VAKANTIE 2002
Een verhaal van Lucky Eye
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 13
In slaap gevallen met een erectie, werd ik ook wakker met een harde. Heus wel vaker gebeurd en vaak had ik me dan afgevraagd of die stijve er de hele nacht geweest was. Ineens voelde ik echter veel meer en wist dat die harde er pas sinds kort was.
“Wow, Ken! Wat ben je aan het doen, man!” Langzaam opende ik mijn ogen en tilde mijn hoofd iets op en zag het hoofd van de jongen over mijn kruis gebogen. Zijn lange donkere haren hingen los en kriebelden over mijn buik en benen. Hij had mijn short ver naar onderen geschoven en zijn tong likte langs de schacht van mijn pik en over de eikel. Ik slaakte een diepe zucht en liet me weer achterover zakken.
“Doe ik het goed?”
“Hoor je me klagen dan?” plaagde ik hem. Zachtjes zette hij zijn tanden in mijn lid.
“Weet eigenlijk niet of ik je wel durf te pijpen."
“Hoezo?”
“Van zo dichtbij lijkt hij zo groot!”
Ik lachte en zei hem dat ik slechts een heel gewoon maatje had van zo’n zestien centimeter.
“Probeer maar,” moedigde ik hem aan. “Lukt het niet of vind je het niet prettig dan stop je gewoon. En hem zeker niet proberen helemaal naar binnen te werken de eerste keer.”
Hij keek me aan en lachte. Toen liet hij hem in zijn mond zakken. De warmte van zijn mondholte deed me goed. Scheuten van puur genot schoten door mijn lichaam. Het was veel te lang geleden geweest dat ik dit had meegemaakt maar tegelijkertijd besefte ik me dat het nu ook wel verdomde goed was. Lange onthouding heeft zo zijn voordelen, bleek me. Hij deed het geweldig. Gleed op en neer over mijn staander en likte met zijn natte tong rond mijn eikel. Wow, een geweldige ervaring. Toen hij even stopte om goed adem te halen, zei ik hem dat hij zich met zijn onderlijf in mijn richting moest draaien. Ik had zin in zijn jongeheer. Hij keek verrukt.
“Ik kom vast veel te snel klaar, Rogier. Ik ben nu al drijfnat.”
“Geeft niets, Ken. Het is heel plezierig en kom je snel klaar dan doe ik het gewoon nog een keer bij je, toch?” Hij draaide zich om. Met mijn tong bewerkte ik eerst zijn balzak. Hij kreunde diep maar begon toch weer aan mijn geval te werken. Als ik niet uit keek, zou ik toch nog als eerste gaan spuiten. Ik likte langs zijn dikke paal en merkte dat hij zeker groter dan de mijne was. Dat zou genieten kunnen worden, stelde ik me voor. Mijn lippen rond zijn paarse eikel zoog ik hem zover mogelijk naar binnen. Pijpen heb ik altijd goed gekund en ik had het niet verleerd. Langzaam gleed hij helemaal bij mij naar binnen. Diep in mijn keel zat hij. Het gelurk aan mijn eigen pik stopte en toen ik even mijn blik naar hem opsloeg zag ik dat Ken op zijn rug lag en dat hij zijn rug gekromd had. Hij stootte harde kreten uit en dat wond me nog meer op.
“Ik kom, ik kom ..” gilde hij ineens en wilde zich van me wegtrekken. Ik hield hem echter stevig bij zijn slanke heupen beet en ontving zijn zaad diep in mijn keel. Zaadgolf na zaadgolf spoot hij bij me naar binnen. Toen het eindelijk stopte liet ik hem langzaam naar buiten glibberen.
“Shit,” mompelde hij.
“Was het niet goed?”
“We hebben vergeten het veilig te doen!”
