de Danser hfdst. 16

[dkz09]

“Rick”, vraagt Sander de volgende dag.
“Wat is er schat?”
“Wat zou jij kiezen, als jij hier zou liggen en de keuze moet maken”
“Zou het eerlijk gezegd ook moeilijk vinden,” is Rick eerlijk.
“Maar als je een keuze moet maken … Wat zou je dan kiezen?”
“Denk dat ik dan voor de operatie kies … Ondanks het feit, dat er de kans is, dat het niet lukt en dat ik misschien nog wel minder zelf zou kunnen dan als ik het niet zou doen … Maar het risico durf ik wel te nemen”, antwoordt Rick.
“Zou je dat echt doen”, vraagt Sander ter bevestiging.
“Ja, maar jij moet beslissen, schat … Het is jouw leven, jouw lichaam … Maar wat je ook beslist, ik zal altijd aan je zijde staan en je nooit maar dan ook nooit laten vallen … Je bent mijn nummer één en dat zal altijd zo blijven … Ik wil niemand anders dan alleen jou … Knop dat voor goed in je oren … Jij bent mijn alles”, zegt Rick liefdevol.
“Dank je wel, schat … Kan iemand de arts roepen”, vraagt Sander.
“Ik zal het bij de balie vragen”, staat Katharina op en loopt de kamer uit.
“Neem geen overhaaste beslissing … Straks krijg je misschien er spijt van”, zegt Rick bezorgd.
“Ik neem geen overhaaste beslissing … Jij hebt mijn keuze zojuist extra bevestigd”, zegt Sander geruststellend.
“Wat je ook besloten heb … Ik sta aan je zijde en we gaan er samen tegen aan”, kust Rick zijn Sander.

Tegen de middag komen Chantal, Gregor en mevrouw Burns op bezoek. Sander en vooral Rick zijn blij met hun komst. Na een tijdje gepraat te hebben besluit Rick even een luchtje scheppen buiten het ziekenhuis. Niemand heeft hier bezwaar tegen. Zelfs Sander niet. Hij snapt zijn vriend wel.
Als Rick even later het ziekenhuis uit loopt, haalt hij eerst een flinke teug frisse lucht. ‘Dit doet even wonderen’, denkt hij bij zich zelf. ‘Nog even en ik word gek daarbinnen … Ziekenhuislucht is ook niks voor mij, word ik alleen maar chagrijnig van’, denkt hij, terwijl hij richting een bankje loopt, dat voor het ziekenhuis staat. Als hij zit kan hij een traan niet bedwingen. De afgelopen dagen heeft hij veel tranen laten vloeien. Terwijl hij dat niet wilde. Maar hij heeft het toch niet tegen kunnen houden. Maar ook nu weer rollen er tranen over zijn wangen. ‘Waar blijven die vandaan komen, eens moeten ze toch op zijn’, vraagt Rick zich in stilte af.
‘Waarom gebeurt er nu van alles … Het lijkt wel of er een vloek rust op ons geluk … Waarom wij en niet een ander steltje … Wanneer word ik toch eindelijk eens wakker uit deze nachtmerrie … Als het kon dan zou ik zo in de plaats van Sander daar gaan liggen … Want wat heeft mijn leven nou voor doel … Ben leerkracht en leer die koters alleen maar lezen, schrijven, rekenen en nog wat dingetjes … Maar verder ook niks … Terwijl Sander de hele dag door danst … Hij leert het iedereen … Maar dit zal nooit meer gebeuren … Waarom lig ik daar niet … Mijn leven is toch zinloos, terwijl het leven van Sander juist zoveel meer geeft en bij draagt … Maar ik draag niks bij, ja ik leren kinderen iets wat een ander ook kan’, denkt hij bij zichzelf.

In de kamer waar Sander ligt is de sfeer iets vrolijker. Sander vindt het fijn dat de oma van Rick er is. Hij ziet haar als zijn eigen oma. Ze is al vanaf het begin erg lief en zorgzaam voor hem geweest. Ook de ouders van Rick hebben zich, vanaf dag één dat hij bij hen over de vloer kwam, hem op genomen in de familie. Sander kan zich geen betere schoonfamilie wensen. Want ook Chantal staat altijd voor hem en Rick klaar. Ineens wordt hij uit zijn gedachten gehaald door iets wat mevrouw Burns zegt.

