Groen licht (Deel 3)
Steven kon het de volgende maandag niet laten me nogmaals te bedanken. Hij appreciëerde duidelijk mijn aanwezigheid op de wedstrijd.
'We doen binnenkort een Chirofuif. Kom je dan?' vroeg hij.
'Dat moet ik thuis vragen.' Ik ging toen nauwelijks uit en wist dat me thuis onderhandelingen te wachten stonden. Ze begrepen inderdaad niet wat ik op een Chirofuif een paar dorpen verder te zoeken had.
'Je gaat zelfs niet naar een fuif hier in het dorp. Je hebt daar niets te zoeken.' Er kwamen allerlei argumenten aan te pas: zo laat met de fiets de baan op, ga met je vrienden op pad in de plaats van met vreemden...
Steven reageerde teleurgesteld op het njet van m'n ouders.
'Als ze het niet veilig vinden, kan je ook bij ons thuis blijven slapen.'
Dat idee kon onmiddellijk in de prullenbak wist ik. Ik kreeg na veel aandringen toestemming op voorwaarde dat ik tegen 12 uur thuis was. Dat was belachelijk vroeg maar ik accepteerde het eeuwige compromis. De avond van de fuif vertrok ik zeer vroeg naar Steven zoals ik met hem had afgesproken.
'Ben je nu al weg? Je hebt nog niet gegeten.'
Ik zou bij Steven eten en daarna met hem naar de fuif vertrekken.
Hij woonde in een beboste wijk. De vrijstaande woning had een mooi aangelegde tuin. Wij hadden ook een ruime tuin die hoofdzakelijk diende voor het kweken van groenten.
'Jij moet Pieter zijn.' verwelkomde de jongeman die de deur opende mij. Duidelijk Stevens broer: hetzelfde blonde haar, dezelfde lach... alleen... blauwe ogen. Steven had er bruine, apart vond ik dat bij zo'n blonde kop.
Hij loodste me mee naar de keuken. Steven was de tafel aan het dekken. 'Perfect op tijd.' zei z'n moeder. 'Zaterdag is frietendag bij ons. Je bord staat klaar.' De sfeer was informeel ondanks het duurdere huis dan het onze.
Raf, zo heette Stevens broer, zat in z'n laatste jaar unief. Daar ging het gesprek eerst over. 'Hij komt alleen naar huis voor de was en zit tegenwoordig zo veel mogelijk bij z'n lief' lachte Steven. Voorts kwam de voorbereiding van de fuif aan bod. Ik voelde me op mijn gemak en liet de 'frieten met stoofvlees' smaken.
We waren bij de eersten op de fuif want Steven had werk voor de boeg. Enkele jongens herkende ik van het volleybaltornooi. Eerst was er nog tijd voor een babbel maar het volk stroomde toe en al snel stond ik op m'n eentje tussen een hoop onbekenden. Dirk en Peter zag ik ook. Dirk werd de hele avond in beslag genomen door een meisje. Ik zag ze nooit zoenen of zo maar ze dansten wel samen. Peter amuseerde zich in gezelschap van onbekende vrienden. Steven had het te druk, die stond aan de tap. Veel meer dan eens zwaaien naar mij of een korte babbel zat er niet in. Ik stond verloren aan de rand van de dansvloer rond te kijken met een flesje bier in de hand. Om niet als een sukkel aan de kant te staan, begaf ik me af en toe op de dansvloer maar ik amuseerde me niet. Ik kon trouwens amper dansen. Ze draaiden dan nog eens volksdansen die de halve jeugdbeweging op de dansvloer deed storten terwijl ik dan in een af andere kringdans betrokken geraakt wat stond mee te huppelen. Na 11 uur meldde ik Steven dat ik ongeveer naar huis moest.
'Wacht even, ik ga met je mee.' We stonden wat te dralen in het donker bij mijn fiets.
