VAKANTIE 2002
Een verhaal van Lucky Eye
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 3
“Gek toch hè, dat die kleintjes zich met zoiets onzinnigs als zand kunnen vermaken?”
“Ja! Ze zijn al tijden bezig daar.”
“Waarom trek je niet een korte broek aan! Het is echt warm in de zon man,” zei ik opeens terwijl ik hem vragend aankeek.
“Ik heb niet eens een korte broek.”
“Wat??” Het ongeloof klonk duidelijk door in mijn vraagtekens.
“Nee, ik draag er nooit één dus waarom zou ik er één hebben.”
“Oké,” ik sprong in de benen en trok hem ook omhoog, “dan leen je er één van mij!” En vastberaden liep ik naar mijn huisje.
“Nee, niet doen man! Het is echt geen gezicht! Ik ben hartstikke wit!”
“Ja, en dat blijf je ook als je er niets aan doet.” Ik was inmiddels naar binnen gelopen en hoorde hem achter me aan komen. Ik liep de trap op en waarschuwde hem dat hij om zijn hoofd moest denken. Hij was langer dan ik was. In mijn tas vond ik een korte broek die ik hem wel kon uitlenen. Ik hield hem in de hoogte. “Deze past je vast wel. Hij heeft een koord zodat je hem strakker kunt aantrekken want je bent wat smaller in de heupen dan ik ben.”
Vertwijfeld keek hij me aan. “En nu?”
“Nu moet je hem aan gaan trekken natuurlijk. Ik wil die benen van je zien!”
“En blijf jij staan toekijken?”
“Sorry, nee, natuurlijk niet.” Ik liep de slaapkamer uit en trok de deur achter me dicht. Het liefst was ik natuurlijk wel blijven staan kijken maar … Het duurde eventjes voor hij uit mijn slaapkamer tevoorschijn kwam en eerlijk gezegd viel die witheid best wel mee. “Prachtig man, en nu de zon in met dat lijf! Dat shirt kan ook wel uit.”
“Nee, hè?” verzuchtte hij.
“Kom op, jongen, doe niet zo moeilijk.” En voor hij iets kon uitrichten had ik hem zijn T-shirt uitgetrokken.
“Het is koud!”
“Ja, hier binnen wel maar buiten is het heerlijk!” Voordat we weer naar buiten gingen, gooide ik hem wel een tube zonnebrandcrème toe. “Eerst goed insmeren anders verbrand je!” Hij deed wat van het witte spul op zijn handen en begon zich goed in te vetten. “Die sokken moet je trouwens wel uit doen want met die blote benen en dat blote lijf van jou is dat echt geen gezicht.” Stuurs keek hij me aan maar voldeed toch aan mijn eis. Toen hij klaar was, draaide hij een rondje voor me.
“Meneer zo helemaal tevreden?”
“Prima, Ken, zo kun je ermee door! Ho! Wacht! Ik zal je rug nog even insmeren.” Met het spul op mijn handen begon ik zijn rug in te wrijven en ineens waren er die geile gedachten. Ik sprak mezelf vermanend toe. Dit kon toch niet. Deze knul was nog maar zestien en ik bijna vierentwintig. No way! Geen denken aan! Mijn hardheid nam af. Toen ik klaar was, gaf ik Ken een handdoek en zo gingen we weer naar buiten. We praatten verder gezellig met elkaar tot de twee kleine kleutertjes ons kwamen storen.
“Jij bent wit zeg!” zei Paulien tegen Ken.
“Zie je nou wel,” kaatste hij terug naar mij.
“Nee, Paulien, dat zie je niet goed. Hij is niet erg wit, jij bent gewoon al erg bruin.” Ze gniffelde.
“Wij willen graag op de wip maar het lukt niet,” zei Paul met een beteuterd gezicht.
“We kunnen er niet opkomen,” legde zijn zus uit. Ken en ik kwamen in de benen en liepen met hen mee de tuin in. We snapten al snel het probleem. Als de ene kleuter ging zitten, kon de ander van zijn lang zal zijn leven nooit meer aan de andere kant plaatsnemen. Tijd voor hulp dus! Ken ging met Paulien aan de ene kant zitten en ik met Paul aan de andere. En zo begonnen we te wippen. De kinderen hadden grote lol en wij niet minder, had ik het gevoel. Ons schaterlachen klonk door de tuin en het dal. Grote lol vanwege zoiets simpels als een wip.
“Jullie hebben deze meneren toch niet gevraagd om met jullie te spelen, hè!” klonk het ineens bars. Verschrikt keek ik op en zag Antoinette staan met haar ander kleutertje op de arm.
