Groen licht (deel 9)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Groen licht (deel 9)

Bericht door Amexic » zo 12 jul 2015, 19:08

Groen licht (Deel 9)

De Kerstvakantie besteedde ik net als Steven aan de voorbereiding van mijn eerste examenreeks. Kerstmis en Nieuwjaar brachten we beiden met onze familie door.
Er kon natuurlijk een bezoekje af over en weer.
'Na de examens gaan we met een aantal studenten van ons jaar enkele dagen naar Ettelbrück.' vertelde ik Steven. 'We zijn met minstens 10.'
'Leuk. Kan ik met jullie mee?'
'Dat gaat niet, we gaan alleen met ons groepje.'
'Waarom niet?' preutelde Steven.
'Omdat dat zo beslist is.'
'Ik had je graag voor enkele dagen op mijn kot uitgenodigd. Hoe lang ben je weg?'
'Voor vijf dagen: van zaterdag tot woensdag.'
'Dan kan je vanaf donderdag bij mij in Gent komen logeren.'
'Het gaat onmogelijk zijn om dat thuis uitgelegd te krijgen.'
'Met je vrienden ga je voor dagen op pad en je hebt er een probleem mee om met mij in Gent af te spreken?'
'Je bent gewoon jaloers. Ik mag toch eigen vrienden hebben. Jij hebt zelf je eigen vrienden.'
'Nee, ik ben niet jaloers. Het gaat er om dat je het lef niet hebt je ouders over ons te vertellen.'
'Ze gaan daar heel moeilijk over doen.'
'Kan waar zijn, kan niet waar zijn. Je kan dat niet weten als je er niet over begint.'
'Je weet niet hoe ze zijn.'
'Denk je dat de mijne zo verschillend zijn van de jouwe? Je maakt het jezelf moeilijk door het te verzwijgen.'
'Ik kan het ze nu niet vertellen zo vlak voor de examens. Mijn plannen voor Ettelbrück kan ik waarschijnlijk ineens opbergen als ze het weten.
Sta je al ver met de blok?'
'Je moet niet van onderwerp veranderen. 't Is goed, we hebben het er later nog over. Nee, 't Is niet goed maar ik zal maar zwijgen.'

Er viel een blok van m'n schouders na de examens. Afwachten. Een paar waren goed gegaan, enkele minder. De prof van scheikunde zei op het einde van het mondelinge examen: 'Dat was niet veel hé, meneer Van Ginhoven.' Van dat examen hoefde ik niet veel goeds te verwachten. Ik had me laten inpakken. Ja, ik had goed gestudeerd. De prof stelde extra vragen en in plaats van mijn vel duur te verkopen klapte ik toe en stond met m'n mond vol tanden.
Ettelbrück bracht de nodige ontspanning. we waren met 13, enkele meisjes ook. Yves nam zijn gitaar mee. We schoven wat stapelbedden tegen elkaar om één grote matras te hebben. We zongen uit volle borst 'Almost Heaven van John Denver en 'The needle and the damage done' van Neil Young. Het mocht vals klinken.
'We gaan één van de meisjes schaken, stelde Luc voor toen de drie dames hun slaapkamer hadden opgezocht.
'Ria.' beslisten we. Ria was een tenger meisje. Haar konden we het gemakkelijkst aan, dachten we. Maar de twee anderen boden hevig weerstand. De meisjes konden tenslotte niet op tegen onze jeugdige kracht en ons overtal. Ria werd haast gevierendeeld voor we haar onze kamer in gesleurd kregen.
De uitbater van de jeugdherberg, een Italiaan, viel onze slaapzaal binnen en dreigde er mee ons buiten te zetten na zoveel kabaal. Ria lag intussen verstopt onder een bed.
Italië had die avond een voetbalwedstrijd tegen België verloren. De vrouw van de uitbater kalmeerde de situatie. 'Mijn man is een beetje over zijn toeren. Jullie mogen blijven hoor.
Maar probeer het wat stiller te maken.' Ria die de hele tijd roerloos op de koude vloer onder het bed gelegen had, kon terug te voorschijn komen.
Overdag maakten we lange wandelingen in de winterse bossen.
Chris probeerde de aandacht naar zich te trekken maar lag niet goed in de groep.
Vincent leerde ik beter kennen. Hij was een stille jongen. Stille jongens trekken me aan. Soort zoekt soort zeggen ze.
Hij praatte heel beredeneerd en beschaafd. De kleine magere Yves toonde zich de animator. Overal hoorde je zijn stem.
Ik genoot van de korte vakantie.

