En toch..........deel 9

[Hans Bernard]

Het was een paar dagen later dat de eerste gesprekken met Tijn en Jurre op school plaatsvonden. Ze zaten met hun mentor in een apart klaslokaal, zodat ze ongestoord konden praten.

Jurre kon Fons gelukkig een positief geluid laten horen en vertelde hem dat zijn ouders zich zoveel mogelijk aan de afspraken hielden.
“Ik voel me thuis redelijk op mijn gemak maar heb wel het idee dat men het liefste had dat iedereen deed alsof er niets gebeurd was. Er wordt dus nergens over gesproken.”
Fons fronste zijn wenkbrauwen.
“Ik vind dat niet zo erg,” ging Jurre verder, “ze hebben ook tijd nodig om eraan te wennen dat hun zoon homo is. Ze weten het nu en dat vind ik voorlopig al genoeg.”
“Daar heb je wel gelijk in,”antwoordde Fons, maar door het onderwerp te vermijden kom je nooit verder om het te accepteren. Jullie kunnen geen verstoppertje blijven spelen.”
“Wat moet ik dan doen? Als ik erover begin bederf ik de sfeer en daar heb ik geen zin in nu.”
“Doe dat ook maar niet. Weet je, binnenkort komt er een theatergroep op school, die homoseksualiteit in een toneelstuk verwerkt hebben en op die manier probeert het probleem bespreekbaar te maken. Jouw ouders krijgen ook een uitnodiging. Laten we daarop wachten.”
“Wat fijn, dan gaat er misschien toch iets veranderen en kijken pa en ma anders tegen homo's aan.”
Jurre leek een stuk opgeluchter en zuchtte: “Dan mag ik daarna mogelijk ook weer contact hebben met Tijn.
Zelfs op school durft hij niet goed met me te praten, bang dat zijn broertje dat thuis vertelt en dan is het huis te klein.”
“Wat vervelend voor jullie. Het is echter wel verstandig, om de vader van Tijn niet te provoceren want daar is Tijn dan natuurlijk de dupe van,” adviseerde Fons.
“Zijn er verder nog zaken die besproken moeten worden?” Fons keek Jurre vragend aan.
Jurre schudde het hoofd.
“Dan heb ik nog een vraag,” zei Fons. “Hoe gaat het op school en in de klas? Geen last van nare opmerkingen of vervelende leerlingen?”
“Nee, ik mag absoluut niet klagen. Ze doen gewoon en niemand maakt rotopmerkingen.”
“Hoe is het eigenlijk afgelopen met dat foto gedoe op Facebook?” zei Fons ineens.
“Oh, daar horen we niets meer van.”
Jurre was verbaasd dat de docenten daar ook van op de hoogte waren.
Het gesprek werd afgerond met de afspraak op het eind van de week elkaar weer te spreken.

