‘’Ik ga pissen!’’ joelt Stijn naar Jack, zijn goede vriend en zijn vaste partner wanneer hij zich weer eens stort in het nachtelijke uitgaansleven. Jack maakt een gebaar met zijn hand naar zijn oor zonder dat hij stopt met zijn uitbundig op en neer gespring, en schreeuwt -
‘’Wat?!’’
Het oorverdovende geluid van de muziek dat galmt door de benauwde ruimte – in combinatie met een lichte roes - maakt het haast onmogelijk om elkaar tot bepaalde hoogte te verstaan. ‘’Maakt ook niet uit’’, denkt Stijn hardop terwijl hij een nonchalante gayhand richting Jack doet en ‘’Laat maar!’’ gilt naar zijn vriend. Vervolgens probeert hij zich een weg door de bezwete lichamen van jonge feestgangers die als gehersenspoeld staan te springen en te juichen, terwijl het lijkt alsof ze een eeuwige glimlach op hun gezicht hebben. Met zijn verstand op nul probeert hij zijn weg te vinden naar het toilet, door dit doolhof van té vrolijke mensen die mee schreeuwen met bekende lines. Hier en daar krijgt hij een arm tegen zijn zij of hoofd, of wordt hij een stukje aan de kant geduwd door iemand die een beetje te veel uit zijn bol gaat. Maar dat laat hem koud, dit is de gewoonlijke routine, en het bevalt hem. Stijn vindt het geweldig om zichzelf helemaal los te laten gaan op het ritme van alcohol; negatieve gevolgen neemt hij er zonder pardon bij. Zichzelf eenmaal losgerukt uit de zee van mensen, wandelt hij ietwat scheef en licht in zijn hoofd,naar de uitgang en kijkt vlot om zich heen om een toilet te spotten.
Eenmaal gevonden, slentert hij richting de overbevolkte toiletten, maar niet voordat hij wordt tegengehouden door een hand die hem een stukje naar achter laat struikelen door het verrassingseffect. ‘’He man, jou heb ik hier nog nooit gezien’’, zegt een vervreemde mannenstem terwijl Stijn zich quasi suf omdraait en oog in oog staat met een jongen die hem schaperig toelacht. De hand die rust op Stijn’s schouder voelt warm en zwaar aan, maar tegelijkertijd vertrouwd. ‘’Ik ben hier ook maar soms’’, probeert Stijn er uit te krijgen zonder dat hij laat merken dat alcohol de bovenhand heeft in dit gesprek. De jongen grinnikt en laat zijn hand van Stijn’s schouder vallen.
‘’Hoeveel heb je gedronken?’’ vraagt hij lacherig. Stijn wordt zenuwachtig van die vraag aangezien hij stoer moet overkomen, zeker naar deze jongen die er redelijk gespierd en niet slecht uitziet. ‘’Best.. vee- euh, weinig, uh..’’ – ‘’Meer als genoeg zo te horen. Ik ben Jesse. Sorry dat ik je liet schrikken.’’ Stijn voelt zich ietwat beschaamd en laat dat merken door binnensmonds te lachen. Stijn knikt daarna snel terwijl hij kijkt naar de jongen die hem lichtelijk in de war heeft gebracht met zijn onverwachte actie. ‘’Stijn’’ komt er vlotjes uit terwijl de twee elkaar een hand geven. ‘’Ben je hier alleen?’’ vraagt Jesse. Ondertussen is Stijn zo goed als vergeten dat hij naar het toilet moest. Stijn schudt zijn hoofd van niet. ‘’Je vriendin?’’ klinkt het. ‘’Ook niet, gewoon, een goede vriend. Jij?’’
Jesse kijkt even in het rond en leunt dan wat voorover om zicht te krijgen op de hoofdingang. Iets later schudt hij zijn hoofd. ‘’Ik was op iemand aan het wachten, maar hij me heeft laten staan vermoed ik.’’ Jesse krabt nonchalant op zijn achterhoofd en fronst zijn wenkbrauwen om aan te geven dat het nogal vervelend is. Stijn aarzelt geen moment en nodigt de eenzame jongen uit voor een drankje. Iedereen is immers je vriend als je lichtelijk aangeschoten bent. Dat voelt toch zo, op z’n minst. ‘’Top dankjewel!’’ zegt de nuchtere Jesse opgewekt. Hij geeft Stijn een fikse schouderklop en de twee jongens die elkaar pas hebben ontmoet, volgen de muziek. Op weg naar de ingang van dansvloer , liters bier en verschillende foute cocktails.
Na wat gedans verwijdert Stijn zich preventief uit de mensenmassa denkend dat de alcohol hem te veel wordt. Hij zet zijn wodka op de toog wanneer hij eventjes een moment van duizeligheid ervaart, kijkt in het rond en probeert met een snelle blik Jack te vinden in het dansende publiek, tevergeefs. Hij draait zich moeizaam om en steunt met beide ellebogen tegen het hout wat een tijdelijke cocktailbar moet voorstellen. De muziek dreunt enorm hard in zijn oren en dat lijkt alleen maar te versterken. Hij voelt zijn keel droog worden en zijn zicht wordt vager, hij kan niet plaatsen wat er gebeurt. Dit heeft hij nog niet meegemaakt. Hij zakt als een zandzak onderuit terwijl het voelt alsof alles rond hem draait. Jesse’s stem hoort hij nog eventjes en elke aanraking van omstaanders voelen als tintelingen. Hij probeert op te kijken. Jesse staart alleen maar naar hem terwijl Stijn in een snel tempo zijn bewustzijn verliest. Nog even ervaart hij bepaalde aanrakingen en vage visies van iemand die hem naar buiten sjouwt, daarna wordt het zwart.