“Nee, echt niet hoor, mama!” verkondigde Paul. Ken stapte af en hielp het meisje op de grond. Daarna deed ik hetzelfde met Paul. Ken stond er wat verlegen bij maar ineens begon hij te praten.
“Nee hoor, mevrouw, ze hebben ons niets gevraagd. Wij hebben aangeboden met hen te spelen.” Antoinette keek hem strak aan.
“Het is dat je zo’n leuk koppie hebt anders …” Ken werd rood en ik moest vreselijk lachen. Het bleek dat Antoinette wist hoe ze mannen moest laten blozen. Gisteren deed ze het bij mij en nu bij Ken. “Kom kleuters, we gaan met de auto weg!” De twee holden voor haar uit.
“Zit niet zo stom te grijnzen jij!” zei Ken terwijl hij naar me uithaalde. Ik holde weg en Ken kwam achter me aan. Na heel lang hem voorgebleven te zijn, dreef hij me uiteindelijk in een hoekje. Bewust liet ik me door hem op de grond gooien en … hij dook boven op me. We rolden door het gras en lachten beiden keihard. Toen hij me weer een keer onder had, keek hij me recht in de ogen.
“Zin in een spelletje?” vroeg ik hem.
“Zeker! Tegen jou altijd!”
“Je bent een gemenerd, Ken! Je durft wel tegen mij, hè!”
“Ja. Ben ik eindelijk eens niet de nerd!”
“Oh, dank je. Nu vraag ik me af of ik nog wel tegen jou wil spelen!”
“Sorry, Rogier. Ik meende het niet zo.”
“Nee, dat weet ik ook wel, joh. Kom op!” Ik duwde hem van me af en stond op. Samen liepen we naar de tafel toe. Vanwege de steentjes rond de speelplaats trokken we beiden eerst onze gympen aan. Blote voeten en steentjes; dat is niets waard.
Natuurlijk verloor ik alledrie de sets die we speelden maar toch wist ik bij een van de drie meer dan tien punten te halen en dat was, vond ik, een geweldige prestatie.
“Volgens mij duurt het niet lang meer of je bent een geduchte tegenstander,” zei Ken na afloop van het laatste spelletje.
Beleefd boog ik naar hem. “Dank je wel! Ja, heb zelf ook het idee dat ik het al aardig leer. Maar … van jou winnen dat zal nog wel eventjes duren.” We liepen terug naar mijn terras en ik vroeg hem of hij wat wilde drinken. Zijn antwoord liet lang op zich wachten. “Waarom zeg je niets?”
“Ik mocht je niet lastigvallen van mijn ouders en nu ben ik al een hele tijd hier bij je en …”
“Je lust vast wel cola,” zei ik terwijl ik mijn huisje binnenging.
“Maar,” begon hij toen ik terug was.
“Niets te maren, Ken. Als ik je zat ben, stuur ik je wel weg. Afgesproken?” Hij was nog niet echt overtuigd dat hij niet lastig en vervelend was maar knikte toch, zij het heel lichtjes. Heel lang bleven we die middag met elkaar praatten. En voor iemand die eindelijk de kans had om van zich af te praten was hij beleefd genoeg om ook af en toe naar mij te luisteren. Het was tegen vijf uur toen meneer Walters het trapje naast mijn huisje afkwam.
“Ahh, hier ben je dus!” zei hij toen hij Ken zag zitten. “Je moeder en ik vroegen ons al af waar je was. Is het niet veel te koud zo bloot?
“Nee hoor,” antwoordde Ken. Beleefd vroeg ik Jan of hij ook wat wilde drinken. “Nee, dank je wel. We moeten zo eten.”
“Ken? Jij nog?”
“Nou dat lijkt me niet goed jongen,” antwoordde zijn vader voor hem, “we gaan zo eten.”
“Nee, dank je,” antwoordde Ken. Ik wist genoeg. Niet alleen voelde Ken zich een nerd vanwege wat er waarschijnlijk op school rond hem gebeurde maar hij had ook nog eens ouders die waarschijnlijk vreselijk bezorgd waren en heel veel dingen uit goedheid voor hem beslisten. De glimlach die een groot gedeelte van de middag rond zijn lippen had gelegen, was ineens verdwenen. En nadat meneer Walters een tijdje had gepraat, stond hij op om naar huis te gaan.
“Ik wist niet eens dat je een korte broek had?” zei hij.
“Ik heb hem er één geleend,” antwoordde ik prompt.
