En toch............deel 3

[Hans Bernard]

“Kijk eens aan, twee vliegen in een klap.”
Geschrokken lieten Milko en Jurre elkaar los. Als één man draaiden zij zich om. Daar stond Ward, hatelijk lachend. Uit het niets was hij ineens opgedoken. Milko, die geen zin had om met hem een gesprek te beginnen keek hem verachtelijk aan zei: “Donder op man.”
Ward deed alsof hij niets gehoord had en ging onverstoorbaar verder:
“Wat lief, twee vriendjes die elkaar gevonden hebben. Dat zal groot nieuws zijn morgen op school.”
“O ja? Hoe komen ze dat te weten? Wie gaat daarvoor zorgen?” Jurre was dreigend op Ward afgestapt.
“Dat zul je wel zien,” antwoordde Ward.
Jurre haalde woedend uit en wilde Ward een flinke rechtse te verkopen.
Milko kon nog juist op tijd ingrijpen en hield hem tegen. “Maak je niet druk, hij is het niet waard. Als hij zo graag wil vertellen dat wij homo's zijn, gaat hij zijn gang maar. Ik heb niets te verbergen.”
Milko wilde Ward nog wat duidelijk maken maar zag dat hij verdwenen was. Hij keerde zich naar Jurre, sloeg een arm om diens schouder, drukte hem even tegen zich aan en zei: “Zullen we nu eerst wat drinken op onze coming out? Dit nieuws verdient een plechtige toost, zodat we nooit zullen vergeten waar en wanneer we uit de kast zijn gekomen.
“Dan wil ik graag meedoen,” klonk het achter hen.”
Milko meende de stem te herkennen en zei vragend zonder om te kijken: “ Tijn!?”
“Shit,” riep Jurre, “Jij herkent iemand aan zijn stem.?”
“Dat is niet nu zo moeilijk hoor,” antwoordde Milko, “wij hebben een jaar samen in dezelfde klas gezeten en je hoort het nauwelijks, maar Tijn slist een klein beetje, vandaar.”
Tijn was naast Jurre gaan staan en had vertrouwelijk zijn arm om diens middel geslagen. Milko keek verbaasd. Wat gebeurde hier? Waren Jurre en Tijn bevriend met elkaar? Dat ze elkaar beter kenden leed geen twijfel. Ineens ging bij Milko een lampje branden. Natuurlijk, dat hij Tijn vanmiddag niet herkend had. Hij was het met wie Jurre, zo intiem, op het terras had gezeten..
“Ik heb jullie vanmiddag gezien toe ik langs reed maar ik had jou toen niet herkend Tijn.”
“Was er maar bij komen zitten,” zei Jurre.
“Nee, ik wilde jullie onderonsje niet verstoren,”lachte Milko veelbetekenend.
Ze keken elkaar aan, alle drie homo. Je kon de verbazing van de gezichten aflezen.
“Laten we samen vrienden zijn, we zullen elkaar in de toekomst waarschijnlijk nog hard genoeg nodig hebben.”
“Wijs gesproken, Jurre”, merkte Tijn op en gaf hem spontaan een zoen.
“Laten we nu eerst wat bestellen”, zei Jurre, “alle drie pils?” Er werd geknikt en even later stonden ze met een glas in de hand.
“Gaaf, dat we het nu van elkaar weten, we lijken wel de drie musketiers,” zei Jurre ironisch, zijn pils die ze besteld hadden, omhoog houdend.
“Rondje van mij, mag ik drie pils voor de musketiers?” riep Tijn even later vrolijk naar de barkeeper. Milko keek naar Jurre en Tijn. Het zat er dik in dat die twee meer voor elkaar voelden dan gewone vriendschap. Ze konden hun blijdschap niet op, nu ze elkaar gevonden hadden.
Een plotselinge flits verlichte een enkele tel hun gezichten. Milko zag alleen een arm met een smartphone in de menigte verdwijnen maar kon niet de maker van de foto ontdekken.
Geschrokken riep Jurre naar Milko: “Heb je gezien wie die foto maakte?” Milko schudde zijn hoofd. Op hetzelfde moment werd hij zelf verblind door een fel licht. Hij kon de eerste ogenblikken niets onderscheiden en toen hij weer normaal kon kijken, was de maker van de foto natuurlijk allang verdwenen. Wie zou er foto's van hen genomen hebben? Milko was ervan overtuigd dat het een streek van Ward was. Toch bleef het gissen en ze besloten zich er maar niet druk over te maken. Daarbij kwam dat het even goed niet de bedoeling was geweest om hen op de foto te zetten. Het was er zo druk dat het ook de bedoeling kon zijn geweest iemand naast hen op de foto te zetten.
Ze bleven nog een klein uurtje hangen. Het was gezellig en er was zoveel te bepraten. Jurre en Tijn vertrokken als eersten. Milko dronk zijn glas leeg en wrong zich door de deinende menigte naar buiten. Zijn fiets stond er nog maar de banden had men leeg laten lopen. Gelukkig zag hij een paar meter verderop een fiets met een pompje. Ondingen waren het maar nu kwam het toch goed van pas. Nadat zijn banden weer vol waren en het fietspompje op zijn plaats terug was, reed Milko naar huis. Wie was zo kinderachtig om zijn banden leeg te laten lopen? Steeds verscheen die ene naam bij alles wat hij bedacht. Zonder verdere problemen kwam hij thuis.

