En toch........deel 1

[Hans Bernard]

Hij had al lang spijt dat hij zich had laten verleiden om een ijsje te kopen. Het terras zat zo goed als vol en het leek wel of iedereen naar hem keek terwijl hij zich, al likkend, een weg baande naar zijn fiets die hij snel even tegen een boom had gezet.
Hè, wat liep hij toch te knoeien met dat softijsje. Grote druppels rolden langs het oublie hoorntje. Zijn rappe tong kon het niet bijhouden met likken en het dun geworden ijs liep in straaltjes over zijn hand die het hoorntje vasthield. “Shit”, hij plakte helemaal. Milko gluurde om zich heen, maar natuurlijk nergens een afvalbak te bekennen. Hij hoorde onderdrukt gelach en keek opzij. Als iemand hem uitlachte, kon hij met liefde en plezier het hoorntje in zijn gezicht krijgen. Milko keek in een paar mooie donkerbruine ogen. Hij zag dat de bezitter van die mooie kijkers alle mogelijke moeite deed om niet in lachen uit te barsten.
“Waag het eens!” De ander hield zijn handen afwerend omhoog en zei: “Ik zou niet durven. Het is echter zo'n komisch gezicht jou te zien worstelen met dat softijsje. Daarom zal ik zelf niet snel aan zo'n ijsje beginnen. Hier, pak dit servetje.”
Milko nam dankbaar het minuscule dunne witte papiertje aan en probeerde zich wat te fatsoeneren. Toen dat niet lukte besloot hij bij de toiletten zich wat op te frissen. Hij kon niet zomaar weglopen zonder iets te zeggen, dus keek hij naar de donkerogige jongen en zei: “Ik ga toch mijn handen maar even wassen.”
“Als je daarna nog zin hebt in een kop koffie, ben je van harte welkom,” nodigde de jongen hem uit.
“Graag, wacht ik zal me eerst voorstellen.” Milko stak zijn hand uit.
“Vind je het goed als we dat dadelijk doen?” zei de knaap, met een vies gezicht naar Milko's handen kijkend.
“O ja natuurlijk, sorry.” Zich tussen de tafeltjes door wringend, verliet Milko het terras en liep richting de toiletten, nagekeken door menig terrasgast. Hij mocht er dan ook zijn met zijn blonde haren en gebruinde uiterlijk, zonder meer een lekkere knul.
Toen hij, wat later, opnieuw het terras opstapte, zochten zijn ogen tevergeefs de bruinogige jongen. Hij liep in de richting waar de knaap gezeten had, maar die was nergens meer te bekennen. Milko stond stil en tuurde nogmaals zoekend om zich heen. Hij wist zeker dat hij de goede kant was opgelopen. Een moment voelde hij een steek van teleurstelling. Gek hoor, hem uitnodigen voor een koffie en dan verdwijnen. Milko had geen zin om in zijn eentje iets te drinken, dus draaide hij zich om en liep het terras af.
“Hé, ho ho, ik zit hier!”
Met een ruk stopte Milko en keek in de richting waar de stem vandaan kwam. Daar zat de jongen met de prachtige bruine ogen en maakte een uitnodigend gebaar naar het onbezette stoeltje naast hem. Een moment aarzelde Milko. Waarom was hij ergens anders gaan zitten? De knul gaf echter meteen de reden voor de verhuizing naar de eerste rij langs het trottoir. Er was een luidruchtig groepje naast hem neergestreken, toen Milko zijn handen was gaan wassen en daarom had hij een andere plek opgezocht, die ook nog eens zo lag dat zij alle voorbijgangers uitgebreid konden bekijken.
Milko stak zijn hand uit en stelde zich voor. “Ik ben Milko.”
De ander pakte Milko's hand in een stevige greep, keek hem aan en zei: “Ward.”
Hij hield Milko's hand net een moment langer vast en keek hem doordringend aan. Milko voelde zich alsof hij gekeurd werd en trok zijn hand terug. Ward fronste zijn wenkbrauwen maar zei niets.
Toen ze weer zaten vroeg hij: “Wat zal het zijn?”
“Een pilsje, graag een kleintje,” zei Milko bescheiden. ”Ik heb al de nodige koffie op.”
“Wil je er iets bij eten?”
“Nee dank je.“
De ober verscheen en nam de bestelling op: twee pils en een grote portie bitterballen.
Ward keek hem lachend aan: “Een balletje gaat er altijd wel in.”
