Stijn en Jack, 2 vrienden voor het leven die niet vies zijn van een goed feestje.. En onder invloed, vaak ook niet van elkaar. Iedereen weet, en heeft waarschijnlijk al eens meegemaakt, dat een feestje niet altijd rooskleurig afloopt. In sommige gevallen, loopt het hélemaal mis...
Proloog
En daar ligt hij dan – Stijn – met zijn blote knieën in de vuile modder gecreëerd door natuurlijk harde aarde en een regenbui van een aantal uur. Hij ruikt de aarde, een geur die inmiddels al bekend is door een tiental minuten met zijn voorhoofd op de grond gedrukt te worden, en zijn spitse neusje die lichtjes de grond raakt. Het enigste waar hij zicht op heeft is de enorm vieze grond, en in zijn ooghoeken kan hij een heuveltje zien waar onkruid sierlijk het oppervlak omvat. Hij weet van ellende niet meer wat hij zou kunnen doen. Nee, hij kan niks doen. Zijn beide handen zijn met een snijdend touw achter zijn rug gebonden. Zijn voeten zijn ook aan elkaar gebonden, nog strakker dan zijn handen, het doet hem heel erg veel zeer.
Hij voelt dat zijn onderbroek die inmiddels zeiknat is geworden tot op zijn enkels hangt, en voor de rest heeft hij geen kleren meer aan. Door de adrenaline en radeloosheid is hij zich bijna gevoelloos geworden. Huilen heeft ook geen nut meer, denkt hij. Niemand behalve Jack en Xander kunnen hem horen snikken, geen wonder zou hem nog kunnen helpen. Jack is zijn vriendje, en aan zijn geroep en gekreun te horen, schat hij in dat hij hoger is geplaatst dan hemzelf. Misschien wel met zijn handen aan een boomstronk vastgemaakt, en zonder twijfel ook een prop van welke stof dan ook in zijn mond geforceerd. Waar hebben ze dit toch aan verdiend, waarom moet hen dit gebeuren?
In de verte hoort Stijn voetstappen op hem afkomen, angst en nieuwsgierigheid nemen het beste van hem. Wat zou Xander toch met hem doen? ''Zou hij mij pijn doen, of misschien wel misbruiken?'' De wirwar die zich in zijn hoofd afspeelt zouden beide opties kunnen beamen, misschien wel gecombineerd. Xander heeft genoeg redenen om wraak te nemen, maar toch niet op deze manier? Vieze vingers die naar boslucht en zweet ruiken glijden via de zijkant over elk aspect van zijn gezicht, hij zou bijna kunnen overgeven van hoe zeer hij van Xander walgt.
Eventjes voelt Stijn lichte druk onder zijn kaken en nog geen momenten later realiseert hij zich dat zijn hoofd omhoog getild is op een oncomfortabel manier. Met moeite probeert Stijn zijn zicht helder te maken, zand en vocht zijn in zijn ooghoeken en wimper gekropen waardoor het prikt om goed te kijken. Vaagheid wordt realiteit wanneer hij een glimp opvat van de vuilste grimas die hij ooit gezien heeft op Xanders gezicht, zo vuil had hij het nog nooit meegemaakt van hem. Toen ze nog een relatie hadden was zijn lach veel aangenamer, het was een lach die iedereens dag kon goedmaken, en vooral die van Stijn. Een lach die, op welke manier dan ook, een warme tinteling in zijn buik kon opwekken. Maar deze lach, deze lach is eng en angstaanjagend.
Het liefst zou Stijn direct zichzelf het leven ontnemen, in deze kwetsbare positie is het enorm kleinerend om zo geconfronteerd te worden met de maniak die hem maanden na het uit elkaar, gaan continu stalkt. ‘Dag Stijntje,’ kan hij uit zijn bekende stem opmaken terwijl hij met een modder besmeurd gezicht rare trekjes met zijn mondhoeken maakt, ‘mijn Stijniepijnie.’ Stijn zou een vette roggel in zijn gezicht planten als hij niet bijna stikte van de prop in zijn mond waar hij uit pure nijd zo hard als hij kon in beet. Stijniepijnie, gadverdamme. Zo noemde hij hem altijd, vooral als hij hem liefkoosde.