Steven liet me mijn verhaal doen toen ik de dag na aankomst bij hem thuis op bezoek ging.
Over de examens repten we amper.
Ik bleef eten, dat hoorde zo bij Steven thuis.
'Heb je je ouders intussen ingelicht over jullie relatie.' wilde Stevens' vader onverwacht weten.
'Nog niet.'
Ik werd vuurrood, compleet verrast.
'Je ouders geven om je en doen alles voor je voor zover ik weet, waarom vertel je het hen niet?
Er kunnen nadelen aan zitten maar ook voordelen. Denk daar eens over na. Het is een vorm van volwassenheid, er voor durven uitkomen. Je kan het toch niet blijven verstoppen?'
Steven keek toe maar bleef afzijdig. Hij ging nog even mee buiten toen ik naar huis ging.
'Hij bemoeit zich met alles. Je moet het je niet aantrekken.'
Ik mocht Stevens vader van de eerste keer dat ik hem ontmoette. Dat was op de veldloop wedstrijd.
Met het woord volwassenheid raakte hij een gevoelige snaar. De man had gelijk.

Mijn vader was nog niet thuis van het werk. Mijn moeder stond te koken.
'Mama, ik moet je iets vertellen. Ik heb een vriend.'
Ja, en hij heet Steven.' vulde ze aan. 'Is er iets met Steven?'
'Dat is niet wat ik wil zeggen.
Nee, er is niets met Steven. Wij zijn homo.' Het grote woord was er uit.
Ze stopte met patatten schillen.
'Ik heb altijd gedacht dat iets niet normaal was met die jongen. Wij hebben altijd ons best voor je gedaan, altijd kwam je op de eerste plaats en nu kom je met zoiets te voorschijn.' barstte ze los.
'Hij heeft je verleid.'
'Steven heeft me niet verleid, ik wist al voor ik hem kende dat ik op jongens viel.'
'Waaraan hebben we dit verdiend?' Er volgde een hysterische litanie.
Het deed me pijn wat ze me allemaal naar het hoofd slingerde. Ik trok me terug op mijn kamer. Het voelde raar. Blij kon ik niet zijn maar mijn ei had ik gelegd. Verdrietig was ik ook niet ondanks de scheldpartij van mijn moeder.
Wezenloos zat ik een tijd op mijn bed. Ik sloop de trap af en belde Steven.
'Ik heb net mijn moeder over ons verteld.'
Hij reageerde heel enthousiast: 'Eindelijk. En hoe is het gegaan?'
Op dat moment verscheen mijn moeder in de gang.
'Denk niet dat ik doof ben. Bazuin maar alles wat ik gezegd heb door aan je mooie vriendje.'
Bam. Ze knalde de deur toe.
'Wat was dat?'
'Mama is woest. Dat was de deur die ze toe knalde.'
'O nee,' zei Steven. 'Het zit er dus tegen. Had je dat verwacht?'
'Ik wist echt niet wat ik moest verwachten.'
We hielden het gesprek kort. 'Veel sterkte.' wenste hij me voor ik inhaakte.
Steven bellen had me deugd gedaan. Ik trok weer naar mijn kamer en luisterde muziek om m'n zinnen te verzetten.
M'n vader was thuisgekomen.
'Kom je eten of blijf je op je kamer?' riep moeder.
Schoorvoetend daalde ik de trap af.
De soep werd zwijgend gegeten. Hij wist het zag ik. Hij keek niet op van zijn bord.
Zijn kaakspieren spanden zich. Dat gebeurde wanneer hem iets dwars zat.
Een prater was mijn vader niet, hoe moeilijker het onderwerp, hoe zwijgzamer hij werd.
'Dit had ik nooit van je gedacht.' zei hij alleen maar. Daarna ging hij in de living de krant lezen.
Mijn moeder deed de afwas terwijl ik afdroogde.
Ze was gekalmeerd. 'Je bent onze enige zoon en we willen alleen maar het beste voor je. 't Is gelukkig een vriendelijke jongen.'
Meer zei ze er niet meer over. Dat was haar manier om te laten blijken dat ze spijt had van de lelijke dingen die ze gezegd had.
Ik kende haar. Ze kon erg opvliegend zijn en dan roepen en tieren. Als de storm ging liggen, kreeg ze gegarandeerd spijt van wat ze gezegd had.
'Mag ik morgen even naar Steven?'
'Je doet wat je niet laten kan. Ik kan je niet tegen houden.'
Voor de tweede keer belde ik Steven: 'Ik kom morgen even langs.'
'Gaat het zo'n beetje?'
'Ze is gekalmeerd. Mijn vader heeft nog niets gezegd.'

Gesloten