Ronald en Ruben.
"Zullen we de fiets pakken en een ritje maken in de omgeving of een lekker eind gaan lopen?"
"Mmmm, ik weet niet of ik daar nu zin in heb."
"Wat zou je dan willen?"
"Nou....., ik zou wel een robbertje met je willen stoeien en dan......mmmm.
"Kom zeg, we hebben ons vanmorgen al twee keer uitgeleefd, jij lijkt wel verslaafd."
"Waarom? Omdat ik graag in jouw armen lig en met je speel? Mij lijkt dat een gezond verlangen voor een knul van 17."
"Gezond verlangen of niet, we gaan iets anders doen. We trekken erop uit. Als we de hele vakantie alleen maar op onze rug liggen, hadden we evengoed thuis kunnen blijven."
Ruben en Ronald hebben voor een week een huisje gehuurd op een van de bungalowparken aan de Nederlandse kust. Ze zijn vrijdagmiddag, met de grote stroom, aangekomen in "Strandleven." Minstens een half uur moeten ze wachten voor ze eindelijk aan de beurt zijn om in te checken. Een jonge knul van hun leeftijd verwelkomt hen vriendelijk. Binnen vijf minuten is alles geregeld en zijn ze volledig op de hoogte van het reilen en zeilen op het park, inclusief de wetenschap dat de jongeman, die hen helpt, uit hetzelfde hout gesneden is als zij. Daardoor vergeet de enthousiaste baliemedewerker hun bijna het nummer van het huisje te geven. Opgelucht verlaten Ronald en Ruben de receptie en gaan op zoek naar hun bungalow.
"Wel een lekkere knul die ons hielp," zei Ruben
"Hij zag ons zeker wel zitten omdat hij zich al meteen bloot gaf," antwoordde Ronald.
"Dat had hij anders niet hoeven doen, ik zag meteen al dat het een homo was."
Ronald keek Ruben verbaasd aan en zei: "Hoe had je dat zo gauw gezien?"
"Het lag er nogal dik bovenop en daarbij kon je duidelijk zijn stijve pik zien zitten."
"Wie weet valt er nog wat te versieren deze week" voegde Ronald toe.
"Ho Ru, we zijn er. Kijk maar, nummer 17."
Even later stapten ze het huisje binnen. Ze hadden het buitengewoon getroffen. Hun verblijf lag aan het eind van een kort weggetje, waardoor ze alle privacy hadden, die ze zich maar konden wensen. Ook het buitenterras lag helemaal vrij en had geen inkijk.
"Hier kunnen we ongestoord onze gang gaan."
Ruben trok Ro naar zich toe, en kuste hem. Ronald liet zich niet onbetuigd en duwde zijn tong in Rubens mond. Zijn handen streelden het uitdagende lichaam en al gauw verdween zijn rechterhand in Ruben zijn korte broek.
"Straks," fluisterde Ruben, "we moeten eerst onze spullen uit de auto halen." Met tegenzin liet Ro hem los. "Je hebt gelijk, ik krijg je nog wel."
Maandagmorgen scheen er een waterig zonnetje en de vooruitzichten waren gunstig. Ze waren nu twee dagen op het vakantiepark en hadden het erg naar hun zin al had het weer wel wat beter mogen zijn. Gelukkig was het tot nu droog gebleven maar de zon liet zich nauwelijks zien. Ze hadden zich in het huisje super vermaakt maar Ruben wilde er nu toch graag op uit.
"Ik heb wel een idee," begon Ruben. "We houden een speurtocht. Jij moet mij zien te vinden met de aanwijzingen die ik je ga geven. Als je dat lukt, beloof ik je een heet middagje."
Ronald voelde de spanning in zijn lichaam kruipen. Ruben had altijd van die spelletjes waar hij super opgewonden van werd.
"Maak me gek," riep hij en verwachtingsvol keek hij Ruben aan.
"Ik vertrek zo dadelijk als eerste en jij volgt mij, maar zo dat ik je niet zie. Ik vertel je niet waar ik naar toe ga, dat is iets dat je zelf moet ontdekken. Zorg dat je je smartphone bij je hebt. Als je me kwijt raakt, kun je me bellen en geef ik je een aanwijzing. Je mag me maar één keer per kwartier bellen. Ik ga er nu vandoor. We beginnen op het busstation. Het belooft een warme dag te worden, dus trek iets luchtigs aan."
Ruben pakte zijn rugzakje, gaf Ro een lekkere tongzoen en verdween.
Toen Ruben de deur uit was, rende Ronald als een haas naar boven om zich snel aan te kleden. Hij zocht een korte broek, pakte een polo en een paar gympies en verliet het huis.