'Je hebt je niet zo goed geamuseerd hé'
'Nee,' bekende ik, 'Ik kende hier niemand. '
'Sorry, verkeerd ingeschat door mij. Ik dacht dat ik meer tijd voor je zou hebben.' Ineens omhelsde hij me: 'Toch blij dat je gekomen bent.'
Het duurde maar even. Hij kuste me vluchtig op de wang voor hij me losliet. Ik beantwoordde zijn zoen. We hoorden de achtergrondgeluiden van de fuif en stonden zwijgend dicht bij elkaar. Ik was overdonderd. Er waren geen woorden voor. Had ik te hoge verwachtingen?
Ik wandelde even op een nog heel dunne lijn van verlangen.
Onderweg naar huis fietste ik me te pletter. Niet om op tijd thuis te komen. Die enkele pintjes bier die ik ophad droegen bij tot de euforische sfeer waarin ik verkeerde en tot de snelheid waarmee ik fietste.
Mijn ouders sliepen nog niet toen ik thuis arriveerde.
'Hoe was het?'
'Saai, ik kende er bijna niemand.'
Ik loog nooit maar ze kregen de halve waarheid.
Dat we met z'n vieren op woensdagmiddag samen richting thuis reden leek intussen alsof het altijd zo geweest was. Sinds de fuif was de vriendschap tussen mij en Steven alleen nog hechter geworden. Ik wilde zo veel mogelijk bij hem zijn. Zijn gevoel voor humor stimuleerde mij om zelf grappig uit de hoek te komen. Het ging er dikwijls vrolijk aan toe.
Dat Steven tijdens eerste week van de Paasvakantie op atletiekstage vertrok viel me tegen. Zelf ging ik op monitorencursus in de tweede week zodat het plan om eens af te spreken in de kast verdween. Vorig jaar had ik deel A van de cursus gevolgd. Ik vertrok toen heel bedeesd en kende aanvankelijk geen enkele medecursist. Ik had een serieuze horde moeten nemen om mijn remmingen los te gooien. De uitgelaten sfeer had me na enkele dagen helemaal in de greep. Op de cursus was een binnenlands zomerkamp met 11-jarige jongens gevolgd in juli. Ook dat was reuze meegevallen. Het had me meer zelfvertrouwen gegeven. Daar zat mijn werkpunt toch wel. Dit jaar keek ik erg uit naar de B-cursus. Ik liet er zelfs de Rome reis met de klas voor liggen. Na de B-cursus schreef ik me in voor een Zwitserland vakantie met 14-jarige jongens tijdens de komende zomer, georganiseerd door dezelfde Belgische reisorganisatie.
Steven had een leuke atletiekstage gehad. Ikzelf was de eerste schooldag na de vakantie absoluut nog in de stemming van de afgelopen cursus en gaf hem amper de kans om zelf te vertellen.
Het laatste trimester was een korte. Dat we onze school weldra gingen verlaten hing in de lucht. Gelukkig heb ik het in me om mijn best te doen, want de teugels waren niet zo sterk meer gespannen.
De toekomst kreeg aandacht. Ik zou biologie gaan studeren in Antwerpen. Dat had ik me ook aan Steven laten ontvallen. Het maakte de keuze ineens concreter. Misschien zou ik dan ooit les zou kunnen geven. Dat bleef nog redelijk vaag. Steven zou kiné gaan studeren of lichamelijke opvoeding, dat lag bij hem een beetje voor de hand. Hij noemde Gent als studentenstad.
'We spelen zaterdag onze laatste competitiematch.' had ik me ook laten ontvallen Ik wilde Steven niet pushen. 'Het wordt mijn laatste match. volgend jaar gaan de trainingen niet meer lukken als ik op kot ga.'