“Doe je dat wel vaker zomaar een vreemde uitnodigen om wat met je te drinken?” Milko wachtte nieuwsgierig op Wards antwoord.
“Als het een lekker stuk is, zeker!” zei hij zonder een spier van zijn gezicht te vertrekken.
Milko voelde een lichte blos opkomen en wist even niet waar hij kijken moest. Hij vond dat het gesprek een kant opging die hij niet wilde. Maar voor hij de kans kreeg er een andere wending te geven, ging Ward door: “Je zult zo'n opmerking toch wel vaker krijgen?” Milko besloot niet te reageren. Hij had van zijn beslissing om het aanbod van Ward aan te nemen, al lang spijt. Normaal was hij niet zo toeschietelijk op uitnodigingen. Hij keek liever eerst de kat uit de boom. Hij voelde een elleboog in zijn zij en draaide zich naar Ward, die hem wees op een uitgedoste knul en een snerende opmerking over zijn belachelijke kleding maakte. Als Milko ergens een hekel aan had, was het aan bekritiseren van anderen. Waarom vonden mensen het toch zo leuk om commentaar te geven op anderen? Hijzelf probeerde iedereen in zijn waarde te laten en zeker geen kritiek te hebben op uiterlijk of gedrag. Hier had hij dus geen zin in en hij besloot, zo snel hij kon er vandoor te gaan. Milko nam een flinke slok van zijn bier, stond op, zei dat het hem volledig door het hoofd geschoten was dat hij vanmiddag nog een afspraak had en dat ging er meteen vandoor. Zonder commentaar van Ward af te wachten verdween hij richting zijn fiets. Het leek welhaast een vlucht. Hij keek niet meer op of om toen hij langs het terras naar huis fietste maar ving wel het hem nageroepen “zeikerd” op dat, zonder twijfel, uit de mond van Ward kwam. Milko reed als een gek, zelfs toen hij al een paar straten verder was. Hij bleef als een gek trappen tot hij thuis de oprit op reed. Hijgend zette hij zijn fiets in de schuur, sloot deze af en liep naar binnen, waar zijn moeder hem verbaasd aankeek.
“Maar jongen zaten ze je achterna? Is er iets gebeurd dat je zo hard gefietst hebt?
Milko, schudde zijn hoofd, nog steeds niet in staat een woord uit te brengen.
“Zin in thee?” Zijn moeder keek hem vragend aan.
Milko knikte, hoorde de keukendeur opengaan en zag zijn zusje binnenkomen.
Het viel hem op dat Elfi de laatste tijd zo veranderde. Van het spichtig kind met springerige haren was niets meer over. Ze was een mooie meid met lang blond haar, hard op weg met haar zestien lentes jong een knappe vrouw te worden. Milko kon het heel goed met zijn zusje vinden.
“Jij ook thee?” Evelien keek haar dochter vragend aan.
“Lekker mam, graag.”
Elfi liep op Milko toe, sloeg een arm om zijn schouder, gaf hem een kus op zijn wang en keek hem onderzoekend aan terwijl ze fluisterde: “Vertel me eens broertje, wie was die knappe knul met wie jij op het terras zat?”
Milko verstijfde en bedacht koortsachtig wat hij kon zeggen zonder verdere vragen van Elfi te krijgen. Verbaasd keek Elfi haar broer aan, wat deed hij spastisch! Ze kende Milko goed genoeg om te weten dat zij hem in verlegenheid had gebracht. Maar waarom? Zo gek was haar vraag toch niet?
“Nou”, drong Elfi aan, “Nou, zeg eens wat.” Ze keek nieuwsgierig naar haar broer. Waarom zei hij niet gewoon wie die jongen was?
Het zweet brak Milko uit. Waarom deed hij zo moeilijk? Hij kon toch gewoon zeggen dat het iemand was, die hij van school kende. Nu hij zo raar deed, zou Elfi alleen maar nieuwsgieriger worden. Wat hakkelend zei hij, zo nonchalant mogelijk: “Oh, dat was iemand van school, Ward. Hij vroeg me of ik zin had om een biertje met hem te drinken.”
“Zo vroeg op de dag al?” klonk het vanaf het aanrecht, licht verwijtend, uit de mond van zijn moeder.
Milko zag meteen zijn kans om het gesprek een draai te geven en zei: “Ik drink niet iedere dag maar ik ga niet, als iemand me vraagt een pilsje mee te drinken, nee zeggen.”
“Ja mam,” zei Elfi, “je zoon is geen jongetje meer en dus laat hij zien, dat hij al een echte kerel is door bier te drinken.”
Eveline droeg het dienblad met voor ieder een mok thee en een trommel met lekkere koekjes erop, naar de tafel. Even was het stil in de keuken. Eveline vroeg zich bezorgd af, hoe lang haar zoon al bier dronk. Elfi verwonderde zich nog steeds over het feit dat haar broer zo vaag deed over de jongen met wie hij op het terras zat, maar besloot er niet verder op in te gaan. Onder het uitwisselen van verhalen over wat er zoal die dag gebeurd was werd er thee gedronken.
“Ik ga nog wat aan mijn huiswerk doen,” zei Milko nadat hij zijn thee op had. Hij stond op en liep naar boven. Hè hè, gelukkig, hij kon weer vrij ademhalen. Hij was tot op het laatst bang geweest dat Elfi alsnog over Ward zou beginnen. Ze moest langs 'Bij Ons' gefietst zijn, anders had zij hem niet kunnen zien. Nog een geluk dat ze niet naar hen toegekomen was. Meestal deed ze dat, in de hoop van hem een drankje te krijgen en om zomaar op het terras te kunnen zitten. Hun moeder vond haar daar wat te jong voor, dus hielden ze het voor haar verborgen. Wat dat betreft was Eveline erg behoudend. Ze had dan ook geen goede herinneringen aan cafés en terrassen. Haar man was een echte café loper geweest, wat ontaarde in overmatig alcoholgebruik en later uitliep op een scheiding. Dus logisch dat zij haar kinderen op dat gebied erg kort hield.
Milko deed zijn kamerdeur achter zich dicht, een teken voor de huisgenoten dat hij niet gestoord wilde worden. Toen hij wat later dan ook Elfi voor zijn deur hoorde stilhouden, klopte ze niet maar verdween naar haar eigen kamertje. Hij wist niet goed wat hij zou gaan doen. De huiswerk smoes was alleen om naar zijn kamer te kunnen want hij had alles al gedaan. Misschien maar eens kijken wie van zijn vrienden online was?
Ja hoor, Jurre zat natuurlijk ook te chatten.
Hij klikte aan en had meteen contact: “Hé ouwe reus, alles oké?”
“Prima.”
“Cool man,” tikte Jurre, “nog wat bijzonders?”
Milko twijfelde, maar vertelde toch wat hem op het terras overkomen was. “Als ik iets haat, is het wel kritiek hebben op een ander, eindigde hij zijn verhaal. “Stom hè, ik kijk in het vervolg wel uit voor ik op zo'n uitnodiging inga.”
Hoogst verbaasd staarde hij naar het scherm waar Jurre getikt had: “Heette die knaap soms Ward?”
Voor Milko van zijn verbazing bekomen was typte Jurre: “Sorry man, er is bezoek voor mij, laters.”
Hè wat jammer, misschien had Jurre hem wat meer over die gast kunnen vertellen. Wat zat hij nu te bazelen. Laat die vervelende kerel toch schuiven. Zo'n arrogante, zelfingenomen macho was toch niets voor hem.

Toch zat het hem niet lekker. Waarom zo moeilijk te doen tegen Elfi. Hij had er wel zijn reden voor. Er zat nog een andere kant aan het verhaal. Vertelde hij Elfi over Ward, dan kon hij niet langer verborgen houden dat hij op jongens viel. Hij kreeg het benauwd bij de gedachte alleen al. Toch zou het er zo langzamerhand wel eens van moeten komen. Langer uitstellen, maakte de kans groter dat Elfi vandaag of morgen hem erop zou aanspreken en voor het blok zou zetten. Het was een intelligente meid en ze had haar ogen beslist niet in haar zak.
Hij hoorde haar uit haar kamer komen en weer voor zijn kamerdeur stoppen. Ditmaal klopte ze wel en riep: ”Ik weet dat we je niet mogen storen als je deur dicht is, maar ik moet je iets belangrijks vragen. Mag ik alsjeblieft binnen komen?”
“Vooruit dan maar, wat is er zo belangrijk?” vroeg Milko aan Elfi, die intussen de kamer in kwam.
Met een hoogrode kleur, die haar alleen maar mooier maakte, keek ze hem aan, haalde diep adem en wilde juist beginnen te praten toen Eveline beneden aan de trap riep: “Milko er is telefoon voor je, ene Ward.”
Elfi's mond klapte dicht. Milko verstarde: “Hoe wist hij zijn telefoonnummer?”


14 december 2014 © Hans Bernard