Nadat de gesprekken met Tijn en Jurre klaar waren kwamen Ann en Fons naar de lerarenkamer om elkaar bij te praten.
Fons had zojuist zijn verhaal gedaan aan Ann. Zij had verslag uitgebracht van haar gesprek met Tijn.
Hans Hartman was intussen ook aangeschoven om te horen wat zijn mentoren te vertellen hadden.
Hij keek bedrukt: “Bij Tijn zit het dus niet goed, is het niet?”
Ann de Glas knikte bevestigend.
“Dat heb je goed begrepen maar dat was wel te verwachten,” zei ze “als ik Tijn moet geloven is er in feite niets veranderd. Ja, zijn vader gebruikt geen geweld meer, maar dat is waarschijnlijk voor het grootste deel te danken aan Tijns onderdanige houding. Hij vermijdt alles wat invloed kan hebben op pa zijn humeur. En helaas is ook zijn moeder niet opgewassen tegen pa, al schijnt ze hem toch de wacht te hebben aangezegd en hem gewaarschuwd zijn handen thuis te houden. Van alle voornemens blijkt bitter weinig uit te komen. Het zou voor alle partijen het beste zijn als Tijn voorlopig uit huis geplaatst zou kunnen worden.”
“Weet je, het zou volgens mij dé oplossing zijn hem nog een tijdje bij Eveline te laten wonen. Zouden we dat voor elkaar kunnen krijgen?”
De beide mannen keken verrast op.
“Daar zeg je zowat!” reageerde Fons, “Als we dat voor elkaar kunnen boksen dan zijn in een klap een hoop problemen opgelost.”
Hans reageerde onmiddellijk: “Ik stel voor de ouders van Tijn en hemzelf natuurlijk uit te nodigen voor een gesprek en dit met hen te bespreken. Ik zal natuurlijk eerst met Eveline contact opnemen.”
“Ho ho,” kwam Fons tussenbeide, “moeten we dit in de eerste plaats niet alleen bespreken met Tijn?”
“Natuurlijk, wat dom van mij,” reageerde Hans schuldbewust.
Ann en Fons keken elkaar veelbetekenend aan. Zo gauw Eveline in beeld kwam was hun brave directeur niet helemaal zichzelf meer. Kijk hem nu eens blozen als een verliefde puber.
“Als ik eerst een gesprek heb met Tijn, dan kun jij Hans, intussen Eveline benaderen,” begon Ann.
“We moeten wel voorkomen, dat de vader van Tijn denkt dat alles al buiten hem om geregeld is. Belangrijk is dat hij het idee krijgt dat zijn stem doorslaggevend is. Hiermee voorkomt hij gezichtsverlies,” reageerde Fons.
“Ik heb nog een belangrijk punt betreffende het uit huis plaatsen.”
Hans ging door: “Laten we Buro Jeugdzorg inschakelen en niet zelf de zaken regelen. Uiteindelijk zijn zij ervoor en moeten wij het dit keer professioneel laten aanpakken. Ik zal contact opnemen. Ik meen zelfs dat er sprake kan zijn van een vergoeding en dat verdient Eveline wel, als het allemaal doorgaat.”
“Dat is een goeie zet Hans,” complimenteerde zijn leerkrachten hem.
Ze spraken nog enige tijd over de voor en tegens van het idee maar kwamen telkens weer uit bij de, in hun ogen beste oplossing, de ouders van Tijn zover zien te krijgen dat zij toestemden om Tijn voorlopig niet thuis te laten wonen.
Met een enigszins opgelucht gevoel verlieten zij de school. Als hun plan zou slagen, dan waren ze weer een stap verder en kreeg Tijn een normaler leven.

Niet bewust van alles, wat zich rondom hem afspeelde, zat Tijn op zijn kamer huiswerk te maken. Telkens dwaalden zijn gedachten af.
Had ik maar niet uit de kast hoeven komen door die rot foto, dan zat ik nu niet in de shit met een vader die me slaat en negeert en een vriend, die ik niet mag zien. Kon ik alles maar terugdraaien. Niet dat het toen allemaal zo geweldig was, maar in ieder geval veel beter dan nu.
Als ik pa niet voor de voeten loop, is het wel uit te houden. Maar ik kan ook een stap verdergaan. Wanneer ik hem nu eens vertel dat ik niet langer met Jurre omga, dat ik een eind ga maken aan onze vriendschap, dan trekt de ouwe heer misschien wel bij en wordt het leven in huis weer een stuk draaglijker. Hij kreeg het helemaal warm bij dat idee. Hij zou dan wel behoorlijk moeten toneelspelen.
Jammer dat zijn moeder niet tegen pa opgewassen was. Hij had weinig steun aan haar. Door haar angst voor pa hield ze zich op de vlakte en kon ze weinig voor hem doen. Ze had hem wel verteld dat hij niet bang hoefde te zijn dat pa nog eens geweld zou gebruiken want zij had hem duidelijk gemaakt dat ze dat niet zou pikken. Op Tijns vraag hoe hij daarop gereageerd had, had ze geen antwoord gegeven.
Nee hij zou geduldig moeten wachten tot pa uiteindelijk zou bijdraaien en dat bereikte hij het snelst door naar zijn pijpen te dansen. Hij had eind van deze week een volgend gesprek met Ann. Zou hij het er eens met haar over hebben? Het was een tof mens met wie hij goed overweg kon.