“Nou, dat is heel aardig van je maar Ken, denk er wel om dat je hem weer teruggeeft hoor!” Hij draaide zich om en verdween. Eventjes bleven we nog zitten kijken. Ken ontzettend beteuterd en ik wist ook niet echt wat ik moest doen.
“Dan moet ik maar eens gaan,” zei hij. Ik stond op en liep voor hem het huisje binnen. Ken sjokte achter me aan. Bewust schrijf ik ‘sjokte’ want hoe moet je het anders noemen als je weet dat zo’n lange jongen met slepende tred en neerhangend hoofd achter je aan loopt? Dit keer kleedde hij zich in mijn bijzijn om. “Dank je voor het lenen,” zei hij terwijl hij mij de korte broek aanreikte.
“Neem hem mee, Ken, en draag hem zoveel mogelijk.” Zijn gezicht stond donker en bedroefd. “Alsjeblieft,” smeekte ik. “Niet voor mij, maar voor jezelf, joh!” Met de korte broek in zijn hand liep hij voor me de trap af en ging hij naar huis. Shit, wat een anticlimax zoiets. Had ik hem zover gekregen dat hij een korte broek aandeed, dat hij zich wat vrijer gedroeg, hadden we zoveel plezier gehad met die kleuters en met elkaar en dan ineens … ineens was alles over door een enkele zin uitgesproken door zijn vader. Woest sloeg ik met mijn vuist tegen de muur die natuurlijk geen enkele schuld hieraan had.
Voor mij stond er die avond macaroni op het menu. Makkelijk klaar te maken en daar houd ik wel van op vakantie. Niet dat ik gezonde kost helemaal mijd in de vakantie maar toch wil ik het me dan niet elke dag moeilijk maken met een aantal pannen op het fornuis. Wat ik gefabriceerd had, smaakte me prima en nadien deed in fluitend op muziek van Billy Joël de afwas. Daarna trok ik een korte broek en T-shirt aan en wandelde ik via de holle weg het dal in. Niet om naar die ijsverkoper te gaan want daar was ik voor mezelf nog niet helemaal uit. Ik had ook nog niet echt aan hem gedacht maar nu kwamen die gedachten wel. Bewust duwde ik ze echter ook weer weg. Nog even niet. Ik wilde genieten van het weer en van de omgeving. Drie kwartier later was ik weer terug. Bij de Volmolen had ik het pad door de weilanden genomen zodat ik bewust niet langs zijn kraam had hoeven te gaan. Aan hem wilde ik nog niet denken. Thuis hoorde ik het getiktak van het pingpongspel tussen Ken en zijn vader, tenminste daar ging ik vanuit. Ik zette koffie voor mezelf en toen Jan Walters uitgespeeld was en met het batje in zijn hand langs mijn terras liep vroeg ik hem of ik het batje over mocht nemen van hem.
“Jawel, maar je moet het niet als een verplichting zien hoor om je bezig te houden met Ken.”
“Dat doe ik absoluut niet, Jan. Ik vind het een leuk spel en het in mijn eentje spelen, daar is geen donder aan!” glimlachte ik naar hem.
“Nee, ik meen het serieus!”
“Ik ook. Ik voel het niet als een verplichting als ik met Ken een paar spelletjes tafeltennis speel.”
“Maar vanmiddag heeft hij jou ook al lastig gevallen en is hij heel lang bij je geweest heb ik begrepen.”
“Hij heeft mij niet lastiggevallen. Ik heb hem zelf gezegd dat hij bij me moest komen zitten. Dus …”
“Ja, maar!”
“Jan, laten we het volgende afspreken. Laat me zelf bepalen wanneer ik met Ken wil praten en een spelletje wil spelen. Ik geloof dat ik daar oud en wijs genoeg voor ben.” Ik keek hem recht in zijn ogen.
“Je hebt waarschijnlijk gelijk,” zei hij terwijl hij zijn ogen neersloeg.
“Daar gaat het niet om, Jan. Ik wil plezier hebben in mijn vakantie. En tafeltennis draagt daaraan bij denk ik,” zei ik glimlachend. Hij reikte mij het batje aan en ik nam het van hem over. Ken stond wat mistroostig bij de tafel met zijn rug naar me toe en ik hoopte dat hij van de conversatie tussen zijn vader en mij niets meegekregen had. “Hé, knakker! Klaar om ingemaakt te worden?” Verrassing stond op zijn gezicht te lezen.
“Hé! Jij?”
“Ja, ik! Verrast?”
Hij knikte.
“Nou kom op! Laten we elkaar afmaken!”