“Jongen, jouw zaad is puur. Je hebt het nog nooit met iemand gedaan en dus kun je helemaal niets opgelopen hebben. En ik … ik heb me, toen ik wist dat mijn vriend met anderen gerommeld had, laten testen en de uitslag was goed. Dus … geen enkele reden denk ik om een condoom te gaan gebruiken.”
“Echt niet?”
“Nee, we doen het gewoon zonder.” Ik streelde over zijn gladde buik en hoorde hem grinniken. “Was het lekker?”
“Zoiets goeds heb ik nog nooit meegemaakt, Rogier. Klaarkomen heb ik altijd heel lekker gevonden maar dit is gewoon niet te beschrijven.” Hij kroop naast me en gaf me een kus op mijn wang. “Ik houd van je, Rogier.”
“Ja, om de seks natuurlijk.” Een stomp volgde. Eigen schuld.
“Maar …”
“Ja?”
“Jij bent nu nog niet klaargekomen?”
“Nee.” Heel snel kroop Ken weer naar mijn kruis. Ik trok zijn benen naar me toe en nam zijn slappe lul in mijn mond.
“Weet niet of ik hem weer stijf kan krijgen hoor?” verontschuldigde hij zich bij voorbaat.
“Denk je het niet?”
“Weet niet.”
“Wedden van wel?” Ik likte rond zijn nog natte topje en snoepte van de zaadresten die achtergebleven waren. Het smaakte me heerlijk. Ik zoog hem opnieuw diep naar binnen en al spoedig begon hij opnieuw flink te groeien. Mijn eigen staaf werd heerlijk bediend door Ken. Hij trachtte hem zo diep mogelijk in te slikken en af en toe moest hij hem hoestend en kuchend loslaten. “Niet te diep, Ken. Je hoeft hem niet op te eten. Doe rustig aan,” probeerde ik hem op zijn gemak te stellen. Zuigend, pijpend en likkend vermaakte ik me prima en ik had het gevoel dat ook hij helemaal in zijn element was.
“Verdomme, ik moet alweer spuiten,” verzuchtte hij toen hij mijn staaf uit zijn mond liet glijden.
“Nog eventjes, Ken, ga nog eventjes door dan kom ik ook.” Hij ging verder en spoedig begon ik hevig te lekken. Hij kreunde hard toen hij mijn voorvocht proefde.
“Geweldig wat lekker, man,” zei hij met een verrukt gezicht. “Nooit geweten dat het zo lekker was.”
“Pijpen man! Niet zeuren!” was mijn reactie. Hij zette zich weer aan zijn werk en ook ik bleef druk bezig.
“Ik houd het niet meer, ik moet, ik moet …” En met dat spoot hij een tweede lading in mijn mond. Meteen daarna spoot ik mijn zak leeg. Hij had mijn pik niet te diep naar binnen gehad toen dat gebeurde en wist heel veel van het witte spul weg te werken. Straaltjes liepen echter uit zijn mondhoeken toen ik hem aankeek. Ik likte hem schoon, keek naar hem op en lachte hem toe.
“Geweldig, Ken. Je doet het prima.”
“Graag gedaan, schat! Kan ik je nog ergens mee van dienst zijn?”
“Niet overdrijven, liefje, je bent nu al twee keer klaargekomen waarvan je niet wist dat je het kon. Een derde keer zal moeilijk worden, lijkt me.” Hij kwam naast me liggen en pakte mijn hand beet.
“Verlang je naar mijn pik tussen je billen?”
“Ja, Ken, heel erg. Het lijkt me heerlijk om dat te mogen voelen.”
“Kan ik je nog hitsiger maken misschien?”
“Zeker, dan zou je mijn kontje moeten gaan likken.”
“Oké, lekker dier! Op handen en knieën dan maar!” antwoordde hij terwijl hij me op mijn billen sloeg.
“Wow, Ken! Dat is ook wel lekker!”
“Je gaat me toch niet vertellen dat je van SM houdt, hè!”