Om half vier liep Tijn, voor een tweede gesprek sinds hij thuis was, naar het lokaal waar Ann haar laatste lesuur gegeven had. Het lokaal was leeg, de leerlingen waren al weg en dus kon hij rustig naar binnen gaan. Ann zat achter haar bureau te schrijven.
“Ha, Tijn, kom erin jongen. Ga zitten en vertel hoe het is?”
“Klote.” Het was eruit voor hij er erg in had.
“Vertel. Is er, nadat we ons gesprek hebben gehad, wat vervelends gebeurd?”
“Niet direct,”zei Tijn “maar het wordt met de dag ondraaglijker. Met die klote vent valt niet te leven.”
“Heb je zelf enig idee hoe we in die onhoudbare toestand verandering kunnen brengen?” zei Ann hem vriendelijk aankijkend.
Tijn zag nu zijn kans om met zijn plannetje te komen.
“Ik denk dat als ik me helemaal schik naar pa zijn wensen, mijn vriendschap met Jurre verbreek, hij wel zal bijtrekken.”
Ann keek hem verbaasd aan.
“Wil jij een toneelstukje thuis gaan opvoeren?”
“Min of meer. Als ik hem vertel dat hij gelijk heeft en dat ik niet meer met Jurre wil omgaan en dat ik maar gedacht heb homo te zijn dan denk ik dat hij zich anders zal opstellen”
“Dat gaan we zeker niet doen,” zei Ann met enige stemverheffing. Je gaat de zaak niet terugdraaien. Je bent nu voor je gevoelens uitgekomen en er is maar een weg en die gaan we op. We knokken door tot je ouders je accepteren zoals je bent. Bovendien krijg je straks, als je hem vertelt dat je toch homo bent, opnieuw de klap te verwerken.”
Tijn keek zijn mentor aan en zei: “Weet u dan een beter plan?”
“Misschien heb ik een andere oplossing voor je,” zei Ann.
“Wat vind je ervan om voorlopig een tijdje ergens anders te gaan wonen?”
Tijn keek haar niet begrijpend aan.
“Wij willen aan Eveline vragen of jij daar nog een aantal maanden mag komen.”
Tijn keek haar ongelovig aan.
“ Meen je dat? Zou dat kunnen?” voeg hij met een vuurrood hoofd.
Hij zat sprakeloos naar Ann te kijken.
“Je maakt een geintje” sprak hij, hakkelend en met natte ogen.
Ann moest moeite doen haar gevoelens de baas te blijven.
Uit Tijns reactie sprak zoveel verdriet dat zij hem het liefst meteen bij Eveline zou willen onderbrengen. Ze dwong zichzelf reëel te blijven en Tijn niet met loze beloftes blij te maken.
“Nee hoor Tijn, we willen haar dat gaan vragen.”
“Wanneer?” klonk het gretig uit zijn mond.
“Tijn, jongen, we hebben nog een moeilijke weg te gaan voor het zover is, maar als jij dat wel ziet zitten om opnieuw uit huis weg te zijn, dan wil de school zich hard maken om jouw ouders zover te krijgen dat zij toestemmen. We wilden Buro Jeugdzorg inschakelen om het ook professioneel te regelen, maar dat gaat helaas niet meer omdat je al 18 bent.”
Ann keek op haar horloge en zei: “We stoppen en zien dat we de school uitkomen voor het te laat is en ze ons insluiten. Ik houd je op de hoogte Tijn, zo gauw er nieuwe ontwikkelingen zijn hoor je dat van mij. Hou je haaks, sterkte hè jongen!”
Tijn bedankte haar en ging er snel vandoor.
Hij wilde voorkomen dat ze thuis zouden denken dat hij behalve het gesprek nog ergens anders was geweest.

In gedachten stak Tijn snel het schoolplein over en botste in zijn onoplettendheid tegen een andere leerling, die daar ook liep.
“Hé wie hebben we daar?”
Tijn keek verschrikt op en mompelde al een excuus toen hij recht in het gezicht van Ward keek. Die deed zijn mond open om nog wat te zeggen maar kreeg daar geen kans voor.
In een vlaag van verstandsverbijstering ontplofte Tijn en kwam alle opgekropte woede en ellende in een keer naar buiten. Met een wel gerichte uithaal trof hij Ward midden in zijn gezicht die, totaal niet bedacht op de klap, tegen de grond smakte.
“Zo, dat heb je wel verdiend en blijf voortaan uit mijn buurt want ik doe je wat, zak!”
Tijn draaide zich om en liep naar de poort. Zo, die had zijn verdiende loon gehad. Tijn had het gevoel dat hij de hele wereld aankon. Als pa direct vervelend zou doen dan zou hij hem ook eens een lesje leren. O wee als die ouwe hem maar met een vinger zou aanraken. Tijn wond zich steeds meer op. Al lopend bedacht hij wat hij allemaal zou doen als pa niet te genieten was als hij zo dadelijk thuiskwam.
Tijn was zo opgefokt dat hij niet instond voor zichzelf. Hoe dichter hij bij huis kwam hoe nijdiger hij werd. Wat dacht pa wel niet, dat hij een klein kind was, dat je zomaar op kon sluiten? Een kind waar je zomaar zijn geaardheid uit kon slaan? Hij stapte binnen door de achterdeur en liep meteen naar de woonkamer. Met een flinke zwaai en niet bepaald zachtjes gooide hij de kamerdeur open en stapte naar binnen.



3 april 2015 © Hans Bernard