Stevig doorlopend bereikte hij in een recordtijd van 5 minuten het busstation. Hij ging ervan uit, dat Ruben de bus zou nemen anders zou hij niet hier begonnen zijn. Snel maakte hij een rondje langs de bussen, stak zijn hoofd door de deur van de bus en hees zich aan de voorste stoel omhoog om zo in de bus te kunnen kijken. Er stonden een achttal bussen op punt van vertrek. Hijgend trok hij zich voor de zesde keer omhoog en zochten zijn ogen Ruben. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iemand razendsnel wegduiken achter de rugleuning van een stoel.
"Hebbes, ik heb je," mompelde Ronald binnensmonds. Hij liep naar achter in de bus, zich vast grijpend aan de lege stoelen langs het gangpad, toen de bus ineens een stukje vooruit reed. De stoel waarop hij Ruben meende gezien te hebben, was leeg en toen hij door de achterruit van de bus naar buiten keek, zag hij hem, uitdagend lachend tussen de andere bussen verdwijnen. Op hetzelfde moment vertrok zijn bus. Hij vloekte hard grondig. Het betekende dat hij tot de eerste halte moest meerijden voor hij weer kon uitstappen en de zoektocht opnieuw beginnen. Hij liet zich op de dichtst bijzijnde zitplaats vallen en keek chagrijnig naar buiten.
Meteen schoot hij rechtop. Hij zag dat Ruben in bus 7 zat reed en las de bestemming achterop de bus: Duinen. Dat was een meevaller. Hij moest nu ook zo vlug als hij kon in de duinen zien te komen. Hij rende naar de chauffeur en vroeg: "Gaat deze bus toevallig ook naar de Duinen?"
"Ja hoor," zei de chauffeur vriendelijk, "ik stop bij de laatste halte voor de duinen. Daar kun je overstappen op de 'Duinen' bus, die je het laatste stuk naar het strand brengt."
Ronald liep terug naar zijn plaats. Goed zeg, dat hij gekozen had voor het super korte broekje. De zon steeg aan de hemel, het begon al warm te worden. Hij genoot van het ritje en bedacht wat Ruben met hem van plan was. Ze naderden de laatste halte voor de duinen. De chauffeur stopte en Ronald sprong uit de bus. Nu maar wachten op de 'Duinen' bus. Ronald liep naar de abri.
"Zo jongeman, een dagje naar het strand?"
Een man op leeftijd keek hem verlekkerd aan.
"Ja, daar is het nu wel weer voor," antwoordde Ronald en bekeek de man die in het bushokje zat te wachten
"Zullen we samen gaan?" De oudere man vroeg het met een een smachtende blik in zijn ogen.
Hè, zo'n nicht die achter jongens aanzat, was Ronalds eerste gedachte.
"Nee, mijn vriendje wacht op mij," beet hij de oude man toe.
"Jammer, ik had wel zin in een lekker hapje."
Ronald draaide zich om en negeerde hem verder.
Gelukkig daar was de bus. Het was een 10 minuten rijden en voor Ronald er erg in had waren ze bij de laatste halte en kon hij uitstappen. Door zijn fantaseren had hij een flinke stijve gekregen, die duidelijk in zijn broek te zien was. Tegelijk met hem stapte ook de man uit het bushokje uit en zag zijn erectie. Ronald zette er flink de pas in om de kerel kwijt te raken.
Het eerste gedeelte van het wandelpad naar het strand was betegeld maar al gauw ging het verharde pad over in het rulle zand. Vrolijk fluitend zette hij zijn tocht voort. Hij besloot dwars door de duinenrij achter het strand te lopen. Er lagen in de duinpannen vaak naakte mannen. Hij was er zeker van dat hij daar ook Ruben ergens zou vinden. Opnieuw liet hij zijn gedachten de vrije loop. Het lopen begon hem steeds zwaarder te worden. Waarschijnlijk was het de warmte die hem parten speelde. Moeizaam sjokte Ronald voort. Het viel hem tegen. Hij had gedacht even snel de zoektocht naar Ruben af te kunnen ronden. Zijn benen leken wel van lood. Het was een hele klim om over het laatste duin heen te komen. Toen hij op de top stond kon hij alles goed overzien. Hij zag een nog tamelijk leeg strand en een bijna rimpelloze zee. Rondkijkend zag hij in een duinpan een 50 tal meters links van hem Rubens handdoek als een vlag omhoog steken liggen. Hij zuchtte opgelucht.