“Nee, jongen, het was maar een grapje.” Ik ging op handen en knieën zitten zoals hij me gezegd had en wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Toen zijn tong mijn rozetje raakte, stegen de vlammen hoog op in mij. Genot vloeide door mijn hele lichaam heen. Zijn natte tong die nu heen en weer door mijn gladde bilspleet ging maakte me compleet wild. Ik schudde met mijn hoofd heen en weer en ineens … ineens zag ik de cijfers van mijn wekker. “Shit! Stop Ken!! Stop!!!”
“Kom je nu al klaar?” Ik duwde hem van me weg.
“Nee, lolbroek. Je dacht toch niet dat je er zo gemakkelijk vanaf zou komen?”
“Nee, ik dacht al.”
“We moeten weg, man! Kijk eens hoe laat het al is!” Zijn blik zocht de wekker en hij slaakte een vloek. Het was al bijna halftien en een uur later werden we in Heemstede verwacht voor de koffie. Dat zou dus nooit meer lukken. Snel stapten we onder de douche en daarna belde Ken zijn ouders op. Marja nam op.
“Mam, we redden het niet op tijd. We hebben ons verslapen.” Omdat hij de telefoon op de luidspreker had gezet, hoorde ik aan de andere kant haar gegniffel.
“Verslapen of …”
“Mam??? Zeg niet van die rare dingen!”
“Rare dingen? Zeg je vader en ik zijn ook jong geweest hoor en ik weet heus wel hoe bijzonder het is als je voor het eerst bij je vriendje blijft slapen. Want je gaat me heus niet vertellen dat je vannacht niet bij hem geslapen hebt!”
“Mam??? We zijn er zo snel mogelijk, oké?”
“Ja, jongen, doe maar rustig aan. We wachten wel en zeg Rogier …”
“Ja, ik zal hem zeggen dat hij voorzichtig moet rijden.”
“Sorry, Ken.”
“Nee, mam, het geeft niet. Ik weet dat je het goed bedoelt.” Toen ik hem zo hoorde, wist ik dat hij aan het leren was en dat het leerproces al resultaten aan het afwerpen was. Hij hing op en ik schakelde het vaste toestel door naar mijn mobiele. Daarna smeerden we onze boterhammen om ze in de auto op te kunnen eten.
In het begin was hij spraakzaam en vlot maar des te verder we naar het westen kwamen, des te stiller hij werd. Na Schiphol nam ik de afslag Hoofddorp en daar ergens naast de weg zette ik de auto stil.
“Waarvoor stop je nou, man? We zijn er bijna!”
“Ja, ik weet het. Ken, het is geen halszaak! Ik leid je niet naar de guillotine, toch?” Stilte.
“Nee,” zei hij na lange tijd, “dat niet maar het is wel heel erg moeilijk voor me.”
“Als je weet wat jij wilt, hoeft het niet moeilijk te zijn.” Opnieuw stilte daar aan die weg waar de auto’s langs ons heen raasden.
“Ik wil jou,” antwoordde hij. “Maar hen niet verliezen. Dat is wat ik wil.”
Ik glimlachte naar hem en sloeg een arm om zijn schouder. “Beter had ik het niet kunnen verwoorden, Ken. Als je daar nu van uit gaat, kan er helemaal niets mis gaan.” Ik kuste hem op zijn lippen.
“Weet je het zeker?”
“Nee, dat weet ik niet. Ik kan je geen garanties geven maar ik denk dat je ouders jou in elk geval niet willen verliezen. En je vader heeft laten blijken dat hij mij als schoonzoon wel ziet zitten.”
“Ha,” lachte hij, “hij weet niet wat hij zich aanhaalt!”
“Rotjoch!” Ik startte de auto en reed de weg weer op. Ken leidde me keurig door Heemstede heen en uiteindelijk dirigeerde hij me de oprit van zijn thuis op. Meteen ging de deur open en Jan en Marja verschenen in de deuropening. Het was overduidelijk dat ze op ons hadden zitten wachten.
