Groen licht (Deel 5)
Als voorlaatste jeugdherberg kozen we die van St-Vith, een splinternieuwe. Twee -of vierpersoonskamers! We keken elkaar aan. Stevens glimlachte ondeugend.
'Kamer van twee?'
'Natuurlijk'. Een klein supplement voor een tweepersoonskamer maakte niets uit. Ik zo was zuinig geweest dat mijn portefeuille nog veel briefjes bevatte.
Het sanitair werd gedeeld met de aanliggende kamer. Door de eigen tussendeur te openen, sloot je de toegang af van de aangrenzende kamer. Vernuftig. Eerst douchen dan eten, zoals altijd.
'Wie eerst?'
''Ga jij maar.' zei Steven.
Ik stak mijn ondergoed in het vuile-was-zakje en nam een handdoek uit de baggage. Snel de douche in. De privacy die we hadden, bezorgde me een stijve tijdens het wassen. Die verdween niet bij het afdrogen, integendeel.
'Jouw beurt.' Met de handdoek om mijn middel diepte ik proper ondergoed op uit m'n tas. Hij treuzelde.
'Wat probeer je voor mij te verbergen?' Hij snokte even aan de handdoek. Mijn piemel zwiepte net niet te voorschijn.
Hij liet me gerust en verdween in de badkamer. Ik kleedde me aan. Die kanjer liet zich met moeite temmen en naar beneden plooien. Steven kwam uit de douche, zijn haren nonchalant afdrogend. Je kon dit geen mini piemeltje noemen, zoals dat kleine dingetje waar ik me op focuste toen ik hem voor het eerst naakt zag. Zo was hij, voor niks verlegen... aan de buitenkant.
'Kom we gaan eten, ik heb reuzehonger.'
Ik interpreteerde zijn uitspraak als dubbelzinnig.
'Hoe ga je dat grote ding in je onderbroek krijgen?' 'Zo.'
Hij trok een verse onderbroek aan. Zijn eikel stak triomfantelijk boven de rand van het broekje uit.
'Ik zit met een groot probleem.' zei Steven glunderend tijdens het avondeten. 'Een dik probleem.' verduidelijkte hij om het nog meer in de verf te zetten.
'Wat is je probleem?' daagde ik hem uit.
'Dat durf ik niet zeggen.'
'Waarom begin je er dan over?'
Hij negeerde mijn vraag. 'Ik heb het gevoel dat het nooit meer over gaat.' vervolgde Steven.
'Kan ik je helpen?' stelde ik voor.
' Zou vriendelijk van je zijn. Je hebt mijn toestemming.'
We gingen zo door tot het dessert. Het dubbelzinnige kort-op-de-bal-spelletje zweepte me op . Ik merkte op : 'Voorzichtig, ze kunnen ons misschien verstaan.' Er zaten Duitsers naast ons.
Steven: Verstaan jullie wat wij aan het zeggen zijn?'
De Duitsers die in gesprek waren, keken verwonderd. Ze begrepen er duidelijk geen snars van. We schoten in de lach.
'Hé dat is toeval.' Weer keken de Duitsers verstoord op toen bekende gezichten, de twee Nederlandse jongens, naast ons neerstreken. Ze waren nog uitbundiger dan bij de eerste ontmoeting. Jan en Wim, we waren hun namen vergeten.
'Gaan jullie straks met ons iets drinken?'
We keken elkaar aan. 'Misschien.' wijfelde Steven.
'Toe, Wim trakteert. Hij is jarig vandaag.' Wim gaf zijn vriend een por.
'Ik ben niet jarig. Maar wij trakteren.' zei hij dan. 'Om 7 uur bij de receptie?'
Ze moesten nog eten, ons dessert was intussen op.
We lieten de drukte van de eetzaal achter ons. Dit was niet ons plan.
'We maken het niet te laat met die Hollanders.' stelde Steven voor.
'Nee, liever niet.'
Ze verschenen stipt op het afgesproken uur. Er viel niets te beleven in het stadje maar we nestelden ons op het terras van een café. 'Rochefort 10' zag ik in krijt op een bord geschreven.
'Pour moi un Rochefort 10.' De drie anderen bestelden hetzelfde. Ik werkte het bier naar binnen maar lustte het eigenlijk niet. Straf spul dat wel. De tweede ronde nam ik voor mijn rekening.
' Une bière blonde pour moi!'
'Rochefort?'
Even was ik in verwarring. 'Oui.' zei ik dan. Ze hadden dus ook een blonde variëteit. Proberen, misschien smaakte dit beter.
Mijn gezelschap hield het op bruin.
'De blonde vind ik lekkerder.' stelde ik vast.
'Ik ook' beaamde Steven, 'Santé.' En hij hief zijn glas met het donkere bier. Hij grijnsde. Ik keek hem fel aan.
Jan en Wim protesteerden toen we opstapten na twee consumpties. 'Wat sneu dat jullie er al vandoor gaan.'
Ze konden ons niet overhalen. We waren vrolijk onderweg, toch een beetje onder invloed van het straffe bier.
'Je vindt de blonde dus lekkerder.' daagde ik uit.
'Hij zag er in elk geval beter uit.'
