En toch..........deel 6

Hans Bernard · Bericht door **Hans Bernard** » vr 27 feb 2015, 10:46

Eveline zat 's middags in de keuken te wachten tot Milko thuis kwam uit school. Ha, daar was hij. Zij gaf hem nauwelijks de tijd zijn jas uit te trekken en stak meteen van wal.
“Heb jij Jurre en Tijn nog gesproken?” Eveline keek Milko vragend aan.
“Ja, in de pauzes hebben we elkaar opgezocht en vooral gepraat over de sfeer op school. We werden met rust gelaten. Natuurlijk waren er leerlingen, die het niet konden laten stiekem gore opmerkingen te maken maar over het algemeen reageerde men niet en slechts een enkeling durfde openlijk voor zijn mening uit te komen en ons te vertellen hoe zij er over dachten.”
“Jullie hebben het niet meer gehad over hoe het nu verder moet?”
“Nee, mam, daar is geen tijd voor geweest.”
“Dus je weet ook niet of Jurre en Tijn straks hier komen eten en of ze vannacht hier nog slapen. Dat is best lastig. Hoe moet ik nu weten wat ik voor boodschappen moet halen?”
Milko keek verbaasd naar zijn moeder. Ze leek zenuwachtig en dat was hij niet gewend van haar. Gewoonlijk was zij de rust zelve en niet gauw uit haar evenwicht te brengen. Hij schrok dan ook, toen zij min of meer geïrriteerd tegen hem begon mopperen:
“Iedereen denkt maar dat ik het allemaal wel eventjes regel. Niemand die mij op de hoogte houdt van de stand van zaken. Ik moet maar gissen of zij wel of niet komen eten. Neem zo'n directeur, van alles beloven maar niets meer van zich laten horen. Hij had toch minstens even een telefoontje kunnen plegen om mij bij te praten.”
Met een gezicht, dat rood begon te worden van de opwinding, stond ze naar Milko te kijken. Die moest alle mogelijke moeite doen om niet te gaan lachen.
“Ja, lach jij maar! Jullie zijn allemaal hetzelfde. Verwachten dat ik ieder uur van de dag klaar sta maar enigszins rekening met me houden? Ho maar.”
Met een klap de deur achter zich dicht slaand, verliet ze de keuken, Milko min of meer verbijsterd achter latend. Wat was er met haar aan de hand? Hij pakte een stoel en ging aan de tafel zitten. Eveline was niet zo'n opgewonden standje, die snel van haar stuk te brengen was. Waarom was zij dan nu zo uit het veld geslagen?
Hij schoot rechtop. Natuurlijk! De directeur. Hans had moeten bellen, haar bij praten en overleggen wat er moest gebeuren. Milko herinnerde zich nu weer de blikken die Eveline en hij elkaar toewierpen. Zijn hele gezicht vertrok in een grijns: ze leken wel verliefd. Tjonge dat zou nog eens wat zijn als hij een stiefvader kreeg, die directeur van een school was. Milko trok zijn gezicht weer in de plooi. Hij moest absoluut niet laten blijken dat hij in de gaten had waarom Eveline zo uit haar doen was. Hij zou ook maar niets tegen Elfi zeggen want die kon natuurlijk haar mond niet houden. Opnieuw schoot hij in de lach, verliefd!
De telefoon ging, maar voor Milko kans kreeg hem te pakken, zag hij dat er al opgenomen werd. Het duurde en duurde en er leek maar geen eind te komen aan het gesprek. Juist van plan om te gaan kijken, ging de keukendeur open en kwam er een stralende Eveline de keuken in.
“Dat was zo ongeveer een twintig minuten gesprek,” zei Milko op zijn horloge kijkend.
“Dat klopt, het was Hans, sorry het was de directeur van de school, die mij even wilde bijpraten over de stand van zaken.”
Het viel Milko op dat zijn moeder een verdacht rode kleur had.
“Wat had hij zoals te melden?” vroeg hij quasi nonchalant.
“Dat vertel ik je nog wel. Ik ga nu, ik moet snel boodschappen doen want Jurre en Tijn zijn straks weer van de partij, komen eten en slapen vannacht ook weer bij jullie op de kamers. Alsof ze op dit moment gewacht hadden, werd er op de keukendeur geklopt en stapten de twee vrienden binnen. Het was een totaal andere binnenkomst dan gisteren. Tijns oog was nog wat blauwer dan gisteren maar zijn gezicht vertoonde een ingehouden lach en Jurre maakte een rondedans om Eveline toen hij hoorde dat ze nog een nacht mochten blijven. Toen ook Elfi nog eens binnenkwam was niemand meer te houden en dansten ze de polonaise door de keuken, zo blij waren ze dat ze weer samen waren. Eveline maakte een einde aan de gekkigheid en stuurde Milko en Elfi naar de supermarkt voor de boodschappen. Jurre en Tijn mochten naar boven om hun wasgoed te pakken en hun slaapplek in orde te maken.
Die lieten zich maar al te graag naar boven sturen. Zo gauw ze op hun kamer waren vlogen ze elkaar in de armen. Jurre zocht meteen de zachte lippen van Tijn en even later gleed zijn tong naar binnen. Hij voelde hoe zijn lichaam onmiddellijk reageerde en duwde zich zachtjes tegen Tijns lijf. Ze voelden elkaars opwinding en voorzichtig schuurden ze hun lichamen heen en weer. Jurre liet zijn hand over Tijns rug naar beneden gaan en legde hem liefdevol op zijn bil. Dan duwde hij zijn lichaam nog wat steviger tegen Tijn. “Niet doen, ik kom bijna,” fluisterde die.
Er klonken voetstappen op de trap en snel zochten ze hun eigen hoek op en begonnen driftig op te ruimen. Er kwam echter niemand de kamer in. Natuurlijk niet. Het schoot Jurre weer te binnen: 'deur dicht, niet storen'. Hoewel hij het liefst opnieuw met Jurre had willen vrijen, vond hij het toch wat riskant. Hij liep naar de deur en zette hem open ten teken dat iedereen welkom was.
“Ik ben blij dat we vannacht weer hier mogen slapen.” Jurre zakte naast Tijn op de grond. Met hun rug tegen de muur zaten ze naast elkaar.
“Ik zie wel op tegen morgen Jur, als pa naar school komt voor dat gesprek.”
“Waarom? Je hoeft toch niet bang te zijn, Hartkamp is er toch bij,” probeerde Jurre zijn vriend gerust te stellen.
“Dat weet ik wel, maar toch zie ik er erg tegenop.”
“Natuurlijk, het zal geen gezellig onderonsje worden”
“Ik hoop maar dat het goed afloopt en dat ik weer naar huis mag komen.”
Hij voegde er nog gauw aan toe: “En dat ik jou mag blijven zien Jur.”
“Maak je maar niet druk, Tijn, liefde overwint alles.”
Ze schoten beiden in de lach door die plechtige uitspraak van Jurre.

