En toch...........deel 8

[Hans Bernard]

Tijn en Jurre keken elkaar aan. Ook zij waren stomverbaasd dat hun ouders hulp hadden gezocht. Zou dat echt waar zijn of hingen zij een smoesje op? Vooral Tijn vertrouwde zijn vader niet. Hij wist als geen ander dat pa met een uitgestreken gezicht van alles beloofde en het mooi wist voor te spiegelen. Pa zou dus zo'n 180 graden gedraaid zijn en hem nu ineens een veilig thuis bieden? Dat moest hij nog zien.
Hij gaf meneer Hartkamp een teken dat hij ook graag iets wilde zeggen. Dan ging hij staan om voor iedereen duidelijk te zien te zijn, haalde diep adem en zei:
“Ik begrijp er niets van. Waarom kunnen we niet bij Eveline blijven tot we zeker weten dat we thuis echt welkom zijn. Pa belooft zoveel, dat hij nooit nakomt. Zo ken ik hem mijn hele leven al. Het is een leugenaar. Waarom wordt er niet naar ons geluisterd. Wij moeten naar huis, ook al willen we dat niet en zien ze ons daar liever gaan dan komen.”
Het bleef stil.
Dan nam de directeur het woord: “Je hebt volkomen gelijk Tijn en je snijdt meteen een moeilijk kwestie aan. We kunnen nu niet anders dan voor waar aannemen wat de ander zegt en uitgaan van de goede wil die getoond wordt. We kunnen mevrouw Stevens ook niet langer belasten. Zij heeft jullie nu al enkele weken in huis gehad. Dus lijkt er maar een oplossing en dat is dat jullie weer naar huis gaan. Hoe dat uitpakt, moeten we afwachten. We kunnen proberen, door afspraken te maken zoveel mogelijk moeilijkheden te voorkomen.”
Hans keek de kring rond. De vader van Tijn zat stuurs voor zich uit te kijken.
“Wat vindt u van wat uw zoon zegt?” richtte Hartkamp zich tot hem.
Na wat onwillig gemompel antwoordde pa: “Ik vind het belachelijk dat zij bij dit gesprek zijn. Ze hebben niet het recht aanmerkingen op ons te hebben die wij maar moeten slikken. Waar blijf ik zo met mijn gezag? Ik vind dat zij te doen hebben wat wij zeggen. Wij zijn de ouders en wij weten het beste wat goed voor ze is en dat is niet het smerige gerotzooi waar ze nu mee bezig zijn. Ik wil dat Tijn naar huis komt en dan zullen we eens zien of we hem niet op het rechte pad kunnen krijgen.”
Na zijn laatste woorden bleef het angstwekkend stil. Dan barstte de verontwaardiging los. Hans had moeite de groep weer stil te krijgen: “Als we allemaal tegelijk praten komen we niet verder,” riep hij met stemverheffing. Uiteindelijk was het stil.
“Ieder op zijn beurt! Wie wil er wat zeggen?”
De opmerking smerig gerotzooi was bij de anderen verkeerd gevallen. Het werd dan ook een allerminst prettige discussie waarin de verwijten over en weer vlogen. Hartman vroeg zich af hoe ze in godsnaam tot een oplossing moesten komen. Jurre en Tijn zaten er aangeslagen bij.
Uiteindelijk kapte Hartveld af en zei: “Zo komen we niet verder. Toch zullen we een besluit moeten nemen. Ik stel toch voor dat we bij wijze van proef Jurre en Tijn naar huis laten gaan en te kijken hoe dat uitpakt.”
Omdat er geen alternatief was ging men akkoord en zat er voor de jongens niets anders op dan er mee in te stemmen.
Afgesproken werd, dat Jurre en Tijn nog een paar dagen bij Eveline konden logeren voor ze zouden worden opgehaald om naar huis te komen. De mentoren zouden in contact blijven met Jurre en Tijn om een oogje in het zeil te houden. Na twee weken zou men opnieuw met elkaar aan tafel gaan zitten voor een evaluatie. De bijeenkomst werd afgesloten en nadat iedereen vertrokken was sloot Hans het gebouw af en reed met een rot gevoel naar huis. Het was heel anders gelopen dan hij gehoopt had, het zag er somber uit.

