verder te vingeren. Blijf kalm en probeer te wennen aan het gevoel van spanning in je kringspier.” Eerst ging de ene vinger naar binnen maar vrijwel meteen daarna de tweede. Het gevoel was branderig maar doordat Dries bleef ronddraaien met zijn vingers leek het beter te gaan dan zonet. “Jaaa, lieverd. Het gaat goed zo!” deed hij verslag van zijn eigen werk. Minutenlang bleef hij me bewerken en toen ineens sloeg hij me hard op m’n bil. “Hup, joh. Volgens mij moet het kunnen maar als het niet lukt, ga je niet de held uithangen! Afgesproken?”

“Ja, baas!” Dries ging languit liggen en ik zette me schrijlings boven hem. Hij hield zijn stijve rechtop en langzaam liet ik mijn gaatje in de richting van zijn harde zakken. Zijn topje was goed glad en glinsterde van het voorvocht. Maar het ding scheen me idioot groot toe en ik wist dat mijn gaatje klein en strak zou zijn. “Hoe doen we het het beste?” vroeg ik zachtjes.

“Laat je er zachtjes overheen zakken en probeer te wennen aan het gevoel. De eikel is het dikste punt. Als die er eenmaal in zit, gaat de rest ook een end erin.” Het begin was dus het moeilijkst. Lekker om te weten! Ik voelde hoe zijn eikel tegen mijn gaatje kwam. Langzaam zakte ik verder naar beneden en nam de druk van zijn eikel tegen mijn anus enorm toe. Mijn gaatje opende zich voor Dries’ speer en ik voelde de spanning toenemen.

“STOP!” riep ik.

“Jongen! Ik doe niets! Als jij niet verder kunt of wilt, dan ben jij degene die stopt! Ik blijf hier rustig liggen, oké?” Shit! Het was ook zo. Ik was degene die de controle had en eventjes verloren had dus. We begonnen opnieuw. Ik beloofde mezelf dat ik dit keer niet zou stoppen voordat hij echt in me zou zitten. De eikel tegen mijn gaatje gaf me een vreemd opgewonden gevoel. Ik zakte naar beneden en merkte dat ik me voor Dries opende. Spanning, heel veel spanning maar toch liet ik me verder naar beneden gaan. Ik beet op mijn tanden en sloot mijn ogen maar liet me verder gaan. Ik hoorde hoe Dries zwaarder begon te ademen en zag, toen ik mijn ogen opende, een verheerlijkte blik in zijn ogen. Ohhhhhhhhh dat te zien alleen al was enorm goed. Het brandende gevoel was er nog steeds van achteren en nam nog toe. “Nu eventjes doorgaan, lieverd. Die dikke kop niet daar laten zitten.” Verder ging ik. En toen werd het ineens gemakkelijker. Het brandende gevoel nam af en ik voelde zijn staaf bij me naar binnen gaan. Het was heel vreemd, heel raar om iets in je kontgat te hebben maar tegelijkertijd was het ook heel bijzonder. En daarbij kwam nog eens het idee dat ik eerder omschreven had: het één met elkaar zijn.

“Doe iets, Dries,” riep ik hem ineens toe.

“Jij hebt de leiding, schatje. Wippen als je wippen wilt.” Ik pakte zijn handen beet en begon op en neer te wippen op het stukje pik dat ik in me had er goed voor zorgend dat hij er niet uit zou schieten. Met elke wip kwam hij verder in me totdat hij vreselijk begon te kreunen. “Ik ga …” verder hoefde hij niets te zeggen want ik voelde zijn zaad in me spuiten. Het was een heel bijzonder gevoel. Ik voelde zijn pik slap worden en de druk op mijn uitgang afnemen en bleef nog een tijdje zo op hem zitten. We keken elkaar een tijdlang recht in de ogen en zeiden niets. “Was het goed voor jou?” vroeg hij bezorgd.

“Jahhh, heel goed. Dat moment dat je klaarkwam was enorm goed om te voelen. Maar kwam je niet erg snel?”

“Ja, jongen. Dit is een van mijn allerslechtste beurten geweest.” Een bulderende lach volgde. “Ik was veel te opgewonden!”

“Hoe kwam dat dan?”