“Rogier?”
“Ja?”
“Wil je me een ding beloven?”
“Zeg het maar.” Zijn smekende, haast benauwde gezicht was voldoende voor me om toe te geven. Ik had hem alles willen beloven op dat moment. Had ik opnieuw teveel van hem gevraagd? Gedachten gierden door mijn hoofd. Nee, gelukkig, het was iets geheel anders.
“We blijven hier niet slapen vannacht, hoor.”
Ik grinnikte naar hem. “Oké, ik regel straks wel iets anders want ik wil zeker niet wachten tot we weer in Zwolle zijn.”
“Rogier! Ouwe viezerik!” Hij lachte hard en opende het portier.
Het welkom was hartelijk en Ken en ik werden beiden omhelsd. Jan drukte me zelfs een kus op beide wangen. Hij had het bij zijn zoon gedaan en deed het ook bij mij. Het voelde alsof ik thuiskwam. Ik smolt en wist dat ik alle aandacht er straks bij zou moeten houden om te proberen alles in goede banen te leiden maar … het begin was goed in elk geval. De koffie smaakte prima en ook de home made appeltaart ging bij mij goed naar binnen. Natuurlijk was er spanning en die was ook heel goed merkbaar toen het, nadat het gebak en het eerste kopje koffie opwaren, ineens ernstig stil werd. Marja stond op, haalde de koffiepot uit de keuken en schonk nog eens in maar toen ze weer zat, was het opnieuw stil. Ik had verwacht dat Jan zou beginnen te praten of heel misschien Ken maar tot mijn grote verrassing was zij het die als eerste haar mond opendeed.
“Lieve, Ken, lieve Rogier, we zijn heel blij dat jullie beiden hier zijn en echt vooral jouw telefoontje van gisteravond, Ken, heeft ons heel goed gedaan. De afgelopen tijd hebben wij het elkaar niet gemakkelijk gemaakt en je vader en ik vreesden het ergste toen je zo verschrikkelijk lang stil bleef. Je weet, ik ben niet zo’n prater en misschien heb ik me tijdens je hele opvoeding me er altijd wel veel te gemakkelijk van afgemaakt Ik weet het niet. Ik ben nou eenmaal iemand die altijd zo snel mogelijk weer probeert om alle plooien glad te strijken en als ik al eens iets van onmin tussen jou en je vader ontdekte, dan probeerde ik dat zo snel mogelijk uit de weg te ruimen door of jou een por te geven of je vader aan te pakken. Ik houd niet van ruzie en wil het liefste dat iedereen het zo prettig mogelijk heeft. Nou heb ik pas de afgelopen dagen ontdekt dat dat niet zo gemakkelijk is. Niet nu in elk geval. De ruzie die ontstaan is, heeft het voor ons allemaal erg moeilijk gemaakt. Er zijn fouten gemaakt door je vader, door mij, door jou en ook door Rogier. Iedereen heeft in dit gebeuren zijn eigen verantwoordelijkheid en ik ben blij dat iedereen die ook heeft durven nemen. Je vader heeft een aantal dagen nadat we terug waren uit Zuid-Limburg contact gezocht met Rogier. Rogier heeft hem ontmoet en ze hebben samen, voor zover ik gehoord en begrepen heb, een prima gesprek gehad. Jij nam je verantwoordelijkheid door ons gisteravond op te bellen en ik … ik neem nu die verantwoordelijkheid door het gesprek te openen. Misschien vind je dit vreemd van mij en heb je mij nog nooit zo lang achtereen horen praten maar … je ziet het, ik kan het wel.” Ze glimlachte en keek ons allen een voor een haast triomfantelijk aan.
“Je hebt helemaal gelijk, mam, je bent meestal niet zo’n prater.”