Gretig nam hij de eerste opslag. Elkaar afmaken daar kwam het niet van. Ik werd afgemaakt en opnieuw drie keer op een rij. Maar … en daar ging het mij om, we hadden grote lol. De lachsalvo’s klonken over en weer en na de drie partijtjes had ik alleen maar last van mijn buikspieren en dat niet van het tafeltennis.
“Dan moet ik nu maar eens gaan,” zei Ken toen we uitgespeeld waren. Ik begreep wat hij bedoelde en wilde het niet ongemakkelijker voor hem maken door aan te dringen dat hij wat zou blijven drinken of zo.
“Goed,” reageerde ik. “Ik zie je morgen of zo wel weer eens.”
“En bedankt voor …”
“Ken, houd op! Laten we het erop houden dat we beiden plezier gehad hebben! Oké?” Hij knikte en was weg. Van de wandeling en het tafeltennis stonk ik nu als een otter naar het zweet en als ik nog wat wilde vanavond dan … zou ik zeker moeten gaan douchen. Netjes gedoucht en aangekleed kwam ik weer beneden en wist nog steeds niet of ik het zou doen. Voors en tegens spookten door mijn hoofd maar een redelijk afgewogen besluit kwam er niet. Tenslotte trok ik tegen tien uur toch mijn schoenen aan en liep ik het dal in. Het was donker inmiddels maar de straatlantaarns verschaften me voldoende licht. Bij de verkoopplaats aangekomen was het leeg en stil. De tentdoeken wapperden in de wind en maakten een vreemd, spookachtig geluid. Van mijn verkoper was geen spoor te bekennen. Natuurlijk, eigen schuld. Ik was ook veel te laat! Toch liep ik het terrein op. Ik liep naar de kraampjes toe en ineens viel mijn oog op een pad dat daarachter tussen de struiken doorvoerde. Nieuwsgierig geworden, liep ik naar achteren toe. Het was een geïmproviseerd, platgetreden pad en ik moest grote moeite doen om te voorkomen dat de overhangende takken me in het gezicht raakten. Toen ik de grootste hindernissen genomen had, stond ik plotsklaps voor de contouren van een bouwval: de ruïne van wat eens een voorname boeren hofstede moest zijn geweest. De houten toegangsdeuren waren verdwenen en het enige dat daaraan nog herinnerde was de boogvormige poortopening. Een aantal meters achter die opening zag ik een vuurtje branden. Voorzichtig om zo weinig mogelijk geluid te maken, kwam ik dichterbij en in de poortopening liet ik me op mijn hurken zakken. Verscholen in de schaduw keek ik opnieuw.
Twee bijna identieke jongens zaten naakt op hun knieën tegenover elkaar. Ik herkende de ijscoverkoper aan zijn glimlach. De ander moest gezien de grote gelijkenis zijn neef zijn. Het vuur trok grillige patronen over hun blote lichamen en bij het licht ervan zag ik dat ze hun handen over elkaars lichaam lieten glijden. Hun hoofden kwamen dichter bij elkaar en er werd een lange tongzoen uitgewisseld. Beiden waren ze erg mooi. Donker haar op hun hoofden en ook op hun borst hadden ze allebei donker haar. Ik voelde dat ik hard begon te worden en legde mijn hand op mijn korte broek om het een en ander een beetje te verschuiven. De zoen werd verbroken en de neef (zo zal ik hem maar blijven noemen want ik kende zijn naam niet, noch die van de verkoper) stond op. Een aardig stijve pik kwam nu op mondhoogte van de ijscoverkoper. Hij nam het ding in zijn hand en likte er met zijn tong aan. Het maakte me duidelijk dat ook hij niet vies van likken aan iets anders dan een ijsje was. Zijn natte lap gleed eerst langdurig en uiterst langzaam rond de eikel. Zijn neef had zijn hoofd achterover en ik zag hoe zijn mond wijdopen stond. Af en toe hoorde ik hem diep brommen en kreunen. De verkoper liet zijn tong langs de schacht heen en weer gaan en maakte af en toe een uitstapje naar de ballen van zijn neef. Toen nam hij de dikke kloten een voor een in zijn mond en knabbelde er waarschijnlijk zachtjes op. Na een tijdje zo zijn partner verwend te hebben, nam hij hem helemaal in zijn mond. De neef was waarschijnlijk ongeduldig want ik zag hoe hij het hoofd van mijn verkoper aan de zijkanten beet pakte en wild zijn mond begon te neuken. Het gekreun klonk heftig door de doodstille avond. Hij kwam klaar en ik zag spoortjes zaad uit de mondhoeken van mijn verkoper stromen. Nadat hij zijn mond had afgelikt, stond ook hij op. Een nieuwe tongzoen volgde. De neef draaide zich om en de verkoper zakte op zijn knieën achter hem neer. Hij liet zijn handen over de ronde billen glijden en likte met zijn tong de spleet. Toen besloot ik uit mijn schuilplaats tevoorschijn te komen. Ze gingen verder met hun spel en niet eerder dan dat ik in het midden van de poortopening stond en mijn keel schraapte, merkten ze me op.