“Waar hebben jullie zo'n lol over?” vroeg Milko die onverwachts zijn kop om de hoek van deur stak, nadat hij samen met Elfi de boodschappen had gedaan
“Voor jou een vraag en voor ons een weet,” zei Jurre plagend.
Milko deed net of hij het niet gehoord had en zei: ”Mijn moeder vroeg of ik tegen jullie wilde zeggen dat we om zes uur eten. Zorgen jullie dan beneden te zijn? Ik ga nog even wat huiswerk maken voor morgen. Als er iets is waar ik jullie mee kan helpen, laat je het maar horen.”
“Wil je me helpen met mijn Frans?” Tijn keek Milko smekend aan en vervolgde op vleiende toon: “Jurre beweert altijd dat jij een kei bent in Frans.”
“Kom over een kwartiertje maar naar mijn kamer dan zullen we die oefening samen maken. Afgesproken?”
Tijn keek opgelucht, sprong overeind, gaf hem spontaan een dikke kus en riep: “Hartstikke bedankt.”
“Hé hé daar, geen vreemde mannen kussen,” kwam Jurre jaloers tussen beiden.
“Hoor hem!” reageerde Tijn, die het wel leuk vond dat Jurre jaloers was.
“Ik ben weg, zie je later Tijn,” zei Milko en wierp hem een kushandje toe.
'Toch wel gezellig als je met meer mensen in huis woont', bedacht Milko toen hij achter zijn bureau schoof en aan zijn huiswerk begon. Wat hem betrof, mochten Jurre en Tijn nog wel een tijdje blijven logeren. Jammer alleen dat het een nare reden was, waarom zij nu bij hen onderdak hadden gekregen.
Hij deed zijn agenda open en besloot eerst maar het huiswerk van Nederlands te maken.
Het was een oefening in het vervoegen van werkwoorden. Voor hem was het een fluitje van een cent. Hij begreep niet dat er zoveel leerlingen waren die problemen hadden met dit deel van de grammatica. Zij schreven vlot werdt met dt of hij word zonder t en wisten niet waarom. De oefening van 50 zinnetjes maakte Milko in tien minuutjes.