Een luid gekreun en gemompel komt Stijn tegemoet, geen meters van hem vandaan. Het is Jack die in zware paniek is geslagen omdat Xander zo bedreigend, en rijp voor het gesticht, voor hem gehurkt zit met zijn handen gevormd als een kommetje waarin Stijns kin rust. Xander kijkt met tranen in zijn ogen naar de jongen waarvan hij zoveel hield, of nee, nog steeds van houdt, of nee, zwaar geobsedeerd mee is. ‘Ik wou dat het niet op deze manier moest eindigen,’ begint de vuilak terwijl hij een diepe zucht in het gezicht van Stijn laat ‘maar het is nu eenmaal zo. Ik kan je niet vergeten, je gaat niet uit mijn hoofd, ik moet je hebben, ik zal je hebben.’Zegt hij vlotjes na elkaar alsof het ingestudeerd was. Ineens laat hij een gilletje uit die lijkt op een lach van een kleuter die net het allerleukste in zijn – nog – korte leventje heeft meegemaakt. Een vies lachje waarmee hij wilt laten blijken dat het hem gelukt is, dat hij Stijn eindelijk heeft waar hij hem hebben wilt, en Jack zou mogen toekijken.
Hij stopt zijn wijs- en middelvinger handig tussen Stijns lippen en ontdoet hem met een vlugge beweging van de prop. Zijn hoofd valt met een smak op de aarde en daardoor zakt zijn kin een beetje in de modder. Zijn gehemelte voelt heel droog en gevoelig aan, alsof hij in geen dagen gedronken heeft. Stijn probeert te schreeuwen en te roepen om hulp, maar hij is zo uitgeput dat er niet meer uitkomt dan een schrale ‘’Help, alsjeblieft..’’ Xander schudt met zijn hoofd en kijkt Stijn eventjes aan. ‘’Waarom kon je niet gewoon bij mij blijven? We zouden het zou leuk hebben, we zouden de wereld ontdekken, weet je nog?’’ Het doen Stijn niets. Dat hij maar lekker zelf de wereld gaat ontdekken en meteen de mooiste brug uitzoekt om zichzelf van af te werpen. Xanders vingers glijden over Stijns lippen, hij probeert te bijten of een manier te vinden om zich te verweren van deze schoft maar hij heeft er gewoonweg geen kracht voor en sluit zijn ogen om het niet te zien. Hij probeert zijn gedachten te verzetten zodat hij het zo min mogelijk voelt.
Hij schrikt wanneer Xander op zijn buik voor hem is gaan liggen en hun voorhoofden elkaar aanraken. Hij voelt Xanders warme adem in zijn neus geblazen worden en tuft een klein beetje speeksel zijn richting in, maar veel effect heeft het niet. Xander kust zijn lippen en forceert zijn tong ruw zijn mond in. Heel eventjes stopt hij en zegt zachtjes: ‘Dit vond je leuk toch?’ Stijn probeert nee te knikken. ‘’Pech gehad.’’ Jack gaat als een beest tekeer en maakt een enorm hard geluid ook al houdt de prop grotendeels van het geluid tegen. ‘’Je vriendje daar is wel een herriemaker, misschien moet ik hem eens een toontje lager laten zingen.’’ Stijn probeert met alles wat hij heeft ‘’nee’’ te zeggen tegen Xander, maar hij hoort het niet, en het zou toch niks aan de zaak veranderen. Hij is met een wip opgestaan en slentert richting Jack. Stijn sluit zijn ogen en voelt een traan over zijn wang stromen. Hij hoort een paar doffe klappen, en na elke klap het genadeloze gekreun van Jack. Gekreun dat als een mes in zijn trommelvliezen snijdt. Stijn deelt de pijn van zijn vriend, in het geleidelijk dempende geluid van eindeloos lijkende pijnkreten.
©