“Danslessen? Hoe kan dat”, vraagt Sander aan haar.
“Anne, de kleindochter van mevrouw Klomp, geeft momenteel de danslessen … Dat heeft Chantal geregeld”, legt mevrouw Burns uit.
“Is dat zo Chantal?”, vraagt Sander nu verbaasd aan Chantal.
“Ja, dat leek mij en Rick wel handig … Omdat we nog niet veel wisten … dus heb ik aan Anne gevraagd of zij het wilde overnemen … zij blijft het doen tot jij op je gemak een keuze heb kunnen maken … Maar eerst voor je zelf zorgen … Daarna de danslessen … Die zijn namelijk in goede handen van Anne”, vertelt Chantal.
“Wat moet we toch zonder jou … Hoe is het eigenlijk met Jelle?”
“Hij is geschrokken van het nieuws dat jij een ongeluk heb gehad”
“Dat bedoelde ik niet … Hoe is het met zijn situatie?”
“O, dat … Dat is nu redelijk in orde … Hij woont nu definitief bij zijn vader … Het contact met zijn moeder is er momenteel niet … Hij wil haar voorlopig niet zien of spreken”
“Fijn om te horen dat hij nu definitief bij zijn vader woont … Als je hem ziet of spreekt doe hem maar de groetjes van mij … Of laat Anne het overbrengen en bedank haar voor het inspringen”, reageert Sander.
“Zal ik doen, ik zie ze allebei dinsdagavond”, glimlacht Chantal.
“Laat Anne ook maar gelijk weten dat ze voorlopig door kan met de lessen … Zodra ik uit het ziekenhuis ben zal ik een besluit nemen … Ach Tijn moet ook ingelicht worden met oog op de voorstelling”, merkt Sander ineens op.
“Maak je nou niet druk … Die heb ik al gesproken … Hij heeft gezegd dat tot er meer duidelijk is alles gewoon zo blijft zoals afgesproken”, kalmeert Chantal.
“Sander, je merkt dat mijn kleindochter alles heeft geregeld voor je”, zegt mevrouw Burns trots.
“Dat merk ik ook”, lacht Sander.
“Fijn om te zien en te horen dat je in goede handen bent bij je schoonfamilie”, breekt Dennis in.
“Papa, dat weet ik ook … Maar ze kunnen jouw plaats niet innemen … Ook al woon je aan de andere kant van de wereld”, reageert Sander vrolijk.
“Dat weet ik jongen … Maar ik ben er nooit om jouw op te vangen of helpen met keuze maken … Dat doen zij omdat ik te ver weg woon.”
“Rustig aan, papa … Er zijn ook keuzes, die ik alleen met jou maak … Dat doen we toch via Skype”, pept Sander zijn vader op.
“Dat is waar … Maar toch voelt het niet fijn, dat jij hier woont en ik aan de andere kant van de wereld … Maar als ik zie hoe de familie van Rick jouw opvangt … Dan verzacht dat de pijn”, zegt Dennis.
“Het heeft wel zijn voordeel, papa … Dat jij aan de andere kant woont … Zo hebben Rick en ik een bestemming voor een mogelijke huwelijksreis … Mocht Rick mijn ooit te huwelijk vragen”, lacht Sander. Waarop iedereen in de kamer begint te lachen.