Een paar dagen later was het zover. Het kwam goed uit dat Jurre en Tijn vandaag zouden vertrekken. Zij hadden maar les tot half drie en nu er verkast moest worden, kwam die extra vrije tijd goed van pas.
Ze waren 's middags bij binnenkomst vrijwel onmiddellijk naar boven gegaan met een groot boeket bloemen bij zich. Het lukte om het stiekem op hun kamer te krijgen want Eveline zat in de keuken toen ze door de gang liepen.
Jurre had, toen ze de kamer in gingen, meteen de deur achter zich dicht gedaan. Iedereen zou wel begrijpen dat ze niet gestoord wilden worden. Het was hun laatste kans rustig samen te kunnen zijn.
Hij ging op zijn matras liggen en strekte zijn armen naar Tijn. Die sprong meteen naast hem en kroop dicht tegen hem aan.
“Dit zal voorlopig wel de laatste keer zijn dat we samen in bed liggen.” Jurre streek Tijn zachtjes door zijn haren.
“Ben je niet bang dat er iemand binnen komt?” vroeg Tijn.
“Nee hoor, ze zullen wel begrijpen dat we met rust gelaten willen worden.”
Jurre liet zijn hand naar beneden glijden. Tijn kreunde van genot. Hij vond het heerlijk als Jurre hem zo verwende. Hij voelde hoe Jurre zijn broek losmaakte en zijn hand naar binnen liet glijden. Tijn hield zich nu ook niet meer in, pakte Jurre stevig beet en samen bewogen zij hun handen op en neer.
Ongestoord konden zij hun samenzijn naar een voldaan einde leiden.
“Ik hou zoveel van jou!” fluisterde Jurre, wat zal ik je missen.”
“Ik jou ook,” snikte Tijn ineens.
Geschrokken troostte Jurre zijn vriend. Hij zag er ook tegen op om naar huis te gaan maar hij zou het veel minder slecht hebben dan Tijn, die volgens hem absoluut niet welkom was thuis.
“Misschien valt het wel mee en trekt je pa wel bij. We zullen maar afwachten hoe het loopt.. Kom, vooruit probeer je flink te houden.”

Alsof ze keurig gewacht hadden, klonken nu ineens voetstappen op de overloop en hoorden de twee jongens Milko en Elfi rondscharrelen.
“Vooruit, aan de slag,” zei Tijn en gaf Jurre nog een kus, waarna ze snel hun kleding in orde brachten.
Een uur later was de klus geklaard. Alles wat mee moest was keurig ingepakt en stond beneden in de hal.
Iedereen was opvallend rustig. Jurre en Tijn zaten zenuwachtig naast elkaar en hoewel Milko en Elfi probeerde om de zaak wat op te vrolijken, slaagden zij daar ternauwernood in. Ook Eveline moest zich bedwingen om niet te gaan huilen.

Er werd gebeld.
“Daar zullen ze zijn,” zei Milko en deed de deur open.
Niet de vaders maar Hans Hartkamp stond op de stoep.
“Kom binnen meneer Hartkamp, de jongens zijn er nog. We zitten te wachten op hun vaders.”
De keukendeur ging open en Eveline verscheen in de opening.
“Wat fijn dat je er bent Hans. Alles is ingepakt, de jongens kunnen zo mee. Maar blijf niet in de gang staan en kom binnen. Toen Hans de keuken inliep, ging opnieuw de bel en dit keer waren het de beide vaders. Eveline, die aanvoelde dat het een moeilijk moment zou worden voor de Jurre en Tijn, stond meteen op en verwelkomde de twee mannen, die duidelijk ook niet op hun gemak waren.
Even viel er een ongemakkelijke stilte.
“Kom mannen, aanpakken nu, anders staan we morgenvroeg nog hier.” Hans gaf zelf het voorbeeld en pakte de eerste de beste tas, die voor zijn neus stond.
“Wacht even,” riep Jurre en rende de trap op om terug te keren met een schitterend boeket.
“Lieve Eveline, bedankt voor alles,” kon hij nog net uitbrengen.
Duidelijk klonk er links en rechts onderdrukt gesnuif.
Dan pakte ieder een koffer, tas of doos en bracht ze naar buiten.
In no time zat alles in de auto's en werd er afscheid genomen.
Eveline stond met tranen in haar ogen de jongens uit te zwaaien.
Hans legde een hand op haar schouder en zei: “Er zal nog heel wat water naar de zee moeten stromen voor die twee geaccepteerd zullen worden.”
“Ik heb medelijden met ze,” zei Eveline, “Ik hoop dat het goed gaat maar ik heb er een hard hoofd in.”