“Omdat jij enorm veel voor mij betekent, lieverd. Daarom.” Ik boog voorover en kuste hem op zijn lippen, en hij klemde mij vast in een omarming die me haast pijn deed maar het gaf me ook aan dat geen woord van hem gelogen was. Hij vond me heel speciaal. Minutenlang bleven we zo liggen. Zijn grote, sterke armen rond mijn lichaam. Een heerlijk gevoel. Eén die sprak van liefde. Niet in woorden uit te drukken liefde. Zijn pik gleed langzaam uit mijn lichaam en dat was wederom een vreemd gevoel… alsof er een enorme leegte van binnen ontstond. En dat was natuurlijk ook wel zo.

Daarna was het mijn beurt. Dries vroeg welk standje ik wilde en ik koos voor ‘op z’n hondjes’. Een standje dat ik ook vaak met Annelies gedaan had en dat ik altijd heel bijzonder geil vond. Het enige, maar wel grote nadeel was, dat ik hem niet in de ogen kon kijken als ik het met hem deed. Dries ging op handen en knieën voor me zitten en ik streelde zijn billen. Zachtjes hoorde ik hem kreunen. Ik deed de dingen zoals hij ze gedaan had. Eerst streelde ik hem, daarna bevoelde ik met hand en vingers zijn spleet om tenslotte bij zijn gaatje uit te komen. “Man! Over een behaarde spleet gesproken! Wat ben je vreselijke behaard!” zei ik hem.

“En denk maar niet dat ik me voor jou ga scheren!”

“Waag het niet, makker! Ik vind dat juist zo prachtig mannelijk dus haal het nooit in je hoofd om dat weg te halen!” Dries draaide zijn hoofd naar me om en we gniffelden naar elkaar. Ik ging verder. Ik bracht mijn mond en tong naar zijn harige spleet en begon hem te likken. Heel langzaam. Het proefde zweterig. Geen wonder ook, we hadden ons de hele dag het leplazarus gewerkt! Misschien hadden we eerst even moeten douchen, zo schoot het door mijn hoofd. Maar nee, dat zou waarschijnlijk alleen maar tot meer ontspanning geleid hebben en het moment suprème verbroken hebben. Ik likte zijn harige spleet met overgave en duwde mijn tong tegen zijn rozetje. Hij kreunde stevig en zei me door te gaan. Ik deed wat hij vroeg. Mijn pik was keihard inmiddels. Dries hoefde me niet te helpen om opgewonden te raken. Het zo ongegeneerd aan de meest intieme gedeelten van zijn lichaam te kunnen zitten, maakte mij enorm geil! Ik pakte tussen zijn benen door zijn pik en ballen beet en kneep er stevig in. Dries brulde. Ik kneep nog iets harder. Had hij me zelf geleerd tenslotte! Ik merkte op dat mijn ademhaling gejaagder begon te worden. Hoezeer ik mezelf ook toesprak om rustig te blijven het wilde maar niet stoppen. Was dit misschien een teken dat ik er gewoon voor moest gaan? Ik besloot het erop te wagen. Ik zette mijn van het voorvocht glimmende eikel tegen zijn gaatje en duwde me naar binnen. Dries brulde opnieuw. Meteen vroeg ik hem of het pijn deed.

“JA! Maar ga door alsjeblieft!” smeekte hij. Ik deed wat hij vroeg en drukte door. Dries bleef brullen en de door hem uitgestoten klanken maakten dat ik steeds geiler werd. Ik dreef mijn hele pik naar binnen. Zijn hol was krap en de weerstand die ik voelde maakte dat ik bijna continu het gevoel had dat ik moest spuiten. Dan stopte ik eventjes om op adem te komen om dan vervolgens dieper naar binnen te gaan. Mijn ballen kletsten tegen zijn harige kont en ik wist dat ik helemaal in hem zat. Ineens kon ik me niet meer inhouden en spoot me leeg. Ik brulde in koor met Dries.

Minutenlang bleef ik zo zitten. Mijn pik verslapte en glibberde uit Dries’ kontgat maar toch bleef ik zitten waar ik zat. Ook Dries bewoog amper. Pas toen hij een hand naar me uitstrekte en me aanraakte, ontwaakte ik uit mijn roes. “Was het goed voor jou?” vroeg hij.