Na een tijdje merkt Sander op dat Rick nog altijd weg is. Chris merkt het dat Sander zich wat onrustig begint te voelen.
“Ik ga wel even kijken waar hij blijft”, zegt Chris en loopt de kamer uit. Als hij even later de hoofdingang van het ziekenhuis uit loopt, kijkt hij om zich heen om te zien waar zijn zoon is. Dan ziet hij Rick op een bankje zitten langs het water.
“Gaat het jongen?”, vraagt hij als hij naast Rick gaat zitten.
“Ik weet het niet meer papa”, huilt Rick.
“Komaan, niet huilen … Dat is nergens voor nodig, jullie komen hier samen door.”
“Ben gewoon bang, dat het niet meer goed komt … Waardoor hij de rest van zijn leven in een rolstoel moet doorbrengen en mij daar de schuld van gaat geven”, huilt Rick.
“Dat is niet waar … De schuld ligt bij die achterlijke automobilist, die hem heeft aan gereden … Hopelijk krijgt die persoon zijn verdiende loon”, raast Chris.
“Dat weet ik wel … Maar ons leven staat wel op zijn kop … Weg toekomst … Weg alles maar dan ook alle toekomstplannen … Helemaal weg … Hoe komen we hier ooit nog bovenop”, huilt Rick.
“Niet alle toekomstplannen zijn gelijk overboord … Alle plannen kunnen nog uitgevoerd worden … Misschien wat aanpassingen en wat meer regelen … Maar dan lukt alles.”
“Alles ligt in duigen … Onze kinderwens kunnen we nu wel echt vergeten … Denk je dat ze het toe staan, dat wij een kind opvoeden terwijl Sander misschien de rest van zijn leven invalide is … Dus dag toekomstplan en wens nummer één … Net als een eventueel huwelijk kan ik nu wel vergeten … Want dat zal hij wel niet willen … Hij denkt dan dat ik uit medelijden bij hem blijf … Wat niet waar is want ik ben gek op hem … Ik zie hem nog steeds graag - met of zonder rolstoel.”
“Jongen, het komt allemaal wel goed … Alles kan nog … Geloof mij nou maar … Als je hem zo graag ziet, vraag hem dan te huwelijk … Hij had het er net over … Dat het wel een voordeel is, dat Dennis aan de andere kant van de wereld woont … Zo hebben jullie een bestemming voor een eventueel huwelijksreis … Althans, als jij hem ooit zou vragen”, deelt Chris zijn zoon mee.
“Dat geloof ik niet”, antwoord Rick.
“Je komt er alleen maar achter als je hem te huwelijk vraagt”, lacht zijn vader.
“Wat een lol heb je weer … Lachen met een ander zijn ongeluk.”
“Nee, dat doe ik niet … Moest alleen lachen om het feit dat jullie allebei het over een eventueel huwelijk hebben … Maar als jullie willen trouwen dan moet er toch één van jullie de eerste stap daarin zetten … Door de ander te vragen.”
“Ach, misschien wacht ik wel tot hij de stap zet”, merkt Rick op.
“Luister jongen, op een dag zet één van jullie die stap … Maar niks is verplicht … Laten we nu maar hopen dat alles mee zit en Sander binnen afzienbare tijd weer thuis is”, zegt Chris; “Laten we naar binnen gaan want Sander maakte zich zorgen.”
“Is goed”, zegt Rick en hij staat samen met zijn vader op en gaan ze weer terug naar Sander.

De dagen, die volgen, kruipen aan iedereen voorbij. Chantal en Anne hebben samen met Tijn en Astrid besloten om de voorstelling met zijn drieën te maken. Wat Sander straks ook beslist.
Anne gaat gewoon door met de lessen en zet met alle groepen een prachtige show in elkaar. Al is die show de afsluiting van de lessen voor iedereen.
Tijn gaat alles regelen qua decor, licht en muziek. Terwijl Chantal en Astrid de kleding gaan verzorgen. Als het moet, doen ze alles in het diepste geheim. Want die show moet er komen. Want dat is het gene waar Sander al heel lang mee bezig was.
De dansklassen zijn blij dat Anne de lessen voortzet. Gelukkig, dat het tussen haar en de groepen klikt. Ook klikt het met de ouders van jongste danstalentjes. Iedereen leeft enorm mee met Sander. Alleen de tieners leven ook met Rick mee.
Alle groepen helpen Anne met de dansshow vorm te geven door middel van verschillende dansstijlen. Maar ook met ideeën voor de kleding, muziek en decor. Anne en Chantal weten niet meer waar ze moeten beginnen. Gelukkig helpen Astrid, Teun en Tijn ook mee.
De ene beslissing na de andere wordt genomen. Sommige dingen worden gelijk uitgewerkt en andere belanden in de vuilnisbak. Maar ook de ouders van de kinderen en jongeren bieden hun hulp aan. Ze willen helpen met de kleding te maken of het decor te bouwen. Chantal houdt Rick in het geheim op de hoogte van het verloop.
Rick heeft ook een bos bloemen en een kaartje gekregen van zijn collega’s. Ze wensen hem en vooral Sander veel sterkte toe. Sander en Rick waren hierdoor erg verrast van het gebaar. Intussen was alles ook besproken beslist. Nu was het wachten tot het moment daar zou zijn.
Chantal had nog gebeld om te zeggen dat Jelle wou langs komen. Maar ze heeft hem tegen kunnen houden. Ze heeft met Rick afgesproken, dat hij haar zou laten weten wanneer Jelle langs kan komen.

Woensdagochtend half negen Sander ligt een week in het ziekenhuis. Het is bijna zover. Het moment waar sinds het weekend hals reikend naar hebben uitgekeken, maar ook tegelijk tegen op zien. Dokter van der Staar komt nog even langs voor een laatste check en vertelt nog eens wat er gaat gebeuren. Om half elf is het dan zover. Sander wordt naar de OK gebracht. Nu is het moment van nog eens heel lang wachten aangebroken.