Hij was er. Ik speelde vreselijk nerveus. De stand in het klassement lag vast. Maar te weten de Steven toekeek, bracht me uit evenwicht. Soms sloeg ik een denderende smash, onbeheerst maar toevallig binnen, dan weer serveerde ik lullig in het net. Steven dronk na de wedstrijd even iets met onze ploeg en ik wuifde hem braafjes uit, toch blij dat hij kwam na mijn hint. Ik dacht terug aan de winterse veldloopwedstrijd. Ik had hem nu een smakkerd kunnen geven. Helaas, er liep hier te veel bekend volk rond. Daarna begon het feest. Ik was niet de enige die de ploeg zou verlaten. Voor de eerste keer in mijn leven kwam ik aangeschoten thuis (en ze waren niet gelukkig).
'Je hebt volleybaltalent' vleide Steven me de maandagmorgen.
'Valt mee. Spijt dat het gedaan is. En jouw atletiek, doe jij verder?'
'Moet lukken. 'k Kan me in Gent aansluiten en daar trainen. Dat is nog niet beslist. Eerst komt er een lekker lange vakantie.'
Zijn Chirokamp en mijn Zwitserse jeugdvakantie vielen beide gelukkig in dezelfde periode begin juli .
'Als wij met z'n tweeën eens op vakantie gingen, zou je dat zien zitten?'
'Natuurlijk!' antwoordde ik spontaan. We fantaseerden veel tot het plan concreet werd. De Elzas of het Zwarte Woud leek ons wel wat. Tenten meenemen zagen we niet zitten. '
Van jeugdherberg tot jeugdherberg met de fiets? Zie je dat zitten?' vroeg ik. Een klasgenoot had dat vorig jaar zo gedaan en had er heel enthousiast over gesproken. Steven stemde er mee in.
' Ze gaan thuis moeilijk doen over onze plannen.' voorspelde ik.
'En wat vonden je ouders van onze plannen?' vroeg Steven de volgende dag onmiddellijk.
'Ik heb het nog niet gevraagd.'
'Je moet er niet mee wachten tot we vertrekken hé.' Daar had hij gelijk in.
'Heb jij het dan al besproken?'
'Natuurlijk. Ik heb een ja.'
Ik benijdde Steven. Die was zo mondig en nam alles zo gemakkelijk op. Ik trok thuis dus mijn stoute schoenen aan. Ik zag het gezicht van mijn moeder verstrakken bij het horen van 'samen met Steven.'
'Waarom wil je met die vreemde jongen op reis? Als je met Marc en Hans zou gaan, daar kan ik inkomen.'
Marc en Hans waren de vrienden, dorpsgenoten van achter de hoek waar ik mee optrok en vaak mee ging fietsen in de zomer. 'Steven is geen vreemde, we rijden al een heel schooljaar samen naar school.' verdedigde ik me.
'Voor ons is hij in ieder geval een vreemde. Hoe kunnen we hem inschatten als we hem nog nooit te zien kregen?'
'Als we de reis voorbereiden, dan laat ik hem wel eens naar hier komen.' De discussie was daarmee voorlopig van de baan.
'De enige kans om groen licht te krijgen, is bij ons op bezoek komen. We gaan dan ineens onze tocht uitstippelen.' lichtte ik Steven in.
Hij was uiteraard bereid om op mijn vraag in te gaan en op een zaterdag stond hij aan de deur.
Steven gedroeg zich uiterst beleefd tegen mijn ouders en was duidelijk niet op zijn gemak, zo kende ik hem niet. Ik keek geamuseerd toe al begreep ik best waarom hij zich uitsloofde. Hij beantwoordde netjes alle vragen die hem gesteld werden. De redding kwam uit de hemel. Ze kenden de pastoor uit zijn parochie en Stevens familie bleek nogal betrokken te zijn in de plaatselijke kerkgemeenschap. Zonder de officiële zegen gekregen te hebben van m'n ouders, namen we de Michelin kaart en het boekje van de jeugdhergen dat Steven bij zich had. Ze lieten ons verder gerust. Er werd die dag niet over een toestemming gerept.
'Je mag van ons.' begon mijn moeder de volgende dag, 'Je bent tenslotte 18. We zullen goede afspraken moeten maken.'
Die goede afspraken konden me niets meer schelen. Ik kon een gat in de lucht springen.