“Hé, ben je toch nog gekomen?” zei de verkoper. Ik knikte. “Kom erbij, joh, dan maken we met z’n drieën plezier.” Ik liep de open plek naar het vuur op maar bleef op geruime afstand van hen staan.
“Je hoeft niet zo verlegen te doen,” zei de neef en ook had hij die zachte ‘g’ in zijn stem liggen. Ik bleef echter op afstand. Toen ze beiden mijn richting op kwamen lopen, hief ik een hand op.
“Ho! Ik geloof niet dat ik dit wil.” Meteen draaide ik me om en liep weg. De takken zwiepten me tegen het hoofd maar het maakte me allemaal niet uit. Ik wilde alleen maar weg! Half rennend ging ik over de parkeerplaats en toen ik bij de weg was, voelde ik ineens een hand op mijn schouder. Geschrokken draaide ik me om.
“Sorry, ik wilde je niet aan het schrikken maken.” Het was mijn verkoper. Hij droeg alleen een sportbroekje en schoenen en hijgde. Klaarblijkelijk had hij nog harder gelopen dan ik want anders had hij me hier nooit kunnen inhalen. “Ik dacht dat je niet meer zou komen,” begon hij. “En daarom … daarom ben ik wat gaan doen met Kees.”
“Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik was er gewoon niet. Dus!”
“Maar je bent toch gekomen!”
“Ja.”
“Klinkt niet echt overtuigd!”
“Is het ook niet.”
“Maar waarom ben je dan toch hier?”
“Ik weet het allemaal niet meer. Ik … ik heb heel lang zitten denken vanavond en kwam er gewoon niet uit. Maar toen ik jullie zo bezig zag, wist ik gewoon dat het niet goed was dat ik hier was. Ik ga naar huis.”
“Wacht! Wil je echt helemaal niets? Ook niet met mij alleen dan?” Hij legde zijn armen om mijn nek en drukte zijn lijf dicht tegen het mijne. “Ik geloof het wel,” zei hij. “Ik voel het gewoon.”
En hij had gelijk. Mijn lichaam verraadde mijn ziel. Mijn pik was keihard en klopte in mijn broek. Maar verder riep alles keihard ‘NEE’ in me. En daarom duwde ik hem zachtjes maar wel duidelijk van me af. “Het spijt maar ik wil echt niets. Dat ding is keihard, ik weet het maar alles in me roept dat ik het niet moet doen.”
“Als Kees het probleem is dan stuur ik hem zo weg hoor.”
“Nee, ik wil gewoon helemaal niets.” Gedurende een aantal minuten stonden we zwijgend tegenover elkaar.
“Ligt het aan mij? Ben ik niet knap genoeg?”
“Dat is het niet … vertel me in elk geval je naam als je wilt.”
“Ik heet Bram en jij?
“Rogier. Maar dat is het niet, Bram. Je bent gewoon hartstikke knap. Dat merkte ik vanmorgen vroeg al op. Daarnaast ook nog eens heerlijk spontaan en impulsief en van wat ik zo net gezien heb absoluut niet vies van seks dus … dat is het allemaal niet.”
“Maar wat dan wel?”
“Het ligt aan mij en het zou tijden duren voor ik je het duidelijk zou kunnen maken, zo het me al zou lukken het onder woorden te brengen.”
“Ik heb tijd.”
“Nee, laten we het niet doen, Bram. Het voelt bij mij gewoon niet goed. Ik ga!” Resoluut draaide ik me om en liep bij hem weg. Ik hoorde zijn voetstappen achter me aankomen.
“Kan ik je echt niet overhalen? Op geen enkele manier?”
Ik hield stil en draaide me naar hem om. “Bram, je bent een lieve jongen maar … nee. Het ligt aan mij dus voel je er niet schuldig door of zo. Ga terug naar Kees en geniet van elkaar.” Met die woorden draaide ik me opnieuw van hem af en liep de weg op naar boven. Ik weet niet of Bram is blijven staan omdat ik ben weggelopen zonder om te kijken.
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom via de site of via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, januari 2015 (gereviseerde versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.