“Enorm goed, Dries. Als ik geweten had dat het neuken van een man zo mooi …”

“Niet terugkijken, schatje. Alleen maar vooruit. Samen hebben we de toekomst.” Wat wist hij het ook altijd weer mooi te zeggen. We kropen tegen elkaar aan en vielen vermoeid en seksueel (voorlopig) opgebrand in slaap. Uren laten werden we wakker met een enorme honger. Nadat we die gestild hadden, douchten we ons en kropen toen weer in bed om een heerlijk lange nacht te maken.

We trouwden op het stadhuis van Zwolle op 25 juni 2004. Het was een korte plechtigheid met maar weinig gasten. Van Dries zijn familie waren er een broer en twee zussen en een van die zussen (die van het schilderij 'Ochtendhumeur') was zijn getuige. Van mijn kant waren er mijn twee broertjes en mevrouw Zomers, die opnieuw mijn getuige was. Natuurlijk waren Ken, Rogier, Vincent en Casper er ook. Met hen vieren reden we aansluitend voor een prachtig lang weekend naar het Zuidlimburgse land. Een betere plek en met een beter gezelschap was gewoon niet denkbaar.

Het afscheid van Dries met zijn klas was bijzonder emotioneel. Het bleek hoezeer de kinderen van hun meester Dries hielden. Dries had gekozen voor een afscheid met zijn kinderen en hun ouders voor zover die aanwezig konden zijn. Toespraakjes van een directeur, een bestuurslid of welke andere hoogwaardigheidsbekleder dan ook, stelde hij niet op prijs. Het werd een uitbundig feest met spelletjes, toneel en een quiz. Daarin haalden de kinderen allerlei anekdotes over hun meester op. Ik zat de hele tijd met een glimlach op mijn gezicht en regelmatig lachte ik keihard mee met de andere toeschouwers. Toen het geheel was afgelopen en de kinderen zich vastklampten aan Dries en hem bedolven onder hun tranen, en reken maar dat Dries net zo hard meejankte, sprak een van de aanwezige vaders me aan: “U bent toch niet een van de ouders? Ik heb u namelijk nog nooit eerder gezien op ouderavonden.”

“Nee, meneer dat klopt. Ik ben de vriend van Dries.”

“Ik wist niet dat hij homo was,” zei hij oprecht verbaasd.

“Dat is hij ook niet,” antwoordde ik conform het antwoord dat ik lang geleden van mijn maat gekregen had.

“Hoe bedoelt u? Als u zijn vriend bent dan zijn jullie to…”

“Meneer wat is uw beroep, als ik vragen mag?” onderbrak ik hem.

“Ik heb een wassalon hier in de stad.”

“En welke van de kinderen is van u?” Hij wees op een meisje met een Turks uiterlijk met twee lange vlechten. “Wat is haar naam?” Hij zei me dat ze Sogül heette. “Meneer, Dries houdt niet zo van etiketten plakken.” Zijn verbazing nam niet af. “Ik bedoel het volgende. We plakken veel te vaak etiketten op mensen. Ik ben ineens homo. Dries is homo. U bent de man van de wassalon. U bent de Turk. U bent een medebewoner van dit land die in het buitenland geboren is: een allochtoon.” Zijn gezicht klaarde iets op. Bewust liet ik even een stilte vallen opdat het besef bij hem zou gaan groeien. “Dries houdt daar niet van. Voor hem is uw dochter: Sogül! En niet dat meisje van die Turkse meneer van de wassalon.” Toen was het mijn beurt om verbaasd te zijn. De vader van Sogül (ik kende zijn naam nog steeds niet) sloeg zijn armen om me heen en drukte me op beide wangen een zoen.

"Wij zijn mens!" zei hij en ik wist dat hij doorhad wat Dries mij geleerd had en ik hem had gepoogd uit te leggen.”

Ik glimlachte naar hem.

“U bent jong maar erg slim,” zei Sogüls vader.

“Nee, meneer. Ik ben alleen maar een vlotte leerling.”

EINDE



Ik ben EP enorm dankbaar voor al het correctiewerk en alle ideeën die hij aangedragen heeft. Op het juiste moment wees hij mij erop dat het verhaal onaf was, er ontbrak nog iets belangrijks aan.

Reacties zijn welkom op de site maar ook op mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk


©Lucky Eye, januari 2015 (gereviseerde versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.