Tijn zat stilletjes in de auto. Hij voelde zich erg rot. Voorzichtig keek hij opzij naar pa maar diens gezicht stond niet bepaald vriendelijk. Het leek Tijn het verstandigste zich zo onopvallend mogelijk te gedragen en hij maakte zich zo klein mogelijk.
Pa keek stuurs terwijl hij de auto behendig door het drukke verkeer stuurde.
Thuis gekomen stond zijn moeder hem op te wachten.
Nadat er uitgeladen was riep pa hem in de keuken.
“Luister,” zei hij,” ik wil je zo min mogelijk zien dus je blijft maar op je kamer en komt alleen voor het eten naar beneden.”
Ook moest hij zijn mobieltje afgeven om te voorkomen dat hij met Jurre contact zou hebben.
“Als ik merk dat je hem toch nog ziet of spreekt dan sta ik niet voor mezelf in. Het moet afgelopen zijn met dat onnatuurlijke gedoe.”
Tijn had zijn vader nog nooit zo naar hem zien kijken en kon de blik in zijn ogen maar niet vergeten.
Zijn moeder was tussenbeide gekomen en had tegen pa gezegd: “Laat die jongen nou maar met rust.”
“Ach mens, zeur niet.”
Toen Tijn er later met zijn moeder over wilde praten had zij haar vinger op haar lippen gelegd en haar hoofd geschud. Zij was bang dat haar man het zou horen.
Ze voelde zich diep ongelukkig. Ze vond dat haar man veel te streng optrad tegen Tijn maar durfde er niets van te zeggen. Het deed haar zeer haar jongen zo ongelukkig te zien. Wat zou ze hem graag in bescherming nemen maar de angst voor haar man weerhield haar. Een ding nam ze zich echter voor. Als hij geweld zou gebruiken dan was de maat vol en dat had ze hem ook gezegd. Hij had er niet op gereageerd maar zijn gezicht sprak boekdelen, toen ze hem waarschuwde.

Milko zat op zijn kamer voor zich uit te staren. Hij kon al de hele zondag zijn draai niet vinden. Er heerste in huis een grafstemming. Hij zou blij zijn als het morgen was, dan kon hij naar school. Hij was naar boven gegaan omdat er beneden over niets anders dan over Tijn en Jurre werd gepraat. Eveline hield er maar niet over op. Milko begreep het wel. Ze deed echter net of zij alleen verdriet had.
Natuurlijk waren zij alle drie benieuwd hoe het er thuis bij Tijn en bij Jurre er aan toeging. Het er alsmaar over praten en er vooronderstellingen over maken hielp geen moer en maakte de sfeer in huis alleen maar ondraaglijker. Ten einde raad en om gezeur van Eveline te ontvluchten was hij naar zijn kamer gevlucht.
Hij hoorde Elfi nu ook naar boven komen. Het volgende moment stapte zij zijn kamer in en deed de deur achter zich dicht.
“Bah, wat is het toch allemaal afschuwelijk,” zuchtte ze wanhopig. “Ik word gek van mama, Nu begon ze weer over Hans, ze lijkt wel een puber. Ik had liever gehad dat die stomme vaders Tijn en Jurre nog niet in huis hadden willen hebben, dan waren ze nu nog hier en was het zeker super gezellig met die twee.”
Met een boos gezicht liet zij zich op Milko's bed vallen.
“Begin jij nu ook, je lijkt Eveline wel. Kunnen jullie alleen maar zeuren over hoe het was? Het is nu eenmaal zo en we kunnen er nu toch niets aan doen. Laten we dan in ieder geval proberen, er voor ons zelf iets van te maken,” antwoordde Milko geërgerd.
Elfi hield meteen haar mond. Milko had het bij het rechte eind, daar schoten ze niets mee op.
“Je hebt volkomen gelijk, lief broertje van me. Kom dan gaan we naar beneden, kijken of we mama kunnen overhalen om samen iets leuks te gaan doen.”
Elfi sprong overeind en deed de deur open. Eveline stond juist op het punt te kloppen.
“Foei, heb je ons staan afluisteren?” zei Elfi lachend.
“Nee hoor, maar ik heb wel het laatste stuk opgevangen omdat de deur niet goed dicht was. Jullie hebben groot gelijk, ik moet niet zo negatief zijn. Het leven gaat verder en we hebben het altijd met z'n drietjes gezellig gehad en dat kan nu ook weer,” antwoordde Eveline.
“Ik heb een voorstel. Wat vinden jullie ervan om samen een filmpje te pikken?”
“Super!” klonk het als uit een mond.
De telefoon!
Het was Hans.
Milko en Elfi keken elkaar teleurgesteld aan. Daar ging hun uitje.
Ze hoorde echter Eveline tot hun stomme verbazing zeggen “Sorry Hans, ik heb net met de kinderen afgesproken naar de film te gaan en beloofd is beloofd. Bovendien vind ik het heerlijk om met drieën weer eens samen iets te ondernemen. Ze hebben me de afgelopen weken veel te veel moeten missen. Dus Hans, een andere keer graag. Tot ziens!”
Wat een kei van een moeder hadden ze toch.



21 maart 2015 © Hans Bernard