“Wat ben ik blij dat je er bent. Ik heb zo'n raar telefoontje gehad.”
Eveline trok Milko naar zich toe en sloeg haar armen om hem heen.
“Wat voor een telefoontje, mam?”
“Zo vreemd, eerst hoorde ik niets en toch wist ik zeker dat er aan de andere kant iemand was. Dan zei een vreemde, verdraaide stem: 'Je zoon is homo.' en de verbinding werd verbroken. Wat me wel al de hele tijd door het hoofd spookt is dat ik zou zweren dat degene die belde dezelfde was als de knul die jou eerder op de avond ook gebeld heeft.”
Ze keek hem vragend aan.
Dat was sterk. Milko had dezelfde gedachte gehad toen zijn moeder hem het voorval vertelde. Hij voelde een boosheid, nu die ander zijn moeder had verteld dat hij homo was.
Milko pakte zijn moeder beet en haast onhoorbaar kwam het eruit: “Ik had juist besloten het je vanavond te vertellen maar helaas is een ander me voor geweest maar ik ben blij dat jij het nu weet.”
Eveline keek hem liefdevol aan en antwoordde: “Ik houd van jou jongen, ongeacht wat je bent, homo of hetero. Je bent mijn zoon en dat zul je altijd blijven. Waarom heb je mij niet eerder verteld dat je op jongens valt? Ik had al zo'n vermoeden.”
Ze gingen tegenover elkaar aan de tafel zitten en Milko vertelde haar hoe hij ontdekt had, meer in jongens dan in meisjes geïnteresseerd te zijn. Zijn moeder kreeg nu het hele verhaal te horen tot en met wat er die avond gebeurd was. Hij zag hoe sterk het zijn moeder aangreep dat er mensen waren, die het op hem gemunt hadden en hem pijn deden.
Zonder te vragen had zijn moeder nog een blikje bier voor hem gepakt en voor zichzelf een glaasje port ingeschonken. “We proosten op jouw geluk, jongen. Ik hoop dat je een lieve vriend gaat vinden.” Ze tikten hun glazen tegen elkaar en keken elkaar vol liefde aan. Het was een gesprek geweest, waarin alles voor beiden duidelijker werd en de band tussen hen alleen maar versterkte.
Eveline wierp een blik op haar horloge: het was bijna twee uur. “Zullen we ons bed maar eens opzoeken?”
Met een stevige knuffel zeiden ze elkaar welterusten en gingen naar boven. Het duurde nog lang voor het licht bij Eveline uitging. Milko had nog in zijn 'postvak in' gekeken maar niets, niks, nada.

In het donkere steegje naast het huis van Tijn stonden Jurre en Tijn. “Nu ga ik echt,” zei Jurre voor de zoveelste keer. Hij wilde Tijn zo graag nog een zoen geven voor hij ging. Voorzichtig boog hij zich voorover en zocht met zijn mond diens lippen. Een duizelingwekkend gevoel van geluk overviel hem toen hun lippen elkaar raakten.
Hoe lang ze daar zo gestaan hadden, wist hij niet meer maar de klok sloeg half twee toen Jurre zijn bed in rolde. Hij was uit en uit wakker en kon alleen maar aan Tijn denken. Wat een lieverd was het toch, dat hem dat nooit was opgevallen. En zo romantisch. Hij voelde zich gelukkig maar kreeg het benauwd als hij dacht aan pa en ma. Zij zouden beslist niet blij zijn als zij te weten kwamen dat hun zoon homo was en dat was nog zwak uitgedrukt. Wat moest hij doen. Allerlei scenario's kwamen hem voor ogen. Overal zaten haken en ogen aan. Uiteindelijk sloeg de vermoeidheid toe en hij kon niet langer zijn ogen open houden. Morgen maar een plan bedenken. Met Tijn voor ogen viel hij in slaap.