“Nee, en daar moet nu maar eens een eind aan komen! Vind ik! Want als ik niet praat, is er ook niemand die naar mij luistert! En ik heb heel veel dingen te zeggen die nodig gezegd moeten worden.” Jan die naast haar op de bank zat, pakte haar hand beet en kneep erin. Een heel lief gebaar. Ik zag het en Ken ook.
“Mam,” wilde hij beginnen.
“Nee, nu ik de gelegenheid heb genomen wil ik ook graag verder praten als het mag.”
“Sorry, mam.”
“Jarenlang hebben je vader en ik gedacht dat je ons persoonlijk bezit was. Jij was van ons en dat zou altijd zo blijven. Je weet dat we heel veel moeite hebben moeten doen om je op deze wereld te zetten en die moeite is het echt, dubbel en dwars waard geweest. Als ik er opnieuw voor zou moeten kiezen zou ik geen moment twijfelen. Jij bent al die moeite waard, Ken Walters. Ik weet dat je niet zo’n hoge pet van jezelf op hebt en het heeft me veel pijn gedaan als ik dat merkte. Ik heb geprobeerd je dan te helpen maar … dat lukte vaak niet. Ik was onmachtig en je vader ook. En bovendien dacht je vaak dat we het toch maar zeiden omdat we nou eenmaal je ouders waren. In deze vakantie heb je iemand leren kennen die jou ineens ook interessant leek te vinden en dat moet bij jou als heel merkwaardig zijn aangekomen. Ineens was er iemand die dingen van je wilde weten, die met je wilde praten.”
“Ja,” zei Ken terwijl hij mij aankeek, “ik vond dat ontzettend merkwaardig.”
Marja keek me glimlachend aan maar richtte zich toen weer op haar zoon. “Voor zover ik van je vader begrepen heb, was jij al heel snel ontzettend onder de indruk van Rogier.” Ken knikte. “Hij had echter wat meer tijd nodig en het was goed dat hij die tijd nam want jullie zullen het niet gemakkelijk krijgen. Homoseksuele relaties worden geaccepteerd tegenwoordig maar je zult merken dat nog lang niet iedereen het respecteert. Bovendien is er nog een behoorlijk leeftijdsverschil ook dat buitenstaanders vreemd kunnen vinden. Rogier had tijd nodig om een aantal persoonlijk zaken op een rijtje te zetten en ik denk dat dat proces afgerond was op die fatale donderdagochtend. Je vader zag iets dat hij niet had behoren te zien, maar toch zag. Natuurlijk was er schrik, grote schrik kan ik gerust zeggen want zoiets verwacht je niet te zien. Wie houdt er nou rekening mee dat zijn zoon gevoelens voor mannen heeft.”
“Mam, sorry hoor maar het is heel anders. Ik heb nooit specifieke gevoelens gehad voor jongens. Ben misschien wel niet eens een echte homo maar ik ben gewoon verliefd geworden op Rogier en hij … ja, hij is nou eenmaal een man en dus noemt men onze relatie een homoseksuele.”
“Goed. Een heel duidelijke uitleg en een heel andere invalshoek maar wat blijft, was de schrik van je vader. Als ouder trap je heel snel in de val om het leven van je kind bij voorbaat al te gaan inrichten. Je vader heeft dat gedaan en ik ook. Verder is de grootste fout die we gemaakt hebben dat we je niet veel eerder hebben losgelaten. We hadden daar vroeger mee moeten beginnen maar … bij ons ontbrak de durf gewoon. En het voelt nog steeds vreemd, Ken. Geloof me! Jou nu hier te zien zitten met aan je zijde je vriend heeft iets onwezenlijks. Je bent zolang bij ons geweest en straks …”
“Er hoeft niet zo heel veel te veranderen, mam.”