“Bonjour.”
Tijn stond in de deuropening.
“Dag kerel, kom erin, ik ben zover,” zei Milko.
“Hoe is het eigenlijk met je oog, heb je er nog veel last van?”
“Dat valt gelukkig mee maar we zijn hier niet om over mijn oog te praten,” zei Tijn streng, “er moet gewerkt worden.
Even later zaten ze beiden ingespannen boven hun boek en probeerde Milko om Tijn zoveel mogelijk te helpen met zijn huiswerk.

Jurre lag languit op zijn buik op de grond met zijn spreekbeurt, die hij over een paar dagen moest houden. Hij had nog getwijfeld of hij, gezien de situatie nu, niet een ander onderwerp moest nemen. Maar om over homoseksualiteit te praten, durfde hij toch niet aan. Dus hield hij het op 'Biologische groenten'.
Hij kon er zijn gedachten maar moeilijk bijhouden. Telkens dwaalde hij af, droomde hij weg. Met een gelukzalige glimlach wandelde hij opeens met Tijn, hand in hand, op het schoolplein. Niemand vond het gek dat ze daar zo samen liepen en zelfs toen hij Tijn zomaar spontaan een kus op zijn wang gaf, reageerde men niet. Bij een leeg muurtje aangekomen gingen ze in het zonnetje zitten en even later kwam Milko naar hen toe en schoof naast Jurre. Zo zaten ze heerlijk met zijn drieën te genieten toen plotseling een groep leerlingen op hen afstormde. Voorop rende een figuur alleen en pas toen hij dichtbij was, zag Jurre wie er de groep aanvoerde: Ward. Naarmate ze dichter bij kwamen werden ze ook steeds groter. Ze leken te groeien en Jurre voelde zijn keel dichtknijpen van angst. Hij hoorde nu ook wat ze schreeuwden:
“Weg met de homo's. Hier geen mietjes op school. Wij zullen niet zwichten voor die vieze vuile nichten.”
Ward nam een duik en wierp zich boven op hem. Jurre verzette zich uit alle macht. Hij hoorde iemand roepen: “Jurre, Jurre, Jurre....!” Hij werd door elkaar geschud en wilde zich losrukken toen het ineens tot hem doordrong waar hij was. Hij lag in de slaapkamer op de grond. Hij had slechts gedroomd dat Ward met een groep op hem was ingerend. In werkelijkheid was het Tijn, die boven op hem lag en hem uit zijn nachtmerrie had verlost.
“Wat is er gebeurd, Jurre?” vroeg Milko die achter Tijn was aangekomen.
Het duurde even voordat Jurre, die zich aan Tijn vastklampte, kon antwoorden. Met horten en stoten begon hij te vertellen. Een nachtmerrie midden op de dag. Het had hem zo aangegrepen dat het hem het spreken bijna onmogelijk maakte. Toch konden de anderen er wel een zinnig geheel van maken en begrepen zij de toestand waarin Jurre nu verkeerde. Elfi, die intussen ook boven was, knielde bij Jurre en Tijn en sloeg haar armen om de twee vrienden.
“Kom, rustig maar, het was een nare droom maar uiteindelijk toch maar een droom,” zei ze sussend.
Ze aaide Jurre door zijn haren en knikte geruststellend naar Tijn.
“Natuurlijk ben je daar erg van geschrokken, dat zou ik ook doen. Maar zo'n merrie is ook niet niks.”
Tijn schoot in de lach en hikkend probeerde hij Elfi uit te leggen dat de verspreking merrie en nachtmerrie wel een heel komische effect opriep. Jurre was door de vrolijkheid, die plotseling ontstond, ook wat tot zichzelf gekomen en zo trof Eveline ze in een kring zittend op de grond, toen ze naar boven kwam om te zeggen dat ze het eten ging opscheppen.
“Wat was dat net voor een hels kabaal, het leek wel of het hele plafond naar beneden zou komen?” Eveline keek de kring rond en zag dat Jurre een kleur kreeg. “Gelukkig heeft het plafond het gehouden,” zei ze met een glimlach, “het leek wel of er een op hol geslagen paard door de kamer denderde.”
Ze keek verbaasd rond toen ze zag dat de rest in een daverende lach schoot. Wat voor grappigs had zij gezegd?

27 februari 2015 © Hans Bernard