Ik nam Steven in een wurggreep en we struikelden over elkaars voeten.
Hij zoende me onbeschaamd. 'Niet hier.' We temperden onze uitbundigheid bij het binnenstappen van de jeugdherberg. Mijn hart bonkte in mijn keel zelfs toen we nog maar in de gang liepen.
De sleutel in het slot van onze kamer...deur open, deur toe... kamerslot. Steven zoende me onmiddellijk na de klik van het slot. Kort, geen tongzoen en hij keek me lang aan op een heel vreemde serieuze manier. Ja, T-shirts uit. Schoenen uit... sokken. Het gebeurde haast machinaal.
De omhelzing, die voelde vertrouwd. Ik verlangde naar dit moment. De plop van het losmaken van mijn broeksknoop kan ik nog steeds oproepen.
Mijn rits, nergens voor nodig zo langzaam, stripte hij tandje per tandje ... Dan was de short weg, naar beneden gezakt. Ik schopte ze baldadig naar de andere kant van de kamer. Ik stroopte op mijn beurt zijn broek af en trok Steven dicht tegen me aan. Zijn geslacht drukte tegen het mijne slechts gescheiden door twee laagjes witte stof. Hij zuchtte.
We lagen op bed even later, mijn bed , het onderste van de stapelbedden.
Mijn moeder zwoer bij het degelijke merk Eskimo onderbroeken. Je moet die in de wasmachine kunnen afkoken vond mijn moeder. 'Gekleurde onderbroeken zijn niet hygiënisch.'
Hij was zacht, mijn Steven. Ik streelde zijn rug. Ik pulkte aan dat onderbroekje alsof dat een grens was. Mijn vingers volgden de ronding van zijn poepje onder de rek helemaal tot aan het pijpje.
Beetje bij beetje frutselde ik de naad omlaag. Hij lichtte zijn kont een beetje toen de stof haperde. Yes, naar beneden. Zijn paal raakte mijn dij.
Dat we naakt zouden zijn, lag voor de hand.
Er zat veel groeikracht in mijn piemel die de vrijheid kreeg toen hij mijn broekje naar mijn knieën leidde.
Ik omvatte de zijne met mijn hand. Hij voelde warm en hard. Zijn ademhaling versnelde.
'Niet doen.'
Een doe-het-zelver als ik wist genoeg. Ik trok mijn hand terug.
'Zo snel al?'
We namen afstand. Hem niet strelen lukte slechts heel even. Onze mond, onze tongen en onze lijven vonden elkaar opnieuw. Steven verkrampte. Stopte met ademen. Te laat! Iets nats en warms glibberde op mijn buik.
We lagen onbeweeglijk. De geur van vers sperma drong in mijn neus.
'Sorry.' zei hij zachtjes terwijl mijn ballen op het punt stonden hun inhoud tegen zijn bil te pompen. Ik verliet op dat moment even deze wereld. Hij kroop over me heen en veegde met een uit z'n short opgescharrelde zakdoek de smurrie van m'n buik en van zichzelf.
We douchten samen de rest van het witte spul er af, plasten en poetsten onze tanden.
Een nieuwe erectie ontlook bij Steven in de douche al, net als bij mij. Een langdurige deze keer.
We vervingen mijn onderlaken door het zijne. Hij zou niet boven mij slapen in het stapelbed.
Op het propere laken kroop zijn kruis tegen me aan terwijl zijn hand mijn rug streelde.
Veel slaap zou die nacht verloren gaan maar niet aan het tellen van schaapjes. We moeten dan toch in slaap gesukkeld zijn.
Steven lag op zijn zij tegen me aan en had een arm op mijn borst liggen. Het was al licht, ik keek naar het plafond en naar Steven. Zo mooi lag hij daar. Ik voelde zijn warmte. Extra bloed voedde mijn ochtenderectie. Loomheid maakte plaats voor nieuw verlangen. Ik zou me stil moeten houden om hem niet te wekken.
De ochtendzon priemde door het raam. Ik keek naar mijn opgerichte geslacht en voelde me naakter dan ooit. Ik draaide me heel voorzichtig op mijn zij. Hij snoof even en vleide zich dicht tegen me aan . Sliep hij nog? Zo leek het aanvankelijk.
Nee, hij was wakker! Er pookte iets tegen mijn staartbeen en een hand begon over mijn borst te kriebelen. Ik keerde me om.
'Goeiemorgen.'
We knuffelden elkaar heerlijk.
'Blijven we liggen?'
'Kan niet. We moeten op tijd vertrekken.'
We vertrokken toch met vertraging. Opstaan was moeilijk.
Een heftig onweer onderweg ging 's avonds over in langdurige regen. Doorweekt bereikten we onze laatste jeugdherberg.
Opnieuw een kamer met twee versieren bleek wishfull thinking.
De nieuwe ochtend deed ik met tegenzin mijn nog zompige schoenen aan. Het deed er niet toe; het miezerde. Ze zouden opnieuw nat worden.
Mijn ouders waren blij dat ik veilig thuis arriveerde en dat we het zo goed hadden gehad. Ik vertelde uitgelaten de avonturen die ik kwijt wilde.