“Sorry, ik dwaalde af. Ik had het over fouten. We hebben je te veel onder onze vleugels gehouden, hebben je niet geleerd om te vallen en daarna weer op te staan. Nee, we voorkwamen steeds dat je zou kunnen vallen en dat is niet goed geweest. Beiden weten we nu dat het anders had gemoeten maar we kunnen het niet meer goedmaken. We zullen met deze fout in jouw opvoeding verder moeten. En er heeft nog iets ontbroken. Rogier was degene die je vader daarop gewezen heeft. Het praten. Wij hebben het nooit echt met je gedaan en jij hebt het dus van ons niet kunnen leren. Je hebt geen voorbeelden gehad om dat aan te leren. Maar gelukkig hebben we die kans nu wel.” Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. “Je vader en jij zullen nu het een en ander met elkaar uit moeten praten. En Rogier en ik zullen voor scheidsrechter gaan spelen. Het is niet de bedoeling dat we een winnaar gaan aanwijzen straks, dat niet. We zijn er alleen maar om te voorkomen dat jullie elkaar in de haren vliegen of elkaar met woorden afmaken want dat kan niet de bedoeling van dit gesprek zijn. Dus heren, ik zou zo zeggen, begin maar!”
In de stilte die volgde, keken vader en zoon elkaar af en toe aan alsof ze hun tegenstander aan het aftasten waren. Er werd wat ongemakkelijk heen en weer geschoven en ik hoorde wat gekuch en zenuwachtig gelach. Meer was er echter niet te bemerken en heel even begon ik te vrezen dat dit op niets zou uitlopen, dat ze het beiden echt niet konden. Toen ineens begonnen ze beiden tegelijkertijd te praten.
“Sorry.”
“Ja, ik ook.”
“Mag ik misschien als eerste beginnen?” vroeg Jan.
Ken knikte.
“Meestal ben je van mij gewend dat ik altijd het eerste praat en meestal ook nog dan zonder het zo netjes te vragen als ik nu heb gedaan. En daarvoor, voor al die keren dat ik dat heb laten gebeuren wil ik je mijn verontschuldigingen aanbieden. Waar je moeder meestal zweeg, heb ik altijd mijn grote mond vooraan gehad. Ook voor het feit dat ik jou en Rogier op die donderdagochtend heb bezeerd en de manier waarop ik dat gedaan heb, wil ik je vragen mij te vergeven. Zelf heb ik Rogier daarom al gevraagd maar nu wil ik het jou ook doen, jongen. Het is niet terug te draaien, maar laten we dit kwalijke alsjeblieft niet tussen ons in laten staan. Je moeder schetste het zojuist al eventjes dat ouders het leven van hun kinderen gaan inrichten. Zo had ik dus ook een bepaald beeld van jou en dat stortte ineens in en ik zal me een ander beeld van je moeten gaa …”
“Sorry, dat ik je gesprek onderbreek, pap, maar doe dat alsjeblieft niet. Creëer niet een nieuw beeld van mij. Ik wil dat niet want dan zou ik je opnieuw tegen kunnen vallen. Je moet me nemen zoals ik nu ben. Schep geen verwachtingen van me dan kan ik je ook niet tegenvallen. Leef in het hier en nu met mij en Rogier en laat dat goed zijn.”
Wow! Waar had die jongen die wijsheid opgepikt!
“Ja, misschien is dat veel beter om te doen, Ken.” Ik zag Jan denken en af en toe eventjes de blik van Marja zoeken. “Zo moeten we het doen, Ken. Zo zullen we met elkaar verder kunnen, denk ik. Maar, alsjeblieft, reken mij al de dingen die ik, die wij, verkeerd gedaan hebben niet aan.”