Tijn voelde zich in de zevende hemel. Hoe lang had hij al niet een oogje op Jurre. Hij had niet gedacht dat Jurre op jongens viel. Het was zo'n stoere vent om te zien. Jurre had nooit naar hem omgekeken. En nu was ineens alles anders. Bij de gedachte aan die kus alleen al, voelde hij de opwinding in zijn lichaam. Hij deed het licht uit, wilde nu slapen en niet aan morgen denken. Hij moest heel omzichtig te werk gaan als hij ze thuis ging inlichten. Eén verkeerd woord en hij kon het verder wel schudden. Komt tijd, komt raad sprak hij zich moed in. Toch lag hij nog lang wakker. Hij was dolgelukkig maar zijn vreugde werd getemperd door het probleem hoe hij het zijn ouders moest vertellen en hoe ze erop zouden reageren.

Al vroeg was Milko wakker. Hij dacht meteen terug aan gisteren. Zijn leven zou wel drastisch veranderen, nu hij uit de kast was. Hij sprong uit zijn bed, nieuwsgierig naar zijn email. De laptop zoemde zachtjes toen er twee foto's op het scherm verschenen. Milko herkende meteen het interieur van 'Bij Ons' en de drie jongens op de twee foto's. Op de ene Jurre en Tijn, op de andere hijzelf, duidelijk en haarscherp. De tekst eronder liet niets te raden: 'Uit de kast'. Milko dacht meteen aan Jurre en Tijn. Hoe zou dat aflopen als ze bij hun thuis dit te zien kregen. Hij hoorde zijn moeder op de overloop en riep haar binnen. “Kijk eens wat men heeft gedaan, een foto van gisterenavond op Twitter geplaatst met de tekst 'Uit de kast'.” Dat zullen Jurre en Tijn wel shit vinden. Eveline schrok dat haar zoon zo te kijk werd gezet.
“Wat verschrikkelijk om jullie zo voor het blok te zetten,” zei ze, met een lichte trilling in haar stem. “Daar heeft men het recht niet toe. Dan werd ze boos en en riep: “Belachelijk dat dit zo maar kan. Hier ga ik iets aan doen.” Boos voegde ze er aan toe: “Ik ga de school bellen en zeggen dat ze dit moeten uitzoeken en degene, die dit gedaan heeft, straffen.
Elfi, door alle reuring nieuwsgierig geworden, stond, half aangekleed, in de deuropening en vroeg: “Wat is er toch aan de hand? Gaat het soms over die stomme foto van jou en van Jurre met een andere knul? Die heb ik vanmorgen vroeg al gezien. Ik was niet verbaasd, wist al dat Milko homo was, gehoord van Ward. Maar Jurre en die andere gast verrasten me wel. Wist jij dat van Jurre?” wendde ze zich nu tot Milko.
Die stond, evenals zijn moeder, sprakeloos naar Elfi te kijken. “Wat kijken jullie me nu dom aan? Dachten jullie nu echt dat ik gek was? Maar wie is nu die andere jongen naast Jurre?” wendde ze zich opnieuw tot Milko.
“Een klasgenoot van Jurre, je weet wel, die jongen die een beetje slist.”
Onbewust had Milko hem geïmiteerd en Elfi brak in een onbedaarlijke lachbui uit. Ze lachte en kon niet meer ophouden. Haar slappe lach werkte aanstekelijk en alle drie stonden ze te lachen. Het was duidelijk een reactie op de hele situatie maar het luchtte op.
“Lieverds, opschieten nu, aankleden, ontbijten en naar school en doe zo gewoon mogelijk.”
Elfi stapte kordaat op Milko af, sloeg haar armen rond zijn hals en knuffelde hem stevig. ”Ik hou nog evenveel van je als tot nu toe. Ik ben wel blij dat je het nu eindelijk gezegd hebt en we niet meer op moeten letten met wat we zeggen. Ik wil er best een knappe broer bij, dus zorg maar gauw voor een leuke vriend.” Ze gaf hem nog een dikke zoen en ging zich verder aankleden..
“Hè, nu vergeet ik nog te vragen hoe zij Ward kent?” dacht Milko.
“Zie je erg tegen vandaag op?” vroeg Eveline.
“Nee hoor, met jullie achter me kan ik de hele wereld aan.” Met een resolute druk op de knop zette hij de laptop uit, joeg zijn moeder plagend de kamer uit en kleedde zich aan.



09-01-2015 © Hans Bernard.