Nu moest hij nog zorgen stiekem bij hem te komen. Ronald liet zich half schuivend en struikelend naar beneden glijden en begon aan het laatste stuk van de tocht. Bij iedere stap, die hij zette leek zijn lichaam zwaarder te worden. Het was of hij steeds dieper wegzakte in het losse zand. Hij kwam nog nauwelijks vooruit. Op het laatst kon hij geen stap meer verzetten. Hij liet zich in het zand vallen en lag uitgeteld op zijn rug. Hij sloot zijn ogen voor de felle zon. Langzaam zakte hij weg in het losse zand. Hij voelde hoe het zand zich om hem heen sloot. Hij werd mee naar beneden getrokken. Toen hij zijn ogen opende, zag Ro dat hij opgesloten zat in een levensgrote zandloper. Het zand liep uit het bovenste deel door de smalle opening in het midden naar beneden. Angst kneep zijn keel dicht. Hevig spartelend probeerde hij niet verder meegezogen te worden naar de smalle opening. Tevergeefs. Tergend langzaam schoof hij met het zand mee omlaag. Door het tegen stribbelen draaide zijn lichaam zich zo, dat hij ondersteboven op zijn kop en met zijn benen in de lucht naar de opening zakte. Zijn hoofd passeerde als eerste de smalle opening en hij zag nu hoe diep het zand beneden hem lag. Ronald begreep onmiddellijk dat het een flinke vrije val zou worden en kokhalsde van angst. Langzaam schoof hij steeds verder door de nauwe opening. Dan, met een onverwachte schok, schoot hij plotseling een stuk naar beneden. Hij had zijn benen zover mogelijk gespreid zodat hij niet verder door de opening gleed. Hij hing nu in het midden van de zandloper. Het werd plotseling donker om hem heen omdat iemand door het glas gluurde. Het glas vertekende het gezicht en Ronald schreeuwde geschrokken. Toen hij beter keek zag hij dat het Ruben was, die door het glas keek. Ro was echter zo klein dat Ruben hem niet zag. Hij speelde met de zandloper waardoor Ronald alle kanten werd uitgegooid.
"Help," schreeuwde Ronald en zwaaide verwoed met zijn armen om Rubens aandacht te trekken. Hierbij vergat hij zijn benen gespreid te houden en schoof hij pijlsnel door de nauwe doorgang naar beneden. Het zand kwam razendsnel op hem af en alsof hij in water dook zo strekte hij zijn lichaam en schoot het rulle zand in. Het zand spleet uiteen door zijn duikkracht. Hij verloor door de weerstand zijn korte broek. Ronald snakte naar adem en probeerde uit alle macht uit het zand omhoog te kruipen. Ineens voelde hij graaiende, strelende, zoekende handen, die het zand verplaatsten. Hij kreeg weer lucht. Hijgend probeerde Ronald weer voldoende lucht te krijgen.
"Goed zo, rustig ademhalen," klonk de stem. "Stil blijven liggen. Nog even en ik heb je bevrijd."
"Wie ben jij?" vroeg Ronald angstig en nieuwsgierig tegelijk.
Zijn oren zaten zo vol met zand dat hij de stem niet herkende. Intussen genoot hij, bijgekomen van de schrik, van de handen die kalmerend over zijn blote lichaam gleden. Al snel kwam zijn penis met schokjes omhoog.
"Ik zie al dat je weer de oude begint te worden. Alles werkt nog perfect," zei zijn redder.
"Ga nog maar even zo door," hijgde Ronald opgewonden.
Langzaam gleden de knedende vingers van zijn voeten omhoog naar zijn knieën. Ronalds geslacht stond fier rechtop. Hij had nog altijd zijn ogen gesloten, bang dat als hij ze open zou doen, de droom voorbij zou zijn. Zijn bovenbenen werden nu gemasseerd en telkens kwamen de strelende handen hoger en hoger.
"Is het nog steeds fijn?" De vragende stem klonk uitdagend.
"Super!" reageerde Ronald.
"Waarom lig je met je ogen dicht?"
Met een ruk kwam Ronald overeind en keek in het gezicht van Ruben.
"Waar ben ik. Wat is er met me gebeurd?" Hij zag nu dat ze in een duipan lagen en Ruben op zijn knieën naast hem zat.
Ruben trok hem tegen zich aan en wiegde hem zachtjes heen en weer.
"Je was bevangen door de hitte. Toen je mij eindelijk gevonden had was je helemaal op. Je viel als een blok in het zand en sprak wartaal. Gelukkig kwam je weer bij. Ik was zo bang, het was ook zo akelig jou, buiten bewustzijn, hier te zien liggen. Hoe voel je je nu?"
Ronald kroop dicht tegen Ruben aan en keek hem verliefd aan.
"Het gaat al weer een stuk beter maar misschien moet je doorgaan met je massage want ik voel me nog wel wat gespannen," lachte hij ondeugend.
Dat liet Ruben zich geen twee keer zeggen en wat later voelde Ronald opnieuw de strelende handen van zijn lief.
21 juni 2015 © Torenvalk.