“Nee, dat kan ik ook helemaal niet. Niet meer in elk geval. Die dagen na die donderdag waren een hel voor me. Ik voelde me zo verschrikkelijk, zo verdomd alleen dat ik aan heel erge dingen gedacht heb maar … die mooie dagen daarvoor lieten me beseffen dat het leven gewoon waard is om geleefd te worden. Nee, ik zou me er niet zo gemakkelijk van af maken. Dat kon ik niet! Maar hoe ik het wel moest oplossen, wist ik ook nog niet. Na dagen kwam ik tot de conclusie dat de enige die mij uit die impasse zou kunnen helpen Rogier zou zijn. En daarom liep ik weg en rechtstreeks naar hem toe. Hij heeft het me niet gemakkelijk gemaakt maar dat had ik eigenlijk ook niet verwacht. Op die vrijdagavond zette hij me aan het denken en in zijn bijzijn ging dat veel gemakkelijker. Hij liet me dingen zien die ik voorheen niet zo had kunnen zien en daarom … daarom ben ik nu hier. Zijn wij hier. Pap, mam ook ik heb stomme dingen gedaan. Ik had veel vaker eens dwars moeten gaan liggen. Het is heus wel eens in me opgekomen hoor, maar altijd weer probeerde ook ik de lieve vrede te bewaren. Daarin lijk ik waarschijnlijk heel veel op jou, mam. Maar dat woeste dat pap heeft, zit ook in me. Alleen liet in het ondersneeuwen. Ook vanwege die verrekte hartkwaal die jou zo genekt heeft, pap. Ik was bang dat als we eens echt bonje kregen met elkaar ik misschien …”
“Jongen, toch! Dat hart van mij heeft een knal gehad maar het gaat heus goed. Hij houdt het nog heel wat jaartjes vol hoor! Ook als je eens uit je slof schiet!”
“Gelukkig, pap, want echt,” en daar kwamen de tranen, “ik kan jou en mam heus niet missen. Ik dacht dat ik dat kon, zomaar uit jullie leven weglopen en nooit meer terugkeren. Zo ging ik naar Zwolle maar ik kom anders terug. Neem het me niet kwalijk dat ik nooit echt gepraat heb, dat ik nooit echt mijn gevoelens goed onder woorden heb kunnen brengen dat …”
“Misschien moeten we maar stoppen,” brak de vrouwelijke scheidsrechter, met een van tranen doordrenkt stemmetje, in. “Ik denk dat Kens opmerking om met het hier en nu verder te gaan de allerbeste is die ik vandaag gehoord heb.”
“Ja,” vulde ik aan, “maar ik ben wel heel blij dat jullie eindelijk eens echt met elkaar gepraat hebben. Dat er een interactie is geweest waarbij alle gevoelens nu echt boven tafel zijn gekomen.”
“Ja, en eigenlijk is daar maar een persoon debet aan,” reageerde Jan.
“Ja,” viel Ken hem bij.
“Zeker weten,” antwoordde Marja. “En dat ben jij Rogier. Jij hebt het leven van ons drieën zodanig positief beïnvloed dat ik je van harte welkom heet in onze kleine familie. We zijn maar met z’n drietjes maar willen graag jouw familie zijn.”
Nog meer gesnotter en ja … ook ik hield het niet droog.
“Maar," begon ik nadat we allemaal weer wat bedaard waren, "ook ik heb dingen verkeerd gedaan. Ik had …”
“Ja, dat dansje van jou, dat je opvoerde toen je Ken voor het eerst versloeg,” lachte Jan, “dat was werkelijk niet om aan te zien! Marja, als je dat eens had kunnen zien! Werkelijk geen gezicht!”
Met een glazige blik keek ik de drie, die zich op de knieën sloegen van de pret, aan. Wat heb je nou aan zo’n familie! Ik probeerde nog eens aan te geven dat ik ook fouten had gemaakt maar Marja liet me niet aan het woord.
“Sorry, Rogier, maar ik denk dat we allemaal nu wel weten dat er diverse fouten gemaakt zijn. Laten we leren van de fouten die we gemaakt hebben en zoals Ken het zei, verder gaan in het hier en nu.”
Ja, wat heb je dan nog in te brengen!
Wordt vervolgd …
Reacties zijn welkom op de site maar ook op mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk