Groen licht (deel 8)
Ik probeerde Steven opnieuw naar mijn kamer te loodsen de zondagavond.
'Je weet niet wat je me aandoet.'
'Heb ik je vorige week mishandeld?'
'Mag ik een week passen?'
'Vooruit dan maar. Beloof dat je volgende week blijft slapen.'
'Beloofd.' Steven stak zwerend twee vingers in de lucht. 'Ik heb een vooruit geschoven examen dinsdag. Een trein later kan ik gerust nemen.'
We dronken een pint in een bruin café in de buurt van het station.
'Kus me.' beval Steven me op het perron. Het werd een innige kus, eentje die gegarandeerd opviel.
Ik voelde de blikken van passanten; zag zelfs iemand achterom kijken. Het kon me niet schelen in de anonimiteit van het station.
Opgewekt begaf ik me naar mijn kot.
Steven hield woord. Twee weken later troonde ik hem mee naar mijn stek. We namen een voor Steven zo vroeg mogelijke bus.
'k Heb nog niet gegeten. Recht van de Chiro de bus op. Ik rammel.' zei hij onderweg.
'Gaan we onze baggage afgooien op mijn kot? Er is een frituur vlakbij. Lukt dat nog voor je sterft?'
'Ik hoop het.' zuchtte Steven gemaakt.
We troffen Johan in de keuken toen ik snel mijn eten in de koelkast propte.
'Ha de mannen.' Hij schudde Steven en mij uitzonderlijk vormelijk de hand.
'Ik ging net eten. Jullie ook?'
Nee, we gaan even naar 'Don Potatos.'
'Oh. Nee ik blijf hier. Blijf je weer slapen?' richtte hij zich tot Steven.
'Zal wel. Ik ben in ieder geval uitgenodigd.' lachte Steven naar mij.
'En slaapt dat goed in zo'n smal bed?'
'Nee! Hij belet me te slapen maar dat stoort me totaal niet.'
Ik zag Johans' ogen iets groter worden en zijn mondhoeken een beetje krullen.
'Ha, ik had al zoiets gedacht.'
Even later zaten we met een grote friet en een curryworst voor onze neus.
'Moest dat nu? Ik vind het niet leuk dat je verklapt dat we iets met elkaar hebben. Morgen weet het hele kot het.'
'Ze zouden het toch te weten komen vroeg of laat. Dus wat is je probleem?' kaatste Steven de bal terug.
Ik wilde niet moeilijk doen tegen Steven en zweeg verder. Ik was tenslotte blij dat hij de mijne was vanavond.
Mijn verlangen naar hem was groter dan ooit toen ik hem mijn kamertje binnen liet. Toch nog even om de beurt douchen.
Gelukkig zag ik Johan nergens. We gingen heerlijk vrijen, mijn plan, bijna ondraaglijk lang.
'Je bent zo stil. Is er iets?' fluisterde Steven halverwege in mijn oor.
'Nee.' zei ik en beet in zijn oorlel.
Opnieuw glipte Steven de volgende morgen in alle vroegte mijn kamer uit.
Het duurde tot de maandagavond voor ik Johan kon opzoeken.
Ik klopte op zijn deur. Vooraf had ik geoefend wat ik zou zeggen.
'Binnen.' riep hij veel luider dan nodig was.
'Ga zitten.' Johan gedroeg zich altijd heel joviaal. Ik zette me voorzichtig in zijn zetel. Johan plofte op zijn bed neer. Hij had een ruimere kamer dan de mijne. De zetel alleen al zou me willen doen ruilen met mijn benepen kamertje.
'Het gaat over Steven.' begon ik. 'Hij is mijn vriend.'
'Dat heb ik intussen wel door.'
'Wil je dat hier op kot niet doorvertellen?'
'Ik vertelde het net aan Filip en aan Guido.'
Ik heb ongetwijfeld beteuterd gekeken.
'Maar nee. Dit is jouw zaak. Je moet het zelf vertellen als je dat wil. Ik bemoei me daar niet mee.'
Goed dat ik Johan had, bedacht ik op mijn kamer. Hij noemde me ook nooit 'sloefke.' Ik wilde niet dat Peter het wist. Hij zou me in verlegenheid brengen.
En de anderen? Ik kon het niet inschatten. Waarom moest Steven altijd de flapuit spelen?
Ik zou er zelf voor uit komen als de tijd daar voor rijp was. Ik woonde op dit kot, Steven hoefde hier niet de kat de bel aan te binden.
De situatie werd schizofreen. Johan wist het. Dat mocht zelfs van mij.
In de eerste plaats kwamen Steven en ik. De rest van de wereld had daar geen zaken mee.
Thuis!
'Je bent veranderd.' merkte mijn moeder op een ietwat negatieve ondertoon op.
'Ik ben niet veranderd. Ik ben nog altijd dezelfde.' ontkende ik.
'Vroeger vertelde je altijd vanalles over school en nu komen we niets meer te weten.'
De vrijheid, ik had ze cadeau gekregen tegelijk met het huren van mijn kot. Ik had ze genomen.
Ze stonden daar buiten mijn ouders, voor een stuk. Dit was mijn leven.
Ik besefte waarom mijn moeder die opmerking maakte, diep vanbinnen.
De nieuwe vrienden, mijn studiegenoten... mijn vierde wereld.
Er waren plannen gesmeed: na de examens trokken we er met een groepje op uit voor enkele dagen...